28

(NOG 3 UUR EN 59 MINUTEN TOT DE AFLOOP VAN HET ULTIMATUM)

PHILIPP STOYA (CHEF MOORDZAKEN)

‘WAAR IS HIJ?’

‘Het spijt me, deze keer zou ik het echt niet weten.’

Frank wreef over zijn rechteroor en leek blij dat Scholle er bij dit tweede verhoor, deze keer op het kantoor van het team van Moordzaken, niet bij was. Stoya wist nog steeds niet zeker wat er zou zijn gebeurd als hij ook maar één seconde later van de wc terug in de vergaderzaal was gekomen. Hij had gezien dat Scholle bliksemsnel zijn greep liet verslappen en een langwerpig voorwerp uit het oor van de stagiair had gehaald.

‘Was maar een grapje, ik heb hem een beetje gekieteld,’ had hij hem verzekerd. Maar de haat in zijn ogen en de onverholen agressie in de stem van zijn partner hadden iets anders gezegd.

Hij zou doorgedrukt hebben!

Philipp wist waar Scholle toe in staat was, als hij in een zaak niet verder kwam. Daarbij was hij niet altijd zo meedogenloos geweest. Maar zijn scheiding had hem veranderd en de goedmoedige politieman was een onberekenbare rechercheur geworden. Zijn huwelijk met de Russische danseres, die hij bij een razzia in een nachtclub had leren kennen, had vanaf het begin al niet onder een gelukkig gesternte gestaan. Scholle had weer eens liefde met medelijden verwisseld, wat direct samenhing met zijn uitgesproken helpersyndroom. Hij betaalde de aflossingen aan het bordeel, stak haar opnieuw in de kleren, liet haar een deel van de wereld zien dat met zijn inkomen te bereizen was en hoopte dat ze van de drugs af zou komen als hij met haar trouwde en met haar naar het Brandenburgse platteland trok. Zijn pogingen tot therapie eindigden op de dag waarop hij Natascha met een minnaar uit het verleden in het echtelijk bed betrapte.

Als de rechter de moeder toentertijd niet het recht toegekend had met hun gezamenlijke kind eenmaal per jaar op reis te mogen gaan, zou Scholle misschien nog de goede kameraad zijn die meer waarde hechtte aan zijn wekelijkse kegelavond dan aan een afgesloten kwestie.

Scholle was die keer maar één minuut te laat gekomen. Hij had op het bureau gezeten en nagedacht of hij het werkelijk goed moest vinden dat Natascha en zijn zoon Marcus samen op vakantie naar Moskou gingen. Zeker, de voogdijovereenkomst was ondubbelzinnig, hij zou strafbaar zijn als hij nu naar het vliegveld zou rijden en Natascha zou beletten met Marcus het land te verlaten.

Uiteindelijk had zijn onderbuikgevoel gewonnen. Hij was naar Schönefeld geracet, had de dienstauto neergezet op een plaats waar dat verboden was en was naar de vertrekhal gestormd. Te laat. Het toestel van Aeroflot stond nog op de taxibaan, maar de deuren waren al gesloten. Sinds een minuut.

Een halfjaar had hij vrij genomen om de dorpen rondom Jaroslawl naar zijn zoon af te kunnen zoeken. Zonder resultaat. Natascha en Marcus waren van de Russische aardbodem verdwenen en doken nooit meer op.

Toen Scholle met lege handen en totaal gebroken terugkwam, zwoer hij bij zichzelf het nooit meer zover te laten komen. Nooit meer zou hij ook maar één minuut aarzelen en nadenken of hij zich aan de voorschriften moest houden, als zijn onderbuikgevoel hem iets anders ingaf.

‘En nu voor de laatste keer. Waar houdt Alexander Zorbach zich schuil?’ vroeg Stoya.

‘Zelfs als u nu net als uw collega een potlood tevoorschijn haalt...’ Frank haalde zijn schouders op. ‘Ik kan het u niet vertellen.’

‘Echt niet?’ vroeg Stoya. ‘En hierover?’ Hij sloeg een bruine kartonnen ordner open en haalde er een paar vergrotingen uit, die hij voor Frank op de tafel uitspreidde. ‘Hierover kunt u ons waarschijnlijk ook niets vertellen?’

De jongeman sloot zijn ogen.

‘Katharina Vanghal, verpleegster, zevenenvijftig jaar en weduwe,’ becommentarieerde Stoya de foto’s van de plaats delict die rechtstreeks uit de hel leken te stammen. ‘Buren beschrijven haar als extreem teruggetrokken. Geen vrienden, geen mannen, niet eens huisdieren. Als je van haar alom bekende tic afziet om het hele huis rond kerst in een lichtshow te veranderen, dan leefde ze tot nu toe een geheel onopvallend, saai leven.’ Hij wachtte even. ‘Tot de ogenverzamelaar besloot haar kelder in een vacuümkist te veranderen en haar daar de laatste dagen van haar leven te martelen.’

‘Gruwelijk.’ Frank draaide zich om.

‘Ja, dat is het inderdaad. Gruwelijk. De maniak heeft haar hele lichaam in plasticfolie gewikkeld. Wegens de druk van het verband en omdat ze zich niet kon verroeren, is ze daaronder letterlijk levend en al weggerot. En om haar niet te vroeg te laten sterven, heeft de ogenverzamelaar haar kalmerende middelen gegeven, op een koelmatras gelegd en met behulp van kunstmatige beademing in een permanente zweeftoestand tussen leven en dood gehouden. Blijkbaar is de ogenverzamelaar niet alleen medisch goed onderlegd, maar ook een handige techneut. In elk geval vonden we een stroomgenerator in de tuin, speciaal voor de folterkelder geïnstalleerd.’

Stoya hield twee vingers in de lucht en vormde onbedoeld het victorieteken. ‘Een generator voor twee pompen, waarmee hij de lucht uit de kelder kon zuigen!’

‘U weet dat Zorbach twee linkerhanden heeft,’ antwoordde Frank. Hij zag er moe uit en zijn lippen waren gesprongen. Stoya besloot hem nog een beetje meer onder druk te zetten voor hij hem een glas water aanbood.

‘Maar hij heeft een motief.’

‘Wat dan?’

Stoya knikte losjes, alsof hij een opmerking over het weer had gemaakt. ‘Katharina Vanghal werkte tot twee jaar geleden in het Park-sanatorium, dus waar Zorbachs moeder tegenwoordig ligt. Ze was daar verpleegster, tot ze op staande voet werd ontslagen. In haar dossier staat dat enkele van haar patiënten aan decubitus IV zouden hebben geleden. Zweren tot op de botten, omdat haar bedlegerige patiënten niet genoeg beweging hadden gekregen.’

‘Dat gelooft u toch zeker zelf niet?’ Frank lachte toonloos. ‘Mijn baas die zich wreekt op de ex-verpleegster van zijn moeder?’

‘Nee. Eerlijk gezegd wíl ik dat ook niet geloven. Maar waarom vinden we zijn vingerafdrukken overal in deze kelder als hij met de zaak niets te maken heeft?’

De stagiair legde zuchtend zijn hoofd in zijn nek en staarde naar het plafond. ‘Hemel, hoe vaak moet ik het je nu nog zeggen? Het was die blinde vrouw. Zij heeft hem erheen gebracht.’

‘Shit.’

Stoya sloeg met zijn vlakke hand op de tafel. ‘Ik ben die vage onzin spuugzat. Ik wil nu eindelijk wel eens weten wat –’

‘Pardon?’

De hoofdrechercheur draaide zich met een ruk om. Hij had zo hard staan schreeuwen dat hij de geüniformeerde politieagente niet had opgemerkt, die had aangeklopt.

‘Wat is er?’

Ze gaf hem een dossier.

‘Wat is dat?’

‘Het proces-verbaal dat we moeten controleren.’

‘En?’

De bovenlip van de verlegen blondine trilde van de zenuwen, maar haar stem klonk vast. ‘Hij is van een groene VW Passat, bouwjaar ’97.’ Toen noemde ze de houder.

In Stoya’s oren begon het te dreunen en zijn mond werd droog. Nu was hij het die dringend iets te drinken moest krijgen. ‘Zegt u dat nog eens.’

‘Het kenteken staat op naam van ene Katharina Vanghal.’

Dat kan niet.

Stoya keek naar Frank, die er op dit moment net zo niet-begrijpend bij zat als hij.

Dat is onmogelijk.

De auto van de gefolterde verpleegster had de vorige middag inderdaad op de parkeerplaats voor gehandicapten gestaan, zoals Zorbach de hele tijd had beweerd.

‘Ziet u wel!’ zei Frank triomfantelijk toen de agente de deur achter zich had gesloten. ‘De ogenverzamelaar was gisteren bij de blinde fysiotherapeute, zoals ik u vertelde. Hij werd op video opgenomen toen hij het huurhuis verliet. Een stukje informatie dat u veel te lang hebt genegeerd. Geen idee hoe de blinde dat allemaal weet, maar ik denk dat u eindelijk eens moet beginnen naar haar te luisteren.’

‘O ja, moet ik dat?’ Stoya gooide het dossier met de bekeuring kwaad voor zich op tafel. ‘Denkt u echt dat ik achter de aanwijzingen van een spook aan moet jagen?’

‘Spook?’

Stoya lachte even toen hij de verbaasde uitdrukking in Franks ogen zag.

‘Ik ben het nagegaan. Niemand heeft gisteren de verklaring van ene Alina Gregoriev opgenomen. Geen van mijn mensen heeft haar hier gezien. Ze was niet op het bureau. Begrijp je wat ik wil zeggen?’

Frank luisterde met open mond.

‘Goed, dat is namelijk nog niet alles. Want ook op de computer is niets over haar te vinden. Een Alina Gregoriev staat niet ingeschreven in Berlijn. In heel Duitsland is er geen fysiotherapeute met die naam. Dus bespaar me alsjeblieft je praatjes over een blind medium dat door handoplegging in het verleden kan kijken. Waar heeft Zorbach zijn informatie vandaan, als hij niet zelf de dader is?’

Hij leunde met beide armen op de tafel en keek de stagiair recht in de ogen.

‘En zegt u niet dat het van Alina Gregoriev komt. Want die vrouw bestáát niet!’