32

SAM WAS VAN DE BOVENSTE VERDIEPING VAN HET MUSEUM MEEGE voerd naar beneden, via de trap die hij zelf eerder had genomen om boven te komen. Daar had de vrouw hem via een volgende trap naar het gesloten frigidarium geleid, waar Jimmy Foddrell stond te wachten. Vervolgens waren ze samen door een poortje gegaan met een ijzeren hek, dat de vrouw met een sleutel had geopend.

Het pistool had hem behoorlijk zenuwachtig gemaakt. Nog nooit had iemand er een direct op hem gericht, zo dichtbij en met zo veel onmiddellijke dreiging. Toch had hij niet het gevoel dat hij gevaar liep. Hij geloofde eerder dat hij het juiste spoor had gevonden.

Hij besloot het te volgen. Hij wilde als agent actief zijn in het veld. Nu had hij de kans. Hij moest improviseren, net zoals Malone zou doen.

Foddrell deed het hek achter hen weer op slot.

Om zich heen zag hij vijftien meter hoge muren. Afbrokkelend steen en pleisterwerk. Hoge ramen, vlak bij het gewelfde plafond, lieten wat licht door. Het was er kil en de ruimte zag eruit en voelde aan als een kerker. Er vond kennelijk wat restauratiewerk plaats, want tegen een van de ruwe muren stond een steiger.

‘Je kunt gaan of blijven,’ zei de vrouw tegen hem. ‘Maar ik hoop echt dat je blijft.’

‘Wie ben je?’

‘Meagan Morrison. GreedWatch is mijn website.’

‘En hij dan?’ vroeg hij, wijzend op Foddrell.

Ze schudde haar hoofd. ‘Helemaal van mij.’

‘Wat doet hij hier dan?’

Ze leek er even over na te denken wat – en hoeveel – ze hem zou vertellen. ‘Ik wilde je duidelijk maken dat ik niet een of andere idioot ben. Dat er werkelijk mensen achter me aan zitten. Ze houden me al weken in de gaten. Michael helpt me bij het onderhouden van de website. Ik heb de naam Foddrell verzonnen en hem als lokmiddel gebruikt.’

‘Dus jij hebt Malone en mij hierheen gelokt?’ vroeg hij de man die ze Michael had genoemd.

‘Dat ging erg gemakkelijk, trouwens.’

Dat klopte.

‘Ik werk hier in het museum,’ zei ze. ‘Ik was blij toen je me mailde dat je me wilde ontmoeten. Die twee mannen die zijn neergeschoten schaduwden Michael al twee weken. Als ik je dat had verteld, had je me niet geloofd. Dus heb ik het je laten zien. Er zijn nog een paar kerels die me bijna iedere dag in de gaten houden, maar die geloven dat ik ze niet doorheb.’

‘Ik ken mensen die je kunnen helpen.’

Haar ogen schoten vuur. ‘Ik heb niet nog meer van die “mensen” nodig. Waarschijnlijk zijn die andere types over wie ik het had jóúw mensen. FBI. Secret Service. Wat dan ook. Ik wilde jóú ontmoeten.’ Ze zweeg even. ‘Jij en ik denken hetzelfde over de dingen.’ De boosheid was uit haar stem verdwenen.

Hij was onder de indruk van haar ernst, en van de gekwetste uitdrukking op haar gezicht, die haar niet minder aantrekkelijk maakte. Maar hij moest het zeggen. ‘Er zijn daarbinnen twee mensen doodgeschoten. En een van de bewakers is ernstig gewond geraakt.’

‘Dat vind ik ook vreselijk, maar dat heeft niets met mij te maken.’

‘Ik dacht van wel. Jij begon tegen ze te schreeuwen.’

Ze was klein en pittig, met volle borsten en een slanke taille. Haar helblauwe ogen hadden een bijna demonische uitdrukking. Ze straalde daadkracht en zelfvertrouwen uit. Hij was degene die zich onzeker voelde; het zweet stond in zijn handen maar hij wilde haar absoluut niet laten merken hoe ongerust hij was. Dus nam hij een ontspannen houding aan en overdacht wat hem te doen stond.

‘Sam,’ zei ze op rustiger toon. ‘Ik moet met je praten. Onder vier ogen. Deze mannen hebben Michael geschaduwd. Mij niet. Die anderen, de Amerikanen die me in de gaten houden, hebben we nu afgeschud.’

‘Hebben zij die twee neergeschoten?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Wie anders?’

‘Wie zit er achter die twee gasten die we hiernaartoe zijn gevolgd? Voor wie werken die?’

Ze keek hem strak en onderzoekend aan, alsof ze hem langs een denkbeeldige meetlat legde. Aan de ene kant stuitte het hem tegen de borst maar aan de andere kant hoopte hij dat ze op zijn minst een klein beetje van hem onder de indruk zou zijn.

‘Als je met me meegaat, laat ik het je zien.’

Malone luisterde terwijl Stephanie hem over GreedWatch vertelde.

‘De website wordt beheerd door Meagan Morrison, de vrouw die al die heisa hier is begonnen. Ze is een Amerikaanse die hier aan de Sorbonne is afgestudeerd in economie. Ze heeft je om de tuin geleid met die jongeman Foddrell. Dat is een pseudoniem dat Morrison voor de website gebruikt.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Gefopt door een idioot die tussen de middag niertjes eet. Wat ben ik toch een sukkel.’

Ze grinnikte. ‘Ik ben blij dat je erin bent gestonken. Dat maakte het gemakkelijker om contact met je te leggen. Daniels heeft me verteld dat Sam al ruim een jaar contact heeft met GreedWatch. Ze hebben hem opdracht gegeven dat contact te verbreken, maar hij wilde niet luisteren. De Parijse vestiging van de Secret Service houdt de website al maanden in de gaten en Morrison zelf ook. Ze is een slimme tante. De jongeman die jullie hierheen heeft gelokt staat officieel geregistreerd als webmaster. De Secret Service heeft vastgesteld dat de mannen die hem schaduwden, werkten in opdracht van Eliza Larocque.’

‘Maar ik snap nog steeds niet waarom jij hier bent. Waarom hou jij je hiermee bezig?’

‘We geloven dat de makers van de website en Eliza Larocque beschikken over uiterst gevoelige informatie.’

‘Je gaat me toch niet vertellen dat je hier alleen maar bent vanwege een website? Wat is er nu écht aan de hand?’

‘Peter Lyon.’

Hij wist alles over deze Zuid-Afrikaan. Een van de meest gezochte misdadigers ter wereld. Hij was betrokken bij illegale wapenhandel, politieke moorden, terrorisme. Wat een opdrachtgever maar wilde. Hij afficheerde zichzelf als een makelaar in chaos. Toen Malone zich twee jaar eerder had teruggetrokken, werd Lyon in verband gebracht met op zijn minst twaalf bomaanslagen en honderden doden.

‘Is die nog steeds actief?’ vroeg hij.

‘Meer dan ooit. Ashby heeft hem ontmoet. Larocque is iets van plan waarbij hij betrokken is. Mannen zoals hij duiken niet vaak op. Dit is misschien wel de beste kans die we ooit hebben gehad om hem te pakken te krijgen.’

‘Maar vormt het feit dat Ashby informatie achterhoudt over die mogelijke kans dan geen probleem?’

‘Je hebt gelijk. Als ik de leiding had gehad over deze operatie, had ik hem nooit toegestaan de dienst uit te maken.’

‘Het is duidelijk dat hij van twee walletjes eet. Ze kunnen niet langer tolereren dat hij informatie achterhoudt.’

‘Dat zal ook niet meer gebeuren, want intussen is dit een Magallan-operatie. Twaalf uur geleden heb ik de leiding overgenomen. En ik wil dat we die klootzak gaan uitwringen.’

‘Voordat Henrik hem vermoordt of erna?’

‘Liefst ervoor. Ashby heeft Lyon een paar uur geleden ontmoet in Westminster. We hebben geprobeerd het gesprek met richtmicrofoons af te luisteren.’

‘Dat begint erop te lijken. En Lyon?’

‘Die hebben ze laten lopen. Ze wilden hem niet laten schaduwen en daar ben ik het mee eens. Zodra hij iets in de gaten krijgt, duikt hij weer onder. Zoals het er nu voor staat heeft hij er geen problemen mee Ashby in het openbaar te ontmoeten.’

Het lef van Lyon ontlokte hem een glimlach. ‘Gelukkig doet zelfs iemand als hij wel eens iets stoms.’

‘Ashby heeft Lyon een paar sleutels gegeven en er was sprake van een gebeurtenis die over twee dagen zou plaatsvinden, maar veel meer zijn we niet wijzer geworden. Ik heb een opname van het gesprek.’ Ze zweeg even. ‘Vertel me nu eens waar die vrolijke Deen uithangt. Ik moet hem spreken.’

‘Hij is Eliza Larocque gaan opzoeken.’

Hij wist dat ze onder de indruk zou zijn van die onthulling.

‘Je gaat me toch niet vertellen dat Thorvaldsen haar ook al de stuipen op het lijf gaat jagen?’

Hij zag onmiddellijk dat ze geïrriteerd was. Stephanie kon er slecht tegen als iets of iemand haar dwarsboomde als ze bezig was met een veiligheidsoperatie.

‘Hij zint op wraak,’ verduidelijkte hij.

‘Over mijn lijk. Ashby is onze enige link met Lyon. Zonder hem komen we er nooit achter wat hij van plan is.’

‘Misschien. Maar Henrik is zojuist lid geworden van de Club van Parijs. Dat zou ons nog wel eens goed van pas kunnen komen.’

Stephanie zweeg en overdacht de situatie.

‘Meagan Morrison,’ zei ze ten slotte, ‘heeft Sam onder bedreiging van een pistool afgevoerd. Dat heb ik gezien op een van de monitoren van het gesloten televisiecircuit van het museum. Ik heb dat opzettelijk laten gebeuren.’

‘Maar die jongen heeft helemaal geen praktijkervaring.’

‘Hij is opgeleid bij de Secret Service, dus ik verwacht dat hij zijn mannetje staat.’

‘Wat valt er over hem te vertellen?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Jij bent net zo erg als Thorvaldsen. Het is een volwassen vent. Hij kan heus wel voor zichzelf zorgen.’

‘Dat is geen antwoord op mijn vraag.’

‘Het zoveelste trieste verhaal. Als zuigeling te vondeling gelegd en opgevoed in een weeshuis.’

‘Geen adoptie?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik heb geen idee waarom niet.’

‘Waar?’

‘Nieuw-Zeeland, nota bene. Toen hij achttien was is hij met een studentenvisum naar de Verenigde Staten gekomen waar hij uiteindelijk is genaturaliseerd. Hij heeft aan de universiteit van Columbia gestudeerd, waar hij als derde van zijn jaar is afgestudeerd. Daarna heeft hij een paar jaar hard gewerkt als accountant en vervolgens is hij bij de Secret Service terechtgekomen. Kortom, een prima jongen.’

‘Alleen luistert hij niet naar zijn meerderen.’

‘Nou, dan kunnen wij hem een hand geven.’

Hij grinnikte. ‘En die Meagan Morrison is ongevaarlijk, neem ik aan?’

‘Min of meer. Het echte probleem is Thorvaldsen. Sam Collins heeft Washington een paar weken geleden verlaten, vlak nadat ze hem opnieuw hadden ondervraagd over zijn website. De Secret Service heeft gesignaleerd dat hij rechtstreeks naar Kopenhagen is gereisd. Ze besloten hem met rust te laten, maar toen ze erachter kwamen dat Thorvaldsen Ashby in het vizier had, hebben ze de president gewaarschuwd. Daniels heeft mij er toen bij gehaald. Hij dacht dat er iets belangrijks stond te gebeuren en hij had gelijk. Vanwege mijn persoonlijke band met Thorvaldsen achtte hij mij de aangewezen persoon om het op te pakken.’

Haar sarcasme bracht een glimlach op zijn lippen. ‘Maar weet Eliza Larocque wel dat Meagan Morrison tamelijk ongevaarlijk is?’

Er viel een stilte en plotseling was er in het vertrek een duidelijke spanning merkbaar.

‘Ik zou het niet weten,’ antwoordde ze ten slotte.

‘Ze heeft die mannen niet voor niets gestuurd. We kunnen er maar beter achter zien te komen hoe serieus ze is. Gezien de gebeurtenissen hier zouden Morrison en Sam wel eens gevaar kunnen lopen.’

‘Laat Sam maar aan mij over. Ik wil dat jij je concentreert op Graham Ashby.’

‘Hoe ben ik in godsnaam in deze puinhoop verzeild geraakt?’

‘Dat kan ik beter aan jou vragen.’

Maar allebei kenden ze het antwoord al, dus vroeg hij alleen: ‘Wat wil je dat ik doe?’