36

(NOG 6 UUR EN 11 MINUTEN TOT DE AFLOOP VAN HET ULTIMATUM)

FRANK LAHMANN (STAGIAIR)

‘WAAR IS HIJ?’

Thea Bergdorf moest Frank van achteren hebben beslopen. Hij vroeg zich af hoelang ze al naar hem had staan kijken.

‘Ik weet dat jullie contact houden, dus hou me niet voor de gek, jochie!’

Zoals de hoofdredactrice nu voor hem stond, leek ze op een keeper die vastbesloten is zijn strafschopgebied met alle lichamelijke inzet te verdedigen. Thea Bergdorf droeg altijd nauwsluitende crèmekleurige broekpakken, die voor haar ongeveer zo passend waren als een krijtstreeppak voor een uitsmijter. Het feit dat ze geen waarde aan haar uiterlijk hechtte droeg ze openlijk uit.

‘Ik heb mijn carrière niet ondánks, maar dankzíj mijn dikke kont gemaakt,’ had ze een aantal verstijfde managers op de nieuwjaarsreceptie van haar krant uitgelegd. ‘Als ik jong en mooi was en anorexia had gehad, zou ik veel te veel tijd verspillen met het neuken van de verkeerde mannen.’ Zo bezien had ze dus een groot gevoel voor humor. Op dit moment echter kon Frank noch in haar mimiek, noch in haar heerszuchtige toon ook maar het kleinste teken daarvan ontdekken.

‘Voor de laatste keer: waar zit Zorbach op dit moment?’

Hij kreunde vermoeid en streek door zijn haar. ‘Hij heeft me gevraagd het niemand te vertellen.’

‘Hij is mijn ondergeschikte, voor het geval je dat bent vergeten.’

‘Ik weet het, maar hij is verantwoordelijk voor mijn opleiding.’

‘Ach, en nu denk je dat dat je in een belangenconflict stort, nietwaar?’ Ze vertrok haar lippen tot een spottend glimlachje. ‘Goed, dan bevrijd ik je hiermee van dit conflict. Je bent ontslagen!’ Ze draaide zich om.

‘Wat?’ Frank sprong van Zorbachs stoel op en liep haar achterna. ‘Waarom?’

Ze draaide zich niet eens om. ‘Omdat ik het niet kan dulden dat ondergeschikten belangrijke informatie achterhouden. Ik had je gevraagd het me meteen te laten weten als Zorbach zich meldt. Je hebt dat genegeerd en wilde het volgens je eigen Rambo-regels spelen. Pech gehad.’

‘Maar dat slaat nergens op,’ riep Frank kwaad. ‘Als ik niet meer voor u werk, zult u helemaal niets meer van mij horen.’

‘O, je hoeft me helemaal niets meer te vertellen.’ Eindelijk bleef ze staan, al was het alleen om naar de ingang van de kantoorruimte te wijzen waarvan de elektrische glazen deuren juist opengingen.

Twee mannen kwamen de redactieruimte binnen.

Thea glimlachte duivels. ‘De rechercheurs hebben vast effectievere methoden om de waarheid uit je te krijgen.’