≡

Thuis?

We zijn terug! Thuis kan ik het nog niet helemaal noemen. Dat moet nog een beetje groeien. Bovendien zullen we voorlopig logeren, totdat we weer een eigen stek hebben gevonden. En dat hangt natuurlijk af van een heleboel onzekere factoren. Factoren die ik op de glorieuze dag van onze terugkomst bewust even buiten beschouwing laat om echt te kunnen genieten van het ‘Grote Weerzien’. Er staat een forse windkracht 6 tegen, met flinke golven en af en toe een bui. We dragen onze dikste zeilpakken. Brullen uit volle borst mee met het jaren-zestig-bandje dat Muriël door de boot laat schallen. ‘Running against the wind’ en tranen bij ‘This is the dawning of the age of Aquarius’. Het tijdperk van de waterman is voorbij, dit is het einde van de reis. Een droom volbracht. De vuurtoren van Goeree wenkt. Over de marifoon klinkt Eriks vader: ‘Hier Stellendam voor de ‘Mrs. Jones’.’ De laatste mijlen hebben we niet alleen de wind maar ook de stroom tegen. Het lijkt wel of de zee ons wil houden. Een douaneboot vraagt waar we vandaan komen. Tja, waarvandaan? Bijna een vraag naar het wezen van mijn bestaan. ‘Laatste stop Oostende’ breng ik ten slotte lachend uit, nadat ik ‘Nederland, via Australië’ heb ingeslikt. De haven van Stellendam laat speciaal voor ons de misthoorn klinken als welkomstgroet. We zien spandoeken en heel veel mensen op de kant. Langzaam gaan we gezichten onderscheiden. De meesten hebben meer dan een uur in kou en regen op ons gewacht. De zeilen gaan voor de laatste keer naar beneden. We leggen aan en poseren voor de pers. De microfoon van Radio Rijnmond onder onze neuzen. We blijven beleefd maar willen erlangs. Kom hier jij en jij en jij, ik wil jullie allemaal in mijn armen! M’n moeder fluistert in mijn oor: ‘Nu ga je niet meer weg, hè?’ En dan is er, hoe kan het ook anders: koffie! Met z’n allen droog en warm in het promotiegebouw van de nieuwe jachthaven van Stellendam. Het zout nog in ons haar. Omringd door een zee van Hollandse bloemen. De eerste krentenbol, cadeaus, champagne en heel veel hartstochtelijke omhelzingen. Muriël gaat helemaal op in de kluwen kinderen van onze vrienden. Zij heeft nog geen idee wat deze dag betekent. Buiten ligt de ‘Mrs. Jones’ er wat vergeten bij. Via een ponton van Rijkswaterstaat vastgesjord aan Nederlandse bodem. Vanaf morgen is ze te koop. ‘The age of Aquarius’ ligt nu definitief achter ons. Er is geen weg terug. Iemand zegt: ‘Jullie hebben de oceaan nog in de ogen. Zorg dat die daar blijft!’ Ik kijk Erik aan en zie tot mijn grote verbazing, ondanks de drukte om ons heen, inderdaad de Stille Zuidzee.

Maar hoe lang zal dat zo blijven?