Toen Pamela Joline had weggestuurd om mijn bad klaar te maken, bedoelde ze niet alleen de kraan openzetten. Ze gaf haar instructies hoe ze de juiste hoeveelheid badschuim en olie moest mengen. Ik stond naast haar en keek toe terwijl ze bezig was alles met de precisie van een chemicus af te meten.

'Wat is dat allemaal?' vroeg ik.

'Dat zijn dingen waarvan mevrouw Thompson zegt dat ze je huid zacht en glanzend houden en veroudering voorkomen.'

'Veroudering? Ik geloof niet dat ik me daar zorgen over hoef te maken. Ik ben nog niet eens dertien,' zei ik.

Ze glimlachte naar me alsof ik iets heel doms had gezegd en draaide toen de kraan open. Daarna legde ze grote, zachte handdoeken klaar en mijn badjas en slippers.

'Heb je nog meer nodig?' vroeg ze.

'Nee,' zei ik. Ik zou niet weten wat ik nog meer zou moeten vragen.

'Geniet van je bad,' zei ze, en ging weg.

Geniet van je bad? Ik keek naar de badkuip. In het weeshuis namen we meestal vlug een douche, en als we een bad namen, dan was dat ook snel erin en eruit. Anderen moesten altijd in de badkamer zijn. Wat moest ik doen in een bad behalve erin en eruit stappen?

Ik trok mijn kleren uit en vouwde mijn T-shirt en spijkerbroek keurig op en legde ze op een stapeltje op de counter bij de wasbakken. Ook al waren mijn kleren oud en versleten, ik vond dat ik ze met respect diende te behandelen, omdat ze nu in een badkamer lagen die passend was voor een prinses. Ik had twee wasbakken! Waarom zou één kamer een badkamer met twee wasbakken hebben, en wat was die pot naast het toilet?

De fraaie marmeren tegels voelden koel aan onder mijn blote voeten. Ik draaide de kraan dicht. Het schuim was zo hoog gestegen dat het dreigde over de rand van het bad te vallen. Ik stapte in het bad en liet me langzaam in het water zakken. Ik weet niet hoe Joline het gedaan had, maar de temperatuur van het water was precies goed, niet te warm, niet te koud. Het voelde goed, en ik moest lachen toen ik mezelf bekeek in de spiegels rond mijn bad. Ik stak alleen met mijn hoofd boven het schuim uit.

In plaats van een washandje hing er een spons met steel aan het doucherek. Ik ging ermee over mijn benen en leunde achterover met mijn hoofd tegen het zachte kussen dat aan het bad bevestigd was. Het zeperige water borrelde om me heen.

Was het mogelijk dat sprookjes werkelijkheid werden? Hoeveel gelukkiger was Assepoester?

'Het bad is precies goed voor je,' zei Pamela toen ze binnenkwam. Ze had een kleine handdoek om haar haar gebonden en droeg een lange roodzijden badjas met Japanse letters op de voorkant. Op haar wangen en voorhoofd waren dunne laagjes modder te zien. 'Hoe is het?'

'Heerlijk,' zei ik, en probeerde niet naar haar te staren.

'Joline heeft er een beetje te veel badschuim in gedaan, zie ik, maar dat geeft niet. Jij en ik zijn geboren om onszelf te verwennen. Voor jou werd het een tijdje uitgesteld, maar dat is nu voorbij,' verklaarde ze met de zelfverzekerdheid van een koningin. 'Peter zegt dat je nieuwe thuis je bevalt.'

'Het is een paleis,' zei ik.

Ze lachte. 'Waarom niet? We zijn immers een paar prinsessen? Heb je de jets al geprobeerd?' 'Jets?'

Ze bukte zich en drukte op een koperen knop aan het voeteneind van het bad, en plotseling begon het water wild te kolken, harde stromen sloegen tegen mijn benen. Ik gilde van pret, en ze lachte. Het schuim kwam steeds hoger, tot ik het opzij moest vegen om haar te zien. Ze drukte weer op de knop, en de jets stopten.

'Ik moet niet vergeten tegen Joline te zeggen dat ze te veel badschuim heeft gebruikt, zodat ze het morgenavond goed doet.'

'Morgenavond?' Zou ik elke avond zo'n bad nemen?

'Natuurlijk, je moet je huidporiën elke dag reinigen en het gif verwijderen. Deze gels en poeders en schuim,' ging ze verder, wijzend naar de flessen en potten die Joline had gebruikt, 'zijn met de grootste zorg uitgezocht. Een van de beste dermatologen in het land geeft me advies voor mijn huidverzorging. Ik wil niet dat je die afgrijselijke vlekken en puistjes krijgt zoals andere tieners,' zei ze zo heftig, dat mijn hart begon te bonzen. 'Niet mijn dochter, niet de dochter van Pamela Thompson.'

Ze duwde wat schuim opzij en bestudeerde mijn haar.

'We hebben nog een hoop te doen,' merkte ze op, terwijl haar vingers mijn lokken betastten. 'Je haar voelt aan als stro, en het moet aanvoelen als zijde. En het moet dikker worden. Ik zal het de eerste keer wassen.' Ze liep naar de badkamerkast om een fles shampoo uit te zoeken. 'We beginnen hiermee,' besloot ze. 'Maak je haar nat.'

Ik liet me omlaagzakken tot mijn hoofd onder water was en kwam toen boven in haar wachtende handen. Ze goot de shampoo over me heen en begon die in mijn haar te masseren. Ik voelde de einden van haar lange nagels over mijn schedel krassen. Een paar keer deed ze me pijn, maar ik zei niets. Toen ze klaar was, zei ze dat ik weer onder moest duiken. Tot mijn verbazing volgden haar handen me en bleven mijn schedel masseren tot mijn longen begonnen te branden. Hijgend kwam ik boven.

Ze draaide een douchekop aan die aan een korte slang beves- tigd was en spoelde me af. Toen liep ze terug naar de kast om een conditioner te pakken. Ze masseerde die erin en zei dat ik die er een tijdje in moest laten.

'Ik heb er nog nooit zo lang over gedaan om mijn haar te was- sen,' bekende ik. Het leek me maar een hoop werk, en ik kon me niet voorstellen waarom het zo belangrijk was dat je haar aanvoelde als zijde in plaats van stro, maar ik hield mijn mond.

'Van nu af aan moet je het elke dag doen. Je moet proberen geen dag over te slaan, zelfs niet als je ziek bent. Schoonheid als de onze is nooit vanzelfsprekend, Brooke. Heb je wel eens gehoord van antitoxinen?'

Ik schudde mijn hoofd.

'Toxinen maken je oud, maar er bestaan antitoxinen om ze te bestrijden en te voorkomen dat we te snel oud worden. Ik ben van plan er nooit naar mijn leeftijd uit te zien, zelfs al moet ik ertegen vechten met plastische chirurgie. Ik weet wat je denkt,' ging ze verder voor ik een woord kon zeggen. 'Je denkt dat ik al plastische chirurgie heb gehad, hè?'

'Ik weet niet eens wat plastische chirurgie doet,' bekende ik.

Ze luisterde niet. 'Plastische chirugie is de kunstmatige noodoplossing,' doceerde ze. 'Het is iets voor luie vrouwen. Als je op je voeding let, voldoende lichaamsbeweging neemt, en je huid verzorgt zoals jij en ik doen, is er geen enkele reden om onder het mes te gaan.'

'Zal ik er nu uit komen?' vroeg ik. Ik wilde haar niet in de rede vallen, maar het water begon koud te worden. 'Wat?'

'Zal ik uit het bad komen?'

'O, we moeten eerst je conditioner nog uitspoelen,' zei ze, en Pakte de korte slang weer op. 'Voortaan zul je dit zelf kunnen, en als je te moe bent, kan Joline het voor je doen.'

'Dit is de eerste keer dat ik me kan herinneren dat iemand mijn haar heeft gewassen,' zei ik. 'Waarschijnlijk hebben ze het gedaan toen ik een baby was.'

'Je bent altijd een baby als het erop aankomt je te laten vertroetelen, vooral door mannen. Laat ze nooit geloven dat ze je gelukkig hebben gemaakt.'

'Waarom niet?'

'Dan denken ze dat ze genoeg gedaan hebben. Ze kunnen nooit genoeg doen. Dat is ons motto. Oké, kom er maar uit.' Ik stond op.

'Precies wat ik dacht. Je hebt een uitstekend figuur. Geen onsje babyvet,' merkte ze op. 'Eigenlijk,' zei ze, terwijl ze me daar naakt liet staan zonder de handdoek aan te reiken, 'ben je wat gespierder dan ik verwachtte. We mogen niet te hard worden,' zei ze, terwijl ze in mijn dijspier kneep. 'Mannen willen graag dat een vrouw ook voelt als een vrouw.'

Eindelijk gaf ze me de handdoek, en ik wikkelde die snel om me heen en droogde mijn lichaam af, terwijl ze me aandachtig opnam.

'Had je geen beha aan?' vroeg ze.

'Nee.'

'Je borsten beginnen zich te ontwikkelen. Een vrouw kan nooit vroeg genoeg beginnen om uitzakken te voorkomen,' verklaarde ze. 'We gaan morgenochtend eerst nog wat meer ondergoed voor je kopen. Ga aan tafel zitten, dan zal ik je haar drogen en borstelen.'

'Dank u,' zei ik, en ging zitten, met de handdoek nog om me heen gewikkeld.

Ze schakelde de haardroger in en ging met de borstel door mijn haar. 'Het is leuk om iemand anders te hebben om tot ontwikkeling te brengen. Ik zou dat niet met zomaar iemand kunnen. Ik moest een jong meisje hebben dat een belofte inhield. Het verbaast me alleen dat je zulke brede schouders hebt.' mompelde ze. 'Gek, dat me dat nooit is opgevallen.'

'Mijn schouders?'

'Hoe heb je die zo... mannelijk gekregen? Je doet toch niet aan gewichtheffen, hè?'

Ik schudde mijn hoofd. Wat mankeerde er aan brede schouders?

Het zal wel gewoon gebeurd zijn. Ik weet zeker dat het gelijk met je hormonen zal veranderen. En we kunnen ze een eindje op weg helpen,' fluisterde ze in mijn oor.

'Wat kunnen we?'

'Onze vrouwelijke hormonen efficiënter maken. Ik heb wat pillen en voedingssupplementen gekregen van mijn voedingsdeskundigen. Ik zal je er alles over vertellen. O, er is zoveel te doen. Vind je dit niet fijn?' zei ze. 'Kijk eens hoeveel mooier je haar nu is en voelt? Vooruit dan, raak het eens aan.' Ik deed het. Het voelde inderdaad zachter. Ik knikte.

'Je zult eerder dan je denkt een deelneemster zijn,' zei ze.

'Een deelneemster?'

'Aan schoonheidswedstrijden.' Ze lachte. 'Misschien schrijf ik je in voor de Miss Teenage New York dit jaar. Ja, dat zal ik doen,' besloot ze onmiddellijk. 'En jij zult winnen. Denk je eens in wat ze zullen zeggen.' Ze deed een stap achteruit. De krantenkoppen flitsten voor haar ogen toen ze eraan dacht en ze met de borstel in de lucht schreef. '"Pamela Thompsons dochter uitgeroepen tot Miss Teenage New York." Prachtig.'

Ik staarde naar haar spiegelbeeld. Ze fantaseerde nog over een of andere scène op het podium van een schoonheidswedstrijd. Mijn blik ging weer naar het toilet. 'Wat is dat?' vroeg ik.

'Wat?' Ze keek. 'O, dat is een bidet. Weet je niet wat dat is?' Ik schudde mijn hoofd. 'Arm kind. Dat is om onze geheime plekjes schoon te houden,' zei ze. 'Je moet het elke dag doen. Vrouwen realiseren zich niet hoe ze kunnen... ruiken.'

Ik keek haar met grote ogen aan.

Het is ook een prettig gevoel,' zei ze. Ze lachte. 'Mannen willen dat dat de gezondste en reinste plaats van ons lichaam is. Maar ik wed dat je dat allemaal al weet, hè?' vroeg ze behoedzaam.

'Nee,' zei ik. 'Niet echt.'

'Niet echt?' Ze staarde me even aan. 'Ben je maagd?'

'Eh-eh,' antwoordde ik, verbaasd dat ze dat zelfs maar vroeg.

'Wat een geweldig idee,' verklaarde ze. 'Maagd tot je je eerste grote missverkiezing wint. Ik vind het fantastisch. Je moet me beloven dat je je niet aan de eerste de beste jongen zult geven, Brooke. Seks is je schat,' adviseerde ze. 'Die moet je bewaken als een draak die de potten goud in zijn grot bewaakt. We zullen hier nog veel over praten. Daar zijn moeders voor. Ik ben een moeder,' verklaarde ze, en bekeek zichzelf in de spiegel. 'Geen zinnig mens zou toch ook maar één seconde denken dat ik oud genoeg ben?' Ze lachte, en keek toen weer naar mijn kleren.

'Die moeten we zo gauw mogelijk kwijt zien te raken. Het spijt me dat je ze hier mee naartoe hebt genomen,' zei ze.

'Wat?' vroeg ik.

Ze pakte mijn T-shirt en spijkerbroek op of ze besmet waren.

'Bah! Ze stinken nog naar dat afschuwelijke tehuis. Ik vind spijkerbroeken voor meisjes trouwens toch afschuwelijk.'

Ze trok een la open en haalde er een schaar uit. Voor ik kon protesteren stak ze de schaar in het zitvlak van mijn broek en knipte er een grote scheur in. Toen trok ze hem uit elkaar en gooide hem bij mijn T-shirt op de grond.

'Laat maar liggen, dan kan Joline ze in de vuilnisbak gooien,' zei ze.

Ze waste haar handen alsof ze viezigheid gehanteerd had en lachte toen om mijn geschokte gezicht.

'Tijd om iets uit te zoeken dat je aan tafel kunt dragen,' zei ze. 'We moeten er samen mooi uitzien voor Peter als we binnenkomen. Hij moet zijn adem inhouden van bewondering. Van nu af aan moeten we, als we samen een vertrek binnenkomen, ons publiek fascineren. Daarvoor,' verklaarde ze met een kort knikje, 'zijn we op de wereld.'

Voor ik haar volgde naar de slaapkamer, ging ik gauw naar mijn spijkerbroek en haalde mijn haarlint eruit, dankbaar toen ik zag dat het niet in tweeën geknipt was. Ik klemde het stevig in mijn hand, en terwijl ze al mijn nieuwe kleren nakeek, stopte ik het in een la. Ik was bang dat ze dat ook zou willen weggooien.

'Nee, nee, nee, misschien, ja,' zei ze, en haalde de blauwe jurk van het hangertje. 'Pas deze eens aan.' Ze overhandigde me de jurk en deed een stap achteruit.

Waarom moest ze me weer daarin zien? Ze had me in de winkel al met die jurk aan gezien. Ze wist hoe ik erin uitzag.

'Zou je niet eerst een slipje aantrekken?' vroeg ze glimlachend, toen ik de handdoek liet vallen en mijn hand uitstak naar de jurk.

Ik knikte en liep naar de ladenkast. Toen ik het slipje had aangetrokken, liet ik de jurk over mijn hoofd glijden en trok hem omlaag. Hij zat nogal strak en had brede schouderbanden en een u-vormige kraag. Ik draaide me naar haar om en ze trok een lelijk gezicht.

'Ik begrijp niet dat het me niet eerder is opgevallen, maar je schouders en armen zijn zo...'

'Zo wat?' vroeg ik.

'Mannelijk,' herhaalde ze. 'Ik zal met mijn dokter over je moeten praten. Er moet een manier zijn om je een wat zachtere uitstraling te geven. Nu zie je waarom kleren net levende dingen zijn.'

Ik schudde mijn hoofd.

'Ze nemen een verschillende persoonlijkheid aan in een verschillende omgeving. In het warenhuis, in dat felle licht, leken de kleuren verbleekt, en zagen de kleren er op een bepaalde ma- nier uit, maar hier, in een warmere omgeving, in een slaapkamer of eetkamer, zijn ze anders. Ik zou deze nooit voor je gekocht hebben,' eindigde ze. 'Voortaan zal ik je kleren thuis laten brengen, zodat je ze hier kunt passen.'

'Hier? U bedoelt in mijn kamer?'

'Natuurlijk,' zei ze. 'We hadden gewoon te veel haast. Maar' - ze herstelde zich met een glimlach - 'niets aan de hand. We kopen er gewoon nog wat bij. Hoe ervaren ben je met make- up?'

'Ik doe soms wat lippenstift op,' zei ik.

'Lippenstift?' Ze lachte. 'Ga aan je toilettafel zitten. Toe dan. Gauw een beetje. Ik moet mijn eigen haar nog doen en me opmaken.'

Waarom moesten we ons zo optutten voor het eten? vroeg ik me af. Kwamen er nog meer mensen? Was het een soort party?

Ik ging zitten, en ze kwam achter me staan. Ze knipte de ver- grootspiegel aan, en het licht verjoeg alle schaduwen uit mijn gezicht. Toen legde ze haar handpalmen tegen mijn wangen en draaide mijn gezicht heen en weer, terwijl ze me bestudeerde.

Ze knikte. 'Nu je onder het licht zit, zie ik waar we je neus smaller moeten laten lijken. Ik wil de nadruk leggen op je ogen en je liplijn een tikje verbreden.'

Ze begon te werken alsof ik opgemaakt werd voor een bal. De verbazing op mijn gezicht was duidelijk te zien. Ik was er nooit goed in geweest mijn gevoelens te verbergen. Altijd als ik iets belachelijk vond, trok ik mijn mondhoeken op in een aanstellerig lachje dat mijn gevoelens verraadde. Een van mijn leraressen van de basisschool had eens tegen me gezegd dat mijn voorhoofd net een schoolbord leek, waarop mijn gedachten in heldere, witte letters geschreven stonden.

'Elke keer als je deze kamer uit gaat, en vooral als je dit huis verlaat,' doceerde Pamela, 'moet je eraan denken dat je op het toneel staat. Een vrouw, een echte vrouw, treedt altijd op, Brooke. Elke man die naar je kijkt is je publiek. Of we willen of niet, we zijn aantrekkelijk, en dat betekent dat de ogen van de mannen op kleine spotlights lijken die altijd op ons gezicht en ons lichaam zijn gericht.

'En ook al ben je eeuwen getrouwd of ga je maanden met een vriend om, je moet hem, altijd als hij je ziet, blijven ver-

en met je elegantie en schoonheid, begrepen?'

'Waarom?' vroeg ik.

'Waarom?' Ze hield op en zette haar handen op haar heupen. 'Ten eerste omdat ze, als we dat niet deden, naar anderen zouden kijken, en verder omdat we altijd in het middelpunt van hun aandacht willen staan. Wacht maar,' vervolgde ze, terwijl ze verder ging met me op te maken, 'tot je eenmaal met de concurrentie te maken krijgt. Je zult het zien. Het is een moordende, genadeloze wereld als het erom gaat de affectie van de mannen te winnen. Elke vrouw, of ze het wil toegeven of niet, concurreert met elke andere vrouw. Als ik een kamer binnenkom, wie denk je dan dat het eerst naar me kijkt? De mannen? Nee. Hun vrouwen kijken naar me en beven.

'Ik heb zo'n idee,' eindigde ze, 'dat ik je net op tijd gevonden heb. Je bent nog jong genoeg om goede gewoontes te ontwikkelen. Druk je lippen op elkaar. Zo,' zei ze. 'En laten we je nu eens bekijken.'

Ze draaide mijn hoofd naar de spiegel en ging weer achter me staan. Haar handen bewogen me zo, dat ze mijn profiel kon zien.

'Zie je het verschil? Je kwam hier binnen als een kind, en nu zie je eruit als een jonge vrouw, en dat is wat ik van je ga maken.'

Ik staarde naar mezelf. Met de eyeliner, de rouge, de lippenstift, zag ik er inderdaad heel anders uit, maar ik wist niet zeker of ik het wel zo mooi vond. Ik voelde me een beetje een clown. Ik durfde niets te zeggen, en was doodsbang dat mijn afkeuring op mijn schoolbord van een voorhoofd te lezen was. Maar als dat zo was, zag ze het niet. Misschien omdat ze het bedekt had met make-up.

Denk niet dat je een hoop tijd in de zon moet zitten om zo'n teint te krijgen, Brooke. De zon verwoest je huid. Die afgrijse- lijke ultraviolette stralen verouderen ons. We hebben die trouwens toch niet nodig met deze make-up. Zo, je bent klaar. Kom

mee en praat tegen me terwijl ik me aankleed.'

Ik stond op en liep achter haar aan.

'Wacht eens,' zei ze op een harde toon, die ik nog niet eerder van haar gehoord had. 'Je was toch niet van plan op blote voeten rond te lopen, hè?' De manier waarop ze op blote voeten zei deed het op een doodzonde lijken.

'Wat? O,' zei ik, omlaagkijkend.

'Trek de schoenen aan die bij die jurk horen,' zei ze streng.

Ik liep naar de kast en staarde naar de tientallen paren die ze voor me had gekocht.

'Het tweede paar van rechts,' zei ze ongeduldig. 'Je moet nog zoveel leren. Goddank dat ik ben langsgekomen.'

Ik trok mijn schoenen aan en volgde haar naar buiten, terwijl ik door de deur van de badkamer naar mijn gescheurde spijkerbroek en T-shirt keek, die op de grond lagen. Het was of ik afscheid nam van een oude vriend. In mijn dure kleren, met mijn gekapte haren en een opgemaakt gezicht, had ik het gevoel dat ik iemand verraden had. Mijzelf?

'Kom mee,' drong ze aan, toen ik aarzelde. 'Peter is al beneden. Natuurlijk moeten we mannen altijd laten wachten. Dat is een gouden regel. Kom nooit op tijd en kom nooit, nooit te vroeg. Hoe langer ze moeten wachten, hoe groter hun verwachting en hoe luider het applaus in hun ogen. Schiet op nu, ik heb tijd nodig om mezelf ook mooi te maken.'

Ik haastte me achter haar aan, en toen ze de dubbele deur van de grote slaapkamer opendeed, voelde ik mijn adem als een reusachtige zeepbel in mijn keel blijven steken. Het was geen slaapkamer; het was een apart huis!

Er was een lange, met tapijt beklede overloop die naar twee treden voerde. Rechts was een zitkamer met meubels en een televisietoestel. Links was een slaapkamer die voor een koningin had kunnen zijn. Hij was rond en had een witmarmeren open haard, maar wat me het meest verblufte was het bed, want ook dat was rond, met grote, donzige kussens. Erboven was een

plafond met spiegels. Overal waren spiegels. Ik staarde met open mond om me heen.

Pamela zag mijn verbijstering en lachte.

'Misschien begrijp je nu wat ik bedoelde toen ik zei dat we altijd op het toneel staan, altijd optreden, Brooke.' Ze keek naar het bed en toen naar het plafond. 'Weet je hoe het voelt?' vroeg ze, met een stem vol passie.

Ik schudde ontkennend mijn hoofd.

'Of we in onze eigen film spelen, en weet je wat?'

Ik wachtte, bang om adem te halen.

'Wij spelen altijd de hoofdrol. Wij zijn altijd de ster,' zei ze lachend.