Ik en Afrika
Beste Anton. Sinds een week een razende zin om te communiceren (van communicatie), al kost het me wel moeite me tot schrijven te zetten. Ik ga het maar doen in korte gedateerde stukjes, want voor de Grote Brief Met Alles Er In ben ik toch voortdurend te moe of te lamlendig. Voorts heb ik, tegen veel vage weerstanden in, besloten in duplo te typen. Dat om twee redenen: 1) In je brief haak je in op mijn laatste bootberichten, waarvan ik de inhoud volledig kwijt ben, zodat ik niet weet welke aardige verhalen ik je allemaal onthouden heb. 2) Ik kan het duplo denk ik goed gebruiken als basis voor eventuele krantenartikelen, die, zoals de situatie nu ligt, nooit geschreven zullen worden. Er gaat werkelijk geen dag voorbij of ik ben over het verzoek van Vrij Nederland, ('We weten hier niets van het léven in Afrika. Alles is dus interessant') aan het piekeren. Veel interessants valt er zeker te vertellen, maar tot de vorm waarin kan ik maar niet besluiten. Er zijn twee motieven die me tot schrijven zetten. Aan de ene kant vind ik het domweg belangrijk, dat er, wáár dan ook over wát dan ook, voorlichting gegeven wordt. Een aardig, lief, sociaal en onbaatzuchtig motief dus, dat mijn persoon een zekere mate van belangrijkheid zal verschaffen, als ik het goed zou doen en dus inderdaad feiten verschaf. Aan de andere kant is mijn drijfveer een simpele behoefte mezelf rekenschap te geven. Ik heb nu wel genoeg van mezelf gezien om te kunnen zeggen, dat alles zonder enig spoor achter te laten aan me voorbijgaat, als ik er niet iets aan doe. Slechts door praten (maar ik ben geen prater) en meer nog met een papier voor me, lukt het me tot iets van een over-, in- en doorzicht te komen, dat ik met de nodige afgunst sommigen als vanzelfsprekend in de schoot zie vallen. Ik denk, en vooral ik peins veel, maar ik zou het beter kunnen laten. Goed. Om het dan nu maar duidelijk te stellen: ik vind, dat ik, zij het dan als arts, in Afrika zijnde in een mooie positie ben om journalistiek te bedrijven en objectief interessante mededelingen te doen, maar eigenlijk wil ik het alleen maar over mezelf hebben. Het compromis is dan natuurlijk: zeer opwindende stukjes over 'Ik en Afrika', waar ik iets heel anders in voel dan 'Afrika puntje, puntje, puntje'. Kijk, dat bedoel ik nou met rekenschap geven.
Zonder dit schrijven was ik nooit tot een compromis gekomen.