31

MOBIELE EENHEID

VEERTIEN MINUTEN EN DRIEëNVEERTIG SECONDEN NA FRANKS capitulatie had de zevenkoppige mobiele eenheid de centrale verlaten en was op weg gegaan naar het adres dat de getuige Frank Lahmann de rechercheur had opgegeven.

De briefing duurde nog eens vijf minuten en vond plaats tijdens de rit in de ME-wagen door de ME-leider.

Toen de mannen elf minuten en dertien seconden later in vol ornaat met een beschermingsvest, titanium helm en wapens voor de bungalow positie innamen, waren drie politiebusjes en twee ambulances al ter plaatse.

Terwijl de beide ambulanceartsen er nog over in discussie waren waarom ze dubbel waren opgeroepen, werd de naaste buren verboden hun huizen te verlaten.

Op dat moment kwamen de beide rechercheurs van het recherchebijstandsteam ‘Ogenverzamelaar’, Philipp Stoya en Mike Scholokowski, voor de inval zou plaatsvinden.

De warmtecamera, die de verblijfplaats van de gezochte personen in dit huis moest onthullen, lieten ze in de koffer. De kerstverlichting maakte hun beelden onbruikbaar. De commandant dacht vijftig seconden na of hij de stroom zou uitzetten, maar besloot toen om dat niet te doen, om de dader of daders in het huis niet te waarschuwen dat de inval aanstaande was. Omdat gevaar op de loer lag, was men van plan de huisdeur open te breken en de volgende ruimten van het één verdieping hoge gebouw af te sluiten. Dit geweld was echter niet nodig, omdat de achteringang openstond.

Na minder dan veertien seconden wisten ze dat er niemand op de begane grond was. Daarom moesten ze de kelderdeur openbreken.

Om 1.07 uur forceerde de interventiemacht het slot van de massieve branddeur, en twee mannen stormden achter een beschermingsschild de keldertrap af.

Op dat moment waren tweeëndertig minuten verstreken sinds Frank Lahmann de verblijfplaats van de verdachte had verraden.

Al deze tijdsaanduidingen bleken uit het minutieus bijgehouden inzetprotocol dat de commandant bijhield voor hij zich door de bedrijfsarts voor een week ziek liet melden. Niet genoteerd waren de onverdraaglijke seconden waarin de mensen van de eenheid als verstijfd naar het schokkende tafereel bleven staan kijken dat zich in de kelder aan hen openbaarde. De seconden, waarin enkelen van de meest geharde mannen van Berlijn werden getraumatiseerd, omdat ze zo’n ‘ontzettende shit’ (letterlijke weergave van het eerste radiobericht op de vraag wat er beneden aan de hand was) nog nooit eerder in hun leven hadden gezien.

Uiteindelijk waren de ambulanceartsen dankbaar omdat ze niet aan zichzelf waren overgeleverd. Geen van tweeën schaamde zich voor zijn tranen toen ze zagen dat hier beneden iedere medische hulp te laat kwam.

Blinder dan blind is de angstige,

trillend van hoop, dat het niet het kwaad is,

vriendelijk ontvangt hij het

weerloos, ach, moe van angst,

hopend op het beste...

tot het te laat is.

Max Frisch, Biedermann en de brandstichters