58

A SHBY LIEP SNEL DE TRAP AF NAAR DE BEGANE GROND. HIJ HAD zijn ontsnapping zorgvuldig voorbereid en wist dat hij nog maar een paar minuten had om zich uit de voeten te maken. Volgens plan zou hij de Avenue Gustave Eiffel oversteken en zich te voet begeven naar de Place Jacques Rueff, het centrum van het voormalige exercitieterrein. Caroline wachtte op de Avenue J. Bouvard in een gereedstaande auto. Gezien de ontwikkelingen zou hij haar nu wel een paar dingen moeten uitleggen, maar hij had zijn leugens al klaar. Hij was nu halverwege de trap.

Zijn overeenkomst met Peter Lyon was duidelijk geweest. Lyon was nooit ingehuurd om te doen wat Larocque wilde – een vliegtuig laten neerstorten op de koepelkerk en twee soortgelijke aanslagen uitvoeren in Avigon en Bordeaux. In plaats daarvan had Ashby hun afspraak beperkt tot Parijs en had hij het doelwit veranderd in de Eiffeltoren. Wat Larocque van plan was had hij nooit precies begrepen, al had haar presentatie eerder die dag hem het een en ander duidelijk gemaakt.

Kennelijk kon je ook financieel profiteren van terreur.

Hij bereikte de laatste treden. Hij was buiten adem, maar blij weer vaste grond onder de voeten te hebben. Hij probeerde kalm te blijven en rustig te lopen. Op het trottoir liepen stoer uitziende mannen rond in militaire gevechtskleding, gewapend met mitrailleurs. Onder de ijzeren pilaren stonden honderden mensen in lange rijen te wachten totdat om één uur de liften voor het publiek in gebruik zouden worden genomen.

Helaas zou dat vandaag niet gebeuren.

De Eiffeltoren zou er niet lang meer staan.

In zijn gewijzigde versie van het plan van Larocque zou Lyon zorgen voor een afleidingsmanoeuvre bij Les Invalides, die zo veel mogelijk verwarring zou veroorzaken. Hij had Lyon altijd in de veronderstelling gelaten dat de Eiffeltoren zijn primaire doelwit was. Hij hoefde niet te weten dat hij de hele Club van Parijs wilde uitschakelen, inclusief Larocque. Dat deed niet ter zake. Trouwens, wat zou het Lyon kunnen schelen? Die verleende gewoon de dienst die de cliënt bestelde. En Ashby was de cliënt, voor zover het Lyon aanging. Het zou niet moeilijk zijn Lyon de schuld te geven van alles wat stond te gebeuren. Als de Amerikanen hem zouden vragen waarom hij niet bij de anderen op het observatieplatform had gestaan was het antwoord simpel. Larocque had hem tijdens de vergadering met een speciale opdracht op pad gestuurd.

Wie zou kunnen bewijzen dat het niet zo was?

Hij liep langs de pijler aan de zuidoostelijke kant van de toren en verwijderde zich snel, maar niet zo snel dat het zou opvallen. In gedachten telde hij de seconden af. Hij keek op zijn horloge. Het was twaalf uur.

Hij had geen idee van welke kant het vliegtuig zou komen, maar het kon nu ieder ogenblik zover zijn.

Hij stak de Avenue Gustave Eiffel over en liep Champs de Mars op.

Hij was ver genoeg verwijderd van de toren en hield zichzelf voor dat hij zich gerust kon ontspannen. Peter Lyon was een van de meest ervaren moordenaars ter wereld. De Amerikanen mochten dan op hun hoede zijn, Peter Lyon kregen ze nooit te pakken. En na de tragedie die op het punt stond zich te voltrekken zouden ze hun handen vol hebben aan andere zaken. Hij had zich aan de afspraken gehouden en hun gerapporteerd over Les Invalides. Het brandende autowrak dat hij eerder had gezien voor de ingang van de koepelkerk was ongetwijfeld onderdeel van het plan dat Lyon aan het uitvoeren was en het voorzag hem van een prima excuus voor de Amerikanen. Lyon had het plan veranderd. Kennelijk had de Zuid-Afrikaan iedereen voor de gek gehouden, hemzelf incluis.

En het eindresultaat?

Hij zou verlost zijn van de Amerikanen en van Eliza Larocque en als alles volgens plan verliep, kon hij zich ontfermen over het gehele werkkapitaal van de club en had hij een grote kans eindelijk de schat van Napoleon te vinden, die hij nu ook met niemand meer hoefde te delen.

Dat was nog eens een fraaie opbrengst. Zijn vader en zijn grootvader zouden trots op hem zijn.

Hij bleef doorlopen en wachtte op de explosie, klaar om te reageren zoals iedere andere geschokte voorbijganger.

Hij hoorde het aanzwellende geluid van een propellervliegtuig.

En het doffe gedreun van rotoren.

Een helikopter?

Hij bleef staan, draaide zich om en keek naar het eenmotorige vliegtuig dat op een afstand van slechts enkele honderden meters schuin langs het hoogste observatieplatform van de Eiffeltoren scheerde. De punt van de vleugel wees bijna loodrecht naar de grond.

Een legerhelikopter zat het toestel op de hielen. Overmand door paniek bleef hij met wijd opengesperde ogen staan.

Samen met de andere leden van de Club van Parijs verliet Thorvaldsen de lift. Ze waren weer terug op het eerste platform. De veiligheidsmensen die de glazen deuren naar het platform in de top van de toren hadden geopend hadden geen verklaring gegeven voor het feit dat ze op slot zaten. Maar hij kende het antwoord. Graham Ash-by had opnieuw de bedoeling gehad een massamoord te plegen.

Hij keek toe hoe de anderen de zaal weer binnen liepen. De meeste leden waren ontdaan maar lieten dat niet blijken. Eerder, op het hoogste platform, had hij zijn mening over Graham Ashby opzettelijk wereldkundig gemaakt en de reacties op de gezichten van de andere clubleden geobserveerd. De woede van Larocque, zowel jegens hem als jegens Ashby, was hem bepaald niet ontgaan.

Met zijn handen in zijn zakken bleef hij bij de balustrade langs de glazen buitenmuur staan, terwijl Larocque naar hem toe beende.

‘Ik heb geen zin meer nog langer de schijn op te houden,’ voegde hij haar toe.

‘Ik heb geen zin meer u naar de mond te praten.’

‘Hebt u dat dan tot nu toe dan wél gedaan?’

‘Graham Ashby heeft geprobeerd ons allemaal naar de andere wereld te helpen.’

‘Daarvan ben ik me bewust. Maar was het nou nodig dat aan de grote klok te hangen?’

Hij haalde zijn schouders op.

‘Ze kunnen maar beter weten wat ze te wachten staat. Maar wat voert u zelf eigenlijk in uw schild? U hebt ons vast niet alleen maar mee naar boven genomen om van het uitzicht te genieten.’

Ze keek hem onderzoekend aan.

‘U dacht toch niet echt dat ik zou meedoen aan die waanzin? De ideeën die u eerder hebt geventileerd zijn volslagen krankzinnig.’

Ze leek tegelijkertijd verbaasd, ontzet en gefascineerd te zijn door zijn verontwaardigde opmerking.

‘Ik heb een appeltje te schillen met Graham Ashby,’ verklaarde hij, ‘en ik heb u gebruikt om bij hem in de buurt te komen. Eerst dacht ik dat het de moeite waard was uw plannen te dwarsbomen. Misschien is dat ook wel zo, maar dat interesseert me nu niet meer. Niet na wat Ashby zojuist heeft geprobeerd.’

‘Ik verzeker u, herre Thorvaldsen, dat ik niet met me laat spotten. Daar zal lord Ashby spoedig achter komen.’

Zijn stem kreeg een ijzige klank. ‘Madame, laat ik u iets duidelijk maken. U mag dankbaar zijn dat ik me niet langer interesseer voor uw misselijke plannetjes. Was dat wel het geval, dan maakte ik er een eind aan. Maar het laat me koud. Het gaat me niet aan. Dat neemt niet weg dat u ernstige problemen hebt. Allereerst natuurlijk Ashby. En ten tweede de Verenigde Staten. Dat toestel werd gevlogen door een zekere Cotton Malone, een voormalig medewerker van de inlichtingendienst van het Amerikaanse ministerie van Justitie. De baas van de afdeling waarvoor hij werkte is momenteel in Parijs en ik neem aan dat die precies weet wat u in uw schild voert. Uw plannen zijn niet langer geheim.’

Hij draaide zich om en wilde weglopen.

Ze greep hem bij de arm. ‘Wie denk jij eigenlijk wel dat je bent? Je kunt me niet zomaar opzijschuiven.’

Hij putte kracht uit de boosheid die in hem woedde. De ernst van wat zich had voorgedaan had hem hard geraakt. Toen hij het vliegtuig zag naderen had hij zich gerealiseerd dat hij zich had laten afleiden van zijn werkelijke doel. In zeker opzicht was hij blij dat Malone het toestel uit zijn koers had weten te halen. Maar het verlammende besef dat zijn vriend hem had verraden deed hem meer pijn dan hij ooit had kunnen denken.

Hij moest Malone, Stephanie en Ashby opsporen om tot een afronding te komen. De Club van Parijs was daarbij niet langer relevant. Net zo min als deze lachwekkende vrouw die hem met een blik vol haat aankeek.

‘Laat mijn arm los,’ siste hij.

Maar haar greep verslapte niet.

Hij rukte zich los.

‘Blijf bij me uit de buurt,’ beet hij haar toe.

‘Alsof ik orders van jou aanneem.’

‘Als je leven je lief is, kun je dat maar beter wel doen. Want als je me op wat voor manier ook dwarsboomt, maak ik je af.’

Na deze woorden liep hij weg.

Ashby zag de auto waarin Caroline zat te wachten langs het trottoir staan. Het verkeer op de boulevards langs de Champs de Mars begon vast te lopen. Portieren werden geopend en mensen wezen naar de lucht.

Een plotselinge onrust maakte zich van hem meester. Hij moest maken dat hij wegkwam.

Het vliegtuigje had de Eiffeltoren niet verwoest. Erger nog: Eliza Larocque wist nu dat hij had geprobeerd hen allemaal te vermoorden. Dat kon niet anders.

Wat was er verkeerd gegaan? Had Lyon hem verraden? Hij had de helft van het exorbitante honorarium betaald. Dat zou de Zuid-Afrikaan beslist weten. Waarom had hij zijn opdracht dan niet uitgevoerd? Vooral gezien het feit dat er wel degelijk iets was voorgevallen bij de koepelkerk. De rook die hij in het oosten kon zien wees erop dat het vuur daar nog steeds niet was geblust.

En dan was er de kwestie van het resterende honorarium. Drie keer het gebruikelijke bedrag. Dat was verdomd veel geld.

Hij stapte in de auto.

Caroline zat achterin, tegenover hem. Guildhall zat achter het stuur. Die had hij nu beslist nodig.

‘Heb je gezien hoe dicht dat vliegtuig langs de toren vloog?’ vroeg Caroline.

‘Ja.’ Hij was blij dat hij verder niets hoefde uit te leggen.

‘Ben je klaar met je zaken?’

Was dat maar waar. ‘Voorlopig wel, ja.’ Hij keek naar haar glimlachende gezicht. ‘Wat is er?’

‘Ik heb dat raadseltje van Napoleon opgelost.’