Luieruitslag
De vertrouwde huisarts en het consultatiebureau zijn vele zeemijlen van ons verwijderd als Muriël een vreselijke luieruitslag krijgt. Het zijn niet zomaar rode billetjes, maar allemaal kleine, rode wondjes.
Als het begint zitten we door een storm gevangen in een Portugese haven die niet veel meer te bieden heeft dan een dieselpomp en een visafslag. Met een medisch handboek erbij bestaat onze behandeling voorlopig uit zinkzalf, veel schone luiers en vaak met de billetjes bloot. We spreken elkaar regelmatig moed in door te zeggen dat het nu echt al wat minder wordt, maar weten allebei dat het tegendeel het geval is. We grijpen dan ook de eerste de beste kans om de zee weer op te gaan richting Lissabon, waar een goede kinderkliniek moet zijn.
Na een zware tocht met erg veel wind gunnen we ons amper de tijd om de zeilen op te ruimen en springen op de bus.
Onderweg bladeren we driftig door het woordenboek om straks zo goed mogelijk uit te kunnen leggen wat ons kind mankeert. Bij voorbaat wetend dat ons hele verhaal neer zal komen op billetjes laten zien en een vragend gezicht erbij trekken. Omdat we geen afspraak hebben, moeten we lang in de wachtkamer zitten. Dit tot groot plezier van Muriël, die geniet van alle kinderen om haar heen. Voor mij is het minder leuk, want ik krijg veel te veel tijd om me zenuwachtig te maken. Tijd voor onvervalste heimwee naar ons veilige vaderland met z’n goede medische voorzieningen. Dan zwaait de deur open en een lange vrouw loopt op ons af. Ze stelt zich voor in het Engels omdat ze zo wel kan zien dat wij geen Portugezen zijn.
Maar aan de naam en het accent van deze dokter te horen, is zij dat ook niet. Sterker nog, ze is net zo Hollands als wij. Wat een verrassing! Zo zwijgzaam als we dachten te zijn, zo spraakzaam zijn we nu. Wat heerlijk om al onze ouderzorgen in onze moedertaal te kunnen spuien. Dokter De Vries hoort ons glimlachend aan maar heeft aan één blik op de billetjes meer dan genoeg. Ze constateert een ‘schimmel’ en geeft ons een zalf waarmee het binnen een paar dagen over moet zijn. Gelukkig heeft ze gelijk en is Muriëls achterwerk weer helemaal babyzacht als we een week later zeil zetten voor de Canarische Eilanden. Waar ons een nieuw medisch avontuur wacht, omdat er een vierde DKTP-inenting moet worden geregeld voor Muriël. Deze keer geen dokter De Vries. We moeten ons écht met onze handen, voeten en ons beste Spaans zien te redden. Prompt begrijpen medewerkers van de Rode-Kruispost dat Muriël zowel Difterie en Tetanus als Polio heeft. Gelukkig weten we een al te spannende Spaanse ambulancerit naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis nog nét te voorkomen.