Muriëls eerste verjaardag!
Voor we de grote oversteek over de Atlantische Oceaan naar Barbados wagen, blijven we nog een tijdje op de Canarische Eilanden. ‘Mrs. Jones’ is hoognodig toe aan wat schoonmaak- en reparatiewerkzaamheden, alle voorraden moeten flink worden aangevuld en we willen alledrie goed uitgerust aan deze monstertocht beginnen.
Maar de allermooiste reden is natuurlijk dat Muriëls opa’s en oma’s overkomen om haar eerste verjaardag te vieren. Wat is het heerlijk om onze ouders weer te zien! We hebben ze in het afgelopen half jaar wel veel gebeld, maar elkaar in de armen vliegen op de luchthaven is heel wat anders. Ze lopen te sjouwen met koffers vol cadeaus en hebben ook nog eens tassen vol liefs en lekkers van familie en vrienden bij zich. Muriël herkent ze waarschijnlijk niet, maar laat zich wel volop door hen knuffelen. Met z’n allen trekken we in een vakantiebungalow bij het strand. Wat is het vreemd om weer in een ‘echt huis’ te leven. Met warm water uit de kraan en riante bedden! En het lekkerste van alles is dat we binnen overal rechtop kunnen staan. Voor Muriël is het natuurlijk nog veel vreemder, want zij woont inmiddels al haar halve leven op een boot. Ze is de eerste nacht dan ook ontroostbaar omdat ze niet in slaap wordt gewiegd door de zee.
Maar voordelen als veel aandacht, volop ruimte om te kruipen en lekker poedelen in het zwembad wegen daar al snel tegen op. Voor heimwee naar de boot is ze elke avond veel te moe. De dagen vliegen voorbij en op een ochtend is het zover. Muriël is jarig! We hangen de hele bungalow vol slingers en Erik haalt een pracht van een taart. Een echte Spaanse met allemaal babyroosjes van suikerwerk erop. En daar zit ze dan, het lichtste matroosje van de wereld, glunderend achter dat ene kaarsje. Wat gaat er veel door je heen op zo’n moment. We denken terug aan de bevalling. Die eerste nacht met z’n drietjes in het grote bed. Die heerlijke geur van dat kleine lijfje dicht tegen ons aan. Dat gevoel van onvoorwaardelijke liefde op het eerste gezicht. Wat een veelbewogen jaar is het geweest.
Toen Muriël geboren werd, hadden we ons huis nog. En een flink aantal andere zekerheden. Die zijn we nu kwijt, maar de vrijheid om hele dagen samen te zijn is ervoor in de plaats gekomen. Het eerlijk delen van de zorg en het genieten, daar kan geen zekerheid tegen op.
Toch heb ik wel even een brok in mijn keel als ik dat eerste verjaardagskaarsje uitblaas. Alles gaat me eigenlijk veel te snel en onze ouders gaan de volgende dag alweer weg. Gelukkig kan ik me daar niet te lang mee bezighouden. Want ik wil dat Muriël nog iets van die mierzoete, roze taart heel laat.