Steeds weer afscheid nemen
Vrienden drie jaar missen is zwaar.
Maar contact houden helpt. We krijgen veel post en om de maand sturen we een verslag met foto’s naar de dierbaren van het thuisfront.
Maar ook naar mensen die we onderweg zijn tegengekomen. Naar Sjanie en Cor bijvoorbeeld, een jaren geleden naar Australië geëmigreerd, maar nog altijd oer-Nederlands echtpaar dat geniet van een welverdiend pensioen aan boord van hun reddingsbootoranje tweemaster. Ze hebben ons liefdevol wegwijs gemaakt in hun tweede vaderland en zijn Muriëls Australische ‘opa’ en ‘oma’ geworden. Een ander nieuw ‘familielid’ is Andrew, een Canadese solozeiler die we op diverse plaatsen op de aardbol tegenkwamen omdat hij dezelfde route volgde als wij. Hij is een uitstekende kok die wonderen doet met verse vis. En regelmatig toverde hij een lekkere taart uit zijn oventje. Altijd was er volgens hem wel weer wat te vieren. ‘First time’ op Fiji, storm overwonnen bij Niue, of ‘long time no see’ op Bali. Zijn boot lag vol met reserveonderdelen en ook van zijn eerste hulp bij reparaties hebben we veel plezier gehad.
Als echte ‘do-it-your-selver’ breit hij zijn eigen truien en heeft hij veel kleding van Muriël versteld. Hij is nu onderweg terug naar Canada. Net als wij terug naar de kou. We missen hem.
Maar hij heeft beloofd ons en vooral ook onze kleine ‘trouble maker’ gauw op te zoeken als we weer vaste grond onder onze voeten hebben. We zijn bovendien van harte welkom in zijn nog zelf te bouwen blokhut in Canada. Terug in Nederland zijn we vast van plan het contact met onze nieuwe vrienden niet te laten verwateren. Ze hebben onderweg te veel voor ons betekend. Vooral op momenten waarop we ons een beetje ver van huis voelden. Ze boden hulp, onderdak, leenden hun vervoermiddelen uit of maakten ons gewoon weer eens heerlijk aan het lachen. Zoals de Antilliaanse Astrid die als een moeder voor ons zorgde op Curaçao. Of de Griekse dokter die onze dochter gratis behandelde. Of Shanti en Ananta in Thailand. Athina op Cyprus wiens dochtertje Vasia veel van haar speelgoed spontaan aan Muriël wilde geven. John en Caroline in Singapore. Katherine in Australië. Pedro op Gran Canaria. Briardi uit Nova Scotia die wij ontmoetten op de Marquesas of Sokay in het koninkrijk Tonga. In de afgelopen drie jaar verlieten we voortdurend mensen die we eigenlijk nooit meer kwijt wilden. Het steeds weer afscheid nemen was een pijn inherent aan onze reis. De eerste tranen op de kade van Stellendam bij ons vertrek uit Nederland waren nog maar het begin. Gelukkig zijn we volgende maand terug bij dat begin en zien we een hoop ‘oude gezichten’ weer die we drie jaar lang hebben moeten missen. En veel nieuwe gezichtjes natuurlijk. Eindelijk de ‘babyfaces’ achter de geboortekaartjes.