Blote Borst
Sinds drie weken wonen we nu in een huis vlakbij het nieuwe ziekenhuis waar ik werk. Vlakbij het ziekenhuis ligt ook een echt voetbalveld, waar voornamelijk het ziekenhuisteam traint. Om het aanzetten van zitvlees tegen te gaan, om bepaalde balinstincten in mezelf te bevredigen heb ik besloten me actief met de voetbalsport te gaan bemoeien. Vandaag was mijn derde trainingspartijtje. Er zijn al wat jongens als ik kom en ook is er een wat oudere man met een ernstig gezicht en een fluitje. Er worden twee partijen van acht man gevormd. We staan op het punt te beginnen als ik bedenk dat zo meteen iedereen door mekaar zal rennen en ik vriend noch vijand zal kunnen herkennen. Voor mij – ik werk met de dames op de vrouwenafdeling - hebben al deze jongens typische abracadabragezichten. Aangezien er aan mijn kant al twee met ontbloot bovenlijf spelen decreteert de man met het fluitje dat iedereen aan mijn kant zijn hemd moet uittrekken. Mijn medespelers ontkleden zich mopperend. Ikzelf hou mijn shirtje aan. Ten eerste omdat ik meen zó wel herkenbaar te zijn. Ten tweede omdat ik het komende uur met zweten ongeveer vijf liter vocht zal verliezen en een natte spons het laatste zal zijn waar mijn tegenspelers tegen aan zullen willen botsen. Ten derde omdat de donkerblauwe kleur van mijn shirtje het meest overeen komt met de donkere bovenhelften van mijn medespelers en het beste contrast vormt met de grotendeels witte hemden van mijn tegenstanders. De tegenpartij staat klaar om de aftrap te verrichten, maar van de kant van de backs wordt er nu het een en ander gemurmureerd. Gelach. Schuinse blikken naar mij. De scheidsrechter blaast enigszins gebelgd op het fluitje ten teken dat er begonnen moet worden, maar dit gebeurt niet. Nog steeds gemurmureer. Ik neem het zekere voor het onzekere, ontdoe mij van mijn shirtje en gooi het over de lijn buiten het veld. Er volgt een kort applausje en de aftrap wordt verder zonder discussie verricht.