Bijna klaar voor vertrek
Erik zet de laatste handtekening. Muriël is definitief haar geboortehuis kwijt. In het bed waar ze ter wereld kwam, slapen nu andere mensen en in haar wieg droomt een ander kindje. We moeten als ouders even slikken als we haar met nog geen tiende van haar speelgoed en anderhalve knuffel aan boord dragen. Wat lijkt ons nieuwe huis ineens klein, wiebelig en vooral vol! Op de kade staat nog veel meer klaar om in te laden. Eriks saxofoon voor de slaapliedjes (hij heeft nog maar twee jaar muziekles achter de rug, dus wat zal ze lekker slapen!). Mijn naaimachine voor het repareren van de zeilen en het in elkaar zetten van kleding voor Muriël (ik heb nog nooit naailes gehad, dus wat zal ze er straks leuk uitzien). Dozen vol potten en pannen, flesjes, luiers, medicijnen, zeilpakken, boeken en voorraadblikken blokkeren elke doorgang. Waar moeten we het allemaal laten? Daarbij komt dat alles zo moet worden opgeborgen dat het elke storm overleeft en niet als een gevaarlijk projectiel door het schip kan schieten.
Om aan het betere stouwwerk te kunnen beginnen, leggen we Muriël even in haar ingebouwde schommelwieg. Deze uitvinding van Rob, de oom met de gouden handen, zorgt ervoor dat ze altijd horizontaal kan blijven liggen, hoe sterk de boot ook overhelt. We zullen nog regelmatig jaloers op haar zijn als wij met een klap uit onze kooi rollen. In de kajuit wordt het al snel benauwd. We zitten elkaar en de spullen in de weg. Het moment waar we maanden naar hebben uitgekeken nadert.
Maar ook het einde van ons Latijn. De laatste loodjes lijken niet meer te tillen. We beginnen elkaar weg te duwen, stoten onze hoofden en kibbelen als kleine kinderen. Muriël voelt de sfeer haarfijn aan en zet het op een brullen. Het Caraïbische paradijs lijkt héél ver weg. De koele box in het vooronder met het favoriete speelgoed biedt gelukkig uitkomst. Net als de koelbox met onze favoriete drank. Muriël doezelt al snel weg bij het rustgevende geluid van de kabbelende golven in de haven. En wij besluiten vast een voorproefje te nemen op het nieuwe tempo dat de komende jaren ons leven zal bepalen. Op de steiger gaan de benen op een stapel dozen en we gebruiken elkaar als rugleuning. De zee ruikt lekker en we laten onze zoetste dagdromen over de eerste stapjes van onze dochter op verre witte stranden de vrije loop. Voor ons straks geen stress meer. Geen wekkers. Geen hypotheek en geen verplichtingen. Lekker met de wind mee de zon achterna. Heerlijk alle tijd voor elkaar en voor Muriël. Alleen jammer dat het nu net moet gaan stortregenen!