48

(NOG 8 UUR EN 17 MINUTEN TOT DE AFLOOP VAN HET ULTIMATUM)

ALEXANDER ZORBACH (IK)

TOEN ZE EINDELIJK OPENDEED, WAS HET LETTERLIJK DE LAATSTE seconde. Even later zou het ding uit mijn bebloede handen zijn gevallen. Ik had de trap genomen en me vergist in zowel mijn conditie als in het gewicht van het apparaat dat ik uit de galerie had gestolen.

Alina rilde over haar hele lichaam toen ze me zwijgend binnenliet.

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze monotoon nadat ik de harddiskrecorder had uitgezet. Een vraag die ik net zo goed aan haar had kunnen stellen.

Het was al opvallend genoeg dat ze spiernaakt tegenover me stond en geen aanstalten maakte om zichzelf te bedekken. Bovendien had ze opeens geen haar meer; ik zag de pruik op het dressoir naast de deur liggen. Maar het was vooral de angst die me uit iedere vezel van haar lichaam tegemoet sprong. Haar ademhaling ging snel en haar handen trilden ongecontroleerd aan de slap omlaaghangende armen. Besteedde ze tot dusver nog zo veel aandacht aan haar mimiek, haar gezicht leek nu op een star masker. Ze had gehuild, dikke tranen waren langs haar wang naar beneden gelopen, de oogschaduw was uitgesmeerd, waardoor ze nog meer op een trieste pop leek.

Instinctief wilde ik mijn armen om haar heen slaan, maar Alina week een pas achteruit.

‘Blijf van me af,’ fluisterde ze zacht en ze hief afwerend beide handen boven haar hoofd.

‘Wat is er dan?’

‘Hij was hier.’

‘Wie?’

‘Nou, wie denk je?’ schreeuwde ze tegen me en ik was bijna blij dat ze tot een dergelijke uitval in staat was. Heftige woede was altijd nog beter dan duistere angst. ‘Die rotkerel had het mes bij zich. Het mes waarmee hij...’ Ze sprak niet verder, en dat was ook niet nodig.

Ik liet mijn blik over haar naakte lichaam glijden om te controleren of de ogenverzamelaar haar ergens had verwond, maar ik zag alleen het iets te magere, maar toch vrouwelijk gevormde lichaam dat ik onder andere omstandigheden zeker aantrekkelijk had gevonden. Nee – dat ik zelfs onder deze omstandigheden aantrekkelijk vond. Een gedachte die ik meteen weer verdrong.

‘Waar is hij?’ vroeg ik en ik wilde de gang in om de kamers te controleren. Buiten bleef eindelijk de verdomde alarminstallatie stil. ‘Bespaar je de moeite,’ zei Alina achter me. ‘Hij is weg.’ Ze sloeg haar armen voor haar borsten over elkaar, waarbij ze met één hand haar merkwaardige tatoeage aan de hals bedekte, die er in het halfdonker van de gang uitzag als een grote moedervlek.

‘Hoe kun je dat weten?’

‘Omdat TomTom niet meer reageert.’ Ik keek de gang door tot een punt waar ik de badkamer vermoedde, waarin luid water kletterde. De hond lag daar in een sfinxachtige houding voor en klopte ter begroeting met zijn staart op het parket.

‘Hij ruikt geen gevaar meer. Bovendien staat de balkondeur open. Ik denk dat die kerel over de brandladder weer naar beneden is gegaan.’

Ik naderde de badkamerdeur, waardoorheen flarden hete waterdamp naar de gang kwamen en keek in de mist.

Niets.

Afgezien van een bijna overlopende emaillen badkuip was er niets bijzonders te zien.

Ik draaide de kraan dicht en verbrandde mijn hand bij de poging de stop eruit te trekken. Bij het weglopen zag ik make-upspullen voor de felverlichte spiegelkast staan, maar nu was het niet de tijd om me daarover te verbazen.

‘Wat wilde hij?’ vroeg ik.

‘Ons overhalen op te houden.’

Ze gaf me een korte samenvatting van wat haar een paar minuten eerder nog zo hevig had geschokt. ‘Hij zei “niet verder spelen”, en daarmee kan hij alleen zijn zieke verstopspelletje hebben bedoeld.’

Ze onderbrak zichzelf: ‘En jij? Waarom ben jij teruggekomen?’

‘Ik heb je tv nodig.’

Ze draaide haar rechteroor naar me toe. Een gebaar waarmee ze me van haar volle aandacht verzekerde. ‘Waarom?’

Ik vertelde haar over de camera in de kunstgalerie. ‘Die filmt iedereen die uit je voordeur komt,’ besloot ik mijn verklaring.

‘En?’

‘En hij is met een harde schijf verbonden.’ Ik wees zinloos naar het eind van de gang, waar ik het ding, dat in zijn kast zat, op een dressoir had gezet.

‘Zo’n apparaat slaat tot honderdtweeënzeventig minuten beeldmateriaal op, vermoedelijk langer.’

‘Verdorie, je wilt toch niet zeggen dat jíj zojuist beneden het alarm hebt aangezet?’

‘Waar een straatsteen niet allemaal goed voor is.’ Ik probeerde een glimlach in mijn stem te leggen. ‘Kom nou maar, het is alleen nog een kwestie van minuten tot de politie één en één bij elkaar optelt en hier voor de deur staat.’

Ze schudde haar hoofd, haalde diep adem en nog iets van haar gespannenheid leek van haar af te vallen.

‘Ik lijk wel gek,’ zei ze, maar ze kwam toch in beweging.

Ik volgde haar, nadat ik me naar het dressoir had teruggehaast en de zware kast had gepakt. De snijwond die ik bij het ingooien van de etalageruit had opgelopen bloedde niet meer.

Onze weg door de onverwacht lichte woning bracht me langs een balustrade in een woonkamer met aangesloten open keuken. Pas nu zag ik dat het appartement twee verdiepingen had.

Met snelle, vaste passen ontweek Alina een naar beneden lopende wenteltrap en opende een deur, die van de woonkamer naar de tuinkant leidde.

TomTom was achter ons aan gekomen, maar bleef in de woonkamer naast de bank liggen.

‘Wil je niet iets aantrekken?’ vroeg ik haar toen we in de kamer stonden die gemakkelijk als woonkamer te herkennen was. Ook hier verbaasde ik me over de vele spiegels, er hing er zelfs een aan het plafond.

‘Hoezo?’ reageerde ze en ze liep met rustige passen naar de grote staande tv tegenover haar bed. ‘Je bent bloot,’ zei ik en ik dacht stiekem: en ik ben ook niet van steen.

‘Mijn verwarming doet het,’ zei ze laconiek.

Ze bukte om de kabel van haar dvd-speler los te maken en ik wist even niet waar ik moest kijken om geen voyeur te lijken. Normaal gesproken hield ik niet van piercings of van tatoeages, en kale schedels, zelfs als er een doolhofpatroon in geschoren was, stonden ook niet hoog boven aan mijn lijstje van favorieten.

Charlie had me eens willen uitleggen hoe dicht seks en pijn bij elkaar liggen, maar mij was die SM-fetisjgedachte totaal vreemd. Nou ja, misschien had ze ook wel gelijk en stonden uiteindelijk niet alleen pijn, maar ook de dood zelf in een intensieve wisselwerking met seksuele lust. Anders kon ik het niet verklaren waarom ik uitgerekend op dit moment Alina’s naakte huid wilde aanraken, hoewel ik met al mijn zintuigen toch nog helemaal op mijn hoede zou moeten zijn voor een perverse seriemoordenaar.

En ik was op de vlucht voor de politie!

In elk geval was het niet mijn verstand, maar de verdrietige gedachte aan Charlie die me eraan herinnerde waarop ik me nu verder moest concentreren.

Alina stond weer op en liet de tv aan mij over. Het duurde maar een paar seconden, toen had ik de harddiskrecorder aangesloten.

‘Moest je de etalage van de galerie ingooien? Het zijn van die aardige kunstenaars.’

Alina gaf me de afstandsbediening en ik schakelde op AV. ‘Ik had geen keus. Eerst heb ik Stoya opgebeld en hem gevraagd of hij een video wilde bekijken waarop misschien de ogenverzamelaar te zien is.’

‘En?’

Ik zuchtte. ‘Hij zei dat hij zijn tijd niet met mijn afleidingsmanoeuvres wilde verspillen.’

Ik keek op naar Alina, die nu op de rand van het bed zat. Ze was zo slank dat haar buik slechts een aanduiding van plooien had, hoewel ze niet bepaald rechtop stond.

‘Dus moet ik het zelf maar controleren. Wanneer was die kerel gisteren bij jou in behandeling?’

De ogenverzamelaar.

‘Even na drieën.’

‘En wanneer ben je hem weer kwijtgeraakt?’

‘Een paar minuten later.’

‘Is hij zomaar weggegaan?’

‘Ja, dat verbaasde mij ook. Die moet gegarandeerd iets gemerkt hebben. Man, ik scheet bagger toen het visioen plotseling afbrak. Ik vertelde iets van een migraineaanval en verzocht hem te gaan, wat hij onmiddellijk deed. Hij wilde niet eens zijn geld terug.’

Ik stelde de timer van de harddisk op 15.10 uur, in de hoop dat dat tijdstip niet te ver naar voren lag, maar dat ik ook niet te veel tijd met onbruikbare opnamen zou verspillen.

15.10 uur? dacht ik. Op dat tijdstip had ik het me op de achterbank van mijn Volvo in de parkeergarage van mijn Volvo gemakkelijk gemaakt. Eigenlijk had het maar een klein dutje moeten zijn, maar het slaapgebrek van de laatste paar dagen was te groot geweest en ik sliep tot de vergadering van 17.00 uur.

Het duurde maar een paar minuten tot ik het fragment waar het me om begonnen was had gevonden. Gelukkig nam de recorder niet de loze tijd op, maar alleen wat de camera werkelijk opving. Ik begreep weliswaar nog steeds niet wat deze opnamen met kunst te maken hadden, maar ik nam me voor de galerie de schade te vergoeden zodra ik daar weer toe in staat was.

Als ik daar ooit weer toe in staat zou zijn.

Ongelovig staarde ik naar het beeld voor mijn ogen en vergat te knipperen. Pas toen Alina tegen me begon te praten, merkte ik dat ik een hele tijd als een standbeeld voor de televisie moest hebben gezeten.

‘En?’ vroeg ze. ‘Wat zie je?’

Shit. Dat kan niet waar zijn.

Mijn mond werd droog terwijl ik naar een plausibel antwoord zocht.

‘Herken je iets?’

‘Ja,’ kraste ik, maar ik had de waarheid helemaal niet willen verraden. ‘Nee... Ik bedoel... Ik weet niet...’ stamelde ik hulpeloos, en dat was gelogen. Natuurlijk herkende ik íéts. Maar wat het was kon ik Alina op dit moment onmogelijk zeggen. Voor het eerst was ik haar dankbaar dat ze blind was. Want daardoor kon ze niet zien dat die vent met de groene parka en de afgetrapte Timberland-laarzen, waarvan de HD-recorder juist het beeld op de tv toonde, sterk leek op iemand die ik kende.

Die ik héél goed kende.

Want die man was ik zelf.