De voorbereidingen
Muriël ligt als een kleine prinses in ons grote koperen bed. De eerste borstvoeding van die ochtend zit er alweer op. Ze is diep in slaap. Ik ren tussen de verhuisdozen door om haar heen. Op één blote voet, op zoek naar mijn andere sok. Overal vind ik lijsten met dingen die we nog moeten doen voor we volgende maand met z’n drieën aan onze grote zeilreis kunnen beginnen. Het huis verkopen en onze werkgevers inlichten kan ik al doorstrepen. Het verspreiden van onze boedel over diverse adressen en een aantal klussen aan de boot nog niet. Duizend-en-één regeldingen zitten Eriks en mijn aandacht voor dat wonder van vijf maanden in de weg. Even ga ik zitten op de rand van het koperen eiland. Wat een rust! Eén oogje gaat een klein beetje open en dan weer dicht. Ik vergeet de lange werkdag en al die boodschappen die ik nog voor de boeg heb en dobber in gedachten al tussen Afrika en Barbados op een windstille dag…
Muriël heeft intussen natuurlijk nog geen idee wat haar boven het hoofd hangt. Gelukkig heeft geen enkele baby dat. Zelfs niet als je naam ‘glans van de zee’ betekent. Ze stoort zich niet aan haar druk heen en weer vliegende ouders en vult haar dagen met goed eten, lekker slapen en veel lachen. Ze is nooit ziek (even afkloppen), groeit als kool en weet zichzelf uitstekend te vermaken in haar grote box vol speelgoed. Tel daar onze betrouwbare oppas en de veiligheid van dokter, consultatiebureau en ziekenhuis om de hoek bij op en je begrijpt waarom de twijfel regelmatig toeslaat. We verbranden immers niet alleen onze, maar ook haar prille schepen achter ons. Ook nu ik zo naar dat roze, slapende gezichtje kijk, grijpt een gevoel van onzekerheid over de juistheid van onze beslissing me weer even naar de keel. Een gevoel dat altijd sterker wordt als storm en regen ons huis extra gezellig maken. Hetzelfde gebeurt als ik onze ouders vertederd zie kijken naar hun eerste en enige kleinkind, dat ze zo lang zullen moeten missen. Denken aan piraten, orkanen en vloedgolven doet het ook altijd goed.
Maar gelukkig heb ik daar vanmorgen geen tijd voor. Snel neem ik afscheid van onze matroos in spe. Veel te laat ren ik op twee verschillende sokken het huis uit. En terwijl ik haastig mijn inmiddels ook al verkochte auto start en onze straat uit rijd, weet ik het zeker: fulltime genieten van Muriël en de reis van onze dromen maken, is onze uitgesproken wens. En wie A zegt, moet ook B zeggen. Dat wordt de B van ‘Baby aan Boord’!