Ik wilde beginnen aan de plannen voor onze tocht zodra we de volgende dag uit school kwamen. Het kostte me moeite me op iets anders te concentreren. Er waren een paar dingen die ik mee wilde nemen voor onderweg, en ik wilde langs het warenhuis als we uit school naar huis gingen. Maar ik was vergeten dat Raven, Crystal en ik eetzaalcorvee hadden. Crystal herinnerde me eraan toen we elkaar bij de kleedkasten zagen en ik haar vertelde wat ik wilde doen.

'Dat kan niet. We moeten meteen terug om oma Kelly te helpen alles klaar te zetten voor het avondeten. Als we te laat komen, krijgen we Gordon op onze hals,' zei ze. Na wat hij met haar had gedaan in de badkamer, joeg die gedachte haar de stuipen op het lijf.

'Wees maar niet bang. We komen niet te laat,' stelde ik haar gerust. 'Het is maar twintig minuten naar huis.'

'We kunnen het toch ook morgen kopen? Dan hebben we de hele middag,' zei ze, haar gezicht vertrokken van angst.

Crystal wekte niet de indruk dat ze geloofde dat we zouden weglopen. Het leek meer of ze me naar de mond wilde praten. Raven keek me waarschuwend aan, en ik knikte begrijpend.

'Oké. Laten we gaan,' zei ik met tegenzin.

Dus gingen we terug met de bus, in plaats van ons voor te bereiden op onze tocht. We praatten er zelfs niet over in de bus. In plaats daarvan kletsten we met de andere leerlingen over de examens die we achter de rug hadden. Ik begon het gevoel te krijgen dat Crystal misschien gelijk had, dat het slechts een wensdroom was, een luchtkasteel.

Merkwaardig genoeg had ik de examens minder moeilijk gevonden dan ik verwacht had. Het meeste van wat ik geleerd had was blijven hangen of kon gemakkelijk van de planken en bergplaatsen in mijn geheugen worden gehaald. Het was of mijn brein was opgeladen door de opwinding en elke gedachte een neonlicht had om aan te geven waar ze was opgeslagen.

Crystal bleef peinzend kijken. Ze zei alleen maar dat ze het goed gemaakt had, maar heel onkarakteristiek weigerde ze erover uit te weiden. Gewoonlijk had ze kritiek op de proefwerken en gaf ze, of we dat wilden of niet, een uitvoerige beoordeling van de docent en hoe goed hij of zij de belangrijke dingen beheerste. Ik wist dat wat Gordon de vorige avond had gedaan loodzwaar op haar drukte. Ze was doodsbang dat ze hem zou zien of hij haar zou zien, maar ze was even zenuwachtig en bang voor mijn plan.

Toen we bij Lakewood House kwamen, holde ze naar binnen, de trap op naar haar kamer, in de hoop een ontmoeting met hem te vermijden.

'Ze is een puinhoop,' zei ik tegen Raven. 'Haar hier vandaan halen is het beste wat we voor haar kunnen doen.'

'Het beste wat we voor ons allemaal kunnen doen,' antwoordde Raven. 'Ik hoop dat je werkelijk een goed plan hebt, Brooke.'

'Dat heb ik,' beloofde ik.

Butterfly, die als een schuwe puppy achter ons aan kwam, luisterde en sperde bezorgd haar ogen open. Ze stond niet samen met ons op het rooster, maar ze kwam toch in de keuken helpen. Nu ze wist tot welke slechte dingen Gordon in staat was, voelde ze zich veel te zenuwachtig om alleen te blijven.

Ik wilde de details van onze plannen zo gauw mogelijk door- nemen, maar met oma Kelly om ons heen, was het moeilijk om te praten in de keuken. Ik was zo gefrustreerd, dat ik dacht dat ik uit elkaar zou barsten als een te hard opgeblazen ballon. Raven en ik keken elkaar verwachtingsvol aan, maar werkten efficiënt en kalm naast Crystal en Butterfly, stapelden borden op, sorteerden bestek en bereidden de serveerbladen voor.

'We zien elkaar in jouw kamer zodra we hebben opgeruimd' fluisterde ik tegen Crystal kort nadat we in de keuken aan het werk waren gegaan.

Ze knikte; van tijd tot tijd keek ze schichtig van de deur naar ons. Het was duidelijk te zien dat ze doodsbang was.

Gordon kwam op een gegeven moment inderdaad te voorschijn en bleef in de deuropening van de keuken naar ons vieren staan kijken. Raven, de opstandigste, keek even naar hem met haar felle, zwarte ogen en keerde hem toen de rug toe. Ik zag de rechterbovenhoek van zijn lip vertrekken. Crystal, die stond te beven op haar benen, hield haar ogen neergeslagen en rommelde achteloos met haar vingers rond de hete platen, tot ze de top van haar duim brandde. Gordon grijnsde en liet ons toen alleen.

Raven vloekte zachtjes.

'Wat is er, lieverd?' vroeg oma Kelly.

'Niets,' zei ik gauw. 'We hebben honger en wilden dat het tijd was om het eten op te dienen,' voegde ik eraan toe.

Daarop begon ze een verhaal over Lakewood House in zijn bloeitijd en vertelde dat de gasten het eten zo waardeerden en zich volpropten tot ze niet meer konden.

'Meestal moesten ze lange wandelingen maken na elke maaltijd. Als ik naar huis reed, zag ik ze in een rij langs de weg lopen. Later vielen een hoop gasten in de schaduw in slaap in de grote houten stoelen of hangmatten. Iedereen wilde zeker weten dat hij waar voor zijn geld kreeg,' ging ze lachend verder. Toen zuchtte ze diep en keek hoofdschuddend om zich heen in de keuken. Het was zo anders toen Louises vader en moeder de leiding hier hadden. Ik wou dat jullie hier toen waren geweest.'

Ze keek naar Butterfly, die naar haar verhalen luisterde of het sprookjes waren.

'Moet je dat lieve gezichtje toch eens zien,' zei ze en knuffel haar. 'Als ik twintig jaar jonger was, zou ik je zelf adopteren. Jullie allemaal,' voegde ze eraan toe, voor ze verderging met koken.

We zouden haar missen, dacht ik bedroefd. Ze was praktisch de enige die we zouden missen. Ik wilde naar haar toe lopen en haar omhelzen en dan zeggen: 'Vaarwel, oma Kelly. Dit is de laatste keer dat we je in de keuken zullen helpen. Dank je dat je ons aardig vindt, dat je om ons geeft, dat je ons behandeld hebt als je eigen kleinkinderen. En neem mijn raad aan: maak dat je hier wegkomt zodra wij vertrokken zijn.'

Natuurlijk zei ik niets. We konden niets verraden en we wilden haar niet opzadelen met onze geheimen. We dienden het eten op, aten, en ruimden zo snel mogelijk op. Megan zag hoe hard we werkten en bleef hangen om ons dwars te zitten.

'Wauw, wat een nijvere bijtjes zijn jullie vanavond. Wat willen jullie, je een plaatsje veroveren in Gordons hart?' vroeg ze plagend.

'Hij heeft geen hart,' zei Raven bits.

'Hoe zou je het vinden als ik hem vertelde dat je dat gezegd hebt?' antwoordde Megan. Crystal keek me angstig aan.

'Laat ons met rust, Megan,' waarschuwde ik.

Ze staarde me even aan, bij zichzelf overleggend of ze me al dan niet zou uitdagen. Ze kon nog steeds niet verkroppen wat we gedaan hadden en wat haar een heel weekend kamerarrest had bezorgd.

'Ik hou jullie in de gaten,' zei ze. 'Ik zal mijn kans krijgen. Reken maar!'

Ze draaide zich om en liet ons alleen.

'Als ze er ooit achter zou komen wat we van plan zijn...' zei Crystal.

'Dat zal ze niet. Dan zijn wij allang weg,' beloofde ik haar.

We wensten oma Kelly goedenacht en net als ze al honderd keer eerder had gedaan, bedankte ze ons voor onze goede hulp. Rustig liepen we de trap op, samen met de anderen die nog moesten studeren voor hun laatste examendag. De jonge kinderen gingen naar de recreatiezaal om televisie te kijken. Boven gingen Raven en ik naar de kamer van Crystal en Butterfly. Ik deed de deur zachtjes achter me dicht. Eindelijk waren we dan zover. Er hing zo'n spanning in de lucht, dat ik het gevoel had dat ik me een weg moest banen door een kamer vol spinnenwebben.

'Waar zijn de wegenkaarten?' vroeg ik. Mijn stem kwam nauwelijks boven een gefluister uit.

Crystal draaide zich om en legde de kaarten naast elkaar op haar bureau.

'Dit is het noorden en dit het midden van het land,' zei ze. 'Er is ook een zuidelijke route. Ik heb ontdekt dat het ook nu nog kan sneeuwen en onaangenaam kan zijn in de Rocky Mountains,' ging ze verder, 'dus die kunnen we beter vermijden. We nemen om te beginnen de 17 East naar de Jersey Turnpike.'

'Hoe lang duurt het om in Californië te komen?' vroeg Butterfly.

'Dat hangt af van de route die we kiezen, maar als je elke dag de hele dag zou reizen, zonder te sightseeën, waarschijnlijk vier dagen,' antwoordde Crystal. Toen draaide ze zich naar mij om.

'Oké, Brooke, ik heb gedaan wat je vroeg. Vertel me nu maar hoe je van plan bent ons door de hele Verenigde Staten van Amerika te loodsen,' zei ze, en leunde met over elkaar geslagen armen achterover in haar stoel.

'Ik rij,' zei ik, en haalde mijn schouders op alsof dat iets heel voor de hand liggends was.

'Je hebt geen rijbewijs,' merkte ze snel op. 'Dat heb je nooit aangevraagd.'

'Dat is niet nodig. Ik heb wel mijn rijexamen afgelegd.'

'Oké, maar je moet iets hebben om in te rijden,' wierp ze tegen. Het leek wel of we schaakten met woorden.

'Dat hebben we.'

'Dat hebben we?' Ze keek naar Raven, die haar schouders ophaalde, en toen naar Butterfly, die haar ogen verbaasd opensperde. 'Waar is het?'

'Hier vlakbij,' zei ik grinnikend en knikte naar het raam. 'Het staat op ons te wachten.'

Crystal begon te glimlachen, denkend dat ik een grapje maakte maar werd plotseling weer serieus toen het tot haar doordrong wat ik bedoelde. Ze stond op en liep naar het raam. Butterfly en Raven kwamen naast haar staan en ze staarden allemaal naar Gordons stationcar.

'Wil je zijn auto nemen?' vroeg Raven als eerste.

'Waarom niet? Hij neemt toch ook van ons?'

Ze zwegen en keken me aan of ik gek was geworden. Toen beheerste Crystal zich en zette haar schooljuffrouwengezicht.

'Als je zijn auto neemt, belt hij de politie en komen ze achter ons aan,' zei ze.

'Niet onmiddellijk, en bovendien hoeven we alleen maar ver genoeg te komen om ander vervoer te kunnen vinden, een bus misschien of een trein. We kunnen die kaarten bestuderen en de drukke snelwegen vermijden. We hoeven het land niet in vier of vijf of zelfs tien dagen te doorkruisen. We kunnen er lang genoeg over doen,' zei ik.

'Je hebt geld nodig om er lang over te doen, Brooke. Reizen is duur,' zei Crystal.

'Dat weet ik. Morgen gaan we allemaal naar de bank en nemen ons spaargeld op. Tenzij jullie geld hebben uitgegeven waar ik niets van weet, schat ik dat we bijna veertienhonderd dollar hebben,' zei ik.

'Dat is niet gek veel, als je bedenkt wat we van plan zijn. Waarschijnlijk maken we het de eerste paar dagen al op. We moeten benzine betalen en eten en tolgelden,' antwoordde Crystal. 'Om maar niet te spreken over motelkamers en onvoorziene problemen met de auto.'

'Nou en? We zoeken werk onderweg. Jij, Raven en ik hebben allemaal al eens een baantje gehad, en Butterfly...' Ik lachte naar haar. '...Butterfly kan de mensen er waarschijnlijk toe bewegen haar geld te schenken. Ze kan dansen op een straathoek of zo.'

'Het is een hersenschim,' zei Crystal hoofdschuddend. 'Ik wist het.'

'Zeg dat toch niet aldoor,' riep ik uit. 'Ik vind het geen hersenschim. Ik heb het allemaal uitgekiend. Ik weet waar Gordon zijn autosleutels bewaart. Ze zitten in dat afgedragen leren jack dat aan de binnenkant van zijn slaapkamerdeur hangt. Ik heb gezien dat hij ze daarin stopte.'

'Wil je Gordons slaapkamer binnensluipen en zijn sleutels stelen?' vroeg Butterfly.

'Ja. Het zal niet zo moeilijk zijn. Louise doet 's nachts hun deur niet op slot.'

Butterfly staarde me aan, verbijsterd over zoveel moed.

'Misschien belt hij de politie niet,' zei Raven plotseling met donkere, peinzende ogen. 'Misschien komt hij ons zelf in zijn truck achterna.'

Dat legde zelfs mij even het zwijgen op - de gedachte aan een razende Gordon Tooey die ons achtervolgde, denderend over de snelweg, met vertrokken mond, opengesperde neusgaten, uitpuilende ogen, zijn voet op het gaspedaal. Als hij ons inhaalde, was het niet te voorspellen wat hij zou doen. We zouden beter af zijn als we door de politie werden opgepakt.

Crystal staarde naar de kaarten.

'We zouden hem op een dwaalspoor kunnen brengen,' mompelde ze, nog steeds naar de kaarten turend.

'Hoe?' vroeg ik.

'We laten een route achter die we niet kiezen... we doen net of we die per ongeluk hebben laten vallen. Hij zal die vinden en denken dat het een gemakkelijke manier is om ons te pakken te krijgen, en de verkeerde richting nemen,' zei ze.

'Dat is briljant, Crystal. Echt briljant,' zei ik, bemoedigd omdat ze een nuttige suggestie had gedaan.

'Het blijft een grote gok, Brooke. Ik weet niet,' zei ze. Ze nam haar bril af en maakte de glazen schoon, terwijl ze haar hoofd schudde.

'Het is beter dan hier te blijven wachten tot we achttien zijn,' merkte ik op, 'of tot Gordon weer een van ons gaat betasten. Je weet niet op wie hij volgende keer af komt.'

Ik draaide me om naar Butterfly en staarde haar aan. Ik was vastbesloten van alles te gebruiken wat me ten dienste stond, om Crystal tot inkeer te brengen.

'Ze heeft gelijk, Crystal,' zei Butterfly. 'Ik ben bereid het te proberen als jij meedoet.'

'Met de stationcar hoeven we geen geld uit te geven aan motels,' ging ik verder. 'Hij is groot genoeg om er met zijn vieren in te kunnen slapen als ik de achterbank omlaagklap. Morgenavond, als iedereen slaapt, gaan Raven en Crystal naar de keuken en pakken zoveel mogelijk voedsel in. Dat spaart ook weer geld uit. In de tussentijd moeten we allemaal zoveel kleren uitzoeken dat we er een kussensloop mee kunnen vullen. We kunnen niet veel meenemen en we kunnen de gevulde kussens gebruiken als hoofdkussen.'

'Je hebt hier werkelijk al een tijd over nagedacht, hè?' vroeg Crystal.

'Langer dan je je kunt voorstellen,' antwoordde ik.

'Vergeet je tandenborstel niet,' zei Butterfly. Zelfs Crystal moest lachen.

'Oké,' zei ik, 'laten we de kaart bestuderen die we gaan gebruiken.'

Crystal keek naar Raven en Butterfly, om te zien of ze het er nog steeds mee eens waren, en legde toen een van de kaarten op haar bureau. We gingen eromheen staan.

'We zullen deze route achterlaten voor Gordon,' zei Crystal. 'Naar Pennsylvania, Virginia, Florida, Texas. Misschien rijdt hij wel helemaal naar Florida voordat hij beseft dat het een vals spoor is. Tegen die tijd zijn wij allang verdwenen.'

Butterfly lachte. We taxeerden waar we de eerste dag konden zijn, en de tweede, en praatten allemaal door elkaar heen. Het was een fantastisch gevoel, het wekte hoop.

Later konden we onmogelijk in slaap komen. Enkele minuten nadat het licht in onze kamer uit was, riep Raven me.

'Wat is er?'

'Je bedenkt je toch niet, hè, Brooke?' Ravens stem beefde enigszins.

'Geen sprake van. Je gelooft toch niet dat het verkeerd is wat we doen, hè?' Plotseling werd ik ook bang.

'Maak je geen zorgen, Brooke, wat er onderweg ook gebeurt het zal niet half zo erg zijn als wat er zou kunnen gebeuren als we bleven.'

'Welterusten,' zei ik kalm.

'Brooke?'

'Ja?'

'Ik moest er net aan denken... dit is onze laatste nacht hier,' fluisterde ze.

Ik dacht even na. Natuurlijk had ze gelijk. Blij dat we deze muren vaarwel konden zeggen, peinsde ik. Blij dat we ons niet langer als een nulliteit hoefden te voelen, naamloos en eenzaam. Morgen, morgen zouden we op weg gaan naar onze toekomst.

'Ik voel me er dolgelukkig bij,' zei ik. 'Het kan me niet schelen hoe moeilijk we het kunnen krijgen als we weggaan. Ik ben blij dat we het doen. Ik ben blij dat we eindelijk ons leven in eigen hand nemen.'

'Ik ook. Welterusten.'

'Welterusten,' zei ik en draaide me om naar mijn droom.

De laatste week hoefden de leerlingen niet meer naar school, tenzij ze een examen hadden, en als ze 's middags geen examen hadden, mochten ze naar huis. We waren 's morgens allemaal klaar met onze examens, maar dat wisten Louise en Gordon niet. Uit school gingen we niet naar huis, maar naar de bank om ons geld op te nemen. De kassier leek erg achterdochtig. Crystal was bang dat ze Louise zou bellen, maar dat deed ze niet. De rest van de dag sloegen we een paar kleine dingen in die we op onze tocht nodig konden hebben.

Toen we terugkwamen in Lakewood House, waren onze corvees zoals gewoonlijk op het bord geprikt. Gordon zou vandaag geen uitzondering maken, examen of geen examen. We gingen aan het werk, in de hoop onze opwinding en ongerustheid te kunnen verbergen. We vonden het allemaal een vreemd gevoel om in de tuin en het huis rond te lopen in de wetenschap dat we vannacht zouden vertrekken. Aan tafel die avond keken we elkaar niet samenzweerderige blikken aan. Butterfly was zo zenuwachtig, dat ze nauwelijks iets at. Ik probeerde haar ertoe te krijgen, want ik wilde niet dat een van ons ook maar iets deed om achterdocht of nieuwsgierigheid te wekken.

Met vlinders in onze buik gingen we naar onze kamers om het verstrijken van de tijd, de duisternis en de stilte die volgden als iedereen sliep, af te wachten. Louise kwam in al onze kamers om te vragen hoe het examen was gegaan.

'Ik hoop dat iedereen hoge cijfers heeft,' zei ze. 'Ik ben altijd erg trots geweest op de schoolprestaties van mijn kinderen. Volgend jaar zal Crystal de afscheidsrede houden bij de diplomauitreiking. Stel je voor, een van Louise Tooey's kinderen die de afscheidsrede houdt.'

Niemand zei iets, want we hoopten dat ze door zou lopen als we niet reageerden, maar ze bleef staan om te praten over de komende zomer, de vooruitzichten op een baantje en de verbeteringen die ze in het huis wilde aanbrengen. Maar eindelijk wenste ze ons goedenacht en liep naar beneden naar haar kantoor.

'Ik dacht dat ze nooit weg zou gaan,' zei ik opgelucht. 'Laten we naar bed gaan en net zo normaal doen als altijd. Hou alleen je kleren aan onder de dekens, zodat je klaar bent om te vertrekken.'

Mijn groepje leek verstard van verwachting; ze hielden hun adem in.

Het werd laat. Ik hoorde Louise en Gordon de trap op komen en naar hun slaapkamer gaan. Aan het geluid van zijn stem meende ik te horen dat Gordon gedronken had. Ik hoopte het, want dan zou hij sneller in slaap vallen. Dat had ik al eerder gemerkt. Als hij dronk, kon hij overal slapen, zelfs in een van die oude, ongemakkelijke houten stoelen - met bungelende armen en benen als de aanhangsels van een reusachtig, dood insect.