Telkens als de deur openging, stokte de adem in onze keel, in de verwachting dat we met Gordon geconfronteerd zouden worden. Maar toen Glashalter vertrokken was, kwam als eerste de deputy binnen die ons van het ziekenhuis hierheen had gebracht, met een zak burgers en frieten en een paar flesjes frisdrank. De heerlijke geuren deden mijn maag ronddraaien.

'Ik dacht dat jullie wel honger zouden hebben. Het ziet ernaar uit dat jullie hier nog wel een tijdje zitten,' zei hij, terwijl hij de zakken op tafel zette en een stap achteruitdeed. 'Toe dan, eet terwijl ze nog warm zijn. Aangeboden door de politie,' zei hij met een brede grijns.

Ik keek naar Crystal. Ze knikte en we deelden de burgers en frieten. De deputy keek een tijdje naar ons en ik zag de raderen werken in Ravens hoofd. Ik schoof onrustig heen en weer op mijn stoel en staarde naar Crystal, die net zo nerveus om zich heen keek.

'Als je drugs zou vinden in een auto, maar je vertelt het niet aan de politie, is dat een misdaad?' flapte Raven eruit.

Ik geloof dat de hap van mijn hamburger die ik bezig was door te slikken in mijn keel in steen veranderde.

'Het is altijd een misdaad om bewijs achter te houden of een misdaad niet te melden waarvan je op de hoogte bent,' antwoordde hij. 'Waarom?'

'Ik vroeg het me alleen maar af,' zei ze.

'Zijn er drugs in die stationcar?' ging hij verder. Hij zou nog stommer zijn dan een steen als hij haar dat niet had gevraagd. dacht ik.

'Nee,' zei Raven.

'Waren die er?' Hij wachtte, in dat geval zijn er misschien nog sporen van te vinden.'

'En als die er niet zijn?' vroeg Crystal. 'Dan kun je niet bewijzen dat er drugs waren, hè?'

'Zonder tastbaar bewijs of ooggetuige, nee,' zei hij.

Crystal keek kwaad naar Raven.

ik heb het over een andere auto,' zei ze. 'Een vriend van me thuis.'

'O, nou ik zou hem maar heel gauw laten vallen,' adviseerde de deputy. 'Als hij daarmee wordt aangehouden en jij bent erbij, dan ziet het er niet goed voor je uit.' Hij keek naar Butterfly, ik denk dat je vast wel een ijshoorn wilt. Wat is je lievelingssmaak?'

'Aardbeien,' antwoordde ze.

'Nog iemand? Profiteer van het aanbod,' zei hij.

'Vanille,' zei Raven. Crystal en ik weigerden, en hij ging weg om het ijs te halen.

'Dat was stom van je, Raven. Kun je je voorstellen wat er zou gebeuren als hij de auto demonteerde terwijl Gordon stond toe te kijken, en ze zouden niets vinden?' vroeg Crystal. 'Gordon zou razend zijn als hij zag dat zijn drugs verdwenen waren. Dan zou hij beslist een aanklacht tegen ons indienen.

ik vroeg me alleen af of er misschien een andere uitweg was,' kermde Raven. 'Je weet dat ik nooit iets zou doen dat ons zou kunnen scheiden.'

'Ik ben bang,'jammerde Butterfly. Haar lippen trilden gevaarlijk. 'Ik ben nog nooit gearresteerd.'

'Je zult nu ook niet worden gearresteerd,' verzekerde Crystal haar. Ze keek strak naar Raven. 'Niemand mag nog iets doen of zeggen.'

Iedereen zweeg even.

'Ik ben ook bang,' bekende Raven. 'Het spijt me, maar het is zo.'

'Het komt allemaal in orde,' zei ik. 'Maak je niet ongerust.'

'Goed. Ik zal me niet ongerust maken. Jij belt je supermonteur en hij komt hierheen gevlogen in zijn, hoe zei je ook weer dat hij het noemde? Zijn Betty Lou?'

Ik keek haar kwaad aan, tranen van woede prikten in mijn ogen. Ze sloeg haar ogen neer en vouwde haar armen.

De deputy van de sheriff kwam terug met het ijs en vertelde ons dat ze net bericht hadden gekregen dat Gordon over een uur verwacht werd. Toen liet hij ons weer alleen.

'Hoe kan hij hier zo gauw zijn?' vroeg Raven zich af. Ze keek naar Crystal.

'Hij is van dichterbij hiernaartoe gevlogen,' zei ze, en voegde eraan toe: 'De creditcard.'

Raven richtte haar blik op mij.

'Ja. Hij heeft ons gevolgd door middel van de creditcard.'

'In het begin was het een goed idee, Raven,' zei ik verwerend. 'Dat vonden we allemaal. En wat maakt het nu voor verschil of hij hier over één of over vier uur is? Hij komt. Daar kunnen we niets aan veranderen.'

'Brooke heeft gelijk, Raven. Laten we alsjeblieft ophouden met dat gehakketak,' zei Crystal smekend.

'Ik wil niet met hem terug,' zei Butterfly. Ze keek van Raven naar mij. 'Echt niet, Crystal. Ik wil niet.' Ze begon zo heftig met haar hoofd te schudden, dat ik bang was dat haar nek zou knakken.

'O, nee,' zei Raven. 'Als ze nu in een catatonische toestand raakt...'

'Laten we samenkomen,' zei Crystal snel. Het leek of ze een emmer water op een smeulend vuur goot.

We stonden op en schaarden ons om Butterfly. Haar ogen begonnen al weg te rollen. We sloegen onze armen om elkaar heen en bogen onze hoofden naar het hare.

'We zijn gezusters,' zei Crystal. Alles komt goed. Alles zal altijd goed komen zolang we samen zijn. We zijn sterk.'

Butterfly pakte onze handen vast en gevieren hielden we ons aan elkaar vast alsof we bang waren dat de grond onder ons weg zou zakken.

'Wat doen jullie nu?' vroeg Glashalter. We hadden hem niet horen binnenkomen. We stopten en gingen uit elkaar. 'Wat is dit, een soort heksenkring?'

We gingen weer zitten. Butterfly zag er een stuk beter uit. Ze had weer kleur op haar wangen en ze ademde minder stotend.

'Het is niets,' zei Crystal. 'We troostten elkaar alleen maar. Dit is de manier waarop we dat doen.'

Hij staarde ons even aan en ging toen tegenover Raven zitten.

'Oké, ik heb alle details uitgewerkt. De autoriteiten zijn het ermee eens. Jullie worden overgedragen aan je pleegvader, die opnieuw de verantwoordelijkheid voor jullie op zich zal nemen. De kwesties van rijden zonder vergunning, een gestolen auto de staat binnenbrengen, zullen hier terzijde worden gelegd, maar de details zullen worden doorgegeven aan New York. Jullie boffen dat jullie er zo goed af komen,' ging hij verder.

'Ja, ik voel me net of ik de hoofdprijs in de loterij heb gewonnen,' mompelde Raven, luid genoeg dat iedereen het kon horen.

ik zou maar eens beginnen de gunsten te waarderen die mensen je bewijzen, jongedame,' snauwde hij. 'Je krijgt niets in deze wereld geschonken, alleen omdat je bestaat.' Zijn mond vertrok of hij van stopverf was gemaakt.

Raven trok haar schouders op en boog zich naar hem toe.

'Raven!' waarschuwde Crystal. Ze kon zien dat Raven op het punt stond te ontploffen, er. wie weet wat er dan uit haar mond zou komen. Maar ze keek naar Crystal, leunde weer naar achteren, sloeg haar armen stevig om haar middel en beet op haar lip.

Glashalter voltooide het rapport dat hij bezig was te schrijven en ging toen naar buiten om op Gordon te wachten. Even later kwam luitenant Mathews ons halen.

'Jullie pleegvader is gearriveerd,' verkondigde ze. 'Laten we gaan, meisjes.'

Crystal pakte snel Butterfly's hand en we stonden op en volgden luitenant Mathews naar buiten. Gordon leunde met een brede grijns tegen het bureau van de dienstdoende deputy. Hij droeg een lichtbruin leren jack en een werkbroek. Zijn haar hing over zijn voorhoofd en hij zag er moe en ongeschoren uit, en hij had donkere kringen onder zijn ogen. Ik vermoedde dat hij dag en nacht had gereden om ons te vinden.

'Daar zijn mijn meisjes,' riep hij uit. 'Louise heeft zich zo ongerust gemaakt over jullie. Ik zou heel kwaad moeten zijn, kinderen. Heel kwaad.' Toen draaide hij zich om naar de deputy en schudde zijn hoofd. 'Dat zou ik moeten zijn, maar dan denk ik weer aan al het kattekwaad dat ik zelf heb uitgehaald toen ik zo oud was.'

De deputy lachte met hem mee. Hij keek even naar luitenant Mathews, die hem achterdochtig en vol afkeer aanstaarde.

'Dat maakt me zo'n goeie pleegvader,' zei hij tegen haar. 'Ik begrijp de tieners. Ik ben er zelf een geweest.' Hij lachte weer en draaide zich toen weer om naar de deputy. 'Moet ik verder nog iets doen?'

'Nee. U hebt alles getekend. Ze zijn van u, meneer Tooey.'

'Ja,' zei hij met een knikje naar ons, 'ze zijn van mij. Bof ik even. Kom, kinderen, we hebben een lange rit voor de boeg en een hoop uit te leggen onderweg.'

Hij kwam naar voren en we liepen naar de deur. Butterfly hield haar hoofd gebogen en klemde Crystals hand zo stevig vast dat ik haar knokkels wit zag worden.

Ik keek achterom naar luitenant Mathews. Even dacht ik dat ze iets zou zeggen en ons zou beletten met Gordon mee te gaan, maar ze aarzelde en hij kwam tussen ons in staan.

'Vooruit, Brooke,' zei hij, met een koude, harde blik op mij. 'Je weet de weg.'

Ik liep snel naar de anderen, en we verlieten het bureau van de sheriff. Gordons stationcar stond voor de deur geparkeerd.

'Jullie drie achterin,' zei hij tegen Raven, Crystal en Butterfly. 'Jij komt voorin zitten naast mij,' beval hij.

We stapten in en Gordon startte de motor en reed weg. Hij zei niets tot we op de snelweg waren.

'Zo,' zei hij, 'ik neem aan dat jullie een plezierige tijd hebben gehad, dat jullie genoten hebben.' Hij keek naar mij. 'Ik weet dat jij moet hebben gereden, hè, Brooke?'

In plaats van te antwoorden draaide ik me om en keek uit het raam.

'Jullie hadden allemaal in de gevangenis kunnen eindigen, weet je. Ik heb jullie allemaal een grote gunst bewezen en ik verwacht een grote gunst ervoor terug,' zei hij. Hij porde tegen mijn schouder met zijn lange rechterwijsvinger, en ik maakte een luchtsprong. Hij keek achterom naar de anderen. 'Jullie hebben een valse route achtergelaten en me op het verkeerde been gezet. Heel slim, hoor. Ik zie wel dat ik een paar echte genieën bij me heb.'

Een tijdlang reed hij zwijgend verder. Toen stak hij een sigaret op en leunde achterover.

'Oké, jongens, we zijn nu ver genoeg bij het bureau van de sheriff vandaan. Ik moest naar het depot om mijn auto te halen. Ik tekende en reed weg. Toen stopte ik om iets te zoeken dat ik in de auto had laten liggen, en raad eens?' Hij keek mij glimlachend aan. 'Toe dan, Brooke, raad eens.'

'Je maakt mij niet bang, Gordon,' zei ik zo uitdagend mogelijk.

'Ik maak je niet bang? O. Oké,' zei hij, en sloeg hard met zijn hand op het dashboard, zo hard dat ik dacht dat hij het kapotsloeg. Daarna hamerde hij met zijn vuist, niet één keer, maar drie keer snel achter elkaar. De hele auto schokte. In het handschoenenkastje rammelde iets. Ik verwachtte half en half dat de ruiten zouden barsten. Het was een indrukwekkend vertoon van fysiek geweld. Iedereen gilde, ik ook, alleen deed ik het inwendig. Mijn hart bonsde en mijn keel voelde aan of ik een stuk steenkool had ingeslikt. Butterfly huilde en Raven, de dappere, uitdagende Raven zat met gebogen hoofd. Alleen Crystal keek of ze haar zelfbeheersing terug had zodra Gordon stopte.

Gordon leunde weer kalm achterover. Hij keek zo ontspannen dat ik het gevoel kreeg dat ik het me maar verbeeld had. Hij was gek, dacht ik, wat hem nog gevaarlijker maakte.

'Wil je dat ik je bang maak?' vroeg Gordon mij. 'Wil je dat Brooke?'

'Nee, Gordon,' zei ik.

'Mooi. Want als ik je bang moet maken, word ik nog kwader dan ik nu al ben en ik weet niet hoe ik nog kwader kan worden zonder jullie allemaal in stukken te scheuren,' zei hij. Hij hield zich zo in bedwang, dat zijn tanden op elkaar geklemd waren terwijl hij sprak.

'Wat wil je van ons?' vroeg Crystal kalm.

'Wat ik wil? Ik wil wat van mij is, Crystal. Ik wil wat je onder die bank hebt gevonden. Waar is het?' vroeg hij.

'We hebben niets onder de bank gevonden,' riep Raven uit.

Hij wees naar haar in de achteruitkijkspiegel.

'Behandel me niet als een idioot, Raven, anders begin ik met jou. Of,' zei hij met een kille glimlach, 'wil je dat ik stop en de kleine uit de auto haal om het haar te vragen? Ik weet dat zij me alles zal vertellen, hè, kleine?'

Butterfly kreeg een vuurrode kleur. Crystal sloeg snel haar arm om haar heen.

'We hebben het bij toeval ontdekt,' verklaarde Crystal. 'We zochten wat kleingeld, en eerst wisten we niet eens wat het was.'

'Kleingeld?' Hij lachte en schudde zijn hoofd. 'Oké. Dat zal ik geloven. En toen?'

'Toen we beseften wat het was werden we bang en we zijn onderweg gestopt en hebben het begraven,' zei ze.

'Begraven?'

'We wilden niet dat kinderen het zouden vinden en we wilden niet aangehouden worden terwijl het in ons bezit was,' ging ze verder.

Hij keek even peinzend voor zich uit. Toen minderde hij vaart en stopte aan de kant van de weg. Daarna nam hij een trek van zijn sigaret en draaide zich met een ruk om. 'Waar hebben jullie het begraven?' vroeg hij. 'Of wil je me soms vertellen dat je dat vergeten bent?'

'Nee, ik herinner me waar het was,' zei Crystal zelfverzekerd. Ze knipperde nauwelijks met haar ogen.

Ik keek naar haar en trok mijn wenkbrauwen op. Hoe kon ze zoiets zeggen? Wat zou er gebeuren als we Gordon naar die plek brachten en hij zag dat we de zak hadden leeggegoten?

'Oké, oké. Breng me er dan maar naartoe,' zei hij.

'Ik kan het niet vinden in het donker,' zei ze. Het begon nu snel donker te worden. Het wolkendek belette de maan om de snelweg te verlichten.

Gordon staarde haar aan, maar Crystal gaf geen krimp. Die goeie ouwe Crystal, dacht ik. Op het punt van hersenspelletjes trok Gordon absoluut aan het kortste eind. Hij leunde even achterover en dacht na.

'Oké,' zei hij. 'Oké, we stoppen bij het eerste het beste motel. Morgen gaan we op zoek naar wat van mij is, en ik zal je wat zeggen. Ik zal jullie weer weg laten lopen, alleen zal ik je deze keer niet bij de politie aangeven. Hoe vind je dat? Raven? Ben je dan gelukkig?'

'Ja,' zei Raven. Haar ogen glinsterden van woede en verdriet. 'Ja.'

'Mooi. Ik krijg wat ik wil en jullie krijgen wat jullie willen.'

'En Louise?' vroeg ik. ik dacht dat haar hart gebroken was omdat we weg waren.'

Hij staarde me kwaad aan.

'Ze komt er wel overheen. Ze komt er altijd overheen,' zei hij.

Hij schakelde en reed weer weg.

'Ik weet dat jullie niet erg dol op me zijn. Dat geeft niet. Ik heb er nooit om gevraagd een liefhebbende pleegvader te worden. Dat was Louises idee. Het was geen gemakkelijk leven toen het huis nog een pension was. Haar ouders behandelden me als een betaalde arbeidskracht, nooit als een schoonzoon. Toen ik uit de marine kwam, was ik handig genoeg. Ik was wel wat waard. Het was niet mijn schuld dat de boel failliet ging. Er kwamen geen klanten meer en er was geen geld meer. Toen kwam Louise op het idee van het pleeghuis. O, ik ben ermee akkoord gegaan, maar ik verzeker je dat het geen lolletje was om al dat grut voortdurend om me heen te hebben. Ik verontschuldig me niet dat ik heb geprofiteerd van een kans. Dat is altijd mijn motto geweest, profiteer van de kansen die zich voordoen.'

Hij lachte en keek van Raven naar mij.

'Jullie hebben lef. Dat moet ik jullie nageven. Ik denk dat we elkaar nu wel begrijpen. We zullen het best met elkaar kunnen vinden. Daar,' zei hij, toen hij de neonverlichting zag van een motel. 'We rusten wat uit en morgen gaan we als vrienden uiteen. Oké?'

Geen van ons zei iets. Hij nam de afslag en reed naar het motel. Ik keek achterom naar Crystal.

Wat nu? had ik willen vragen, maar dat zou nog even moeten wachten.

Gordon boekte twee kamers voor ons, maar toen we voor de deuren bleven staan, zei hij: 'Ik weet hoe jullie zijn, dus dit is de deal: een van jullie slaapt vannacht in mijn kamer.'

'Wat?' vroeg Raven angstig. 'In jouw kamer slapen?'

'Begrijp me niet verkeerd. Ik wil alleen een van jullie in het oog kunnen houden. Dan weet ik dat de rest niet zal weglopen. Jullie blijven immers bij elkaar? Oké,' zei hij. Hij keek naar de drie anderen en toen naar mij. 'Wie zal het zijn?'

Crystal keek doodsbang, nog banger dan Butterfly. Ik was bang voor ons allemaal, bang voor wat hij ons misschien zou laten doen.

'Waarschijnlijk moet ik die kleine maar bij me nemen,' zei hij. Ik kon Butterfly's angstige gil bijna horen.

'Ik slaap wel bij je,' zei ik snel.

Hij lachte.

'Mooi. Laten we zorgen voor een goede nachtrust, hè, meiden? We hebben morgen veel te doen, heel veel.' Hij stapte uit en we volgden.

Hij opende de deur van een kamer voor Raven, Crystal en Butterfly en de andere voor hemzelf en mij.

'Kan ik niet even bij ze blijven?' vroeg ik hem.

'Nee,' zei hij. ik voel er niets voor om me ongerust te moeten maken. Ga daar naar binnen en ga naar bed. De anderen doen hetzelfde, en geen geintjes, hè? Schiet op!' beval hij.

Raven pakte mijn hand.

ik wil wel met je van plaats ruilen, Brooke. Ik kan hem beter aan,' zei ze, met een woedende blik op hem.

'Het is in orde,' zei ik. 'Er gebeurt me niets, Raven. Bedankt. Zorg goed voor Butterfly,' en toen liep ik de kamer in.

Gordon haalde iets uit de achterbak van de auto en volgde me naar binnen.

'Ga jij eerst naar de badkamer,' beval hij.

Ik ging naar de badkamer en toen ik terugkwam had hij de televisie aangezet en lag op bed. Hij dronk whisky uit een fles.

'Heb je je nachthemd niet meegenomen?' vroeg hij, toen ik de deken op mijn bed opensloeg.

ik slaap niet in een nachthemd,' zei ik.

Hij glimlachte en hield zijn blik zo strak op me gericht dat het me zenuwachtig maakte. Ik probeerde het niet te tonen. Bij Gordon kon je beter dapper en zelfbewust overkomen. Hij was een man die op zwakheid afsprong en misbruik maakte van vriendelijkheid en onschuld.

'Van wie was het idee om weg te lopen, hè?' vroeg hij. 'Heeft Crystal dat bedacht?'

'Nee,' zei ik. 'Het was mijn idee.'

'Je meent het! Waar wilden jullie eigenlijk naartoe? Wie wacht jullie met open armen op, hè? Nou, wie?'

Ik draaide me met een ruk naar hem om.

'Niemand wacht op ons, Gordon. We wilden alleen bij jou en Louise vandaan en die hele toestand daar. Je klaagt dat het geen pretje voor jou was. Nou, dat was het voor ons ook niet. We weten dat jij en Louise het voor ons niet gemakkelijk maken om te worden geadopteerd. Dat maakt het uitzichtloos voor ons, dus besloten we om weg te gaan.'

'En mijn auto te stelen!' schreeuwde hij. Zijn gezicht vertrok en werd nog lelijker dan het al was. 'Waarom mijn auto?' Hij bonkte zo hard op zijn borst, dat ik het gebons kon horen en zelfs meende te voelen. Hij is een tijdbom, dacht ik. 'Ik heb mensen die afhankelijk van me zijn, mensen die heel kwaad op me zijn door jullie schuld. Waarom stapten jullie niet gewoon in een bus? Dan zou niemand zich er iets van hebben aangetrokken, geloof me.'

Ik ging weer liggen. Een rilling ging door me heen. Als ik iets verkeerds zei of deed, was het niet te voorzien wat hij zou doen. Maar hij had gelijk, dacht ik. Het was verkeerd geweest om zijn auto te nemen. Anders zou hij zich er misschien niets van aan hebben getrokken. Aan de andere kant zou het veel gemakkelijker zijn geweest ons in een openbaar vervoermiddel te vinden.

'Crystal zegt dat jullie het hebben begraven. Vertelt ze de waarheid? Hè?'

'Ja,' zei ik.

'Als ik het morgen niet vind, breekt de hel los, Brooke. Als jullie tegen me liegen, zullen jullie dat meer betreuren dan je ooit hebt gedaan toen je nog in Lakewood woonde, en nog meer dan wanneer je de gevangenis in zou gaan. Reken maar,' dreigde hij. 'Heb je me gehoord? Nou?'

'Ja,' zei ik.

Mijn hart begon weer te bonzen. Ik wou dat ik Crystal kon vragen of ze een plan had voor morgen. Hoe lang dacht ze dat we hem aan het lijntje konden houden en wat zou er gebeuren als we eindelijk stopten?

Ik hoorde dat hij opstond en toen bij mijn bed bleef staan, dus deed ik mijn ogen open. Hij staarde op een heel vreemde manier op me neer. Het was of hij tot een besluit probeerde te komen en hij verschillende kanten op werd getrokken.

'Heb je het wel eens gedaan met een jongen?'

Ik sloot mijn ogen.

ik neem aan dat dat nee is,' zei hij. 'Je bent een maagd. Ik wed dat je elke avond eraan denkt, hè? Ik wed dat je wakker ligt in je bed en je afvraagt hoe het zou zijn. Misschien doe je net alsof, hè? Toch?'

'Laat me met rust, Gordon. We zullen morgen doen wat je wilt, dus laat me met rust,' smeekte ik. Zijn stem klonk zachter, maar dieper, en nog angstaanjagender.

'Je wordt net als alle andere meisjes ongesteld, hè? Denk je wel eens aan kinderen krijgen?'

De tranen prikten onder mijn oogleden. Ik hield ze gesloten en probeerde niet te snikken.

ik kan je laten voelen hoe het is,' zei hij. 'Beter dan zo'n tienerknul. In een ommezien.' Hij knipte met zijn vingers. 'Het is anders met een echte man. Ervaring is belangrijk bij dit soort dingen.'

Ik verroerde me niet. Ik deed mijn ogen niet open, maar ik voelde dat hij dichterbij kwam. Ik verstijfde. Ik wilde dat ik me in een bal kon veranderen en wegrollen. Toen zijn vingers mijn haar aanraakten, sprong ik op en trok de deken om me heen met mijn knieën tegen mijn borst.

'Stop!' schreeuwde ik.

Hij bleef staan en staarde me met opengesperde ogen aan.

'Als je me nog eens aanraakt,' zei ik, 'zal ik zo hard gillen dat de manager of de mensen uit de andere kamers aangehold komen. Ik zweer het. En dan bellen ze de politie en zullen we je morgen niets laten zien.'

Hij bleef even aarzelend staan; zijn ogen gingen open en dicht.

'Hou je kalm,' zei hij. 'Zo wanhopig ben ik niet. Maar je hebt net het beste afgewezen dat je ooit kan beleven, meissie.'

'Dat is niet waar. Ik heb een vriend en op een dag ga ik met hem trouwen.'

Hij lachte. Woede verving mijn angst, razernij maakte zich van me meester en gaf me het gevoel dat ik baadde in bloed. Als hij nog eens naar me toe kwam, zwoer ik bij mezelf, zou ik zijn ogen uitkrabben. Hij zag iets in mijn gezicht dat hem nog verder achteruit deed wijken.

'Aah,' kermde hij. Hij aarzelde, nam nog een slok uit de whiskyfles en keek naar de badkamer. 'Ik ben direct terug. Waag het niet ergens naartoe te gaan,' zei hij, en wees met zijn lange vinger naar me of het een mes was.

De hitte trok weg uit mijn gezicht en ik ontspande me weer. Ik wist dat ik vannacht niet zou slapen. Ik zou de hele nacht wakker blijven, uit angst dat hij iets zou proberen. Crystal, Crystal, wat moeten we doen? We hadden het risico moeten nemen om het aan de politie te vertellen. Hoe kunnen wij Butterfly beschermen? We kunnen onszelf niet eens beschermen...

Hij struikelde toen hij uit de badkamer kwam en vloekte. Ik keek hem niet rechtstreeks aan. Hij liep langs mijn bed en ik bleef met mijn rug naar hem toe liggen. De televisie stond nog aan en wierp een flakkerend licht op de muur boven me.

Plotseling voelde ik dat hij mijn rechterarm vastpakte. Ik begon te gillen, maar hij legde zijn hand op mijn gezicht en bracht zijn stinkende mond vlak bij me. Mijn maag draaide om en de hamburger die ik in het bureau van de sheriff had gegeten kwam er bijna weer uit.

'Ik raak je niet aan,' gromde hij. 'Maar ik neem geen risico. Ik wil slapen vannacht en ik weet hoe sluw jullie zijn. Gil niet, Brooke,' waarschuwde hij, 'anders sla ik met mijn vuist dwars door je gezicht.' Dreigend hief hij zijn hand als een moker boven me. Hij liet mijn mond los, en ik hield mijn adem in. Ik voelde dat hij mijn pols ruw beetpakte en zag toen dat hij er een klein touw omheen bond.

'Je zult er niet stiekem vandoor gaan,' mompelde hij. 'Dit,' zei hij, terwijl hij het touw vastknoopte, 'is een platte knoop, die wordt strakker als je eraan trekt.'

Toen hij klaar was, wikkelde hij het touw een paar keer rond zijn eigen pols en ging terug naar bed. Het touw was net lang genoeg dat ik me kon omdraaien als ik dat wilde.

'En als ik naar het toilet moet?' vroeg ik hem.

'Je bent net geweest. Je houdt het wel op tot morgen,' zei hij. ik wil slapen, dus hou je mond.'

Hij dronk weer uit de fles, tot die bijna leeg was, en deed zijn ogen dicht. Ik staarde naar de knoop. Hij zat zo strak, dat het nog erger was dan handboeien, dacht ik. Gefrustreerd bleef ik met open ogen liggen. Hij zette de tv niet af. De programma's volgden elkaar op, tot een van de late talk shows. Toen ik weer naar hem keek, had hij zijn ogen stijf dicht, en zijn arm bungelde over de zijkant van het bed.

Hij kreunde in zijn slaap en draaide en woelde, voor hij begon te snurken. Ik vroeg me af hoe het met de anderen ging. Zouden Crystal en Raven weer met Butterfly samen moeten komen in de andere kamer? Lagen ze allemaal wakker, even bang als ik voor wat er morgen zou gebeuren? Wat voor plan kon Crystal in vredesnaam hebben uitgedacht?

Ik keek weer naar Gordon en besloot toen dat ik iets moest ondernemen. Langzaam, centimeter voor centimeter, liet ik me van het bed glijden tot ik op handen en voeten op de grond zat. Toen bewoog ik me zo zachtjes mogelijk naar Gordons bed. Ik bestudeerde de manier waarop hij het touw om zijn eigen pols had gebonden en begon de knoop los te maken, zo langzaam, dat het uren leek te duren voor ik er nog maar een begin mee had gemaakt. Hij bromde iets en draaide zich op zijn zij. Ik hield mijn adem in en wachtte. Hij werd niet wakker, maar nu moest ik staan en me over het bed heen buigen om zijn arm te pakken. Elk moment zou hij zijn ogen kunnen openen en me iets verschrikkelijks aandoen.

Eindelijk had ik het touw los van zijn pols. Ik raapte het op en wikkelde het rond mijn middel. Ik had nu geen tijd om te proberen mijn eigen knoop te ontwarren. Ik liep op mijn tenen door de kamer naar zijn jack en haalde de sleutels van de stationcar eruit. Hij draaide zich weer om, mompelde iets en gooide toen zijn arm over de zijkant van het bed, net zoals eerst. Ik wachtte en luisterde en hield mijn adem in. Hij snurkte regelmatig en diep.

Ik sloop naar de deur en draaide langzaam de sleutel om in het slot tot het opensprong. Ik was bang dat het zachte geluid hem wakker zou maken, dus keek ik scherp naar zijn ogen. De pupillen bewogen hevig onder zijn oogleden, maar zijn ogen bleven dicht. Hij bleef snurken. Ik deed de deur niet verder open dan nodig was om naar buiten te glippen en deed hem toen zachtjes achter me dicht. Mijn hart klopte zo snel, dat ik eerst even op adem moest komen.

Het was heel laat en doodstil. In slechts één andere kamer brandde licht, en het kantoor was vaag verlicht. Ik liep naar de deur van de kamer van de meisjes en klopte zachtjes, in de hoop dat ze me zouden horen. Ik wachtte en klopte toen nog eens.

'Wie is daar?' hoorde ik Raven fluisteren.

'Ik ben het,' zei ik.

Gauw deed ze de deur open en ik glipte naar binnen. Crystal en Butterfly lagen samen in één bed. Ze hielden de deken tegen zich aan geklemd en keken me verbaasd aan. Ik beduidde dat ze stil moesten zijn.

'Hij had me aan hem vastgebonden,' fluisterde ik en liet het touw zien. 'Maar ik heb het touw van zijn pols kunnen krijgen toen hij sliep.'

'Aan hem vastgebonden? O, Brooke,' zei Crystal. 'We maakten ons zo ongerust over je.'

'Hij is gekker dan hij ooit geweest is, Crystal. Ik weet niet wat hij morgen zal doen. Ik heb de autosleutels,' zei ik, en hield ze omhoog. 'We kunnen weg.'

'Wil je de auto weer stelen?' vroeg Crystal. 'O, Brooke, nee!'

'En wat had jij voor morgen gepland, Crystal? Want als je geen erg goed idee hebt, komen we in de grootste moeilijkheden. Wat is je plan?'

ik weet het niet,' bekende ze. ik hoopte dat me vannacht iets te binnen zou schieten.'

'Nou, er schiet je niets te binnen en we hebben niet veel tijd te verspillen. Dit moeten we doen,' zei ik, en hief de sleutels omhoog.

'Hij zal de politie achter ons aan sturen,' zei Raven.

ik zal dit touw om mijn pols houden, precies zoals hij het heeft vastgebonden. Ik zal het ze laten zien en ik zal ze vertellen wat hij nog meer met me wilde doen.'

'Wat?' vroeg Raven.

'Vraag het maar niet,' zei Crystal met een blik op Butterfly. Ze dacht even na. 'Oké, we doen het,' zei ze. 'Kom, Butterfly.' Ze stapten uit bed en trokken hun schoenen aan.

Ik deed de deur open en luisterde. Ze bleven alle drie achter me staan. De kust leek veilig. Gordon sliep nog, dacht ik. Of liever gezegd, bad ik. Ik knikte dat het veilig was en we liepen zachtjes, op onze tenen naar de auto. Ik maakte het portier open en zorgde ervoor niet te veel lawaai te maken. We stapten in en ik stak het sleuteltje in het contact. Raven legde haar hand op de mijne.

'Wacht, Brooke. Hij zal het horen als we de motor starten,' waarschuwde ze.

'Misschien niet. Hij heeft veel gedronken. Ik denk dat hij voorlopig uitgeteld is.'

ik moet er niet aan denken hoe woedend hij zal zijn als hij wakker wordt en ontdekt dat we er weer met zijn auto vandoor zijn,' zei Crystal.

'Denk je eens in hoe hij zal reageren als hij ontdekt dat zijn drugs verdwenen zijn,' zei ik. Ik keek naar Raven. Ze haalde diep adem en knikte. Al onze ogen waren gericht op de deur van Gordons kamer.

Ik draaide de sleutel om. De motor startte. Gordons deur bleef dicht. Zonder de lampen aan te doen, reed ik achteruit bij de deur vandaan, keerde, en reed toen snel over hot parkeerterrein. Raven

keek gefascineerd naar die angstaanjagende deur.

'Hij heeft ons niet gehoord,' zei ze fluisterend.

Bij de uitgang draaide ik de koplampen aan en schoot naar buiten, de weg af. Het was een heel donkere secundaire weg zonder straatverlichting en met heel weinig huizen. Er waren ook geen verkeersborden. Even was ik elk gevoel voor richting kwijt.

'Mijn hart klopt zo snel, dat ik bang ben dat ik ga flauwvallen,' zei Raven.

Ik geloof dat we minstens tien minuten lang geen adem durfden te halen. De duisternis leek ons in te sluiten. Beelden van Gordons afstotelijke gezicht vlak bij het mijne in die motelkamer, flitsten voor mijn ogen. Ik trapte op het gaspedaal, reed met piepende banden bochten om, kwam bijna in de berm terecht en probeerde uit alle macht de beheersing over het stuur niet te verliezen.

'Wat gaan we doen?' vroeg Raven. 'We hebben geen geld, geen creditcard, niets.'

'Kan me niet schelen,' zei ik. 'Zolang we maar bij hem vandaan zijn.'

'Nou, waar gaan we dan naartoe?' hield ze vol. Ze keek achterom naar het motel alsof ze verwachtte hij achter ons aan zou rennen. Butterfly klampte zich vast aan Crystal.

'Weg,' zei ik. 'Zo snel we kunnen.'

Het enige waaraan ik kon denken was zoveel mogelijk afstand scheppen tussen ons en Gordon. Alles wat hierna kwam kon niet anders dan beter zijn. Ja toch?