57

SAM ZAG DAT EEN KLEIN VLIEGTUIG HET OBSERVATIEPLATFORM NA derde. Hij vluchtte weg van de glazen deur, stormde de trap af en rende naar de ramen aan de zuidkant. Het vliegtuig vloog voorbij, op de voet gevolgd door de helikopter.

De deuren van de lift schoven open en mannen in uniform renden eruit. Een van hen was de baas van de beveiliging die hij eerder had ontmoet.

‘Die deuren boven zitten op slot,’ zei hij.

‘We hebben een sleutel nodig.’

Thorvaldsen tuurde naar de cockpit van de Cessna die op een afstand van een paar honderd meter voorbijscheerde. In een fractie van een seconde herkende hij het gezicht van de piloot. Cotton Malone.

‘Ik heb het toestel onder controle,’ zei Malone.

Hij won hoogte en besloot te klimmen tot negenhonderd meter.

‘Dat scheelde niet veel,’ zei hij.

‘Dat kun je wel zeggen,’ zei Stephanie.

‘Is de besturing weer normaal?’

‘Ik moet naar een luchthaven.’

‘Daar zijn we al mee bezig.’

Hij wilde niet het risico nemen op Orly of Charles de Gaulle te landen. ‘Zoek naar een kleiner vliegveld. Wat heb je hier in de buurt?’

‘Voorbij de stad, een paar kilometer verderop, schijnt een bos te zijn en wat moerasland. Er is een vliegveld bij Créteil, een bij Lagney en nog een bij Tournan.’

‘Hoever is het nog naar open weiland?’

‘Ruim dertig kilometer.’

Hij keek naar de brandstofmeter. Er zat nog vijftig liter in de tank, hij was nog bijna vol. Degene die dit had gepland had gestreefd naar een flinke lading benzine om de explosie kracht bij te zetten.

‘Zoek een landingsbaan voor me,’ zei hij tegen Stephanie. ‘We moeten deze kist aan de grond zetten.

‘Vijfenveertig kilometer verderop, bij Evry, ligt een privélandings-baan. Het is daar vrijwel uitgestorven. We laten de boel daar evacueren. Hoe houdt het toestel zich?’

‘Als een getemde vrouw.’

‘Dat zou je wel willen.’

De motor begon plotseling te sputteren en hij zag dat de haperende propeller abrupt tot stilstand kwam. Vervolgens sloeg de motor uit eigen beweging weer aan.

De stuurkolom schoot uit zijn hand toen het vliegtuig scherp overhelde naar rechts. De motor gierde op vol volume en de hoogteroeren kwamen in beweging. Iets of iemand probeerde het toestel opnieuw onder controle te krijgen.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Stephanie.

‘Ik geloof dat mijn neerbuigende opmerking van zojuist niet goed is gevallen. Deze kist heeft een eigen wil.’

Hij schudde in zijn stoel terwijl het toestel plotseling een scherpe bocht naar links maakte. Misschien was de elektronica van slag en probeerde de zendontvanger het signaal van het baken op de Eiffeltoren te vinden. De Skyhawk richtte de neus omhoog en begon een klim, maar stopte daar vrijwel onmiddellijk weer mee. De romp schudde als een steigerend paard. De stuurkolom trilde en de pedalen bewogen hevig op en neer.

‘Dit wordt niks. Zorg maar weer dat die jager zich klaarmaakt om te vuren. Ik trek deze kist zo hoog mogelijk de lucht in en spring er dan uit. Zeg dat hij even wacht tot het toestel ver genoeg uit mijn buurt is voordat hij hem neerhaalt.’

Deze keer protesteerde Stephanie niet.

Hij bracht de neus van het toestel omhoog, trok de flaps recht en dwong de onwillige Skyhawk omhoog te vliegen. De kist klonk als een auto die een steile helling probeert op te rijden.

Hij tuurde naar de hoogtemeter.

Dertienhonderd meter, vijftienhonderd meter, achttienhonderd meter.

Hij voelde de druk op zijn trommelvliezen.

Hij besloot dat vierentwintighonderd meter genoeg moest zijn en toen de hoogtemeter dat getal aangaf, liet hij de stuurknuppel los. Terwijl hij wachtte tot het toestel stabiliseerde, rukte hij de headset af en trok de wollen muts weer over zijn hoofd. Hij verheugde zich niet op de volgende paar minuten.

Hij tastte naar de klink en duwde de deur open. Zonder zichzelf de tijd te gunnen om bang te worden rolde hij naar buiten en zette zich af met zijn voeten zodat zijn lichaam vrijkwam van de romp.

Hij had maar twee keer in zijn leven een parachutesprong gemaakt. De eerste keer was tijdens zijn vliegersopleiding en de tweede keer was vorig jaar, boven de Sinaï, maar hij herinnerde zich wat de marine hem had geleerd over de sprong. Trek een holle rug. Spreid je armen en benen. Zorg dat je lichaam niet ongecontroleerd gaat rondtollen. Hij had geen hoogtemeter bij zich en besloot hardop te tellen om zijn vrije val te timen. Hij moest de parachute openen op een hoogte van ongeveer vijftienhonderd meter. Hij bracht zijn rechterhand naar zijn borst en zocht naar de ring van het koord. Nooit wachten, had zijn vlieginstructeur hem altijd ingeprent, maar gedurende een angstaanjagend moment kon hij hem niet vinden. Even later klemden zijn vingers zich rond de ring.

Hij keek omhoog en zag dat de Skyhawk zijn chaotische vlucht voortzette, met sputterende motor en steeds wisselend van hoogte op zoek naar zijn doelwit.

Terwijl hij omlaag viel door de winterse lucht leek het even of de tijd vertraagde.

Beneden zag hij een collage van weilanden en bos. Rechts van hem kwam de helikopter in beeld. Ze hielden hem in de gaten.

Toen hij bij ‘tien’ was rukte hij aan het koord.

Eliza hoorde voetstappen. Ze draaide zich om en zag dat veiligheidspersoneel de hoek om kwam rennen.

‘Is alles goed hier?’ vroeg de leider in het Frans.

Ze knikte. ‘We maken het prima. Wat is er aan de hand?’

‘We weten het nog niet zeker, maar het lijkt erop dat iemand de deuren naar dit bovenste platform had afgesloten en dat zich hier bijna een klein vliegtuigje te pletter is gevlogen.’

Dit bevestigde eenvoudigweg wat Thorvaldsen haar al had verteld.

Ze staarde naar de Deen.

Maar die lette niet op haar. De oudere man stond zwijgend aan de rand van het platform en staarde met zijn handen in zijn zakken naar het zuiden, waar het kleine vliegtuig in de lucht was geëxplodeerd. De piloot was vlak daarvoor uit het toestel gesprongen en daalde nu aan een parachute af naar de aarde, van dichtbij gadegeslagen door een rondcirkelende helikopter.

Er was iets grondig mis.

Iets wat veel verder ging dan het verraad van Graham Ashby.

De parachute klapte open en Malone keek omhoog in de hoop dat de lijnen niet verstrikt zouden raken. Het intense windgeruis tijdens de vrije val ging abrupt over in het flapperende geluid van de parachute. Hij hing nog hoog, waarschijnlijk hoger dan vijftienhonderd meter, maar dat kon hem niet schelen; de parachute was opengegaan en nu zweefde hij langzaam naar vaste grond.

Ongeveer vijftig meter verderop werd het lichtspoor van een luchtdoelraket zichtbaar en hij volgde de koers van het wapen. Even later werd het luchtruim verlicht door een enorme vuurbal. Een supernova-explosie van benzine en C-83.

De hevigheid van de explosie bevestigde zijn vermoedens: dit vliegtuig was het echte probleem.

De Tornado scheerde hoog over hem heen terwijl de helikopter op ongeveer achthonderd meter afstand bleef en met hem mee daalde.

Hij probeerde een goede landingsplaats te vinden. Hij greep de lijnen en dwong het rechthoekige scherm naar omlaag, waardoor hij hetzelfde effect bereikte als wanneer je in een vliegtuig de hoogteroeren vlak trekt; steiler en met grotere snelheid naderde hij de grond.

Dertig seconden later raakten zijn voeten een omgeploegd veld en rolde hij over de aarde. Een scherpe mestgeur vulde zijn neusgaten.

Maar wat zou het.

Hij leefde nog.

Thorvaldsen staarde naar de dalende parachute in de verte. Het was niet langer noodzakelijk de schijn op te houden. De ware bedoelingen van Graham Ashby waren aan het licht getreden. Maar ook Malone was door de mand gevallen. Bij wat zich zojuist had afgespeeld waren overheden betrokken. Wat betekende dat Malone samenspande met Stephanie, met de Fransen of met allebei.

Dat verraad zou hij niet onbeantwoord laten.