Vaarwel ‘Mrs. Jones’
Het is gewoon gebeurd. Er is iemand verliefd geworden op ‘Mrs. Jones’ en vandaag vaart ze ons leven uit. Van Stellendam naar het IJsselmeer. Natuurlijk zijn we opgelucht. We kunnen het geld dat ze opbrengt maar al te goed gebruiken.
Maar we zijn ook verschrikkelijk verdrietig! Met Muriël en Jerke halen Erik en ik de allerlaatste spullen van boord. Het gouden zonnetje van papier-maché als talisman gekregen voor een behouden vaart. De kleine dikke beschermengel van een hartsvriendin. Muriël pulkt zelfde lichtgevende sterretjes van haar glazen luik. En ondertussen vertelt ze aan Jerke, die in ‘haar kamertje’ ligt, over de zaklamp die altijd even op die sterren moest schijnen voor ze ging slapen. Zodat het nooit helemaal donker werd. Mede dankzij deze boot hebben we het gered. In drie jaar de wereld rond. Ik kijk nog één keer heel goed om me heen op ‘Mrs. Jones’. Dit was ons huis op de oceanen. Muriëls eerste thuis. De basis van ons avontuur. In dit kleine wereldje is zoveel gebeurd, ontdekt en verwerkt. Zoveel gelachen, gehuild, gebeden, gescholden en weer goed gemaakt. Hier genoten we van de zon. Doken we in glashelder water onder de kiel door. Tussen duizenden veelkleurige vissen. Hier overleefden we stormen. Overwonnen we angsten. Heel dicht bij elkaar. Met alle luiken dicht, alle zeilen naar beneden, tussen huizenhoge golven op de Grote Oceaan. Buiten gierde de wind, brak het water met donderend geweld op de boot. Binnen onze bange, klamme lijven vastgesjord om niet door de kajuit te worden geslingerd. Muriëls witte gezichtje in het licht van de steeds achter voortvluchtige wolken verdwijnende maan zie ik zo weer voor me.
Maar ook de walvissen en dolfijnen bij bladstil weer, zo dicht langs de huid van de boot dat je ze kon aanraken. Een wereld van eindeloos veel water, zout, zon, wind en gare T-shirts. Ik kan de nieuwe eigenaar nog net feliciteren met zijn aanwinst. En dan moet ik echt weg! Ik ren de steiger af. Tanden op m’n lip. Niet omkijken, vooral niet omkijken. En als ik het toch doe, gaat het inderdaad helemaal fout. Ik huil niet om een stuk polyester met roestvrij staal. Maar om een droom, een ‘ander leven’ dat nu echt voorgoed voorbij is. Vaarwel ‘Mrs. Jones’, ik zal je zo missen. Een deel van onze ziel vaart voor altijd met je mee! Gelukkig heeft Muriël ontnuchterend minder gevoel voor dramatiek. Ze slaat haar armen om m’n benen en meldt dat ze op tijd thuis wil zijn. Voor Villa Achterwerk.