≡

Normaal mannelijk?

Jippie, een vruchtwaterpunctie! Zo gaat natuurlijk niemand naar het ziekenhuis, en wij al helemaal niet.

Toch verheugden Erik en ik ons wel op de echo die aan de punctie vooraf zou gaan om de leeftijd van ‘de vrucht’ te bepalen: eindelijk een blik op ons tweede kind.

Maar die eerste kennismaking viel behoorlijk tegen. Voor we ‘hallo’ konden zeggen, was het scherm alweer uit. De echo werd zo snel en routinematig afgehandeld door een niet al te vriendelijk gynaecologe dat we er absoluut niet van konden genieten. Ik heb me nog nooit zo’n nummer gevoeld. Verder weg van de Stille Zuidzee dan ooit. Het verplicht kijken naar een video over de procedure van de punctie maakte mijn humeur er niet beter op. ‘Het doet helemaal geen pijn,’ zeggen de twee gefilmde vrouwen vrolijk over de meterslange naald die diep in hun buik verdwijnt. Zeker geen reality tv, want het kan toch niet waar zijn dat je daar zo ongezond gezellig over kunt doen? Mijn maag maakt al een salto bij het idee. Extra handicap is m’n panische angst voor injectienaalden. Mij zul je niet snel aan de heroïne zien.

Maar ik had zelf voor dit onderzoek gekozen, dus moesten de tanden op elkaar. Erik hielp me uit de kleren en in een operatiehemd. Hij zag schrikbarend wit. Ik kreeg bijna medelijden met hem, maar had het te druk met m’n eigen slachtofferrol. De prikgynaecoloog bleek net als zijn echocollega z’n dag niet te hebben. Ik zou zijn baan ook niet direct ambiëren en het was natuurlijk al wat later in de middag, maar een minimale poging om mij op mijn gemak te stellen had ik toch wel kunnen waarderen. Van de zenuwen kreeg ik prompt een hoestbui. Helaas geen uitstel van executie. Tussen mijn geblaf door werden twee flinke reageerbuizen onverwacht helder vruchtwater aangeboord. ‘Als ik ga prikken, houd je vanzelf op met hoesten!’ zei de gynaecoloog dreigend. En dat was gelukkig ook zo. Stel je voor dat je je baby door een forse kuch aan zo’n enge lange naald rijgt. Ik vond het hele gebeuren zo al pijnlijk genoeg. Met een niet te zuinig met jodium besmeurde buik moest ik in mijn witte broek. Snel, want er waren nog heel wat wachtenden achter mij. Een beetje duizelig zat ik even later met een bibberend kopje thee op de gang. Het spannende drie-weken-wachten was begonnen. Ik hield nog een tijdje een zeurderige pijn over aan de punctie en verloor op een ochtend wat bloed.

Maar dat had verder geen consequenties. Wel vroeg ik me regelmatig af hoe de lek geprikte onderdelen zich herstelden in mijn buik. Vreesde uiteraard dat er in het laboratorium allerlei nare conclusies werden getrokken. Dat mijn reageerbuizen per ongeluk waren stukgevallen of verwisseld met die van een andere aanstaande moeder. Of dat er tijdens de turbo-echo een tweede vruchtwaterzak met inhoud over het hoofd was gezien. Geen vreemde gedachte, als je mijn huidige omvang bekijkt! Maar dit getob werd voor het gemak even helemaal vergeten toen de envelop met het verlossende nieuws binnenkwam. Alles zag er ‘gunstig’ uit! Een hele opluchting. In die brief stond bovendien dat het geslacht van onze jongste bekend was en dat we daar desgewenst via de huisarts achter konden komen.

Dus hing ik de volgende ochtend al vroeg zo ver mogelijk over de balie van de doktersassistente om ‘Dé Brief’ mee te kunnen lezen. ‘Normaal mannelijk’ stond er. In mijn ongeduld leek mijn IQ even gedaald naar nul. Het zei me niets. Werd het nou een jongetje of een meisje? Toen kwamen mijn hersenen weer heel langzaam in beweging. Muriël krijgt een broertje!