7

‘IN EEN LIFT?’

‘Hm!’ Lea knikte aarzelend. ‘Waar is mammie?’

‘Later, schatje.’

Later zullen we samen om Charlie huilen. Maar eerst moet ik je broertje redden.

‘Ik heb gehoord dat hij naar beneden ging,’ zei ze.

Ik streek over haar bezwete haar en draaide me naar de goederenlift achter me.

Naar beneden? O nee, laat de lift niet naar de kelder gegaan zijn.

Ik zag het waarschuwingsbordje in de tunnel naar de eerste binnenplaats weer voor me.

Voorzichtig levensgevaar. Kelder 77 geheel onder water.

Vanaf dat moment buitelden de gebeurtenissen over elkaar heen.

Eerst probeerde ik de liftdeuren met mijn blote handen open te trekken, maar gelukkig verspilde ik nog geen tien seconden met die wanhoopspoging. Ik herinnerde me een ijzeren staaf op een afvalhoop waar we op de heenweg over waren gestruikeld, maar ook hier was me het risico te groot dat we die buiten in het donker niet snel genoeg zouden vinden.

Ik bevrijdde TomTom van zijn tuig en klemde de beugel van het handvat in de deuropening. Het aluminium gaf wel een beetje mee, maar het was sterk genoeg om de deuropening zo ver te vergroten tot eerst de vingers van mijn hand en ten slotte mijn voet ertussen paste. Vervolgens perste ik mezelf met mijn schouder eerst in de kier en drukte mijn knieën tegen de stalen deur. Die was er blijkbaar op geprogrammeerd dat hij openging zodra er iets in de weg stond. Maar nog steeds kon ik geen gevoel van opluchting voelen. En al helemaal niet toen ik in de lege liftschacht keek.

O, nee. Ik keek omlaag. Het plafond van de lift bevond zich ongeveer anderhalve meter onder me. Dat betekende dat de lift, toen het ultimatum verstreken was, inderdaad naar de kelder was gegaan.

In het water!

Ik klemde het hondentuig in de liftdeur, sprong in de schacht en was bijna te pletter gevallen.

Lieve God, help alstublieft!

Het hele plafond van de goederenlift was gevuld met water.

Een minuut? Twee minuten? Hoelang kon een kind onder water zijn adem inhouden?

Al snel ontdekte ik de bron. Het water drong door het toegangsluik. Een slimme constructeur had dit voor monteurs en noodgevallen aangebracht, zonder daarbij aan kinderen te denken die binnen in de lift zouden kunnen verdrinken.

Boven me hoorde ik Alina met mijn telefoon om hulp bellen, terwijl ik moeiteloos de toegangsdeur opende.

Te laat, dat is toch allemaal te laat! dacht ik, hoewel tot nu toe alles nog verbazend vlot was gegaan.

Te vlot!

Nu spoelde het donkere water als inkt uit het luik.

‘Tobias?’ riep ik als een idioot. Ik stak mijn arm uit naar het donkere Niets onder me en ik hield mijn adem in toen het koude water zich als een manchet om me heen legde. Geen zin. Het heeft allemaal geen zin meer. Ik zocht koortsachtig naar een mogelijkheid. Naar een andere uitweg.

Maar die was er niet. Ik had geen andere keus.

Daarom hyperventileerde ik even en zoog zo veel lucht als ik kon in mijn longen. Toen liet ik me, met mijn voeten eerst, in het koude water glijden.