46

(NOG 7 UUR EN 31 MINUTEN TOT DE AFLOOP VAN HET ULTIMATUM)

ALEXANDER ZORBACH (IK)

EEN OF ANDERE ONNOZELE PR-ADVISEUR MOET PARIS HILTON EEN keer hebben ingefluisterd dat ze op foto’s altijd met haar hoofd gedraaid naar de camera moet staan, haar kin omlaag richting borst en daarbij met kunstmatig kokette oogopslag schuin in de camera grijnzen. De barkeeper, die ons wantrouwig had aangestaard sinds we zijn verlaten kroeg hadden betreden, stond in eenzelfde houding achter de bar: leunend op zijn linkerarm, zijn bovenlichaam parallel met de bar, zijn hoofd negentig graden gedraaid. Hij droeg een randloze leesbril, die was afgezakt tot zijn neusvleugels, wat de indruk dat hij op ons neerkeek alleen nog maar versterkte.

‘Hallo Paris,’ zei ik ter begroeting en ik merkte zelf dat ik wel eens betere grapjes had gemaakt om de spanning te breken. Hij vertrok geen spier en ik twijfelde eraan of hij de hotelerfgename eigenlijk wel kende.

Alina, die blijkbaar de weg wist in de schemerige schuur, tastte naar een kruk en ging zitten. Ik wilde het ijs breken door eerst voor een beetje omzet te zorgen, maar voor ik iets kon bestellen, opende de barkeeper zijn mond al: ‘Ik zal u vertellen wiens schuld het is dat de wereld naar zijn mallemoer gaat.’

Oké, deze begroeting is niet veel beter dan de mijne, dacht ik, maar ik hield mijn mond. Uit ervaring wist ik dat je een kroegbaas niet moest onderbreken als je informatie van hem wilde, hoe stompzinnig zijn gezwets ook was.

‘De mode,’ legde hij ons uit en hij knikte daarbij veelbetekenend. Daarbij dwaalde zijn glazige blik naar Alina’s cowboybroek. ‘Het is die verdomde mode die ons ruïneert.’

‘Aha,’ zei ik zoals je doet als er een stilte valt, maar zoals ik al vreesde was de man nog lang niet klaar met zijn college.

‘Wat betekent het nog als dingen uit de mode raken? Toch niets anders dan dat we iets wat nog goed is weggooien, alleen maar omdat er een krasje op zit.’

Hij sloeg met zijn vlakke hand op de bar. ‘Dit ding hier is zestig jaar oud. Heeft een hoop te verduren gehad. Glazen, flessen, zelfs een schedel is hierop gebroken.’ Hij lachte in zichzelf. ‘Man, hierop is gezopen, gedanst, gevochten, geslapen en geneukt.’

Ik zag vanuit mijn ooghoek dat Alina stilletjes glimlachte.

‘Het is vast niet de mooiste bar van Berlijn. Maar helemaal in orde. Houdt het nog wel zestig jaar uit. Net als de rest van de inrichting.’

Hij maakte een uitnodigend gebaar, zoals in een film, als de vader tegen de zoon zegt: ‘En dit zal allemaal ooit van jou zijn.’ Waarbij ‘allemaal’ in dit geval een verzameling vieze gordijnen, een aantal okerkleurige houten meubelen met versleten kussens, een oude flipperkast en sterkedrank ter waarde van nog geen tweeduizend euro omvatte.

‘Niets hierbinnen is kapot. Waarom zou ik dan moeten renoveren?’

Misschien omdat je dan niet als enige om deze tijd hier zou zitten? dacht ik, maar ik begreep waar hij naartoe wilde.

‘Lóúngemeubels, heeft een spilzieke binnenhuisarchitect me geadviseerd. Clúbsofa’s, waarop je kunt chíllen. Dat zou nu de trend moeten zijn.’

Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo’n walgende gezichtsuitdrukking had gezien.

‘En wat voor de drommel moet er goed aan zijn als iemand bij het drinken zijn voeten in je gezicht duwt?’

Ik probeerde bij het schouderophalen zo onopvallend mogelijk op mijn horloge te kijken. De kroeg bevond zich op twee dwarsstraten van de galerie.

‘We vernietigen onze grondstoffen, we zuigen onze planeet uit als een parasiet zijn gastheer, gooien iedere dag dingen weg die nog perfect werken. Alleen mijn geschifte neef heeft het afgelopen jaar drie mobiele telefoons verbruikt. En wiens schuld is dat?’

‘De mode,’ zei ik, dankbaar voor het inkoppertje. Nu zaten we met elkaar op één lijn, wat in zekere zin zelfs klopte. Voor een kroegfilosoof waren zijn gedachten zo gek nog niet.

‘Oké, wat willen jullie?’ vroeg hij, terwijl hij ons een eerste, nicotineverkleurde glimlach schonk.

‘Twee gin-tonic,’ zei ik. ‘En we zouden graag met deze meneer hier spreken.’

De barkeeper keek verbaasd naar mijn mobieltje, dat ik over de bar aangaf. Toen schoof hij zijn leesbril goed.

‘Is al meer dan vier jaar oud,’ loog ik en daarmee smoorde ik iedere bedenking in de kiem.

‘En maakt nog altijd puntgave foto’s.’ Hij knikte waarderend.

Ik glimlachte. ‘Herkent u die man?’

‘Linus? Natuurlijk.’

Linus? Ik draaide me even naar Alina en was blij dat ik naar haar had geluisterd. ‘Weet u waar ik hem kan vinden?’ De oude kroegbaas glimlachte nog breder. ‘Daarbinnen.’

Hij gebaarde met zijn hoofd naar een deur in de verste hoek van de schemerige kroeg. Naar een deur waarboven twee biljartkeus elkaar kruisten.

‘Hebt u er iets op tegen als ik even met hem praat?’

‘Doe wat u niet laten kunt. Maar ik vrees dat u te laat komt.’

‘Te laat?’ Ik keek de barkeeper vragend aan, maar zijn glimlach was nu verdwenen.

‘Nou, vooruit, ga maar naar binnen. Maar zeg niet dat ik u niet heb gewaarschuwd.’