42

(NOG 6 UUR EN 39 MINUTEN TOT DE AFLOOP VAN HET ULTIMATUM)

ALEXANDER ZORBACH (IK)

DE SYMPTOMEN WERDEN STERKER OP HETZELFDE MOMENT DAT we voor het eerst nadat we steeds groen licht hadden voor een verkeerslicht stil kwamen te staan.

Gelukkig had ik de tegenwoordigheid van geest gehad de oude Toyota waarmee Frank ons voor Alina’s woning had afgezet om de hoek in een zijstraat te parkeren voordat ik de etalageruit van de galerie kapot had gemaakt. Als ik hem op de tweede rij had laten staan, was hij allang weggesleept of door de technische recherche in beslag genomen, die gegarandeerd een verband had gelegd tussen het vandalisme en mij. Tenslotte had ik Stoya er persoonlijk van op de hoogte gebracht dat ik dan maar zelf mijn informatie bijeen moest garen, als hij mijn aanwijzingen zou blijven negeren.

Aanwijzingen die met de ogen van een blinde waren gezien.

Overigens moest ik toegeven dat het met mijn ogen ook niet al te best gesteld was. Ze traanden en het rood van het verkeerslicht leek te fluoresceren. Het koude zweet stond op mijn voorhoofd. Hoezeer ik ook wenste dat dit de eerste tekenen van een verkoudheid waren, ik vreesde dat de steeds duidelijker wordende symptomen een heel andere oorzaak hadden.

‘Hoelang heb je daarvoor nodig?’ vroeg ik Frank aan de andere kant van de lijn.

‘Om een bekeuring na te gaan? Midden in de nacht?’

Ik keek op het klokje op het dasboard en vloekte zacht.

23.50 uur. Nog maar tien minuten tot mijn zoon jarig was, die vermoedelijk met de dienstdoende arts over de drempel zou gaan in plaats van met zijn vader.

‘Hemel, hoe stel je je dat voor? Dat gaat alleen via contacten. En het mijne slaapt om deze tijd!’

Het mijne helaas niet. Stoya heeft me zojuist als vermist gemeld en werkt nu het klokje rond.

‘Oké, Frank, ik probeer nog een keer om Stoya te overtuigen.’

‘Nee, doe dat maar liever niet.’

‘Waarom niet?’

‘Omdat ik misschien allang heb wat je zoekt.’

Het verkeerslicht sprong op groen en ik had heel even het gevoel dat ik verblind werd. Achter me toeterde iemand en toen ik mijn ogen weer opende, had ik even tijd nodig tot ik de weg niet meer als door een wazige sluier zag.

‘Hoe kan dat?’ vroeg ik.

Hoe kan Frank achter de eigenaar van een voertuig komen waarvan hij niet eens het kenteken kent?

‘Speurwerk,’ was zijn eenvoudige antwoord. Heel toepasselijk kon ik op de achtergrond het vertrouwde rinkelen van diverse telefoons op de redactie horen.

‘Als ik één ding goed kan, dan is het informatie bezorgen. Vertrouw me maar.’

Bij de volgende zin liet hij zijn stem dalen. ‘De vraag is alleen in hoeverre je Miss Stevie Wonder aan je zijde vertrouwt.’

Ik wierp een blik in de achteruitkijkspiegel. Alina was met TomTom op de achterbank gaan zitten, alsof ik haar chauffeur was. Op dit moment kwam het me echter heel goed uit dat ze buiten gehoorsafstand was.

We reden over een brede laan, waarvan de naam me nu niet te binnen wilde schieten, in de richting van de snelweg. Tot nu toe had ik nog geen concreet doel, maar een innerlijke stem zei me dat het beter was in beweging te blijven. En vermoedelijk nam ik instinctief een route die naar mijn woonboot leidde.

‘Corrigeer me als ik lieg, maar heeft Alina niet gezegd dat we naar een vrijstaande eengezinswoning met een oprit moesten zoeken, waarvoor de ogenverzamelaar vlak na de daad heeft geparkeerd?’

‘Inderdaad.’ Alina’s laatste versie waar ze me in Franks bijzijn over had verteld, was ik helemaal vergeten.

‘Goed, laten we voor het gemak even aannemen dat onze psychopaat na de moord inderdaad naar een huis is gereden om daar iets te drinken. Dan is het waarschijnlijk dat hij dezelfde auto heeft gebruikt waarmee hij de volgende dag die bekeuring kreeg, toch?’

‘Een paar hypothesen te veel naar mijn smaak, maar ik kan je volgen.’

Als we het huis hebben, hebben we ook de houder. Als er tenminste overeenstemming bestaat tussen de werkelijkheid en Alina’s irreële fantasieën.

‘Oké, tot zover is alles duidelijk. Ik dacht dus dat de dader om niet op te vallen de tachonaald exact in het groene gebied zou houden. Toen heb ik, uitgaand van Alina’s verklaring, eens een marge van maximaal vier minuten aan mijn berekeningen gehanteerd. Als je de Teufelsberg als uitgangspunt neemt, dan zou de ogenverzamelaar in dat tijdsbestek amper een rustige zone hebben kunnen verlaten. In deze buurt wemelt het van de scholen, speeltuinen, sportvelden en crèches.’

‘Mooi, je hebt dus het gezochte gebied tot een paar vierkante kilometer ingeperkt.’

‘Tot een straal van 5,6 kilometer om precies te zijn, maar het meeste daarvan is bos- of akkerbouwgebied.’

Ik hoorde Frank op toetsen rammelen. ‘Bovendien hebben we veel volkstuinen hier, recreatiegebieden, bospaden enzovoorts. Het totale aantal relevante huizenrijen zou wel eens niet meer dan de lengte van een marathon kunnen bedragen.’

‘Die jij natuurlijk gelopen hebt,’ zei ik lachend.

‘Correct.’

Ik trapte abrupt op de rem, omdat voor me een voetganger op de rijweg was gesprongen om de bus aan de andere kant van de straat te halen. Op de achterbank klaagde Alina over mijn rijstijl; blijkbaar had ze maar met moeite kunnen voorkomen dat TomTom van de bank gleed.

‘Hou je me voor de gek?’ vroeg ik na een seconde van schrik.

‘Al eens van Google Earth gehoord?’ vroeg hij vrolijk.

Logisch. Natuurlijk.

Ik gaf weer gas en zette de ruitenwissers in een snellere stand, waardoor de voorruit alleen maar vuiler werd. De sneeuw viel naar beneden in vlokken die zo groot waren als munten. Het was echter niet vochtig genoeg om de winterse modder van het glas te wissen, met het gevolg dat ik nauwelijks iets kon zien.

En niet alleen letterlijk!

Ik had het gevoel dat dezelfde versleten ruitenwisser in mijn hoofd werkte.

Hoe meer ik probeerde duidelijkheid te krijgen, des te onscherper werd het beeld voor mijn ogen. De merkwaardige zinsbegoochelingen, waarvoor ik bij dr. Roth onder behandeling was, deden de rest. Ook al was mijn arts van mening dat ze geen psychopathologische achtergrond hadden, ze zorgden er toch voor dat ik me niet kon concentreren en niet meer aan de simpelste zoekmiddelen dacht die me ter beschikking stonden.

Zoals Google Earth.

‘De gratis versie is al geweldig,’ zei Frank ophemelend. ‘Met de satellietkaart kun je een verloren huissleutel op het grasveld in je tuin terugvinden, als je maar dicht genoeg op het perceel inzoomt.’

Hij lachte om zijn overdrijving. ‘Maar het kan nog beter. Want wij hebben op de redactie immers...’

‘...Street View. Precies.’

Sinds geruime tijd reden met speciale camera’s uitgeruste autootjes van Google door de straten van geselecteerde steden ter wereld, om de gebruiker via een druk op de knop een driedimensionaal plaatje van alle straten te kunnen bieden. Nog niet alle plaatsen waren vastgelegd, en hele drommen juristen sloegen elkaar om de oren met de privacyrechtelijke problemen die dit project uitlokte. Op de iPhone waren ze echter gedeeltelijk al geïnstalleerd en mijn krant beschikte al over een uitgebreide testtoegang, die Frank gebruikte om naar een huis te zoeken waarop Alina’s beschrijving paste.

‘Iedere Berlijnse straat, ieder verdomd hoekje,’ zei hij euforisch, en ik hoorde weer toetsenbordgeluiden. ‘Ik kan het zien alsof ik er zelf doorheen rij.’

‘Toch moet het uren duren.’

‘Niet als je geluk hebt, zoals wij. Het gebied dat in aanmerking komt bestaat hoofdzakelijk uit appartementengebouwen of burgerlijke rijtjeshuiswijken. De Traunstein-villa is hier een van de weinige uitzonderingen!’

‘Hoeveel nog?’ vroeg ik opgewonden. ‘Hoeveel vrijstaande eengezinswoningen heb je geteld?’

Ik keek op de meter en zag dat ik van pure opwinding de toegestane snelheid met meer dan dertig kilometer per uur overschreed.

‘Zevenentwintig. Maar negen daarvan hebben één etage en beschikken over een oprit, zoals je nieuwe vriendin heeft beschreven...’

Zijn stem bleef hangen als van iemand die aan het einde van een verhaal nog een laatste pointe kwijt wil.

‘...en maar bij twee van die opritten hangt zo’n verdomde basketbalkorf!’