Landrottenprobleem?
De verzekeringsexpert is geweest. De nieuwe mast is besteld. Die zal, ironisch genoeg, over zee naar ons toekomen, mét de vervangende zeilen. Daar is het wachten nu op. Veilig, maar ver boven onze stand, liggen we in een peperdure jachthaven op Cyprus. Gelukkig vindt Erik snel werk als schipper op een luxe zeilboot voor exclusieve dagtripjes. Dat geeft financieel ook de ruimte om Muriël een paar ochtenden in de week naar een Engelse peuterspeelzaal te brengen. Jenny, een kapiteinsvrouw met auto, zorgt daarbij trouw voor ons vervoer. Andere spontane hulp komt van Athina, de manager van de jachthaven. Ze geeft ons een fikse korting op het liggeld en regelt voor Muriël een compleet nieuwe garderobe. De wereld is zo slecht nog niet! Ik geniet van de rust op m’n mastloze woonbootje. Even geen ontberingen. Alles om de hoek verkrijgbaar, zoet water via een tuinslang direct aan boord, de post dagelijks bezorgd en we hebben zelfs een telefoonaansluiting gekregen! Dus terwijl Erik aan de champagnelunch zit op z’n werk en Muriël ‘row your boat’ zingt op school, blijft er voor mij tijd over om te luieren. Kopje koffie in het zonnetje. Post erbij. Heerlijk! Alleen de geboortekaartjes brengen gegarandeerd wat rimpeling in m’n tijdelijk zo gladde bestaan. Vooral als het een tweede kind betreft. Want hoe zit dat met het mijne? Wil ik dat? En zo ja, wanneer? Moet ik eerst een nieuw nest bouwen, een baan verwerven en er dan nog eens aan beginnen? Of moet ik de boel combineren en met een dikke buik aanmeren in Nederland? Krijg ik ooit nog een baan? En zo nee, hoe moet dat dan financieel? Help, ik ben al 36! Erik wil nog wel drie van die lieve lastpakken om zich heen.
Maar ik twijfel me suf. Verzin nieuwe meisjesnamen, maar sla ook massa’s pilstrips in.
Als mensen zinspelen op gezinsuitbreiding roep ik lachend: ‘Not on this boat.’ Zo heel lang kan ik dat excuus niet meer gebruiken.
Maar waarom heb ik eigenlijk een excuus nodig om het bij één kind te laten? Ik wil nog zoveel doen, zoveel meemaken. Met Muriël was en is dat geen probleem.
Maar Muriël is Muriël. Zou die tweede net zo flexibel zijn? Als ik m’n dochter zie snorkelen, denk ik: zo wil ik er nog wel één! Als ik ‘s ochtend haar plaslaken sta te spoelen, gaat dat verlangen weer even met het waswater overboord. Dan stort ik me acuut op het achterstallig onderhoud. Ga een kilometer zwemmen en kijk reikhalzend uit naar de nieuwe mast. De hele levensloopbaanplanning schuif ik voor het gemak maar weer voor me uit als een typisch landrottenprobleem. Totdat het volgende geboortekaartje op het voordek valt.