Twee dagen voordat de school begon zat ik buiten te lezen. Thelma wilde dat ik met haar naar Emergency Care keek. Het was een nieuwe serie over de eerstehulp in een groot ziekenhuis die in de late ochtend werd uitgezonden. Ze probeerde me over te halen door te zeggen dat ik een hoop medische informatie zou opdoen.

'En je wilt later toch dokter worden, Crystal,' zei ze nadrukkelijk. 'Dus zul je er veel van leren.'

'Ik leer meer van lezen,' antwoordde ik. Ik zag dat ik haar ongelukkig maakte, maar ik had het gevoel of ik een overdosis kreeg van soaps en televisie in het algemeen. In het weeshuis was het al veel als ik naar twee uitzendingen per week keek. Ik wist dat de meeste andere kinderen van mijn leeftijd me maar een rare vonden, omdat ik liever boeken las of op de computer werkte dan naar hun favoriete avonduitzendingen te kijken, maar zo was ik nu eenmaal.

Ook was het een mooie dag, en ik zag mezelf niet opgesloten zitten in de zitkamer met de gloed van een tv-scherm voor mijn ogen. Dit was mijn favoriete tijd van .het jaar. De zomer ging snel voorbij en in de lucht hing al de sfeer van de komende frisse herfstdagen. Alles rook frisser, zag er schoner uit. Zonder de vochtigheid en de hoge temperaturen voelde ik me energieker. Ik was zelfs rusteloos als ik zat te lezen.

'Hallo,' hoorde ik iemand zeggen en toen ik opkeek zag ik een meisje van ongeveer mijn leeftijd bij het tuinhek staan. Ze droeg een wijde short en een T-shirt dat bedrukt was met halve

manen. Een paar lange zilveren oorhangers met kleine blauwe en groene steentjes bengelden aan haar oren. 'Ik woon daar,' zei ze, wijzend naar een huis aan de overkant van de straat.

'Hallo,' zei ik, en probeerde me te herinneren of ik haar in de buurt had gezien.

'Je bent hier net komen wonen bij Karl en Thelma, hè? Ik heb erover gehoord,' zei ze voor ik kon antwoorden. Ze gooide een paar haarlokken over haar schouder alsof ze een snoeppa- piertje weggooide. 'Ik heet Helga. Ik geloof dat we in dezelfde klas komen. Ga jij naar de tiende?'

'Ja. Ik ben Crystal,' zei ik.

'Helga en Crystal. Ze zullen nog denken dat we zussen zijn.' Ze giechelde. Ze liet haar hele gewicht op haar rechterbeen rusten. Vanaf de plaats waar ik zat leek het of ze tegen een denkbeeldige muur rustte. 'Wat lees je?'

'Lord of the Flies. Het staat op onze Engelse-boekenlijst dit jaar,' zei ik.

'Hoe weet je dat?'

'Ik heb het gevraagd toen ik me inschreef. Ze gaven me de lijst.'

Ze maakte een grimas, sprong met haar gewicht op haar linkerbeen en toen weer op haar rechter. Later zou ik ontdekken dat het een gewoonte van haar was als ze in de war raakte of zich ergerde.

'Doe je nu al huiswerk?' kermde ze.

'Waarom niet?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik werk graag vooruit.'

'Je bent vast een goede leerlinge,' zei ze. Ze bleef bij het hek staan. Haar stem klonk teleurgesteld.

'Jij niet?' vroeg ik.

'Ik krijg voldoendes en soms wat hogere cijfers. Zolang ik maar geen onvoldoendes krijg, laten mijn ouders me met rust. Woonde je verleden jaar in een ander gezin?' liet ze er snel op volgen.

'Nee,' zei ik.

Ze staarde me aan alsof ze moed verzamelde nóg een vraag te stellen.

'Ik woonde in een weeshuis,' legde ik uit.

'O. Had je nog broers of zussen die je achter moest laten of die door andere gezinnen werden geadopteerd?'

'Nee,' zei ik, 'maar ik heb het zien gebeuren, en dat is niet prettig.'

Ze lachte. 'Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik zo nieuwsgierig ben. Mijn moeder zegt dat het een familietrekje is. Zodra we iets horen of zien dat ons niet echt aangaat, zijn we een en al aandacht en spitsen we onze oren. Ze zegt dat onze familie de inspiratie was voor de eerste spionnen.'

Ik lachte.

'Heb je zin om een eindje te wandelen? Dan zal ik je de buurt laten zien,' zei ze.

'Oké.' Ik stond op, maar bleef even staan en keek achterom naar de voordeur.

'Wat is er?' vroeg ze.

'Ik vroeg me af of ik het niet tegen mijn moeder moet zeggen.'

'Je moeder? O, moet je je aan- en afmelden?'

'Nee.'

'Nou dan? We lopen alleen de straat af.'

Ik knikte. Omdat ik niet verwachtte lang weg te blijven, besloot ik Thelma's soap niet te onderbreken.

Pas toen ik naar Helga toe liep, besefte ik dat ze minstens zeven centimeter langer was dan ik. Ze had kleine sproeten op haar jukbeenderen, die eruitzagen of ze er met een lichtbruine ballpoint op waren getekend.

'Je hebt dikke brillenglazen,' zei ze.

'Ik heb slechte ogen.'

'Jammer. Je moet eens met me mee naar het winkelcentrum een beter montuur te kopen. En misschien een zonnebril met geslepen glazen. Dat staat veel mooier.'

'Ik draag hem niet om mooi te zijn. Ik draag hem om me te helpen zien en lezen,' zei ik.

Ze lachte. 'O, ja. Tot iemand als Tom MacNamara naar je kijkt. Hij is cool, maar hij zit in de hoogste klas dit jaar en zal ons waarschijnlijk niet eens zien staan. Hij is aanvoerder van het footballteam.'

'Waarschijnlijk zou ik toch geen belangstelling voor hem hebben,' zei ik. Ze bleef staan.

'Natuurlijk zou je dat wel.' Ze wipte met haar volle gewicht van het ene been op het andere. 'Had je een vriendje in het weeshuis?'

'Nee. Ik heb nooit een echt vriendje gehad,' bekende ik.

Ze staarde me even aan en liep toen weer door.

'Ik ook niet,' zei ze. 'O, één jaar deed ik net of ik Jack Martin aardig vond, alleen om de indruk te wekken dat ik een vriendje had, maar ik heb hem nooit een zoen gegeven, en toen hij mij wilde zoenen, draaide ik mijn hoofd om zodat hij me een zoen op mijn wang gaf, als een oom of zo. Zie je dat grote huis?' vroeg ze, terwijl ze weer bleef staan. 'Daar woont Clara Seymour. Ze zit dit jaar in de hoogste klas en zal waarschijnlijk senior prom queen zijn. Haar vader is hartspecialist, een car- dio-nog-wat.'

'Cardioloog,' zei ik.

'Ja, dat is het, geloof ik.' Ze hield haar hoofd schuin en keek me met samengeknepen ogen aan. 'Je bent een slimmerd.'

'Ik wil later zelf arts worden.'

'Arts!' zei ze. 'Dat kost een hoop geld, heb ik gehoord.'

'Ik hoop studiebeurzen te winnen,' ging ik verder.

'Ik zal al blij zijn als ik alleen maar mijn diploma haal. Ik heb geen flauw idee wat ik zal gaan doen. Ik heb erover gedacht om actrice te worden, maar ik kreeg zelfs geen rol in de toneelopvoering in de laagste klas.'

'Wat zou je willen doen?' 'Feesten,' zei ze lachend. 'En televisie kijken. O!' Ze bleef staan en pakte mijn arm. 'Pas op voor de hond in dit huis. Daar woont de oude lady Potter, en ze heeft een valse rottweiler om haar te beschermen. Laatst heeft hij een postbode gebeten, en er was een hele opschudding met de politie en zo.'

'Ik zal beslist niet in haar tuin komen.' Ik lachte. 'Bedankt voor het advies.'

'Als je hier rechtsafslaat en twee blokken verder loopt, kom je bij de Quick Shop, waar je tijdschriften en kauwgom en andere dingen kunt krijgen. We wonen niet ver van school, ongeveer drie kilometer. Ga je met de bus?'

'Ik denk het wel,' zei ik. 'Ik denk niet dat Karl me elke dag zal willen halen en brengen, vooral niet als er een bus rijdt.'

'Noem je hem Karl?' vroeg ze.

'Voorlopig wel, ja,' zei ik en wendde mijn blik af.

'Maar Thelma noem je mama?'

'Dat heeft ze van begin af aan zo gewild,' zei ik. 'Weet je wat? Je hebt gelijk.'

'Waarmee?'

'Je bént nieuwsgierig.'

Ze lachte. 'Kom mee, dan zal ik je voorstellen aan Bernie Felder. Ik heb zo'n idee dat jullie het goed met elkaar zullen kunnen vinden. Bernie is ook een genie.'

'Ik ben geen genie,' protesteerde ik.

'Wat dan ook.' Ze ging sneller lopen, tot we bij een ander huis kwamen met een bakstenen gevel. Het zag er duur uit. De tuin was fraaier aangelegd dan de meeste, en het huis was bijna twee keer zo groot als dat van Karl en Thelma.

'Wat doen Bernies ouders?' vroeg ik.

'Zijn vader heeft een grote autobandenzaak, waar trucks worden gerepareerd en onderhouden,' zei ze. 'Bernie is enig kind, net als jij.'

'En jij?'

'Ik heb een jonger broertje dat ik negeer,' zei ze. 'Mijn ouders hebben hem William gedoopt, maar ze noemen hem Busten'

'Buster?'

'Als je hem ziet, snap je wel waarom. Hij ziet eruit als iemand die alles kapot maakt en vernielt,' zei ze. 'Kom mee.' Ze liep naar de voordeur.

'Misschien kunnen we beter eerst even telefoneren,' zei ik, maar ze had al op de bel gedrukt.

'Ik kom liever onverwacht,' zei ze. 'Dat is veel leuker.'

Een dienstmeisje deed open en Helga vroeg naar Bernie. Een paar ogenblikken later verscheen een jongen van ongeveer mijn lengte met verward rood haar en lichtgroene ogen. Hij droeg een T-shirt dat twee maten te groot leek en een spijkerbroek, gymschoenen, maar geen sokken. Hij had een bleek gezicht met volle rode lippen en een gleuf in zijn kin.

'Hoi, Bernie,' zei Helga.

Zijn gezicht betrok. 'Wat kom jij doen?' vroeg hij.

'Dat is ook geen vriendelijke manier om iemand te begroeten,' zei ze.

'Ik was net ergens mee bezig,' zei hij verontschuldigend.

'Je maakt toch geen bommen, hè? Mijn moeder denkt altijd dat Bernie bommen maakt,' zei ze.

Bernie keek eindelijk naar mij en er verscheen een belangstellende blik in zijn ogen. 'Wie is dat?'

'Ons nieuwe buurmeisje, Bernie. Als je me niet zo had afgekat, had ik haar aan je kunnen voorstellen.'

'Sorry,' zei hij, en toen tegen mij: 'Hallo.'

'Hallo. Het spijt me dat we je gestoord hebben, maar...'

'Dat geeft niet.' Hij keek verlegen.

'Natuurlijk geeft het niet. Wat zou Bernie kunnen doen dat niet onderbroken kan worden?' vroeg Helga.

'Wat het ook is, het is belangrijk voor hem,' merkte ik droog op. Ze grijnsde spottend, maar Bernies gezicht verzachtte.

'Ben je hier net komen wonen?' vroeg hij.

'Als je niet de hele dag met je neus in een reageerbuisje zat, had je dat kunnen weten,' zei Helga. 'Ze heet Crystal, en de Morrises hebben haar geadopteerd.'

'O?' zei hij. Zijn lippen vormden een cirkeltje en hij keek me met nog meer belangstelling aan.

'Ze was een wees,' voegde Helga eraan toe. Ze deed een stap achteruit en bekeek me. Ze staarden me allebei zonder iets te zeggen aan.

'Een wees, geen buitenaardse,' zei ik, en Bernie glimlachte.

'Ze leest veel en is erg intelligent,' ging Helga verder. 'Misschien nog intelligenter dan jij, Bernie. Daarom vond ik dat jullie elkaar moesten leren kennen.'

'Werkelijk?' zei hij, met steeds grotere interesse.

'Het was haar idee. Het spijt me dat we je gestoord hebben.' Ik wilde me omdraaien.

'Hé. Het is oké,' zei hij. 'Kom binnen.'

'Bernie nodigt ons uit om binnen te komen,' zei Helga, haar wenkbrauwen optrekkend. 'Laat je ons je laboratorium zien, Bernie?'

'Ik heb geen laboratorium,' snauwde hij tegen haar. Ze lachte. Hij draaide zich naar mij om. 'Helga en haar vriendinnen verzinnen altijd allerlei verhalen over me.'

'Dat doen we niet, Bernie,' zei ze. 'Trouwens, als we dat wél deden, zou je je vereerd moeten voelen dat we over je praten.'

'Mooie eer!' zei Bernie. Hij deed een stap achteruit en Helga wenkte dat ik haar naar binnen moest volgen. Ik deed het.

Ik zag onmiddellijk dat Bernies ouders een hoop geld hadden. Aan alle muren hingen schilderijen, en de kamers waren heel groot en stonden vol duur uitziende meubels. In de gang naar zijn kamer stond een glazen kast vol beeldjes. Op de grond lag een kleed dat zo dik en zacht was dat ik het gevoel had dat ik op kussentjes liep.

Bernies kamer was twee-, misschien zelfs driemaal zo groot als de mijne. Hij had een groot bureau, een computer en allerlei hardware. Ik herkende een scanner en twee printers. Hij had zelfs een eigen faxapparaat. Eén muur hing vol met kaarten, waaronder de anatomie van het menselijk lichaam, een overzicht van de planeten en een paar melkwegen, een evolutietijdlijn, en een historische samenvatting van Amerikaanse presidenten en vice-presidenten met vermelding van de voornaamste gebeurtenissen tijdens hun ambtsperiode.

Rechts waren planken met een microscoop, projectglaasjes, weegschalen en zelfs een bunsenbrander. Ik zag scheikunde- apparatuur en planken vol naslagwerken. Was er iets wat hij niet had? vroeg ik me af.

'Zie je nou?' zei Helga. 'Hij heeft een laboratorium in zijn kamer.'

'Het is geen laboratorium. Ik heb een paar dingen om mijn interesses te ontwikkelen,' zei hij verdedigend. 'Ik wil op een dag genetische research doen.'

'Ik weet niet eens wat dat betekent,' zei Helga.

Hij fronste zijn wenkbrauwen en schudde zijn hoofd. 'Weet je wat dit is?' vroeg hij aan mij, wijzend naar iets dat eruitzag als een Tinker Toy.

'Ja,' zei ik. 'Dat is een DNA-model.'

'Precies,' zei hij. Zijn gezicht stond geanimeerder dan het geval was geweest sinds we elkaar ontmoet hadden.

'Wat is DNA?' vroeg Helga.

'Het heeft te maken met genetica,' zei Bernie snel. 'Wil je het zien? Ik heb het zelf in elkaar gezet,' zei hij, en ik kwam dichterbij.

'Heb je hier geen CD-speler of zo?' vroeg Helga.

'Nee.'

'Hoe luister je dan naar muziek?' vroeg ze.

'Ik luister op mijn computer, als ik muziek wil horen,' zei hij, en keerde haar de rug toe.

'Het is net of ik weer op school zit,' klaagde ze. 'Niet één poster van een film of een rockster, alleen maar al dat... opvoedkundige gedoe.' 'Heel goed,' zei ik, knikkend naar zijn model. Hij straalde van trots.

'Kom, Crystal,' zei Helga. 'Ik zal je de rest van de buurt la- ten zien. Misschien is Fern Peabody thuis. Ze gaat met Gary Lakewood en heeft altijd wel een paar leuke verhalen.'

'Ik heb een paar interessante microscoopglaasjes,' zei Bernie, haar negerend. 'Ik heb ze net gisteren gekregen. Van menselijke embryo's.'

'Echt waar?' vroeg ik.

'Bah,' zei Helga. 'Stinken ze?'

'Natuurlijk niet,' snauwde Bernie. 'Je moet wat beter opletten als we natuurwetenschappen hebben.'

'Saai, saai, saai,' zei ze zangerig. 'Ik ga weg,' dreigde ze.

Bernie hield zijn hand op zijn microscoop en keek naar mij.

'Ik blijf,' zei ik. Ik wist dat ik waarschijnlijk met haar mee hoorde te gaan om meer buurkinderen te leren kennen, maar Bernies projecten intrigeerden me werkelijk.

'Ik wist het wel. Twee handen op één buik. Ik spreek je later wel,' zei ze, toen ze Bernies kamer verliet.

Hij glimlachte. Toen zette hij zijn microscoop op het bureau en begon haastig alles klaar te leggen. 'Ga hier zitten,' zei hij, wijzend naar zijn stoel.

Hij legde de glaasjes onder de microscoop en praatte terwijl ik door de microscoop keek. Het was echt of ik in een les op school zat, maar ik vond het niet erg. Sommige dingen wist ik, maar het meeste niet. Hij was zo enthousiast dat hij een publiek had, dat hij maar doorging en toen nog meer glaasjes te voorschijn haalde. Ik raakte er zo in verdiept, dat ik niet op de tijd lette, tot ik op de klok naast zijn bed keek.

'O, nee,' zei ik. 'Ik moet naar huis. Ik heb mijn moeder niet verteld dat ik wegging. Ik dacht niet dat ik zo lang weg zou blijven. Over tien minuten gaan we al eten.'

'Goed,' zei hij teleurgesteld. Hij keek op de klok. 'Ik eet nooit °p een vaste tijd. Ik eet als ik honger heb.' 'En je ouders dan?'

'Die gaan meestal uit eten en anders eten ze op verschillende tijden,' zei hij.

'Eten jullie nooit met elkaar?'

'Soms,' zei hij, terwijl hij zijn glaasjes opborg.

'Bedankt dat je me alles hebt laten zien,' zei ik, terwijl ik naar de deur liep.

'Graag gedaan.'

Hij volgde me de gang door.

'Misschien zie ik je nog eens,' zei ik, me nog even naar hem omdraaiend voor ik wegging.

'Oké,' zei hij. 'Wanneer je maar wilt.'

'Dank je,' zei ik, en wilde weggaan.

'O,' begon hij.

Ik bleef even staan. 'Ja?'

'Ik ben vergeten hoe je heet.'

'Crystal.'

'Ik heet Bernie.'

Ik wilde zeggen: 'Dat weet ik. Ik herinner me je naam nog. Hoe zou ik me die niet kunnen herinneren?' Maar hij deed de deur dicht voor ik nog een woord kon zeggen.

Haastig liep ik over het trottoir. Toen ik bij het huis kwam, zag ik dat mijn boek niet meer op de leuning van mijn stoel lag. Ik raakte een beetje in paniek, omdat ik besefte dat Thelma me was gaan zoeken. Ik ging nog sneller lopen en holde bijna het huis in.

'Daar,' zei Karl, die de deur dicht hoorde vallen en uit de zitkamer kwam. 'Ze is terug, gezond en wel.'

Ik keek naar binnen en zag Thelma, met bloeddoorlopen ogen en een bleek gezicht. Ze frommelde met haar vingers aan haar rok en kneep de stof ongerust in elkaar.

'O, Crystal, ik was ervan overtuigd dat er iets verschrikkelijks met je was gebeurd. Toen ik naar buiten liep om je te komen halen voor het eten, en ik alleen maar je boek vond...'

'Het spijt me,' zei ik tegen Karl en haar. 'Een meisje kwam langs om zich voor te stellen en toen gingen we een eindje wandelen en het duurde langer dan ik gedacht had. We gingen op bezoek bij Bernie Felder en...'

'Toen ik dat boek op die lege stoel zag,' ging Thelma verder, zonder naar mijn uitleg te luisteren, 'kon ik alleen maar denken aan Heart Shell van Amanda Glass. Dat is het verhaal over het kleine meisje dat ontvoerd werd en door een ander gezin werd grootgebracht. Daar komt net zo'n scène in voor. Ze vinden haar kinderboek op het gras naast haar stoeltje. Pas als ze een jonge vrouw is, keert ze terug naar haar echte ouders.'

Ik kon haar alleen maar aanstaren.

'Goed, ze is niet ontvoerd,' zei Karl kalm. 'Dus zet al die horror maar uit je hoofd, Thelma.'

Toen richtte hij zich tot mij. 'Volgende keer, Crystal, moet je ons even laten weten waar je naar toe gaat.'

'Het spijt me. Ik dacht niet dat ik zo lang weg zou blijven. Ik raakte verdiept in Bernie Felders microscoop. Ik heb nog nooit zoveel apparatuur in iemands huis gezien en...'

'Het is goed. We zijn een beetje laat met eten, maar het is in orde. Laten we het vergeten, Thelma, oké?' Hij keek op zijn horloge. 'Het heeft geen zin er nog meer tijd aan te verspillen.'

'Goed,' zei ze, en haalde diep adem. 'Het is in orde.' Ze glimlachte. 'Ik ben alleen maar blij dat je terug bent,' zei ze, alsof ik eeuwen was weggeweest. 'Dat zei de moeder in Heart Shell. Ik ben alleen maar blij dat je terug bent.'

Ze omhelsde me alsof ze bang was dat ik zou verdwijnen als ze me losliet. Ik was blij dat iemand zoveel om me gaf, dat iemand bedroefd en verontrust kon zijn alleen maar uit angst dat ik weg was. En toch vroeg ik me af wie Thelma werkelijk zag als ze me aankeek.

Mij of het meisje in Heart Shelll.