Todd en ik vlogen van ons nieuwe huis in Illinois naar Albuquerque. Raven kwam uit Los Angeles, waar ze net haar eerste platencontract had afgesloten en een kleine rol in een film had gekregen. Crystal was met een beurs aangenomen door Harvard op een vervroegd toelatingsprogramma. Ze werkte in de bibliotheek en verdiende op die manier nog wat bij. We hadden afgesproken elkaar op de luchthaven te ontmoeten en samen één auto te huren. We waren altijd met elkaar in contact gebleven. Crystal schreef graag lange brieven. Ik bewaarde elke brief aan mij en zei tegen Todd dat ze op een dag waardevol zouden worden. Het waren prachtig geschreven, gedetailleerde brieven, die me het gevoel gaven dat ik naast haar stond en het universitaire leven leerde kennen en meemaken. Raven krabbelde regels op briefkaarten, maar meestal belde ze, en ik deed hetzelfde. We belden allemaal Butterfly, zelfs Crystal, want het geluid van haar stem was erg belangrijk voor ons, net als het geluid van onze stemmen dat voor haar was.

Butterfly deed eindexamen van college. Over een maand zou ze sociaal werkster worden. Ze wilde haar levenservaringen gebruiken om andere jonge mensen te helpen.

We hadden elkaar twee keer eerder gezien, maar er lag bijna anderhalfjaar tussen het laatste bezoek en nu. Iets langer dan een jaar nadat Butterfly bij Tommy en Anita was komen wonen, werd Anita zwanger. Ze kreeg een zoontje, dat ze Steven noemden. Die naam werd snel vervangen door de bijnaam Popeye, omdat hij dol was op spinazie en heel sterke armpjes had voor een baby. Hij was alles wat Annie nooit was geweest - kerngezond. De kwade vloek was opgeheven, en we wisten dat Anita geloofde dat het kwam door de goede energie die Butterfly in hun leven had gebracht.

Todd en ik waren de eersten die arriveerden. We waren er toen Raven geland was en door de gate slenterde. Ze zag er theatraler dan ooit uit, flamboyant in een botergele sexy zonnejurk, haar mooie haar los en haar hoge hakken klikkend op de grond. Blijkbaar was de boordwerktuigkundige diep onder de indruk van haar. Hij liep naast haar en smeekte haar bijna haar ticket te veranderen, zodat ze met zijn vlucht terug kon naar Los Angeles.

'Brooke!' riep ze uit toen ze me zag. Ze rende naar me toe en we omhelsden elkaar en zwaaiden rond als tieners. 'Hoi, Todd. Ze gaf hem een nogal intieme zoen, die hem niet minder verraste dan mij. 'Jullie zien er fantastisch uit,' zei ze, mijn armen spreidend. 'Ik dacht dat je inmiddels dik en zwanger zou zijn.'

'O, nee. Daar zijn we nog niet aan toe. Dat heb ik je de laatste keer al gezegd toen we elkaar spraken. We breiden de garage uit, wielenbalancering.'

'O, natuurlijk, wielenbalancering! Ik heb mijn tanden in balans laten brengen,' zei ze schertsend. Ze gaf ons een arm en draaide ons om. 'Het is zo belangrijk dat je er op je best blijft uitzien. Wat ze ook zeggen, de waarheid is dat ze altijd op zoek zijn naar het mooiste gezicht en het aantrekkelijkste figuur. Talent komt op de tweede plaats - niet dat ik niet aan mijn talent werk.'

'Gefeliciteerd met je platencontract,' zei ik.

'Ik ben dag en nacht bezig. Ik heb een optreden gehad in een kleine nachtclub in Hollywood. Zo heb ik die filmrol gekregen,' vertelde ze. 'Hoe lang duurt het voor Crystal komt? Ik heb een hekel aan wachten. Dat is het enige wat ik tegenwoordig nog doe.'

Todd keek op zijn horloge.

'Een halfuur,' zei hij, dus gingen we even koffiedrinken.

'Kun je geloven dat onze kleine Butterfly afstudeert?' vroeg Raven toen we aan een tafel zaten.

'Waarom niet?' zei ik.

'O, Brooke, je bent altijd zo... zo realistisch geweest,' zei ze lachend. Toen keek ze ons even serieus aan. ik ben blij dat je gelukkig bent, Brooke. Ik hoop dat ik iemand vind die me net zo gelukkig maakt.'

'Die vind je, als je het werkelijk wilt, Raven,' zei ik. Ze glimlachte en lachte toen hardop.

'Ja, als ik het echt wil. Daar kan ik nu niet meteen aan denken. Ik zit in de entertainmentbusiness.'

Ze ratelde door met haar verhalen uit Hollywood. Ze praatte zo snel en zo ernstig, dat ik het gevoel had dat ze wanhopig probeerde me ervan te overtuigen dat ze de juiste beslissingen had genomen. Maar eindelijk was het tijd om Crystal bij de gate te gaan begroeten. Ze was een van de eerste tien die naar buiten kwamen, met haar aktekoffer met werk in de hand.

Ze was niets veranderd, nog steeds even onbekommerd over haar haar, zonder make-up, zelfs geen lippenstift, een uilenbril met dikke glazen.

We omhelsden en kusten elkaar en Todd ging onze auto regelen. Even later waren we op weg naar de ranch.

ik ga me specialiseren in de psychiatrie,' vertelde Crystal.

'Waarom verbaast me dat niet?' vroeg Raven schertsend. 'Je analyseerde altijd iedereen. Je kunt er net zo goed geld mee verdienen.'

Todd lachte, en zodra Raven zag dat ze een aandachtig gehoor had, ging ze verder met haar grappen. Crystal en ik keken elkaar glimlachend aan. Ondanks onze leeftijd en het verstrijken van de tijd, gedroegen we ons nog steeds als de Vier Weeskinderen van vroeger, en we hielden  elkaars hand vast zodra we de kans kregen.

Butterfly kwam naar buiten gestormd toen we aankwamen. Ze was maar zeven centimeter langer, maar haar gezicht was gerijpt samen met haar nu heel aantrekkelijke figuurtje. We hielden elkaar vast of we op het punt stonden samen te komen om het kwaad uit te bannen. Tommy en Anita kwamen naar buiten, Anita met de nieuwe baby in haar armen, en we gingen allemaal naar binnen. Todd en Tommy droegen onze koffers.

Ik dacht dat er geen eind zou komen aan onze verhalen, zoveel hadden we elkaar te vertellen. We werden gedreven door een behoefte om ieder van ons elke belangrijke of veelbetekenende gebeurtenis in ons leven te laten weten, hoe onbelangrijk een ander het ook mocht vinden. We praatten tijdens de hele lunch, tot het tijd was voor Butterfly om zich klaar te maken voor de diplomauitreiking. We trokken allemaal feestelijke kleren aan en Raven verbaasde iedereen door te voorschijn te komen in de indiaanse jurk die Anita's moeder had gemaakt.

'Wil je die echt aantrekken?' vroeg ik. Raven keek naar Anita.

'Ik zou erg trots zijn hem te kunnen dragen, als Anita het goedvindt,' zei ze.

'Natuurlijk. Je bent nóg mooier in die jurk, Raven,' zei ze, en dat was alles wat Raven wilde horen. Hierna zou de jurk van haar lijf moeten worden getrokken of gebrand. We stapten in onze auto en volgden Tommy, Anita, Butterfly en de kleine Steven naar de school, waar een diploma-uitreiking in de open lucht was georganiseerd. Ik zei tegen Crystal dat ik vlinders in mijn buik had voor onze vlinder, Butterfly, en zij bekende dat het haar net zo verging.

'Jij? Zenuwachtig?' zei Raven. 'Ik zal je vertellen wat zenuwachtig maakt - je voorbereiden op een auditie.'

'Dit is hetzelfde als een auditie,' zei Crystal, met haar ogen strak op Raven gericht.

'Ja, dat is het,' gaf Raven toe. Ze kalmeerde toen de muziek begon met 'Pomp and Circumstance', op de maat waarvan de afgestudeerden over het middenpad naar het podium liepen. Butterfly's goudblonde haar glansde onder haar baret. Ik keek naar Anita en Tommy, en zag dat ze met een trots gezicht hand in hand zaten.

Toen Butterfly's naam werd afgeroepen, juichten we allemaal.

De oogjes van de kleine Steven glinsterden. Anita liet hem zwaaien naar het podium. Butterfly keek naar ons, met een zonnige, levenslustige glimlach.

Ze had geen aanval meer gehad sinds ze bij Tommy en Anita woonde. Ze was echt een bloem die is overgeplant in vruchtbare aarde - gezond en sterk, reikend naar haar potentieel.

Ik vermoedde dat we nu allemaal zo waren, zelfs Raven, die beslist haar weg zou vinden naar het geluk. Iedereen in het publiek juichte toen de afgestudeerden één voor één werden afgeroepen. Ik keek om me heen naar de gelukkige vaders en moeders, zussen en broers, familieleden en vrienden.

Lang geleden hadden onze vaders en moeders ons om diverse redenen overgeleverd aan een onpersoonlijk systeem en ons veroordeeld tot een eindeloze zoektocht naar een gezin en familie. We probeerden het. We hoopten en baden, maar het duurde heel lang voor Butterfly het gevonden had en het was nooit gebeurd voor Raven, Crystal en mij. Maar tijdens die zoektocht hadden we ontdekt dat we wel degelijk een familie hadden gevonden: elkaar.

Eén kostbaar ogenblik op het terrein van een college in de Southwest, kilometers van de plaats waar we allemaal waren begonnen, kwamen we nog één keer samen. We persten onze lichamen tegen elkaar en klampten ons aan elkaar vast en verdreven de duisternis.

Lang geleden, toen Crystal en ik 's avonds een keer alleen waren in Lakewood House, keek ze uit het raam en zei: 'Ik droomde altijd van de moeder die ik nooit gekend heb. Ik kon me haar gezicht natuurlijk niet voorstellen, maar in de droom hield ik altijd haar hand heel stevig vast en zij probeerde hem los te trekken. Ik vocht zo hard mogelijk om hem vast te houden, maar ten slotte moest ik loslaten. Dan had ik het gevoel dat ik viel en werd ik wakker.' Ze draaide zich glimlachend naar me om.

'Dat gevoel had ik altijd, zelfs bij mijn pleegouders, en toen werd ik hierheen gebracht en kwamen wij vieren bij elkaar en plotseling... plotseling hield ik op met vallen, Brooke.' Ik ook, dacht ik.

Ik wist dat ze gelijk had, zelfs toen al. Er was een eind gekomen aan het vallen.