Pakje Melk
Lopend van het ziekenhuis naar mijn huis, speel ik met een kartonnen pakje melk door het steeds maar weer omhoog te gooien en op te vangen. Ik zeg aan het begin tegen mezelf: 'Stomme gozer, kijk nou uit. Zo meteen dondert het op de grond en dan is Leiden in last.' En ja hoor, honderd meter verderop valt het inderdaad op de grond en voor ik het weer goed omhoog heb, is de helft van de melk eruit. Leuk is het niet. Een paar mensen hebben het gezien en ik schaam mij diep.
'Oh wat verschrikkelijk,'
zeggen de mensen die het gezien hebben.'We are very sorry for you. Very very sorry .'
Ik verbaas me over het gebrek aan leedvermaak en ironie. Eerst denk ik: Ze durven niet omdat ik wit en dokter ben. Straks als ze op hun werk in het ziekenhuis gearriveerd zijn, zullen ze bulderend rondgalmen wat een stomme zak ik ben.
Achteraf echter bedenk ik: 'Als iemand uitglijdt over een bananenschil en weer overeind komt dan lach je, maar als hem een verschrikkelijke ramp - zoals bijvoorbeeld het verlies van dertig cent melk - overkomt, dan leef je mee.'
Volgens sommige witte denkers is er nu nog een derde mogelijkheid, nl. dat Afrikanen het leedvermaak eenvoudig niet kennen. Uit de keren dat ik in dit bananenland inderdaad over een schil ben uitgegleden, kan ik met de hand op mijn gat verzekeren dat dat niet waar is.