42

Engeland
14:40 uur

ASHBY KEEK OP ZIJN HORLOGE EN ZAG DAT DE BENTLEY IETS MEER dan een uur had gedaan over de rit van Heathrow Airport naar Salen Hall. Hij zag ook dat zijn tuinlieden bezig waren met onderhoud, hoewel de fontein met de zeepaarden, de vijver en de waterval gedurende de winter buiten bedrijf waren. Afgezien van de vergrote stal, een keuken en een bediendenverblijf was het hoofdgebouw sinds de achttiende eeuw onveranderd gebleven. Dat gold ook voor de bossen en de weilanden. In een ver verleden was het huis omringd geweest door heidegrond, maar Ashby’s voorouders hadden de vallei getemd met gras en hekken. Hij was trots op de schoonheid van het familiebezit, een van de weinige particuliere landgoederen die niet afhankelijk waren van inkomsten uit toerisme.

Dat zou ook nooit gebeuren.

De Bentley stopte op het grind van de oprijlaan. De oranje bakstenen en ruitvormige venters glinsterden in de felle zon. Vanaf de dakrand richtten gargouilles hun speren omlaag, als een waarschuwing tegen indringers.

‘Ik ga even iets opzoeken,’ zei Caroline toen ze het huis binnen liepen.

Prima. Want hij had tijd nodig om na te denken. Samen met Guildhall liep hij naar zijn werkkamer, waar hij achter het bureau plaatsnam. Het was een rampzalige dag geworden.

Gedurende de korte vlucht van Parijs naar Londen had hij gezwegen en het onvermijdelijke uitgesteld. Maar nu pakte hij de telefoon en belde het mobiele nummer van Eliza Larocque.

‘Ik hoop dat je opnieuw goed nieuws voor me hebt,’ zei ze.

‘Helaas niet. Het boek was er niet. Misschien is het tijdens de renovatie verplaatst. Ik heb de vitrine gevonden. Die andere voorwerpen lagen erin, maar het boek over de Merovingers niet.’

‘De informatie die ik heb gekregen was tamelijk stellig.’

‘Het boek was er niet. Kun je er opnieuw naar informeren?’

‘Natuurlijk.’

‘Kunnen we elkaar morgen misschien even apart spreken, als ik weer in Parijs ben voor onze vergadering?’

‘Ik ben om halfelf in de toren.’

‘Goed, tot dan.’

Hij verbrak de verbinding en keek op zijn horloge.

Nog vier uur te gaan voordat hij zijn Amerikaanse contactpersoon zou ontmoeten. Hij hoopte dat dit de laatste keer was want de jongleeract begon hem de keel uit te hangen. Hij wilde de oorlogsbuit van Napoleon te pakken krijgen en had gehoopt dat het boek in Les Invalides de definitieve sleutel bevatte. Maar nu waren die vervloekte Amerikanen hem voor geweest.

Hij zou vanavond opnieuw moeten marchanderen.

Morgen was veel te laat.

Nadat de verbinding was verbroken dacht Eliza aan wat Henrik Thorvaldsen haar had voorspeld. Ik vermoed dat hij u vandaag zal vertellen dat hij het niet heeft kunnen bemachtigen, wat het ook is. Hij zal u wijsmaken dat het verdwenen was of iets dergelijks. En aan wat hij eraan had toegevoegd, vlak voordat ze het restaurant hadden verlaten. Het is aan u om te beoordelen of dat de waarheid is of een leugen.

Ze voelde zich veilig in haar huis in de Marais, niet ver van de plaats waar de Club van Parijs vergaderde. Haar familie had het huis vanaf het midden van de negentiende eeuw in bezit gehad. Ze was opgegroeid binnen deze stijlvolle muren en bracht er ook nu het grootste deel van haar tijd door. Haar bronnen binnen de Franse regering hadden haar verzekerd dat het boek dat ze zocht zich in het museum bevond. Een relikwie van weinig historische betekenis, afgezien van het feit dat het afkomstig was uit de persoonlijke bibliotheek van Napoleon en was vermeld in zijn testament. Haar informanten hadden weinig vragen gesteld en dat zouden ze ook niet doen als ze vernamen dat het boek was verdwenen, omdat ze al lang geleden hadden ontdekt dat het haar vrijgevigheid bepaald ten goede kwam als ze hun mond dichthielden.

Sinds ze Le Grand Véfour had verlaten had ze zich het hoofd gebroken over wat ze moest aanvangen met Thorvaldsen. De Deense miljardair was uit het niets komen opdagen met informatie die ze eenvoudigweg niet kon negeren. Hij wist precies waar ze mee bezig was en het orakel had bevestigd wat zijn bedoelingen waren. Daar kwam nu nog bij dat Ashby precies had gedaan wat Thorvaldsen had voorspeld. Ze was niet van plan de waarschuwingen nog langer te negeren.

Ze zocht het telefoonnummer op dat Thorvaldsen haar de vorige dag had gegeven en toetste het in. Toen hij opnam zei ze: ‘Ik heb besloten u uit te nodigen toe te treden tot onze club.’

‘Dat is bijzonder genereus van u. Ik neem aan dat lord Ashby u heeft teleurgesteld.’

‘Laten we zeggen dat hij mijn nieuwsgierigheid heeft opgewekt. Hebt u morgen gelegenheid? De club komt bijeen voor een belangrijke vergadering.’

‘Ik ben Jood, dus ik vier geen Kerstmis.’

‘Ik ook niet. We komen ’s ochtends om elf uur bijeen in de Salle Gustave Eiffel, op het eerste platform van de toren. Ze hebben een prettige eetzaal en na ons overleg gebruiken we daar de lunch.’

‘Dat klinkt aanlokkelijk.’

‘Dan zie ik u morgen.’

Ze verbrak de verbinding.

Morgen.

Een dag waarnaar ze lang had uitgekeken. Ze was van plan haar medestanders volledig op de hoogte te stellen van de inhoud en betekenis van de papyrusvellen die haar familie al zo lang in bezit had. Een deel had ze tijdens de lunch al aan Thorvaldsen verteld, maar één element had ze met opzet nog niet prijsgegeven. In een samenleving die was gebaseerd op vrede, zonder oorlog, zou het opwekken van massale angst door middel van politieke, sociologische, ecologische, wetenschappelijke of culturele dreigingen wel eens zo goed als onmogelijk kunnen blijken. In ieder geval waren tot dusver alle pogingen ontoereikend gebleken om op langere termijn effect te sorteren. Iets als de Zwarte Dood, die een dreiging op wereldschaal had gevormd, kwam in de buurt, maar een dergelijke dreiging was onpraktisch omdat je de oorzaken ervan niet in de hand had en er nauwelijks of geen controle op kon uitoefenen.

En voor welke dreiging je ook koos, je moest hem altijd in de hand kunnen houden. Want daar ging het tenslotte om. De mensen zo veel angst aanjagen dat ze je gehoorzaamden, om hun angst vervolgens om te zetten in winst. De simpelste oplossing was meestal de beste. Verzin een dreiging. Zo’n benadering had talloze voordelen. Zoals een dimmer op een schemerlamp die ze zo fel kon laten schijnen als je wilde. Gelukkig bestond er in de huidige tijd een geloofwaardige vijand die het publiek al behoorlijk in zijn ban had: terrorisme. Zoals ze Thorvaldsen had verteld, had vooral die dreiging in Amerika uitstekend gewerkt. Dus zou hij overal moeten werken.

Morgen zou ze weten of de papyrusvellen gelijk hadden.

Zij zou doen wat Napoleon had willen doen.

Tweehonderd jaar had haar familie geprofiteerd van de politieke tegenslag van anderen. Pozzo di Borgo had genoeg uit de documenten weten te destilleren om zijn kinderen te leren – net zoals zij het weer aan hun kinderen hadden doorgegeven – dat het niet uitmaakte wie de wetten opstelde. Degene die de controle heeft over het geld bezit de werkelijke macht. En daartoe moest ze de gebeurtenissen naar haar hand kunnen zetten.

Morgen was het tijd voor een experiment.

En als het succesvol verliep?

Dan zouden er meer volgen.