Toen we thuiskwamen regende het nog harder. Brad wilde me niet met Jennifer helpen. Hij bleef ongeduldig zitten wachten terwijl ik me inspande om haar uit de auto te krijgen. Ze scheen niet eens te beseffen dat we drijfnat werden, omdat ze zich niet snel kon of wilde bewegen. Ik moest haar praktisch van Brads auto naar de voordeur dragen. Hij scheurde weg zodra we de auto uit waren. Toen we eindelijk bij de deur stonden, waren we allebei drijfnat. Ik had gehoopt Jennifer naar binnen en naar haar kamer te smokkelen, maar op het moment dat ik de deur opendeed, kwam oom Reuben uit zijn luie stoel in de woonkamer en verscheen in de gang. Zijn ogen puilden uit toen hij Jennifer zag. Ze was bleek, haar kleren waren nat en verfomfaaid, haar haar zat in pieken tegen haar voorhoofd geplakt en haar ogen waren half dicht. Ze leunde op mij om steun en ik hielp haar naar binnen.

'Wat is er in godsnaam gebeurd? Wat is er?' wilde hij weten. 'Is ze ziek?'

Ze sloeg haar ogen op, keek hem even zielig aan en barstte toen tegelijkertijd in huilen en lachen uit.

Hij wendde zich tot mij. 'Wat gebeurt hier?'

'Ze heeft op het feestje wodka gedronken,' zei ik. Ik had besloten dat ik niet ging liegen om haar te beschermen.

'Wat? Wodka gedronken? Clara!' schreeuwde hij.

Tante Clara kwam op een holletje de slaapkamer uit en verscheen boven aan de trap. Ze droeg alleen een nachtpon. 'Wat is er, Reuben?'

'Kijk eens naar je dochter,' verklaarde hij en wees met zijn beide handen naar Jennifer.

Ze zag er nog belachelijker uit, zoals ze met die idiote glimlach aan mijn arm hing. Ze rolde met haar ogen en drukte haar handen tegen haar maag. 'O-o. Ik voel me niet zo lekker,' kreunde ze.

Oom Reuben wendde zich weer tot mij. ik dacht dat je zei dat het een feest onder toezicht was.'

'Ik heb helemaal niets gezegd. Dat zei Jennifer,' zei ik.

Hij fronste zijn dikke, zwarte wenkbrauwen en zijn ogen werden klein van argwaan. 'Wie heeft haar die wodka gegeven?'

'Papa, ik ben misselijk. Ik wil naar boven,' smeekte ze.

'O hemel, hemeltje,' riep tante Clara uit en kwam snel de trap af. Ze nam Jennifers andere arm. We begonnen naar de trap te lopen, maar oom Reuben stak zijn grote handen uit, greep me bij de schouders, trok me bij Jennifer vandaan en naar hem toe. Hij tilde me bijna van de grond toen hij zijn neus naar mijn gezicht bracht en snoof.

'Jij hebt ook gedronken,' zei hij beschuldigend.

'Alleen maar een half glas bier,' zei ik.

ik wist het wel. Ik wist gewoon dat dit soort dingen zou gebeuren toen je hier in huis kwam.'

'Ik kon er niets aan doen!' riep ik uit en sloeg zijn hand van mijn schouder. 'Jennifer wilde veel liever naar dat feest dan ik. En ze wist precies wat er ging gebeuren,' zei ik. Als hij eens wist wat er nog meer was gebeurd - dan zou zelfs zijn dierbare prinses zijn toorn niet ontlopen.

Hij hoorde geen woord van wat ik zei. Jennifer struikelde op trap en tante Clara had moeite om haar niet te laten vallen. Oom Reuben schoot naar voren, tilde Jennifer op en stoof met haar de trap op alsof ze nog maar een kleuter was.

Schud haar niet zo heen en weer, Reuben,' waarschuwde tante Clara, die achter hen aan naar boven liep. Het was te laat.

Jennifer begon alweer te kokhalzen toen ze net op de overloop waren. Hij haastte zich naar de badkamer.

'O hemel, hemeltje,' zei tante Clara die haar handen eerst in elkaar sloeg en toen tegen haar gezicht legde. Ze bleef staan om naar me te kijken en schudde haar hoofd. 'Hoe kon dit nou gebeuren, Raven?'

ik denk dat het al eens eerder is gebeurd, tante Clara, alleen heb je het nooit geweten,' zei ik. Ik wist niet precies wat er tussen Jennifer en Brad was voorgevallen, of het ook met andere jongens was gebeurd, maar ik wist vrij zeker dat Jennifer niet zou willen dat haar ouders dat ook wisten.

Ze beet op haar lip en ging naar boven. Oom Reuben kwam de badkamer uit.

'Zorg voor haar,' beval hij. 'Zet haar maar onder een koude douche.'

William was in pyjama in zijn slaapkamerdeur verschenen. Hij wreef in zijn ogen en keek slaapdronken naar de beroering. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij.

'Ga weer slapen, jij,' beval oom Reuben. Toen draaide hij zich om en keek kwaad naar mij. ik wil met je praten,' begon hij.

'Ik heb niets gedaan,' protesteerde ik en ging naar mijn kamertje, waar ik de deur achter me dichtdeed.

Hij trok hem bijna uit zijn scharnieren toen hij hem weer opentrok. 'Waag het niet me de rug toe te keren!' tierde hij.

ik kon er niets aan doen, oom Reuben. Ze wilde naar de wedstrijd en het feest. Ze kreeg de jongens zover dat ze ons vroegen. Ze ging regelrecht naar de bar en schonk zichzelf een glas wodka in. Ze beweerde dat ze kon drinken, maar ze werd meteen al misselijk. Ik denk dat ze te veel te snel dronk om te proberen indruk te maken. Ik heb haar zo snel mogelijk thuisgebracht. Dat is de waarheid.'

'Jennifer is nog nooit op zo'n soort feest geweest, ' hield hij vol. 'Ze is nog nooit in zo'n toestand thuisgekomen. Op de een of andere manier weet ik zeker dat dit allemaal jouw schuld is.' 'Geloof maar wat u wilt,' zei ik. 'Dat doet u toch.'

Ik keerde hem de rug toe. Dat was een grote vergissing. Bijna meteen lag zijn grote hand om mijn nek en trok zijn rechterhand de zoom van mijn jurk omhoog. Hij tilde me van de grond en gooide me op de slaapbank, die hij bijna omgooide met mij erop. Voor ik kon gillen, had hij zijn riem losgegespt en uit zijn broek getrokken. Voor ik het wist trok hij mijn broekje omlaag. Toen gilde ik zo hard als ik kon.

'Kreng!' zei hij. 'Verdorven nakomeling! Jij komt hier niet om mijn Jennifer in het verderf te storten. Ik ga meteen een eind aan dit slechte gedrag maken.'

Van de eerste klap met zijn riem schrok ik meer dan dat het pijn deed. Ik kon gewoon niet geloven dat dit gebeurde. Hij pinde me met zijn grote hand op mijn rug op het bed en zwaaide zijn riem weer. Ditmaal schoot de pijn door mijn rug omhoog.

'Je heupen wiegen naar jongens, naar feestjes gaan, drinken en wie weet wat nog meer. Je bent precies je moeder,' zei hij. 'Je had er eerder van langs moeten hebben, maar het is nog niet te laat. Geen sprake van!' Hij sloeg me keer op keer. Door mijn gegil en mijn tranen begon ik naar adem te snakken. Het had geen zin te proberen weg te komen. Hij nagelde me zo ongeveer tegen het bed met zijn zware hand. Eindelijk hield hij op met slaan, maar hij bleef me nog een lang moment vasthouden. Mijn achterste stak van de pijn. Het voelde aan of ik door tientallen wespen was gestoken. Ik voelde hoe hij er met zijn rechterhand overheen ging, maar deze keer verrassend zacht. Ik vroeg me af of hij controleerde of hij genoeg schade had aangericht. Toen nam hij zijn linkerhand van mijn rug. Ik durfde me niet om te draaien, me niet te verroeren. Ik voelde gewoon hoe hij daar zwaar ademend op me neer stond te kijken.

Misschien dat je je nu gedraagt,' zei hij.

Ik schokte van het snikken en hoorde hem weggaan en de deur achter zich dichtdoen. Ik bleef een hele tijd stil liggen, met mijn gezicht omlaag, tot de pijn zou wegtrekken. Eindelijk was de pijn zover gezakt dat ik me kon omdraaien. Het deed pijn als ik mijn benen bewoog en nog erger als ik druk op mijn achterste uitoefende. Ik ging languit op mijn rug liggen en probeerde op adem te komen, terwijl ik mijn gezicht afveegde. Ik denk eigenlijk dat de euveldaad en mijn verlies aan waardigheid me meer dwarszaten dan de steken en de pijn. Ik wrong me langzaam in een bocht en trok mijn broekje weer op. Toen ik opstond, was het of je opstond van een strand of bij een zwembad en tot de ontdekking kwam dat je verbrand was. Mijn huid klopte en onder in mijn maag had ik een zwaar gevoel van misselijkheid.

Ik wilde de deur opengooien en schreeuwen: 'Hoe durf je me dit aan te doen?'

Ik deed de deur weliswaar open, maar toen ik naar buiten keek, het stille huis in, werd ik opeens nog veel banger. Als hij hier al toe in staat was, wie weet waar hij nog meer toe in staat was? In plaats daarvan scharrelde ik naar de badkamer en probeerde een warme, vochtige handdoek tegen mijn gehavende dijen en achterwerk te houden.

Het hielp niet erg. Ik ging terug naar mijn kamer, waarbij ik me langzaam en voorzichtig bewoog. Ik hoorde oom Reuben boven tekeergaan en het gedempte snikken van tante Clara. Ik had nauwelijks de kracht om me uit te kleden en toen ik eindelijk ging liggen, werd het kloppen erger. Ik lag er het grootste deel van de nacht van wakker. Ik denk dat ik vlak voor het ochtend werd eerder buiten westen raakte dan in slaap viel.

Ik schrok wakker van iets kouds en besefte dat ik een koude plens water over me heen had gekregen. Ik slaakte een kreet en kwam overeind. Daar stond oom Reuben met een halfleeg emmertje in zijn handen. Het water trok meteen in het dekbed, maar ik hield het strak tegen mijn halfnaakte lichaam.

'Kom eruit en ga tante Clara met de wekelijkse schoonmaak helpen,' beval hij. 'Je kunt hier niet uitslapen, alleen omdat je je als een slet hebt gedragen, hoor je? Ik zal je leren wat het betekent als je je misdraagt terwijl je bij mij woont,' sprak hij dreigend, met opeengeklemde kaken. 'Ik ben je moeder niet. Dat soort dingen gebeurt hier niet. Vooruit, sta op!'

'Ik kom al. Laat me met rust,' kreunde ik.

Hij begon nog meer water over me heen te gooien.

'Reuben, hou op!' riep tante Clara vanuit de gang.

Hij keek me woedend aan, knikte toen en liep de kamer uit om met tante Clara te spreken.

'Behandel haar niet als een baby, Clara. Ze heeft strikte discipline nodig. Ze is niet meer dan een wild dier.'

Hij liep weg.

Toen ik me wilde bewegen, schoot de pijn van mijn mishandelde lichaam door mijn rug omhoog en slaakte ik een kreet.

'Wat is er?' vroeg tante Clara, die binnenkwam. 'Wat is er aan de hand, Raven?'

'Hij heeft me geslagen, tante Clara. Hij heeft me gisteravond met zijn riem geslagen.'

Ze schudde ontkennend haar hoofd, maar ik draaide me op mijn zij en tilde het dekbed van mijn benen en achterste. Ze snakte naar adem en deinsde achteruit. 'O hemel, hemeltje.'

'Is het erg?'

'Het zijn allemaal dikke, rode striemen!' riep ze uit. 'Reuben, hoe kon je dat nou doen?' vroeg ze, maar lang niet zo hard dat hij het kon horen. Het was meer of ze zich afvroeg hoe haar man in zo'n monster had kunnen veranderen. Ik had nog meer vragen, maar dit was niet bepaald de tijd om ermee te komen, dacht ik.

'Ik zal wat zalf halen,' zei ze. 'Blijf jij maar hier, Raven. O hemel, hemeltje,' zei ze zacht en haastte zich weg.

Ik zakte met bonkend hoofd weer in het kussen. Wat me kwelde, was niet zozeer het pak slaag dat ik ten onrechte had gekregen, als wel het besef dat ik me op niemand kon verlaten, nu mama zich nog verder in de nesten had gewerkt. Tante Clara

was te zwak. Ik had geen andere familieleden waar ik heen kon om hulp. Ik zat in een vreemde stad op een school waar ik nog zo nieuw was dat ik nog geen tijd had gehad om hechte vriendschappen te sluiten. Ik zat echt in de val.

'Hier, lieverd. Laat eens kijken wat ik kan doen,' zei tante Clara, die op een holletje terugkwam.

Ik draaide me om en liet haar de zalf erop smeren. Hij bracht inderdaad enige verlichting.

'Ik kan gewoon niet geloven dat hij dit heeft gedaan,' zei ze zacht. 'Maar hij was zo kwaad. Hij is zo opvliegend.'

'Ik heb Jennifer die wodka niet laten drinken, tante Clara. Die kinderen zijn allemaal vrienden van haar, niet van mij.'

'Ik weet het, lieverd. Ik weet het.'

'Hij wil gewoon niets slechts over haar geloven,' zei ik, terwijl ik me omdraaide toen ze klaar was. Ze staarde me aan. 'Het is niet eerlijk en het is niet billijk,' ging ik verder.

'Ik zal wel met hem praten,' beloofde ze en knikte.

'Dat maakt niets uit, tante Clara. Hij heeft een lage dunk van mijn moeder en mij en hij haat me omdat ik leef en een probleem voor jullie ben. Ik moest maar gewoon weggaan.'

'Natuurlijk niet. Waar zou je heen moeten? Zoiets moet je niet eens denken, Raven. Hij trekt heus wel bij. Het komt allemaal wel goed,' hield ze vol, zoals een figuur uit een sprookje zou zeggen.

'Het komt helemaal niet goed. Hij trekt heus niet bij,' zei ik. 'Hij is een bullebak. Hij is meer dan dat. Ik weet ook waarom hij Jennifer zo voortrekt,' voegde ik eraan toe, meer tegen mezelf dan tegen haar. Tante Clara hoorde me niet of deed of ze me niet hoorde. Ze wendde zich snel af.

'Ik zal een warm ontbijtje voor ons maken, daar knappen we allemaal van op. Doe maar rustig aan, lieverd. Doe maar rustig aan,' zei ze en ging weg voor ik nog een woord kon zeggen.

Ik zat daar, woedend. Het enige wat ik wilde, was Jennifer in handen krijgen en haar nek omdraaien tot ze de waarheid op' biechtte. Zo gemakkelijk kwam ze er niet af, dacht ik. Ik had het pak slaag gekregen dat voor haar bedoeld had moeten zijn.

Ik kwam voorzichtig mijn kamer uit, omdat ik zelfs het idee dat ik oom Reuben onder ogen moest komen, haatte. Ik hoorde geen stemmen, alleen het kletteren van borden en het geluid van tante Clara in de keuken. Toen ik naar binnen gluurde, zag ik William alleen aan tafel zitten. Jennifer mocht uitslapen na wat er gisteravond was gebeurd, maar ik niet.

Ik werd zo kwaad dat ik bijna overkookte. Ik voelde dat ik rood werd van woede. Zonder te aarzelen draaide ik me om en liep de trap op. Al moest ik haar de trap afslepen en haar aan haar vaders voeten gooien om de waarheid uit haar te krijgen, dan zou ik het doen, dacht ik.

Toen ik op de overloop kwam, zag ik dat haar deur op een kiertje stond. Ik ging erheen, maar bleef staan toen ik het onmiskenbare geluid van gejammer hoorde. Toen hoorde ik Jennifers stem, klein en zielig, meer als de stem van een meisje van half haar leeftijd dan van haar normale, brutale ik. Ik kwam dichterbij, nieuwsgierig en verbijsterd.

'Het spijt me, papa. Ik wilde het niet, maar Raven en de andere meisjes begonnen de draak met me te steken. Ze zeiden dat ik onvolwassen was, een baby, en dat ik nog niet naar feestjes hoorde te gaan.'

'Laat ze zulke dingen niet over je zeggen, prinses. Denk er zelfs niet aan,' hoorde ik oom Reuben zeggen.

Als hij de waarheid eens wist, dacht ik, wat zou hij dan van zijn prinsesje denken?

Even later riep tante Clara me. 'Raven, ben je boven?' Oom Reuben hoorde haar roepen en hij verscheen in Jennifers deuropening.

'Wat doe jij hier boven?' wilde hij weten.

'Ik kwam Jennifer opzoeken,' zei ik.

'Ze is vanmorgen niet zo lekker, dat zou jij toch moeten weten,' zei hij. 'Doe jij je werk nou maar.'

'Papa!' hoorde ik haar achter me roepen.

'Vooruit!' riep hij tegen me.

Ik begon de trap af te lopen en toen ik bijna halverwege was,

draaide ik me om om naar boven te kijken. Jennifers deur was

dicht.

'Wat is er, lieverd?' vroeg tante Clara.

Ik keek haar even aan en dacht eraan haar over gisteravond te vertellen.

'Er is niets, tante Clara. Ik kom zo.' Ik was nog niet zover dat ik me tot Jennifers niveau ging verlagen. Nog niet, tenminste

Tante Clara wist dat er iets mis was, maar ze drong bij mij niet op antwoorden aan. Ik neem aan dat ze net zomin iets over Jennifers gedrag wilde weten als ze wilde weten dat oom Reuben William terroriseerde. Diep in haar hart kon ze niet blij zijn met de persoon die Jennifer aan het worden was. Ze moest zich er toch van bewust zijn dat ze de boel bedroog, dat ze lui en gemeen was. Ik wist dat ze verdrietig was over de manier waarop William zich van iedereen afsloot, zelfs van haar, en dat ze het beste voor haar zoon wilde. Maar haar dochter dan? Wat wilde ze voor haar?

En dan zou ik nog eens moeten bekijken of ik kon ophouden haar te haten en of ik medelijden met haar kon krijgen. Ik was hier nog maar kort. Ik had geen idee wat voor verschrikkingen ze te verduren had gehad voor ik kwam. Je kon wel zien dat ze bang was voor oom Reuben, misschien nog wel banger voor hem dan ik. Hij hoefde zijn stem maar te verheffen, zijn wenkbrauwen te fronsen, zijn schouders op te trekken, dan begon ze al te stamelen en zich stilletjes uit de voeten te maken, met haar handen stijf tegen haar borst gedrukt en met gebogen hoofd. Soms, als ze niet wist dat ik naar haar keek, zag ik het verdriet op haar gezicht of betrapte ik haar er zelfs op dat ze een paar tranen wegpinkte. Als ze klaar was met haar werk ging ze dikwijls met wijdopen ogen in haar schommelstoel zitten schommelen,

in het niets kijkend. Dan besefte ze niet eens dat ik er was. Ik twijfelde er niet aan dat ze van haar kinderen hield en misschien had ze vroeger ook van oom Reuben gehouden, maar ze was iemand die haar onafhankelijkheid, haar trots en haar kracht kwijt was. Ze was nog maar een schim van haar vroegere ik en leek nauwelijks meer op de knappe jonge vrouw van de oude foto's, een jonge vrouw met een hoopvol gezicht, wier toekomst er veelbelovend en prachtig uitzag, die geen reden had te denken dat haar iets anders te wachten stond dan rozengeur en maneschijn.

Sommige volwassenen, dacht ik, gaan kapot, gaan aan de drank, gaan drugs gebruiken, worden wild en losbandig zoals mijn moeder, als ze hun dromen kwijtraken. Anderen sterven een soort stille dood, een die nauwelijks opvalt, en leven met de echo van andere stemmen, omdat hun echte stem en glimlach in flarden door de wind worden meegevoerd, voor altijd uit het zicht verdwijnen, en alleen heel even te zien zijn in hun glanzende ogen of vage glimlach als ze aan vroeger denken.

Later die dag kwam Jennifer met die triomfantelijke grijns op haar gezicht te voorschijn. Ik was aan het afstoffen nadat ik de woonkamer had gezogen. Oom Reuben deed een dutje. William was op zijn kamer en tante Clara was boodschappen gaan doen. Jennifer plofte op de bank en legde haar voeten er met schoenen en al op. Ik bleef staan en keek haar vol afkeer aan.

'Ik ben doodmoe,' zei ze. 'Maar goed dat we vandaag geen school hadden.'

'Je hebt me heel wat problemen bezorgd,' zei ik. 'Wat voor verhalen heb je op school over me rondgebazuind? Hoe kon je zoveel smerige leugens vertellen?'

'Je reputatie is je voorgegaan,' zei ze lachend, ik hoefde geen verhalen rond te bazuinen.'

'Wat ben je toch meelijwekkend, Jennifer. Je had ten minste je vader de waarheid kunnen vertellen.'

'Ja, goed. Dan zou ik in de problemen zitten,' zei ze en lachte. 'Ga maar door met schoonmaken. Ik zal je niet in de weg lopen. Maak alleen niet te veel lawaai.'

'Je bent walgelijk,' zei ik, kokend van woede. 'En in meerdere opzichten nog wel.'

'Wat wil je daarmee zeggen?' vroeg ze, terwijl ze grote ogen opzette. 'Net of jij nooit te veel gedronken hebt. Bij jullie thuis kwam het waarschijnlijk dagelijks voor.'

'Eerlijk gezegd niet, dat gold tenminste niet voor mij.' IK staarde haar even aan en vroeg me af of ik de moed zou hebben om het te zeggen. Uiteindelijk zei ik het toch. 'Hoe kon je Brad dat met je laten doen? Heb je dan helemaal geen trots?'

Ze staarde me aan en knipperde zelfs nauwelijks met haar ogen. 'Waar heb je het over, Raven? Wat voor soort leugen ga je uitproberen om uit de problemen te komen?' vroeg ze.

'Je weet heel goed waar ik het over heb en je weet dat het geen leugen is,' zei ik ferm.

Haar gezicht veranderde niet. Toen keek ze even weg voor ze me weer aankeek en haar hoofd schudde. 'Ik weet niet waar je het over hebt,' zei ze, 'en ik waarschuw je dat je niets zegt waar papa kwaad van wordt.'

'Hij is al kwaad geworden,' zei ik. Ik legde de stofdoek neer en maakte mijn broek los, trok hem omlaag en deed mijn broekje naar beneden. Ik draaide me om zodat ze mijn striemen kon zien.

'Jakkes,' zei ze en vertrok haar gezicht.

'Hij vond het leuk om me dit aan te doen,' zei ik, terwijl ik mijn broekje optrok. 'Hij is een sadist en hij is verdorven.'

'Hou op!' Ze sprong van de bank. 'Hij is mijn vader en als hij je moest straffen, was dat omdat je iets verkeerds had gedaan. In werkelijkheid is hij lief en hij houdt van me.'

'Je bent gewoon bang voor hem. En terecht. Als hij wist hoe je je echt hebt gedragen, zou je een veel erger pak slaag krijgen dan ik heb gehad,' zei ik, terwijl ik op haar af liep en haar strak aankeek.

'Hou op!' fluisterde ze. 'Hij zou je kunnen horen.' Ze stampte met haar voet.

'Wat gebeurt daar beneden?' riep oom Reuben vanuit zijn slaapkamer.

Jennifer aarzelde en staarde me met grote, bange ogen aan.

'Moet ik het hem vertellen?' vroeg ik. 'Moet ik hem vertellen wat er gisteravond echt gebeurd is?'

Ze leek na te denken en wedde toen dat ik er oom Reuben niet mee zou confronteren.

'Niets, papa!' riep ze terug.

'Nou, doe dan een beetje zachtjes. Ik probeer te slapen. Ik heb gisteravond niet veel slaap gehad, dank zij iemand in dit huis,' voegde hij eraan toe.

'Oké, papa. Het spijt Raven,' zei ze.

'Je bent nog gestoorder dan hij,' zei ik en schudde mijn hoofd.

'Jij bent gewoon jaloers omdat je geen vader hebt,' beet ze me toe, met dichtgeknepen, haatdragende ogen, die wel vol tranen sprongen. 'Jij hebt nooit een vader gehad. Je hebt een moeder die een slet is die aan de drugs is, en nu heb je haar zelfs niet eens meer,' zei ze kwaadaardig.

'Nee,' beet ik terug, 'maar ik heb tenminste nog enig zelfrespect.'

Ik smeet de stofdoek neer en liep haar vastberaden voorbij, waarbij ik haar bijna van de sokken liep. I 'Wie zou je anders respecteren?' riep ze me na. 'Jij bent nog erger dan een wees. Jij bent niets. Zelfs je naam klopt niet. Ja zeker, papa heeft me verteld dat je moeder nooit is getrouwd, dus ik zou anderen maar niet belasteren. Jij bent een onwettig kind!' riep ze.

Ik smeet de deur achter me dicht.

Ze had natuurlijk gelijk. Niets van wat ze had gezegd, was niet waar, maar ik zou liever niemand zijn, dacht ik, dan iemand met een vader als de hare.

'Heb ik jullie niet gezegd je kop te houden?' hoorde ik oom Reuben schreeuwen.

'Het is al goed, papa. Ik ga naar Paula. Als je nog meer lawaai hoort, ben ik het niet!' riep ze terug. Even later hoorde ik haar weggaan en toen was het weer heel stil.

Ik zuchtte diep en liep naar het raam. Het was nog steeds somber en troosteloos weer. Jennifer had het goed geraden. Ik zou het oom Reuben niet vertellen. Waarom zou hij me geloven? Ik zou haar geheimpje bewaren. Voorlopig.

Toen zag ik op de hoek iemand onder een overhangende esdoorn staan. Ze had een regenjas aan en een sjaal over haar haar precies zoals mijn moeder dikwijls droeg.

'Mama?' riep ik uit, terwijl de tranen in mijn ogen sprongen.

De vrouw draaide zich om en verdween in de volgende straat.

Ik schoot de kamer uit en vloog naar de deur. Toen rende ik het tuinpad af en over straat naar de hoek, maar tegen de tijd dat ik daar kwam, was er niemand meer te bekennen. Had ik het me verbeeld?

'Mama!' gilde ik. Mijn stem verwoei en er kwam niemand.

Maar als het mama nou eens was geweest, dacht ik. Diep in mijn hart wilde ik dat ze het was geweest, zodat ik wist dat ze aan me dacht, zodat ik wist dat ze een beetje om me gaf, al was ze me dan niet komen halen.

Misschien, dacht ik, terwijl ik de lange lege straat uitkeek waar nauwelijks auto's reden, misschien wilde ik het zo graag dat ik het me maar had verbeeld.

Net als al het goede dat ik voor mezelf wilde, was ook dit maar een droom, een illusie, een beetje extra hoop in een zeepbel die uit elkaar zou spatten, waarna ik net zo verlaten en vergeten als altijd zou achterblijven.

Ik draaide me om en ging terug naar de hel die ik mijn thuis moest noemen.