63

ASHBY STAPTE VAN DE KADE BIJ PONT DE L’ALMA OP DE RONDVAART-boot. Een carillon in de buurt liet horen dat het drie uur ’s middags was. Hij had nog nooit een boottochtje over de Seine gemaakt, maar hij nam aan dat ze erg populair waren. Vandaag zaten er op de stoelen onder het smoezelige plexiglazen dak ongeveer twintig mensen. De boot zat nog niet eens halfvol. Hij vroeg zich af waarom Peter Lyon hem in zo’n armetierige omgeving wilde ontmoeten. Een halfuur geleden had een rauwe stem per telefoon de tijd en plaats genoemd. Hij had Caroline gezegd door te gaan met waar ze mee bezig was en haar verzekerd dat hij snel terug zou zijn. Even had hij overwogen niet op Lyons oproep in te gaan, maar hij wist wel beter. Trouwens, Lyon was degene die had gefaald, niet hij. En dan was er nog de kwestie van het honorarium dat al was betaald en het deel dat nog openstond.

Hij nam plaats op de laatste rij en wachtte tien minuten, waarna de motoren werden gestart en de platte boot langzaam de rivier op voer, in de richting van het Île de la Cité. Een vrouwenstem beschreef de beide rivieroevers met hun diverse bezienswaardigheden in het Engels, terwijl de camera’s klikten.

Een tikje op zijn schouder leidde zij aandacht af. Toen hij zich omdraaide zag hij een lange, beschaafd uitziende man van in de zestig met blond haar en een volle baard en snor die zijn gezicht deels aan het zicht onttrokken. Hij zag er heel anders uit dan de vorige keer, al hadden de ogen nog steeds dezelfde geelbruine kleur. De man droeg een tweed jas en een corduroy broek, wat hem opnieuw een zeer Europees uiterlijk gaf.

Ashby volgde hem naar de achtersteven waar ze in het open gedeelte gingen staan, in de kou. De toeristen bleven geboeid naar de gids luisteren.

‘Hoe mag ik je vandaag noemen?’ vroeg hij.

‘Wat dacht je van Napoleon?’ Dit keer klonk de stem schor en een beetje meer Amerikaans.

De boot passeerde het Grand Palais op de rechteroever.

‘Mag ik vragen wat er is misgegaan?’

‘Nee, dat mag je niet,’ antwoordde Lyon.

Dat weigerde hij te accepteren. ‘Jij bent degene die heeft gefaald. En niet alleen dat, maar je bent er ook de oorzaak van dat ik tegen de lamp ben gelopen. De Amerikanen beginnen me onder druk te zetten. Heb je enige idee wat je teweeg hebt gebracht?’

‘Het waren de Amerikanen die ertussen kwamen.’

‘En dat verbaast je? Je wist toch dat ze op de loer lagen? Daarom heb ik je juist drie keer je normale honorarium betaald.’ Hij kon zijn wanhoop nauwelijks onderdrukken maar dat kon hem weinig schelen. ‘Je zei dat het een bijzondere voorstelling zou worden.’

‘Ik weet op dit moment nog niet wie er de oorzaak van is dat het is misgelopen,’ zei Lyon. ‘Maar mijn voorbereidingen waren perfect.’

Hij sprak op het neerbuigende toontje waaraan Ashby een enorme hekel had gekregen. Hij moest ten koste van alles voorkomen dat uitkwam dat hij Lyon had gebruikt om zijn vuile werk te doen, dus vroeg hij: ‘Wat kunnen we doen om de situatie recht te zetten?’

‘Dat is jouw probleem. Ik ben er klaar mee.’

Hij geloofde zijn oren niet.

‘Wat? Je bent –’

‘Wat ik je nog wilde vragen,’ onderbrak Lyon hem, ‘wat wilde je eigenlijk bereiken met het ombrengen van al die mensen op de Eiffeltoren?’

‘Hoe weet je dat ik ze wilde ombrengen?’

‘Net zoals ik weet dat de Amerikanen erbij betrokken zijn.’

Deze man wist wel érg veel. Maar hij voelde dat Lyon niet zo zelfverzekerd was als anders. Goed om te weten dat zelfs de duivel soms zijn mindere momenten had. Hij besloot Lyon zijn mislukking niet in te peperen. Hij had de man nog nodig.

‘Anders was ik nooit van ze af gekomen,’ zei hij. ‘Zeker niet van Larocque. Dus heb ik besloten de relatie te beëindigen op een manier die in haar eigen straatje paste.’

‘En hoeveel geld was ermee gemoeid?’

Hij grinnikte. ‘Je komt graag snel tot de kern, is het niet?’

Lyon verplaatste zijn gewicht naar zijn andere voet en leunde tegen de reling van de achtersteven. ‘Het gaat altijd over geld.’

‘Ik heb de beschikking over miljoenen aan clubgeld. Dat staat op een rekening bij mijn eigen bank. Daarvan ben jij betaald. Het was me om het even hoeveel je zou vragen. Maar goed, dat geld – of wat ervan over is – zou van mij zijn geweest als je de opdracht goed had uitgevoerd.’ Hij zweeg even om de betekenis van deze woorden goed te laten doordringen en om opnieuw duidelijk te maken wie verantwoordelijk was voor de mislukte aanslag. Hij had genoeg van de spelletjes, was geïrriteerd door de arrogantie van de man en verzamelde elke seconde meer moed.

‘Wat stond er nou écht op het spel, lord Ashby?’

Dat ging hij de man niet aan zijn neus hangen. ‘Meer dan je je kunt voorstellen. Ruim voldoende om het risico te nemen al die mensen te doden.’

Lyon zweeg.

‘Je bent betaald,’ maakte Ashby hem duidelijk, ‘maar je hebt niet geleverd. Jij bent degene die het altijd heeft over principes en hoe belangrijk die voor je zijn. Is het je gewoonte je geld te houden, ook als je een opdracht hebt verknoeid?’

‘Wil je ze nog steeds dood hebben?’ vroeg Lyon. ‘Gesteld even dat ik nog verder zaken met je zou willen doen.’

‘Je hoeft ze van mij niet meer allemaal te doden. Alleen Larocque, wat dacht je daarvan? Voor het bedrag dat je al hebt ontvangen, plus het gedeelte dat je nog tegoed hebt.’

Thorvaldsen kon moeilijk zelf aan boord gaan van de rondvaartboot waarop Ashby zat. Zijn mannen waren onderweg vanuit Engeland en zouden pas over een paar uur arriveren. Daar had hij nu niets aan. Dus had hij besloten de trage boot per taxi over de drukke boulevard langs de Seine te volgen.

Aanvankelijk had hij overwogen Sam of Meagan te sturen, maar hij was bang dat Ashby hun gezichten zou herkennen. Nu besefte hij dat er geen andere mogelijkheid was. Hij richtte zich tot Sam. ‘Ik wil dat jij aan boord gaat van die rondvaartboot om te ontdekken wat Ashby uitspookt. Probeer ook achter de vaarroute te komen en bel me zodra je die weet.’

‘Waarom wil je dat ík dat doe?’

‘Je kon een figurantenrol spelen voor Stephanie Nelle, dus waarom dan niet voor mij?’

Hij zag dat dit verwijt de jongeman trof, precies zoals hij had bedoeld.

Sam knikte. ‘Dat kan ik doen. Maar er bestaat een kans dat Ashby me in die vergaderzaal heeft gezien.’

‘Dat risico moeten we dan maar nemen. Maar ik vraag me af of hij veel aandacht schenkt aan bedienden.’

Rechts van de boulevard lag de Seine en aan de linkerkant passeerden ze het Louvre. Hij zag dat de rondvaartboot een kade vlak onder de weg naderde. Hij gaf de chauffeur opdracht aan de kant van de weg te stoppen.

Hij opende het portier en Sam sprong de taxi uit, de koude middag in.

‘Wees voorzichtig,’ zei hij, waarna hij het portier dichttrok en de chauffeur opdracht gaf langzaam door te rijden zonder de boot uit het zicht te verliezen.

‘Je hebt nog steeds mijn vraag niet beantwoord,’ zei Lyon tegen Ash-by. ‘Wat staat er hier nu eigenlijk op het spel?’

Hij besloot zich te verzekeren van de toekomstige diensten van Lyon door een tipje van de sluier op te lichten. ‘Een schat van onmetelijke omvang. Vele malen meer dan het bedrag dat je mij hebt afgetroggeld.’ Deze duivel moest weten dat hij zich niet langer door hem liet intimideren.

‘En je had Larocque en die anderen nodig om die schat te bemachtigen?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Alleen haar. Maar ik dacht, als jij toch bezig bent met moorden, waarom dan niet het hele clubje bij elkaar.’

‘Ik merk dat ik je heb onderschat, lord Ashby.’ Wat een verrassing.

‘En de Amerikanen? Heb je die ook om de tuin geleid?’

‘Die heb ik verteld wat nodig was en daar kan ik nog aan toevoegen dat ik jou nooit aan ze zou hebben uitgeleverd. Als alles volgens plan was verlopen had ik nu mijn vrijheid, de schat en het geld van de club en dan kon jij rustig weer beginnen aan je volgende opdracht, na drie keer het gebruikelijke honorarium te hebben getoucheerd.’

‘De Amerikanen waren slimmer dan ik had voorzien.’

‘Dat lijkt me geheel en al jouw fout. Ik heb gedaan wat ik moest doen en ik ben bereid het resterende deel van het honorarium te betalen, mits...’

De rondvaartboot minderde vaart, draaide naar de wal en legde aan bij een kade in de buurt van het Louvre. Nieuwe toeristen stapten in en namen netjes plaats onder de plexiglazen kap. Ashby zweeg totdat de motoren tot leven kwamen en ze de Seine weer op voeren.

‘Ik luister,’ zei hij.

Sam besloot niet al te ver achterin te gaan zitten. In plaats daarvan koos hij een plekje tussen het groepje met camera’s in de weer zijnde toeristen. Onder het plexiglazen dak was het tamelijk geriefelijk doordat er warme lucht werd rondgeblazen. Ashby en de andere man, die gekleed was in Engelse tweed en een opzichtige blonde haardos had, stonden op het open achterdek waar het naar Sam vermoedde behoorlijk koud moest zijn.

Hij richtte zijn aandacht op de rivieroevers terwijl de gids via zijn microfoon uitleg gaf over het Île de la Cité met zijn vele attracties, dat recht voor hen lag. Hij deed net alsof hij nieuwsgierig om zich heen keek en probeerde op die manier onopvallend in de gaten te houden wat zich op het achterdek afspeelde. De gids meldde dat ze voorbij het Île de la Cité langs de linkeroever via de Notre-Dame naar de Bibliothèque François Mitterand zouden varen.

Hij pakte zijn telefoon en gaf de vaarroute door.

Thorvaldsen luisterde, verbrak de verbinding en bestudeerde de weg voor hem.

‘Steek de rivier over,’ zei hij tegen de taxichauffeur,’ en ga daarna links, in de richting van het Quartier Latin. Maar blijf in de buurt van de Seine.’

Hij wilde de boot niet uit het zicht verliezen.

‘Wat bent u van plan?’ vroeg Meagan Morrison.

‘Hoelang woon jij al in Parijs?’

Ze leek even van haar stuk gebracht doordat hij haar vraag totaal negeerde.

‘Al jaren.’

‘Weet je of er vlak voorbij de Notre-Dame een brug is van het Île de la Cité naar de linkeroever?’

Ze dacht er even over na. Thorvaldsen begreep dat ze niet aarzelde omdat ze het antwoord niet wist, maar omdat ze zich afvroeg waarom het belangrijk was.

‘Er is een brug even voorbij de Notre-Dame. De Pont de l’Archevêché.’

‘Gaat daar veel verkeer overheen?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Voornamelijk voetgangers. En een paar automobilisten die naar het Île St. Louis moeten, achter de kathedraal.

‘Daarheen,’ zei hij tegen de chauffeur.

‘Wat ga je daar dan doen, ouwe?’

Hij negeerde haar stekelige opmerking en antwoordde koeltjes: ‘Ik ga doen wat gedaan moet worden.’