Omdat Raven en ik ervaring hadden opgedaan als serveerster besloten we dat althans de eerste dag Crystal en Butterfly belast zouden zijn met het schoonmaken van de cottage. Danny had mopperend de planken van de ramen gehaald en we zagen onmiddellijk dat we gordijnen nodig zouden hebben. Ik improviseerde met een paar handdoeken, zodat we wat privacy zouden hebben en de zon ons 's morgens niet te vroeg wakker zou maken, hoewel het zorgen voor de ontbijtklanten betekende dat we meestal op moesten voordat de zon opkwam.

Raven was de eerste die mopperde over het vroege uur, al wilden we allemaal wel weer onder onze lakens en warme dekens kruipen. 'Het komt erop neer dat we vrij nog erger af zijn!' klaagde ze.

Crystal begon te lachen, maar trok toen haar schooljuffrouwengezicht. Ze zei tegen Raven dat echte vrijheid verantwoordelijkheid betekende, niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen.

ik weet het, ik weet het, ik wou alleen dat we wat langer konden slapen,' zei ze geeuwend.

Crystal keek naar mij alsof ze wilde zeggen: 'Ik heb mijn bes gedaan,' en stapte toen van het onderwerp af. Of we het leuk vonden of niet, we zouden zolang we hier bleven elke ochtend heel vroeg uit de veren moeten.

Charlie was er altijd al voordat het licht werd, maakte vers pannenkoekenbeslag, gort, havermout en koffie. Hij kon ook heerlijke omeletten maken; en zoals ik al gauw ontdekte, zorgde zijn reputatie als kok, samen met de aantrekkelijke prijzen, voor een trouwe klantenkring.

'Jullie zijn een frisse wind,' zei hij tegen ons. ik heb Patsy lange tijd niet zo vrolijk en opgewekt gezien. De laatste tijd,' ging verder, 'had ze niet veel om vrolijk over te zijn.'

Charlie was altijd even opgewerkt. Hij was gemakkelijk om mee te werken, geduldig en vriendelijk. Hij werd nooit kwaad als een van ons een bestelling verhaspelde, maar zodra Danny verscheen, zag ik zijn ogen versomberen en de glimlach van zijn gezicht verdwijnen. Danny toonde geen enkel respect voor hem. Hij stelde altijd eisen in plaats van iets te vragen en hij bedankte Charlie nooit.

Die eerste avond aten we 's avonds vroeg. Ik vroeg Patsy waar Danny was. Ze wist het niet, en het speet me dat ik het gevraagd had. Er verscheen een sombere blik in haar ogen. Toen we klaar waren om onze dinerklanten te ontvangen, kwam Danny binnen. Hij had zich niet echt gewassen, maar hij had zijn shirt verwisseld voor een nieuwer, frisser uitziend T-shirt met de wooden Lions 5 en een spijkerbroek die wat minder verschoten en smerig was. Hij droeg dezelfde afgedragen gymschoenen zonder sokken. Hij had een zwakke poging gedaan zijn haar naar achteren te kammen en hij had zich geschoren.

Niet alleen had hij alle voorbereidingen voor het diner vermeden, maar het werd al gauw duidelijk dat hij niet hier was om te werken.

'Het lijkt me niet dat je me vanavond hier nodig hebt, ma. Ik ga uit met Terry en Mark,' kondigde hij aan. Voordat Patsy iets kon zeggen, ging hij verder: ik heb tien dollar nodig.'

Hij liep regelrecht naar de kassa, haalde er een biljet van tien dollar uit, keek nijdig naar mij en deed de kas toen weer dicht.

Oké?' zei hij tegen Patsy.

Ze droogde een bord af en keek naar de grond.

'Waar ga je heen, Danny?'

'Uit, zei ik,' antwoordde hij. 'Uit is uit. Oké?' zei hij uitdagend. 'Ach, het is uit je dak, uit de weg, uit je gedachten,' antwoordde ik.

Raven lachte.

'Grappig, hoor,' zei hij. 'Help me eraan herinneren dat ik lach.' 'Heb je zo'n slecht geheugen?' diende ik hem van repliek Hij keek weer kwaad en liep het restaurant uit. Toen ik naar Charlie keek, zag ik een brede lach op zijn gezicht, maar Pats keek verslagen.

'Het zal best gaan, Patsy,' zei ik tegen haar. 'Als het te druk wordt, vraag ik of Crystal komt.'

'Ik maak me geen zorgen,' zei ze. 'Ik heb vaak genoeg alles alleen moeten doen. Charlie en ik bemanden dan samen het fort hè, Charlie?'

'Ja,' zei hij, 'en er was nooit een ontevreden klant. Dat is de zuivere waarheid,' zei Charlie tegen ons.

De klanten begonnen binnen te stromen. Charlies gehakt genoot de voorkeur. Patsy had het genoteerd als de specialiteit van de dag, en terecht. Het was verrukkelijk. Tot onze verbazing liep het restaurant in het eerste halfuur vol. Crystal en Butterfly zagen het en kwamen haastig naar ons toe. Ik zei tegen Patsy dat Crystal de kassa kon bedienen als ze het daarmee eens was. Ze vond het prima. Butterfly hielp met bedienen aan tafel, en we hadden alles spoedig onder controle.

Alle ogen waren gericht op Raven, ze raakte erdoor geïnspireerd; ze bleef bij tafeltjes staan praten en flirten. Taylor Cummings, die eerder op de dag haar aandacht had getrokken en die haar had gevraagd met hem uit te gaan, kwam weer terug. Nu ik hem wat aandachtiger bekeek, zag ik dat hij een goed uitziende man was van ongeveer vijfentwintig, met lang, roodblond haar en ondeugende blauwe ogen. Ik moest toegeven dat zijn lach ijs kon doen smelten.

Patsy kwam naast me staan en fluisterde me in het oor: 'Ze noemen hem The Love Dozer, de liefdesbulldozer, omdat hij zo veel jonge harten heeft gebroken. Zeg tegen Raven dat ze op haar hoede moet zijn.'

Ik kon niets zinlozers bedenken dan Raven advies te geven over liefde en romantiek. Telkens als ik voorbij kwam, maakte ik een opmerking dat het zo druk was en dat we best wat hulp konden gebruiken.

'Ik kom zo,' herhaalde ze steeds weer, maar het was of Taylor Cummings haar aan een onzichtbare draad vasthield. Zelfs als ze zijn tafel in de steek liet, werd ze er herhaaldelijk naartoe getrokken.

'Over een uur komt hij voor me terug,' zei ze tegen me toen hij eindelijk de rekening betaalde en het restaurant verliet. 'We gaan dansen.'

'Je kent hem niet. Hoe kun je nu uitgaan met een volkomen vreemde?' Ik keek hulpzoekend naar Crystal, maar die schudde slechts haar hoofd. 'Raven?'

'Niets aan de hand,' verzekerde ze me. 'Ik ben wel vaker met vreemden uit geweest, Brooke.'

'Maar we trekken rond, Raven. We zijn... hulpeloos.'

'Jij bent misschien hulpeloos,' zei ze met een kil, arrogant lachje, 'maar als het om mannen gaat ben ik dat niet. Nooit.'

Ik kon er verder niets aan doen en ik zette het van me af.

Aan het eind van de avond kreeg Patsy talloze complimentjes over het vlotte verloop. Toen ze de afrekeningen doornam, zei ze dat ze die avond meer geld hadden verdiend dan in heel lange tijd, omdat ze meer tafeltjes hadden kunnen vrijmaken.

Jullie zijn een geschenk uit de hemel!' verklaarde ze.

Toen de laatste klant vertrokken was en we alleen waren, gingen we allemaal aan een tafel zitten om uit te rusten en een stuk van Charlies appeltaart te eten. Patsy voelde de behoefte zich te verontschuldigen voor Danny's gedrag eerder op de avond.

'Ik ben werkelijk ten einde raad. Ik weet niet wat ik met hem moet beginnen. Ik weet dat hij zich vandaag of morgen ernstige moeilijkheden op zijn hals zal halen.'

'Danny lijdt aan een minderwaardigheidsgevoel' begon Crystal. Patsy keek haar aan, en ik dacht: o,o, daar gaan we weer. 'Ik weet niet hoe zijn verhouding met zijn vader was, maar u vertelde ons dat hij een groot probleem begon te vormen toen uw man was overleden. Waarschijnlijk voelde hij zich ontoereikend, niet in staat in de voetsporen van uw man te treden en ook maar half de man te zijn die zijn vader was. In plaats van met zijn ongeruste gevoelens te worstelen, gaf hij het op en sloeg volledig naar de andere kant om, gaf als 't ware toe aan zijn zwakheden, om ermee te kunnen leven,' doceerde Crystal. 'Het is een klassiek psychologisch verdedigingsmechanisme, vooral bij tieners.'

Patsy staarde haar met open mond aan.

'Hoe komt het dat je zoveel weet?'

'Crystal is een genie,' verklaarde Butterfly.

'Ze was de eerste van haar klas en zou waarschijnlijk volgend jaar de afscheidsrede hebben gehouden bij de diploma-uitreiking,' voegde Raven eraan toe.

'Hoe bedoel je "zou hebben gehouden"?' vroeg Patsy snel. Als ze niet zag hoe we onze ogen afwendden, had ze het perceptievermogen van een steen, dacht ik.

'Ze bedoelt waarschijnlijk: zal houden,' verbeterde Crystal haar. 'Ja toch, Raven?'

'Ja, natuurlijk,' Raven lachte nerveus, ik vergis me altijd met de grammatica. Als Crystal me niet hielp, zou ik waarschijnlijk elk jaar onvoldoende krijgen voor Engels.'

Maar Patsy bleef ons alle vier enigszins achterdochtig opnemen.

'Hebben jullie je ouders gebeld en ze verteld waar jullie een tijdje zullen blijven?'

'Ja,' zei Crystal, die de rol van woordvoerster op zich nam. 'Maar we hebben niet verteld dat we beroofd zijn,' ging ze verder. Dat Crystal een klein bedrog bekende leek Patsy's; twijfels over ons grotendeels weg te nemen. Ze glimlachte begrijpend.

'Goed, ik verwacht dat jullie dat geld hier snel zullen terug verdienen. Hoe hebben jullie het eraf gebracht?' 'Ik heb eenenveertig dollar verdiend,' zei ik.

'Ik drieëndertig,' zei Raven. Ik zag dat ze zich afvroeg waarom ik zoveel meer had gekregen.

'je zult wat minder moeten praten en wat meer werken,' zei ik schertsend. Raven lachte schaapachtig.

'Dat is mooi, en met het loon dat ik jullie betaal,' zei ze tegen Crystal en Butterfly, 'zullen jullie niet al te lang hoeven te wachten voor je weer op weg kunt naar Californië. Ik merk nu al dat ik jullie zal missen, dus misschien moet ik maar hopen op een paar slappe dagen.'

We lachten met haar mee, maar diep in ons hart vonden we het niet leuk; het was niet grappig. Als ze eens wist hoe hard we het nodig hadden dat iemand ons graag wilde houden, zou ze begrijpen waarom we zoiets niet licht konden opvatten.

Plotseling hoorden we buiten een claxon. Raven sprong overeind.

'Dat zal Taylor zijn!' riep ze en gooide haar schort af terwijl ze naar de deur liep. 'Hij is het! Jullie zullen je toch niet ongerust maken als ik ga, hè? Er is echt niets aan de hand. Eerlijk niet.' Ze was zo blij, dat we er geen van allen een domper op wilden zetten.

Maar toen ik de bezorgde trek op Patsy's gezicht zag, wist ik dat ik Raven moest waarschuwen, ook al zou ze dan kwaad op me worden. Ik holde naar buiten en riep haar voor ze bij Taylors truck was.

'Wat is er?' vroeg ze.

Je moet extra voorzichtig zijn, Raven. Patsy zegt dat Taylor een vrouwenjager is.'

Haar gezicht vertrok van teleurstelling. 'Nee, dat geloof ik niet. Hij is zo aardiger, veel aardiger dan andere jongens die ik heb gekend.'

'Maar hij is geen jongen, hij is een man, Raven, en Patsy zou er niet om liegen.'

Ze dacht er even over na. 'Je hebt gelijk, dat zou ze niet doen. Maar ik moet mezelf de kans geven het te ontdekken. Waarom is het zo moeilijk voor iedereen om te geloven dat iemand echt belangstelling zou kunnen hebben voor mij, en niet alleen voor mijn uiterlijk?' Haar stem stokte. Ze draaide zich om en holde de rest van de weg naar de truck.

Raven kwam laat op de avond terug naar onze kleine cottage waar we allemaal angstig zaten te wachten. We slaakten tegelijk een zucht van verlichting toen we Raven glimlachend zagen binnenkomen.

'Hé, wat doen jullie zwartkijksters nog op? Ik dacht dat we de avondklok in Lakewood hadden achtergelaten,' zei ze plagend.

'We wilden zeker weten dat alles in orde was, dat Taylor zich niet had misdragen of zo.' Crystal deed het woord voor ons.

'Nou, jullie kunnen nu rustig gaan slapen, want Taylor heeft zich als een heer gedragen, precies zoals ik wist dat hij zou doen. Hij vindt me aardig. Echt aardig. En ik vind hem ook aardig.' Zachtjes neuriënd liep Raven naar de badkamer en begon zich klaar te maken om naar bed te gaan.

Crystal, Butterfly en ik keken elkaar aan en haalden onze schouders op. Het bleek dat Taylor Cummings geen probleem was. Nog niet.

De volgende ochtend vroeg, nog voordat de zon door de geïmproviseerde gordijnen scheen, hoorde ik Butterfly kreunen. Crystal sliep en had het blijkbaar niet gehoord. Ik wist dat er een brandweerauto met gillende sirenes langs haar bed kon daveren, zonder dat ze zelfs maar met haar ogen knipperde, vooral niet a s ze zo laat naar bed was gegaan. Ik luisterde weer en hoorde opnieuw kreunen, alleen harder en langer nu. Ik stond op en liep naar het bed.

'Butterfly?'

Ze hoestte.

'Mijn ogen doen pijn,' zei ze.

Crystal bewoog zich. Ik deed de lamp aan. Zodra mijn ogen gewend waren aan het licht, slaakte ik een kreet. 'Crystal!'

'Wat is er?' Ze ging snel rechtop zitten. Butterfly had een loopneus, haar gezicht vertrok van de pijn, en haar wangen waren roodgevlekt. Crystal legde haar hand op Butterfly's voorhoofd. 'Ze gloeit,' zei ze.

'Wa... wat is er aan de hand?' riep Raven. 'Het kan nog geen tijd zijn om op te staan. Dat is onmogelijk.'

'Butterfly is ziek,' gilde ik, en draaide me om naar Crystal. 'Wat mankeert haar?'

Butterfly hoestte weer en snoof. Zonder te antwoorden liep Crystal naar de badkamer en maakte een washandje nat. Ze kwam ermee terug en legde het op Butterfly's voorhoofd.

'Waar doet het pijn, Butterfly?' vroeg ze rustig.

Raven verscheen in de deuropening; het was eindelijk tot haar doorgedrongen wat er aan de hand was.

'Wat is er? Wat mankeert haar?'

'Mijn ogen doen pijn,' zei Butterfly. 'Hier.' Ze wees aan waar ze de pijn voelde.

Crystal maakte Butterfly's shirt open en keek naar haar borst en maag.

'Weet'je wat ze heeft?' vroeg ik.

'Ik denk het wel,' zei Crystal.

'Wat dan?' vroeg Raven ongeduldig.

Crystal keek ons aan en zei: 'Ik denk dat ze mazelen heeft.'

Mazelen! O, nee, hè?' riep Raven uit. Toen verscheen er een angstige blik in haar ogen. 'Krijgen we het nu allemaal?'

'Ik niet. Ik heb vroeger mazelen gehad.'

'Ik ook,' zei ik. 'Raven?'

'Ik weet het niet zeker. Ik kan me niet meer herinneren of het mazelen of waterpokken waren,' zei ze in paniek. 'Als je het krijgt, dan krijg je het,' zei Crystal stoïcijns. 'Je kunt het maar beter achter de rug hebben.'

'Maar het is toch een kinderziekte?'

'Nee,' zei Crystal. 'Volwassenen kunnen ook mazelen krijgen als ze het als kind nooit gehad hebben.'

Butterfly kreunde weer.

'Ik voel me niet goed,'jammerde ze.

'Wat moeten we doen, Crystal?' vroeg ik.

'Er valt niet veel te doen. Het haar zo comfortabel mogelijk maken, en haar wat acetaminofen geven...'

'Wat is dat?' vroeg Raven?

'Gewone Tylenol.'

'Waarom zeg je dat dan niet?' zei ze.

'Dat is wat het is,' antwoordde Crystal koel.

'Hou op met geruzie. We hebben geen Tylenol, hè?' vroeg ik.

'Misschien heeft Patsy het,' zei Crystal. 'Ze zal over een uur wel op zijn.'

'Denk je dat ze ons weg zal sturen?' vroeg Raven. 'Moeten we het haar vertellen?'

ik denk niet dat ze dat zou doen,' zei ik. 'Wat denk jij, Crystal?'

Ze dacht even na, terwijl Butterfly lag te kronkelen in bed, hoestte en snoof en weer kreunde. 'Misschien wil ze dat we een dokter laten komen, en dat zou problemen kunnen geven,' zei Crystal. 'Misschien heeft Raven gelijk en kunnen we Patsy voorlopig beter niets vertellen, Brooke. We zeggen gewoon dat ze hoofdpijn heeft en verkouden is. Als ze hier binnenkomt en Butterfly ziet, zal ze waarschijnlijk beseffen dat het mazelen zijn.'

Ik knikte.

'Ze is zelf moeder en heeft dit vroeger waarschijnlijk meegemaakt met haar Danny,' zei ik. 'Maar denk je dat het iets anders kan zijn, Crystal?' vroeg ik. iets ernstigers?'

'We zullen moeten afwachten. Als het dat is, en we moeten haar naar een ziekenhuis of eerstehulp of een dokter brengen, dan moeten we een voogd of een ouder hebben.'

'O nee!'riep Raven uit.

'We hebben een thermometer nodig, zodat we haar koorts kunnen controleren,' ging Crystal verder. 'Als die te hoog wordt...'

'Zal ik me aankleden en op zoek gaan naar een apotheek of drogist?' bood ik aan.

'Het is nog te vroeg, maar soms verkoopt een winkel in een benzinestation Tylenol,' zei Crystal.

'Ik zal eens rondkijken,' zei ik, blij dat ik iets kon doen om Butterfly te helpen.

Toen ik mijn gezicht had gewassen en me aangekleed, ging ik op zoek naar een winkel die open was. De zon kwam al op. Het was eigenlijk het mooiste deel van de dag. Ik verbeeldde me dat de aarde zelf haar ogen opende, de warme kus van de zon verwelkomde, de deken van schaduwen van zich afwierp, het stralende licht in zich opzoog. Het kleine dorp in de buurt was nog bezig wakker te worden; het enige wat ik op straat zag waren een paar zwerfhonden, die snuffelend op zoek waren naar hun ontbijt. Maar aan de andere kant van het dorp was een selfservice benzinepomp en binnenin de kleine ruimte stonden muntauto- maten met aspirine en Tylenol en maagtabletten.

Precies zoals Crystal had gezegd. Ze was echt heel slim, en het gaf me vertrouwen en een gevoel van veiligheid dat we iemand met haar intelligentie in ons groepje hadden. Ik had ook vertrouwen in haar diagnose van Butterfly. Ze wilde dolgraag arts worden en bracht haar meeste vrije tijd door met studeren, alsof ze al op de medische faculteit was. Aan haar dorst naar kennis kwam nooit een eind.

Toen ik terugkwam waren Patsy en Charlie al aan het werk in het restaurant. Crystal had Raven overgehaald er vast heen te gaan, opdat Patsy niet zou denken dat er iets mis was. Een van Crystals eigenschappen was dat ze altijd eventuele moeilijkheden voorzag. De tragedie rond Sunshine was het beste voorbeeld dat ik kon hebben, dacht ik. Ik zou haar waarschuwingen niet meer in de wind slaan.

Ik bracht de Tylenol, en ze gaf Butterfly twee capsules.

'Veel honger zal ze niet hebben, maar we zullen haar de hele ochtend sap en vloeibaar voedsel brengen,' zei ze. 'Laten we voorlopig maar naar het restaurant gaan. Ga jij vooruit, dan kom ik je direct achterna. Ik wil het Butterfly zo gemakkelijk mogelijk maken voor ik wegga. Ik wil haar afsponzen en proberen de koorts wat omlaag te krijgen.'

'Oké, Dok,' zei ik. Crystal glimlachte en keek toen heel serieus.

'Dit zou weieens het einde kunnen betekenen, Brooke.'

'Ik weet het, maar Butterfly's gezondheid is het belangrijkst'

Patsy was natuurlijk nieuwsgierig naar Butterfly, maar toen Crystal kwam, kreeg ze het aardig voor elkaar om Butterfly's problemen onbelangrijk te laten schijnen.

'Ze vecht al dagenlang tegen een kou. Ik heb haar verteld dat bedrust, veel vocht en wat warme havermout zouden helpen,' zei Crystal op een toon of ze het artsendiploma waarvan ze droomde al in haar zak had.

Patsy knikte, keek van haar naar mij en Raven.

'Mooi, zoals jullie voor elkaar zorgen. Het is bijna of jullie al jaren en jaren bij elkaar zijn,' merkte ze op. 'Jullie lijken meer zussen dan vriendinnen.'

Ik had het bijna verraden toen ze dat zei. Ik moest snel mijn ogen neerslaan.

Crystal wilde haar niet om een thermometer vragen. Ze was bang dat ze zich dan bezorgd zou maken, dus zodra de drukte van het ontbijt achter de rug was, ging ik weer naar het dorp, stopte bij een drogist en kocht er een.

Toen we de koorts opnamen, ontdekten we dat Butterfly 38.3 had, en aan het eind van de middag had ze 38.8.

'En dat met Tylenol,' merkte Crystal op. 'Dat is niet best.'

Crystal en ik bleven Butterfly afsponzen. Raven was te bang om dicht bij haar te komen en rilde bij de gedachte dat ze straks ook zo ziek zou zijn als Butterfly. Ze pijnigde haar hersens af of ze vroeger mazelen had gehad, maar ze kon het zich domweg niet

herinneren.

'Je moet bij haar uit de buurt blijven, Raven,' waarschuwde Crystal haar. 'We kunnen het niet hebben dat jullie allebei ziek worden.'

plotseling werd er op de deur geklopt. Iedereen verstarde. 'Het is Patsy,' zei ik, turend door de geïmproviseerde gordijnen.

Crystal zei tegen Butterfly dat ze op haar zij moest gaan liggen en net doen of ze diep in slaap was. Toen deed ze open. 'Hoe gaat het met haar?' vroeg Patsy. 'Ze slaapt rustig,' zei Crystal.

'Arme kleine. Laat het me weten als je iets nodig hebt. Als je met haar naar de dokter wil, zal ik mijn huisarts bellen en een afspraak voor je maken. Hij is erg aardig en...' 'O, ik denk niet dat het nodig is,' zei Crystal. 'Heeft ze koorts?' 'Nee,' zei ze snel.

Te snel, dacht ik. Er verscheen weer een glimp van achterdocht in Patsy's ogen terwijl ze van Raven naar mij keek en toen weer naar Crystal. 'Hoe weet je dat?'

'We hebben een thermometer,' zei Crystal. 'We hebben een eerstehulpdoos meegenomen toen we op reis gingen.'

'Bedoel je dat Brooke er niet net één gekocht heeft?' vroeg ze glimlachend. 'Ik hoorde je wegrijden,' ging ze verder tegen mij.

'Nee, ik heb haar alleen wat Tylenol laten halen,' antwoordde Crystal.

'Ik heb Tylenol. Je had het moeten vragen. We hebben het zelfs in het restaurant, onder de toonbank.' Ze bleef nog even staan. Ik dacht dat ze zou gaan vragen of ze Butterfly kon onderzoeken, maar ze zei alleen: 'Oké, meisjes. Rust wat uit. Het wordt een drukke avond. Roep me maar als je me nodig hebt.' Ik glimlachte en Crystal bedankte haar. We zagen haar naar de caravan lopen en toen deed Crystal de deur zachtjes dicht. 

'Ik vind het afschuwelijk om te liegen,' zei ze. 'Het is leuk om ons verleden te verzinnen, net of je verhaaltjes vertelt, maar soms haat ik mezelf omdat ik mensen bedrieg.'

'Je kon niet anders, Crystal,' zei ik troostend.

ik hoop maar dat ze ons niet gaat wantrouwen,' zei Raven hoofdschuddend.

'Het spijt me zo dat ik ziek ben,' riep Butterfly uit. We liepen naar haar terug.

'Doe niet zo mal, Butterfly,' zei Crystal. 'Het is niet jouw schuld.'

ik krijg het ook. Ik wéét gewoon dat ik het ook krijg,' zei Raven ongerust. 'Wat moet ik doen als ik niet kan werken? Het zal eeuwen duren voor we ons geld terug hebben verdiend.'

'Laten we ons geen zorgen maken voor het nodig is,' zei Crystal. 'We hebben op het ogenblik al problemen genoeg zonder er nog meer bij te bedenken.'

En dat was de zuivere waarheid.

Het was heel druk die avond, en we hadden Butterfly's hulp goed kunnen gebruiken. Danny kwam ongeveer een uur nadat de drukte was begonnen het restaurant binnenslenteren. Hij begon met het bedienen van een paar tafeltjes, maar verdween achterin toen er twee vrienden van hem kwamen. Raven zei dat ze dacht dat ze hasj rookten. Ze was voor Charlie naar de voorraadkamer gegaan en had ze door de gedeeltelijk geopende achterdeur gadegeslagen.

'Zeg niets tegen Patsy,' drong ik aan. 'Niet nu.'

Telkens als het even wat minder druk was, ging Crystal bij Butterfly kijken. De tweede keer kwam ze terug en vertelde dat de koorts bijna 39.4 was.

'Als de koorts over een uur of zo niet gezakt is, Brooke, vind ik dat we haar naar het ziekenhuis moeten brengen. Ik ben bang dat ik me vergist heb. Misschien is het een reactie op een virus, of iets wat ze gegeten heeft.'

Raven en ik keken elkaar aan. We voorzagen een ramp. De klok tikte voort en elke minuut bracht ons er dichter bij. Hard werken was de enige manier om er niet aan te denken. Eindelijk was de drukte voorbij, en de laatste klanten begonnen aan vertrekken te denken. Op dat moment kwam Danny terug.

'Waar was je? Je zag hoe druk we het hadden, Danny. Waarom ben je weggegaan?' riep Patsy.

'Ik haat het restaurant,' schreeuwde hij terug.

Ze liet haar schouders zakken en hief haar hoofd op om haar tranen te bedwingen. Niemand zei iets. We gingen allemaal weer aan het werk, hielpen Charlie met opruimen. Voor we klaar waren, kwam Taylor Raven halen. Hij had haar een tweede achtereenvolgende dag uit gevraagd.

'Misschien kun je vanavond beter niet met hem uitgaan, Raven,' zei ik.

Ze keek beledigd.

'Brooke, ik kan heus wel voor mezelf zorgen. Bovendien,' haar ogen kregen weer die dromerige uitdrukking, 'is niemand ooit zo aardig voor me geweest als Taylor. Hij vindt me echt aardig, ik weet het zeker.'

'Je zult wel gelijk hebben, Raven. We willen alleen niet dat hij je verdriet doet.' Aan Ravens gezicht was duidelijk te zien dat niets van wat ik zei tot haar doordrong.

Crystal probeerde Ravens verliefde gemijmer te doorbreken. 'Kom, Raven, blijf vanavond hier. Butterfly heeft wel een opkikkertje nodig.'

'Willen jullie alsjeblieft ophouden met dat gepieker. Er gebeurt me heus niets. Bovendien heb je zelf gezegd, Crystal, dat ik niet te dicht bij Butterfly moet komen, voor het geval ik inderdaad nooit mazelen heb gehad.' Met die woorden pakte ze haar trui die achter de toonbank lag en liep naar Taylors tafeltje.

Crystal en ik haalden verslagen onze schouders op en wensten et verliefde stelletje veel plezier toen we het restaurant verlieten om naar de cottage te gaan.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd zat Crystal aan de kleine keukentafel onze fooien te tellen. Slaperig liep ik naar haar toe en vroeg waar iedereen was.

'Raven helpt Butterfly met zich te wassen - ze moet een leuke avond hebben gehad. Ze loopt rond met een permanente glimlach op haar gezicht.' Crystals stem klonk behoedzaam en aan de manier waarop ze haar hoofd schudde zag ik dat ze net zo bezorgd was als ik over Taylors bedoelingen.

'Denk je dat Patsy Taylor verkeerd beoordeelt?' vroeg ik. 'Raven zou niet op een of andere hufter verliefd worden.'

Voor Crystal kon antwoorden, ging de deur van de badkamer open en Butterfly en Raven kwamen naar buiten. Butterfly's gezicht gloeide nog, maar ze giechelde tenminste, een teken dat ze misschien bezig was weer zichzelf te worden. Raven daarentegen keek achterdochtig.

'Waarom praten jullie zo zachtjes?'

Crystal, altijd de snelle denkster, had haar antwoord al klaar. 'We hadden het erover dat we over een week of twee waarschijnlijk genoeg geld hebben om verder te trekken.'

Raven verbleekte, en we wisten dat ze aan Taylor dacht. 'Ik wou dat we niet weg hoefden... niet zo gauw tenminste.'

'Je hebt het wél te pakken van die knul, hè. Raven?' Ik probeerde te begrijpen wat Raven de laatste paar dagen bezielde. Ik was nooit verliefd geweest en kon me niet voorstellen hoe het voelde.

'Ik weet dat jullie je ongerust maken,' begon Raven, 'maar Taylor is echt uitzonderlijk. En er is iets... iets bijna magisch tussen Taylor en mij. Ik heb er altijd van gedroomd dat ik de perfecte man zou ontmoeten, en ik geloof dat dat nu gebeurd is.'

Eindelijk deed Butterfly haar mond open. ik hoop dat mijn hart me ook op een dag naar mijn sprookjesprins zal leiden, 'Ze kreeg een hevige hoestaanval en Crystal bracht haar terug naar bed.

Tot nu toe had Patsy onze excuses geaccepteerd voor het feit dat Butterfly in de cottage bleef, maar de volgende ochtend begon ze een beetje achterdochtig te worden. Gelukkig was Butterfly's koorts die nacht gebroken en voelde ze zich weer goed genoeg om ons tijdens de lunch te komen helpen.

Juist toen we dachten dat we veilig waren, maakte Patsy een opmerking die ons de rillingen over de rug deed lopen.

'Morgen is het betaaldag,' verklaarde ze opgewekt, ik moet van jullie alle vier je sofinummer en adres hebben.'

We keken naar Crystal.

'Kun je ons niet buiten de boeken om betalen, Patsy? We willen genoegen nemen met minder geld,' vroeg Crystal.

Patsy schudde langzaam haar hoofd en keek ons bevreemd aan. 'Jullie horen nu toch wel te weten dat ik zo geen zaken doe. Alles gaat officieel en volgens de letter van de wet.' Ze keek van de een naar de ander, en we hadden het gevoel dat ze wachtte tot een van ons zou instorten.

Ik kon de stilte niet langer verdragen en deed eindelijk mijn mond open. 'We moeten onze belastingpapieren opzoeken. Is het goed als we je ze morgen geven?' Crystal keek me met een nijdige blik aan, terwijl Raven en Butterfly hun ogen opensperden.

Patsy liet ons die avond zonder verder iets te vragen gaan, maar zodra we in de cottage waren, gaf Crystal me de volle laag.

'Wat haalde jij je in je hoofd, Brooke? Waar moeten we die papieren vandaan halen?' Ze was razend.

'Ik kon er niets aan doen. Patsy staarde ons met zulke grote ogen aan, dat ik vond dat we iets moesten verzinnen!' Ik wist dat ik ons in nog grotere moeilijkheden had gebracht, maar voorzover ik het kon beoordelen waren onze problemen toch al levensgroot.

Nou ja, ik veronderstel dat we kunnen zeggen dat onze papieren gestolen zijn... en we zullen adressen moeten verzinnen,'

gaf Crystal toe.

Eindelijk deed ook Raven een duit in het zakje. 'En als Patsy

het gaat controleren en ontdekt dat onze adressen niet kloppen?'

'Dat doet ze niet,' antwoordde ik, en probeerde overtuigend te klinken.

Opnieuw had ik het gevoel dat onze leugens ons verstrikten' een web van bedrog waaruit we nooit meer zouden kunnen ontsnappen.