Toen Raven en Butterfly waren uitgetafeltennist kwamen ze naar het balveld, en ik nam Raven terzijde en vertelde haar wat Louise had gedaan.

'We halen het hele huis overhoop en trekken haar haren uit,' dreigde ze.

'Dat zou ik graag willen, maar dat kunnen we niet. Ik wil niet dat ze weet dat ik haar afluisterde,' verklaarde ik, 'en bovendien, wil jij Gordon daarna onder ogen komen?'

Raven bedaarde. Het beeld van een woedende Gordon Tooey suste zelfs haar Latijnse temperament. In de winter, als het erg koud was en Gordons adem zichtbaar uit zijn neusgaten kwam, vond ik die meer op de rookwolken van een draak lijken.

'Dat is niet eerlijk. We zouden het iemand moeten kunnen vertellen,' jammerde ze.

'Alsof ze naar ons zouden luisteren,' zei ik. 'Onze enige hoop is weglopen en ons eigen leven opbouwen.'

'Weglopen?' Ze staarde me met grote ogen aan. 'Het is een idee,' zei ze toen en keek teleurgesteld dat ze daar niet zelf aan gedacht had. 'Ja, dat is een goed idee.'

'Laten we nog even wachten met erover te praten,' zei ik. 'Ik wil eerst een plan bedenken.'

'Meen je het serieus?' Ze lachte. 'Brooke, ik vind dat je de spijker op zijn kop slaat.' Daarop vertelde ze me dat ze naar haar kamer ging om zich te verkleden, want dat ze met Gary Davis naar de film ging, een jongen van onze leeftijd, die feitelijk meer een kameraadje was dan iets anders.

We mochten met jongens uitgaan als we zestien waren, maar we moesten vóór elf uur 's avonds terug zijn. De avondklok werd streng gehandhaafd. Als je een van de regels overtrad, mocht je een maand lang, misschien zelfs twee maanden, niet uit. Crystal en ik hadden een paar afspraakjes gehad, maar Butterfly werd zenuwachtig zodra een jongen zelfs maar met haar probeerde te praten.

Raven probeerde altijd een dubbele afspraak te maken met een van ons, al begreep ik nooit goed waarom, tot Crystal me een keer vertelde dat ze dacht dat Raven niet graag alleen was met de jongens met wie ze uitging. Ik vroeg Crystal waarom Raven er dan in toestemde om afspraakjes te maken, en Crystal zei dat Raven een optimiste was, die altijd het goede in mensen wilde zien.

Omdat Raven de meeste afspraakjes had, was ze altijd bereid ons advies te geven over jongens, hoe we er achter moesten komen of ze oprecht waren, of alleen maar op een goedkoop avontuurtje uit waren. Ze wist ook hopen manieren om de jongens kwijt te raken die probeerden te ver te gaan. Blijkbaar had ze veel ervaring in het afwimpelen van ongewenste avances. Ze zei dat de helft van de jongens met wie ze uitging onder de soortnaam 'Octopus' vielen.

Toen ik verliefd was op een jongen van mijn tennisteam, Bobby Sanders, vroeg ik Raven waarom hij me nooit bekeek. Ze zei dat het waarschijnlijk kwam omdat ik hem nooit liet winnen als we tegen elkaar speelden.

'Jongens houden er niet van als meisjes beter zijn dan zij in een sport. Je beledigt hun ego,' legde ze uit.

'Ik probeerde er alleen een goed spel van te maken,' riep ik uit.

'Nee, dat deed je niet. Je probeerde te winnen. Jij speelt altijd om te winnen,' beschuldigde ze me met een lachend gezicht. Ik kon het niet ontkennen. Ze had gelijk. Het lag niet in mijn aard om opzettelijk te verliezen. Zou dat het me onmogelijk maken iemand te vinden van wie ik kon houden en die van mij hield?

Ik vond het vervelend Crystal in dergelijke kwesties om haar mening te vragen. Dan zette ze haar bril af, maakte de glazen schoon, dacht even na en begon vervolgens de paargewoonten van walvissen te beschrijven of zoiets.

'Vertel me niks over dieren,' klaagde ik. 'Mensen zijn anders' 'Niet echt,' antwoordde ze, en ging verder met een discussie over de evolutie en dat mensen in werkelijkheid veel meer op dieren leken dan ze dachten.

Spaar me, dacht ik dan en zocht een excuus om weg te komen voor ze me op de proef stelde.

Het was gemakkelijker om indirect via Raven te leven, gemakkelijker om in bed te liggen en te wachten tot ze terugkwam van een afspraak, en terwijl ze zich uitkleedde te luisteren als ze haar avond beschreef, en me alles voor te stellen. Meestal vertelde ze even graag over haar afspraakjes als ik ernaar luisterde, maar toen ze terugkwam van haar afspraak met Gary, kon ik zien dat er iets mis was.

'Ik weet niet wat Gary vanavond bezielde,' zei ze nijdig. 'Ik denk dat hij geen haar verschilt van alle anderen. Hij kon zijn handen niet thuishouden. Toen ik hem eindelijk een schop gaf om hem van me af te houden, lachte hij alleen maar.' Ze zweeg even en haalde beverig adem. 'Hij zei dat iedereen wist waar meisjes als ik goed voor waren. Hij zei dat hij verhalen over me gehoord had.'

'Wat voor verhalen? Hebben jongens leugens over je rondverteld?' Ik was plotseling zo kwaad, dat ik wilde dat ik in die auto had gezeten om Gary eens en voor al duidelijk te maken wat ik vond van hem en zijn smerige vriendjes.

Raven haalde een paar keer diep adem en begon. 'Toen ik jonger was en bij mijn moeder woonde, zwoer ik dat ik nooit zo zou worden als zij, Brooke. Telkens als ze weer een andere man mee naar huis nam, haatte ik haar meer, minder om wat ze mij aandeed, dan om wat ze zichzelf aandeed. Ik kon nooit begrijpen waarom ze zich zo gedroeg.

'Later, toen ik hier kwam en naar school begon te gaan, haatte ik het dat we allemaal werden beschouwd als "Die weeskinderen, die meisjes van de wezenzorg", alsof we iets minderwaardigs waren. Toen merkte ik dat de jongens zich tot me aangetrokken voelden en dat ik me gemakkelijk zelfbewust kon voelen als ik door die gangen liep en er wat sexier uitzag dan de meeste meisjes. O, ik denk dat ik plaagde, maar ik voelde me goed, soms zelfs machtig. Ik was niet gewoon een van die "wezen". Misschien deed mijn moeder wat ze deed om zich geen onbenul te voelen. Ik weet dat het jou allemaal onzinnig voorkomt, maar misschien probeerde ze ook om opgemerkt te worden, en raakte ze eraan verslaafd, aan het drinken, de drugs...

'Dat zal mij niet gebeuren, Brooke, maar ik schaam me er niet voor dat de jongens naar me kijken en me begeren. Ik denk dat ik mijn moeder niet meer zo erg haat. Ik ben wat veranderd, maar we veranderen allemaal, nietwaar, Brooke?'

'Dit huis maakt dat je verandert,' zei ik, niet in staat mijn verbittering te verhelen. 'Ik kan het je niet echt kwalijk nemen dat je met je sex-appeal loopt te pronken, Raven, maar denk eraan dat het gevaarlijk is.'

'Ik weet het. Gary zei dat veel van de jongens met wie ik uit ben geweest zeiden dat we tot het uiterste waren gegaan. Dat is niet waar, ik zweer het je. Dat zal altijd het grote verschil blijven tussen mij en mijn moeder, Brooke. Ik moet echt om een man geven voor ik dat met hem zal doen. Die griezels verzinnen het gewoon. Het is zo... frustrerend. Ik wil dat ze me aardig vinden, maar ik wil niet die slechte reputatie.'

'Dat is niet belangrijk, Raven. Jij weet wie je bent. De mensen die om ons geven, de mensen die er echt op aan komen, zullen het begrijpen,' zei ik.

'Heus? We zijn wezen, Brooke. We hebben niemand om ons te verdedigen. Wie we zijn doet er minder toe dan wie de mensen denken dat we zijn.

'Het is als een vloek, een vloek die we niet helemaal van ons af kunnen werpen. En we hebben niets gedaan om dat te verdienen,' fluisterde ze en draaide me haar rug toe.

Toen ik in slaap viel, vroeg ik me af of ze gelijk had. Ik hoopte maar van niet.

De hele volgende week zei Butterfly niets over de Lockharts Eindelijk, op een ochtend tijdens het ontbijt, bleef Louise bij onze tafel staan om Butterfly te vertellen dat de Lockharts haar niet konden nemen.

'Ze zijn nog niet klaar voor kinderen,' zei ze. 'Maar maak je geen zorgen, lieverd. Op een goeie d ag zal er een aardig echtpaar langskomen en je onder z'n vleugels nemen. Jullie allemaal,' ging ze verder, naar Crystal, Raven en mij kijkend.

'We zullen niet onze adem inhouden, Louise,' zei ik.

'Dat is niet de juiste houding, Brooke. Je moet positief denken,' preekte ze.

'O, ik denk heus wel positief,' zei ik. Raven keek naar mij en glimlachte.

Louise ging rechtop staan en liep naar een andere tafel om iemand aanwijzingen te geven hoe hij zijn bestek moest gebruiken. Butterfly zag eruit of ze bezig was weg te kwijnen. Ze liet haar hoofd hangen en speelde met haar eten, schoof haar eieren van de ene naar de andere kant van haar bord.

We keken elkaar aan en toen ging Crystal aan het werk.

'Je moet het je niet aantrekken, Butterfly,' zei ze. 'Als ze jou niet willen hebben, zouden het toch geen goede ouders voor je geworden zijn. Je wilt toch niet wéér bij de verkeerde mensen terechtkomen?'

Butterfly keek op en schudde haar hoofd. De tranen glinsterden in haar ogen. Het was of we alle vier opnieuw waren afgewezen.

'Als de juiste mensen komen, zul je het weten. Er zal een soort wisselwerking tussen jullie ontstaan, een goed gevoel, Het zal net zijn of je ze hun leven lang gekend hebt,' ging Crystal verder zou een voortreffelijke arts worden, dacht ik. Ze wist precies hoe ze iemand op moest peppen.

'Ze vonden me aardig,' zei Butterfly, 'en ik vond hen ook aardig. Het waren lieve mensen.'

'Als ze zich bedachten, waren ze niet goed voor jou,' deed ik een duit in het zakje. 'Je hebt gehoord wat Crystal zei. Ze heeft gelijk.'

We wilden haar niet vertellen dat Louise haar kansen had verijdeld. Als ze geen hoop meer had, zou ze zich misschien nog meer terugtrekken dan nu al het geval was. Dat wist ik, want ik voelde me net zo.

'Bovendien,' zei ik, met een knipoog naar Raven, 'heb ik een ander idee, waar ik binnenkort mee voor de dag zal komen.'

'Niet doen,' waarschuwde Crystal.

'Wees maar niet bang. Ik wil er niet over praten voor ik een goed plan heb.'

'Om wat te doen?' vroeg Butterfly nieuwsgierig.

'Om...'

'Brooke.' Crystal sperde haar ogen open en trok haar wenkbrauwen op, zoals ze altijd deed als ze kwaad was.

'Geduld,' zei ik tegen Butterfly. 'Het is een verrassing.'

Crystal schudde haar hoofd.

'Valse beloftes kunnen nog meer pijn doen, Brooke,' waarschuwde ze.

'Dit is geen valse belofte. Je zult het zien,' zei ik.

'Ik sta achter je,' verklaarde Raven, en richtte haar onyx-zwarte ogen op Crystal.

'Gek, maar dat verbaast me niets,' zei Crystal.

We wijdden onze aandacht weer aan ons ontbijt.

Het was de laatste schoolweek. Het grootste deel van de tijd werd nu besteed aan het repeteren voor de eindexamens. De gebruikelijke opwinding van de naderende zomervakantie hing in de lucht. De oudere kinderen in het pleeghuis konden solliciteren naar een baantje. Firma's, winkels, zelfs advocatenkantoren, die een vakantiehulp zochten, stuurden een aanvraag in, die Louise °P het mededelingenbord prikte. Wie belangstelling had vulde een sollicitatieformulier in, dat door Louise werd doorgezonden Het maakte deel uit van de politiek van het systeem om lokale bedrijven om medewerking te verzoeken. Ons leek het soms meer op liefdadigheid. De bedrijven schepten er vaak over op dat ze weeskinderen in dienst namen. Crystal, Raven en ik hadden vorige zomer gewerkt en hadden nog wat geld op onze spaarrekening staan. Ik had daar plannen mee, maar er zou iets dramatischers voor nodig zijn om Crystal te overtuigen, en ik wist dat het zonder haar onmogelijk zou zijn Butterfly erbij te betrekken. Bovendien, ondanks haar pessimistische houding en haar gepreek, hield ik echt van Crystal. Ik hield van allemaal en zij hielden van mij.

Die vrijdagavond, het laatste weekend vóór de examens, stormde Louise kort voor het avondeten de kamer van Crystal en Butterfly binnen. Raven en ik waren aan het studeren toen we Louise hoorden schreeuwen.

'Jullie kennen de regels over sigaretten hier in huis!' zei Louise tegen Crystal en Butterfly. 'Gordon maakt zich erg overstuur. Het gebouw kan in een paar minuten in brand vliegen.'

'We hebben geen sigaretten,' zei Crystal. 'We roken nooit, niemand van ons. Ik weet hoe slecht roken is.'

'Natuurlijk rookt ze niet,' zei ik lachend, toen ik naast Louise ging staan. 'Zij zou de laatste zijn om een sigaret in haar kamer te hebben. Ze veegt altijd iedereen de mantel uit. Als je ons echt ooit bekeek en ons zag zoals we zijn, zou je dat weten,' zei ik uitdagend.

'Bemoei je met je eigen zaken, Brooke, anders geef ik je tien strafpunten.' Ze keek weer naar Crystal en naar Butterfly die weggedoken zat in haar stoel. Ik kon zien dat ze begon te hyperventileren. 'Dit is voor mij even onaangenaam als voor jullie, ging ze verder. 'Ik wou dat jullie me niet in deze positie hadden gebracht, maar ik ben jullie pleegmoeder.'

'Waarom doe je dit, Louise? Wie heeft je verteld dat Crysta en Butterfly hebben gerookt?' vroeg ik.

'Dat doet er niet toe,' zei ze. 'Ga terug naar je kamer. Jullie allebei.'

Raven liep op haar af en ik pakte haar arm vast en schudde mijn hoofd.

'Wacht even,' zei ik. 'Ze zal direct wel inzien dat ze zich lelijk vergist.'

Plotseling liep Louise de kamer door naar Crystals geïmproviseerde boekenplank, begon de boeken van de plank te halen en haalde toen een doosje sigaretten te voorschijn. Ze hield het tussen duim en wijsvinger omhoog alsof het besmettelijk was.

'En wat is dit dan, als ik vragen mag?'

Crystal schudde haar hoofd en sperde haar ogen open.

'Ik heb geen idee hoe dat daar is gekomen, Louise.'

'Misschien is het hier naar binnen gewandeld,' zei Louise. Ze keek even naar Butterfly, die rood van angst zag.

'Jullie krijgen twintig strafpunten. Jullie blijven het weekend in je kamer.'

'Maar ik moet morgen naar de bibliotheek om de computer te gebruiken,'jammerde Crystal.

'Morgen ga je er niet heen. Jullie kunnen komen eten en dan gaan jullie weer terug naar je kamer. Jullie namen worden op het bord gehangen en jullie kamer is verboden terrein voor alle anderen,' zei ze nadrukkelijk, met een nijdige blik op Raven en mij.

'Je weet dat iemand anders ze daar heeft neergelegd, Louise. Crystal zou nooit iets met sigaretten te maken willen hebben, en je kunt onmogelijk denken dat Butterfly het heeft gedaan,' zei ik.

'Heb jij ze daar neergelegd, Brooke?' vroeg ze met toegeknepen ogen, alsof ze dwars door ons heen de waarheid kon zien.

'Natuurlijk niet. Niemand van ons rookt, Louise, je moet ons geloven.'

'Ik zou jou en Raven aanraden je om te draaien en terug te gaan naar je kamer, voor ik jullie ook twintig strafpunten geef.'

Ik stond op het punt te antwoorden toen ik Gordon de trap op hoorde komen. 

'Wat is er aan de hand?' vroeg hij.

'Niets. De zaak is onder controle,' zei Louise snel. Ze leek doodsbang voor hem. Hij keek kwaad naar Raven en mij, en toen naar Louise. Hij zag de sigaretten. 'Van wie zijn die?'

'Ik heb de zaak onder controle, Gordon,' zei ze iets zachter 'De schuldigen hebben hun straf gekregen.'

'Ze boffen dat jij het was en niet ik,' mompelde hij. De spieren in zijn kaak spanden zich. Allerlei soorten woede kwamen in Gordon Tooey op, dacht ik. Op een goede dag zou hij gewoon uit elkaar springen. Hij was, zoals Crystal vaak zei, ontvlambaar. Hij liep met grote passen langs ons heen de gang door naar hun privé- verblijf. Zijn laarzen dreunden op de houten vloer. Iedereen, zelfs Louise, liet haar ingehouden adem ontsnappen.

'Dit is niet eerlijk,' zei ik. Ik wilde nog meer zeggen, maar ik zag dat Crystal haar hoofd schudde en me praktisch smeekte mijn mond te houden. 'Belachelijk,' mompelde ik, draaide mezelf en Raven om en trok me terug.

Toen we Louise hoorden weggaan, slopen we terug naar de kamer van Crystal en Butterfly. Ze keken allebei verbijsterd. Crystal smeet haar boeken neer en bromde iets bij zichzelf.

'Ik móét naar de bibliotheek om de computer te gebruiken. Ik heb een paar dingen nodig om mijn werk af te maken.'

'Schrijf maar op wat ik moet opzoeken, dan ga ik voor je naar de bibliotheek, Crystal,' bood ik aan. Ze plofte neer op haar stoel.

'Wie heeft ons dit geflikt?' vroeg ze, verbijsterd over de snelheid waarmee een en ander zich had afgespeeld.

'Ik geloof niet dat ik er lang naar hoef te raden,' zei ik. 'Onze lieve Megan Callaway. Ze intrigeert al dagen om het ons betaald te zetten, vooral nadat ik haar in de eetzaal voor schut heb gezet.

'Waarom heeft ze de sigaretten dan niet in jouw kamer neergelegd?'

'Waarschijnlijk dacht ze dat het erger zou zijn voor jou en Butterfly om kamerarrest te krijgen dan voor Raven en mij, zei ik. 'En ze wist dat wat jou overkomt, ons allemaal overkomt.

'Ik haat het hier,' kermde Crystal. Het was niets voor haar om het zo fel te zeggen. 'Het verandert ons allemaal in... monsters.'

'Ik reken wel af met Megan,' zei ik.

'Dat doet me nu niet veel goed,' jammerde Crystal.

'Ik vind het niet prettig om de hele dag in de kamer te moeten blijven,' klaagde Butterfly. 'Vooral niet als het zulk mooi weer is. Bloemen hebben zon nodig,' ging ze verder, iets wat ze vaak zei, iets wat haar stiefmoeder haar geleerd had.

'Denk nog eens na over mijn voorstel, Crystal,' zei ik, haar strak aankijkend. Ze staarde me even aan, wierp een blik op Butterfly, en richtte haar aandacht toen weer op haar boeken.

Een paar andere kinderen waren uit hun kamer gekomen om te zien wat al die opschudding te betekenen had. Megan en haar kamergenote stonden aan het eind van de gang, en ik kon de voldane blik zien op Megans gezicht toen iedereen het nieuws doorgaf.

'Ik ga er alleen even naar toe om haar te laten weten dat we haar door hebben,' zei ik tegen Raven. Ik draaide me om en wilde naar Megan toe lopen, maar Raven hield me tegen.

'Ik heb een ander idee,' fluisterde ze. 'Kom mee.'

Verbaasd en nieuwsgierig volgde ik haar de trap af. We gingen naar de voorraadkast en Raven knipte het licht aan. Ze knikte naar Patty Orsini's polaroidcamera.

'Er zit een film in. Ze bewaart de laatste drie foto's voor een speciale gelegenheid. Dat heeft ze me gisteren verteld,' zei ze.

'En?'

'Ik heb een speciale gelegenheid in gedachten,' ging ze met een sluwe grijns verder, terwijl ze de camera van de plank pakte.

'Je kunt hier vijftig strafpunten voor krijgen,' waarschuwde ik haar.

'We lenen hem alleen maar. Wees maar niet bang.' Ze stopte de camera onder haar blouse, en we gingen snel terug naar onze kamer, waar ze haar idee uit de doeken deed.

'Raven, slimme duvel die je bent,' riep ik opgewonden uit.

'Waarom heb ik daar niet aan gedacht?'

Ze posteerde zich bij de deur, die we op een kier lieten staan terwijl we wachtten. De meisjes maakten zich om de beurt klaar om naar bed te gaan. Megan Callaway kwam zoals gewoonlijk haar kamer uit met haar handdoek. Ze had haar ochtendjas aan en ging naar de badkamer om te douchen. Zodra ze de deur dicht deed, knikte Raven, en we glipten samen de gang op, naar de badkamer. We luisterden aan de deur. Toen we de douche hoorden maakte Raven de deur open door haar plastic bibliotheekkaartje tussen het slot en de sponning te steken. Ik had de camera in mijn hand. Raven bewoog zich langzaam, stilletjes, en we gingen naar binnen. Raven trok het douchegordijn open en ik drukte af voordat Megan wist wat er gebeurde. Het was een geweldige opname, recht van voren. Ze gilde en we waren verdwenen.

Trillend van opwinding keerden we terug naar onze kamer en wachtten tot de foto was ontwikkeld. Hij kwam helder en perfect te voorschijn. Onze wraak lag voor het grijpen. We brachten de camera terug en lieten toen onze trofee aan Crystal zien.

'Als het Megan eens niet was die de sigaretten heeft neergelegd?' vroeg ze.

'Ik weet het zeker, en zelfs al heeft zij het niet gedaan, dan zat ze er op een of andere manier toch achter, Crystal.'

'We komen alleen maar nog meer in moeilijkheden, weet je,' zei ze.

'Op dit moment kan het me echt niet veel schelen,' antwoordde ik, maar Crystal keek naar Butterfly. 'Maak je geen zorgen, we zullen haar of jou er niet bij betrekkken. Laat het maar aan Raven en mij over.'

Megan Callaway had geen idee wat we gingen doen, maar we vermoedden dat ze naar Louise zou gaan, en verborgen de toto onder een bobbel in ons behang, vol vertrouwen dat een grondig onderzoek van onze kamer niets zou opleveren. Maar om wat voor reden dan ook, Megan zei niets tegen Louise.

'Dat was allesbehalve leuk gisteravond,' zei ze.

'Dat was ook niet de bedoeling,' antwoordde ik, en toen liet ik haar de foto zien. Ze verbleekte en zag zo wit als een doek, voor- jat een rode kleur zich over haar gezicht verspreidde. 'Er is geen jongen hier in huis die dit niet te zien krijgt, en denk maar niet dat je het aan Louise kan vertellen, want ze zal die foto nooit bij ons vinden,' zei ik.

Ze barstte bijna in tranen uit.

'Je staat nu op en gaat naar Louise en vertelt haar dat jij de sigaretten stiekem hebt neergelegd om wraak te nemen op Crystal of Butterfly. Als je dat doet, zal ik jou de foto geven en zal niemand hem zien. Als je het niet doet...'

Ik keek naar Billy Edwards. Toen stond ik op en liep doelbewust in zijn richting. Ze keek vol afgrijzen toe terwijl ik naast hem ging zitten en met hem begon te praten, mijn blik strak op haar gericht. Ik zag dat ze lang en moeilijk slikte en toen met gebogen hoofd opstond en de eetzaal uit liep.

Snel, om zeker te weten dat ze me niet zou verklikken terwijl ik de foto in bezit had, gaf ik hem aan Raven, die de eetzaal verliet en de foto in de voorraadkast verborg. We waren bijna klaar met ontbijten, toen Crystal en Butterfly verschenen. Aan Crystals gezicht was duidelijk te zien dat de straf voor haar en Butterfly was ingetrokken.

'Wat heb je gedaan?' vroeg ze, voor ze ging zitten.

'Niet veel. Ik heb haar de foto laten zien die we bij ons hadden en haar verteld dat we ervoor zouden zorgen dat elke jongen hier hem te zien zou krijgen, en haar toen beloofd hem aan haar te geven als ze alles opbiechtte.'

'Dat heeft ze gedaan,' zei Crystal. 'Ze heeft het weekend kamerarrest.'

'De eer komt Raven toe. Het was haar idee,' zei ik.

'Ik weet hoe ik dat tuig moet aanpakken,' pochte Raven.

'Ik ga naar de bibliotheek,' zei Crystal. Ze staarde ons even aan. 'Bedankt dat jullie ons geholpen hebben, maar ik wou...' 'Dat het nooit gebeurd was?' opperde ik.

Ze knikte.

'Ik heb je gezegd wat ik vind dat we moeten doen.'

'Laat me erover nadenken,' zei ze.

'Waarover?' vroeg Butterfly.

Ik keek naar Crystal en ze knikte.

'Over weglopen,' zei ik.

'Weglopen!'

Raven sprong op uit haar stoel om haar hand op Butterfly's mond te leggen en haar te zeggen dat ze niet zo hard moest praten. Een paar andere kinderen keken onze kant op; Gordon stond met oma Kelly te praten over een fornuis waarvan ze zei dat het niet goed werkte.

'Weglopen?' herhaalde Butterfly zachter, toen Raven haar hand van haar mond haalde.

'Ja,' zei Raven. 'Waarom niet? Ik heb genoeg van al die corvees, van het werken voor Gordon en Louise, onder het mom dat het zo goed is voor ons karakter en dat we de kost hier moeten verdienen. Ze exploiteren ons. Crystal heeft het ontdekt van het eten, ja toch?'

'Maar... niemand zal ons ooit kunnen adopteren als we weglopen,' kreunde Butterfly. 'En zelfs als ze dat konden, zouden ze geen wegloopsters willen hebben.'

'Niemand zal ons hier adopteren, Butterfly, althans niemand van ons.'

'Waarom niet? Ik was deze week toch bijna geadopteerd? Het kan gebeuren. Jij zei dat het kan. Je zei dat ik het moest willen. Je...'

'Louise heeft belet dat het zou gebeuren,' flapte ik eruit. Ze staarde me aan met haar mooie, droevige ogen.

'Hoe bedoel je?' vroeg ze. Ik vertelde haar wat ik had gehoord en wat er gebeurd was. Haar gezicht betrok, haar lippen trilden. 'Denken ze dat ik gek ben?'

'Nee. Ze weten dat je niet gek bent,' zei Crystal, 'maar om de een of andere reden stellen ze alles in het werk om ons hier te houden - voornamelijk natuurlijk om het geld. Dat is nog belastingvrij ook. Ik vrees dat Brooke gelijk heeft.'

'De mogelijkheden voor ons worden steeds minder, Butterfly,' zei Raven. 'Tieners zijn te lastig. Ouders willen dat hun kinderen eeuwig vijf blijven.'

'Raven heeft gelijk,' zei ik. 'Dat heb ik zelfs Gordon horen zeggen. Kleine kinderen, kleine problemen, grote kinderen, grote problemen. Bovendien,' ging ik verder, achteroverleunend, 'ik weet niet eens of ik nog wel geadopteerd wil worden. Ik ben zo lang alleen geweest, dat het net is of het zo hoort, als een paar oude schoenen of zo die je niet kwijt wilt.'

'Ik ook,' zei Raven.

'Dan moeten we het doen,' zei ik snel, naar Crystal kijkend. 'We moeten ons leven eindelijk in eigen hand nemen.'

'Waar moeten we naartoe?' vroeg Butterfly.

'Naar het westen,' zei ik. 'Californië.'

'Dan moeten we het hele land door,' fluisterde Butterfly.

'We stoppen waar we maar willen en waar we denken dat we gewenst zijn,' antwoordde ik. 'Maar ik heb zo'n idee dat we de hele weg zullen afleggen.'

Iedereen was stil, bedachtzaam, vol fantasie en dromen.

'Je kunt daar veel gemakkelijker danseres worden, Butterfly,' zei ik. 'En jij kunt dokter worden, Crystal. En jij kunt zangeres worden of actrice, Raven. Je kunt de hele dag naar audities gaan, de hele week, tot je een ster wordt.'

'En jij, Brooke?' vroeg Crystal.

Ik dacht na.

'Ik zou mezelf kunnen zijn,' zei ik.

Raven wilde het niet, maar ik gaf Megan de foto, zoals we hadden beloofd.

'Afspraak is afspraak,' verklaarde ik.

'Je maakt geen afspraken met dergelijke mensen,' zei Raven. 'Geloof me, Brooke. Ik weet het.'

Ze wist inderdaad veel over gemene, manipulerende mensen maar ik wilde niet veranderen in iemand die ik haatte. Ik schoof de foto onder Megans deur en vergat hem.

Die hele volgende week besteedde ik evenveel tijd aan het plannen hoe we weg zouden lopen en waar we naartoe zouden gaan als aan het studeren voor mijn eindexamen. Ik vroeg Crystal achter de computer te gaan zitten en een reisroute te zoeken van New York naar Californië.

'Hoe moeten we reizen?' vroeg ze. 'We kunnen niet met ons vieren gaan liften.'

'Laat dat maar aan mij over. Ik werk eraan.'

'Waaraan? Treinen, vliegtuigen? Ik bedoel, hoe moet ik een route uitstippelen als ik niet weet wat je denkt?'

Ik durfde het niet te zeggen, bang dat ze, als ze hoorde wat ik werkelijk in gedachten had, zich zou terugtrekken nog voordat we waren begonnen.

'Plan het voorlopig maar per auto,' zei ik.

'Per auto? En waar wil je een auto vandaan halen? Je hebt geen rijbewijs; je hebt niet genoeg geld voor een auto. Zelfs al zouden we al ons geld bij elkaar leggen, wat voor auto zouden we dan kunnen krijgen? En dan zouden we geen reisgeld meer hebben. Werkelijk, Brooke, ik...'

'Kun je dat ene niet voor me doen? Alsjeblieft?' vroeg ik. Ik wist dat ze van een uitdaging hield en graag wilde tonen hoe handig ze was met de computer.

'Goed. Ik zal op het Web de Automobile Club opvragen. Die geeft routes en kaarten. Waar gaan we heen in Californië?'

Ze haalde haar pen en blocnote voor de dag.

'Laten we beginnen met Los Angeles.'

'Oké.' Ze dacht even na. 'Het is bijna zomer. We kunnen een route nemen door het midden van het land of zelfs een noordelijke route. Ik zal een paar routes zoeken, en dan kunnen we het voor en tegen ervan bespreken.'

'Dat is precies wat ik graag zou willen, nadenken over het voor

en tegen,' zei ik. Ze keek me meesmuilend aan. 'Ik doe het niet als je me voor de gek houdt, Brooke.'

'Dat doe ik niet,' zwoer ik, maar ik moest onwillekeurig even glimlachen. Ten slotte omhelsde ik haar alleen maar. 'Doe het. Ik zorg wel voor de rest,' zei ik.

'Het lijkt me nog steeds een onuitvoerbaar plan, Brooke. Ik doe het meer als een intellectuele oefening dan iets anders. Ik zie gewoon niet hoe het mogelijk is,' zei ze, terwijl ze haar boekentas pakte en op weg ging naar de bibliotheek.

Ik wist dat ik nog al mijn overredingskracht nodig zou hebben om Crystal te overtuigen. Ze zou wel honderd goede en logische redenen hebben waarom mijn plan niet deugde, maar we konden niet weten dat Gordon haar diezelfde avond nog zo tot het uiterste zou brengen, dat ik had kunnen voorstellen om met een vliegend tapijt te gaan, en ze zou ja hebben gezegd.

Tegen tien uur ging Crystal naar de badkamer om een bad te nemen en zich te ontspannen. Behalve onze reisroute uitstippelen, had ze de hele dag gestudeerd. Morgen had ze haar laatste examens en ze was vastbesloten hoge cijfers te halen.

Ongeveer tien minuten nadat Crystal in bad was gegaan, sloeg Raven haar boek dicht en zwoer dat ze nooit meer een schrift of leerboek in zou kijken.

'Het kan me niet schelen, al zak ik voor alle vakken,' verklaarde ze. Raven was een goede leerlinge, maar we hadden nu allemaal genoeg van studeren.

Ik wilde juist zeggen dat ik het met haar eens was, toen we Crystal hoorden gillen. Ze gilde zo hard, dat het door de gesloten deur van de badkamer en door onze gesloten slaapkamerdeur heen drong. Ik holde naar buiten en zag Gordon wegsjokken, met een gereedschapskist in de hand. Raven keek naar mij en toen naar de deur van de badkamer, met angstige verbazing in haar ogen. Butterfly verscheen in de deuropening van hun kamer.

'Wat is er aan de hand?' vroeg ze.

'Ik weet het niet,' zei ik, terwijl ik langzaam naar de badkamer

liep. 'Crystal?' Ik hoorde snikken en we liepen de badkamer in. Crystal zat op de rand van het bad, een handdoek om haar lichaam gewikkeld, haar armen om zich heen geslagen. Ze was nog kletsnat, de zeep droop uit haar haren.

'Wat is er gebeurd?' vroeg ik. Raven deed de deur achter ons dicht.

'Hij... hij... kwam binnen en...'

'Gordon? Terwijl je in het bad zat?' vroeg Raven snel.

Crystal keek met betraande ogen naar ons op. Ze knikte.

'Ik hoorde niet dat hij de deur opendeed. Ik lag praktisch te slapen in het bad.'

'Had je de deur niet op slot gedaan?' vroeg Raven.

'Ja, natuurlijk. Hij moet hem van het slot hebben gedaan,' zei ze. 'Hij klopte niet of zo. Het volgende wat tot me doordrong was dat hij vlak naast me stond en op me neerkeek. Ik lag met mijn hoofd achterover en had mijn ogen dicht. Ik rustte uit en plotseling voelde ik zijn aanwezigheid en keek op. Zijn gezicht... het was... zo rood, en hij grijnsde als een idioot. Even kon ik niets zeggen.'

'Wat deed hij?' vroeg ik. Mijn ademhaling ging sneller.

Hij begon me te betasten,' zei ze.

'Ik wist het,' mompelde Raven.

'Hij betastte je?' vroeg ik.

'Hij stak zijn hand naar me uit en zei...'

'Wat?' vroeg Butterfly.

'Laat eens zien hoe rijp die appels zijn.' Toen gilde ik en trok hij zijn hand terug. "Ik kom alleen maar een lek in de leiding van de wasbak repareren," beweerde hij. "Doe niet zo hysterisch." Ik gilde weer en hij draaide zich om en ging weg.'

'Een lek in de wasbak? Niemand heeft gezegd dat die wasbak lek is,' verklaarde ik, terwijl ik snel de leidingen controleerde. 'Hij kwam hier niet om een lek te repareren.'

'We moeten het aan Louise vertellen,' zei Butterfly.

'Wat heeft dat voor zin? Hij zou zeggen dat Crystal de deur niet op slot had gedaan, en hoe moest hij weten dat ze in het bad zat,' zei ik.

'Brooke heeft gelijk,' zei Raven.

'Maar die dingen die hij tegen haar zei... Dat waren smerige opmerkingen,' fluisterde Butterfly. 'Hij bedoelde niet echt appels.'

'Hij zal ontkennen dat hij dat gezegd heeft, Butterfly,' zei ik. 'Alsjeblieft. Laat me even nadenken.'

We keken allemaal weer naar Crystal. Ze beefde nog steeds. Raven liep naar het bad en ging naast haar zitten en sloeg haar armen om haar heen.

'Rustig maar.'

'Ik was zo... bang.'

'Laten we samenkomen,' zei Butterfly.

'Nu?' vroeg ik.

Raven knikte.

We kwam dichterbij en we raakten elkaar met onze hoofden aan.

'We zijn gezusters. We zijn samen. Niet één van ons kan iets slechts overkomen zolang we samen zijn,' psalmodieerden we. Ten slotte deed Crystal mee. De kleur keerde terug in haar wangen.

'Het was afschuwelijk,' kermde Crystal.

'Ik weet hoe het kan zijn,' zei Raven. Ze keek ons één voor één aan. 'Ik heb hem ook een paar keer betrapt dat hij naar mij gluurde.'

'Dat heb je me nooit verteld,' zei ik.

Ze haalde haar schouders op.

'Hij heeft je toch nooit aangeraakt, hè?' Ik kon niet geloven dat Gordon zo slecht was.

'Nee. Nooit. Ik heb het niemand verteld, omdat ik niet wilde dat ze nog banger voor hem zouden worden,' zei ze. 'Maar als hij ooit zou proberen mijn appels te betasten, zou ik zijn stem een Paar octaven verhogen.' 'Hoe bedoel je?' vroeg Butterfly.

'Laat maar,' zei ik. 'Gaat het goed met je?' vroeg ik aan Crystal.

'Ik voel me weer prima. Ik droog me even af en dan ga ik naar bed. Bedankt, jullie.'

'Laten we allemaal maar naar bed gaan,' besloot ik. We liepen naar de deur.

'Brooke.'

Ik draaide me om.

'Ja?'

'Ik wil je plan horen, tot in alle details. Na de examens morgen,' zei Crystal.

Ik knikte, bedroefd omdat Crystal op deze manier was gaan geloven in mij en mijn plannen.

'Ik hoop dat je echt een plan hebt,' zei ze, haar gesnik onderdrukkend.

'O, ja,' antwoordde ik. 'Ik heb een goed plan. Heb je de wegenkaarten?'

Ze knikte.

'Morgen,' zei ik, en staarde van Butterfly naar Raven en toen naar Crystal. 'Morgen komen we bij elkaar en leggen de laatste hand aan het plan.'

Ik was zo kwaad over wat Gordon met Crystal had gedaan en ik wilde zo graag hier weg, dat de gedachten door mijn hoofd bleven tollen. Ik moest wat rust hebben voor mijn examens, maar het was of mijn hoofd veranderd was in een flipperkast, waarin het idee van onze ontsnapping van de ene opwindende mogelijkheid naar de andere stuiterde, het duister verlichtte, belletjes deed rinkelen en klingelen.

Ten slotte stond ik op en ging naar de badkamer. Toen ik terugkwam bleef ik even staan omdat ik vóór Lakewood House een licht zag. Raven sliep en had niets gezien. Nieuwsgierig liep ik naar het raam en staarde naar twee silhouetten die over de op liepen. Een ervan was onmiskenbaar Gordon. Ik kon me niet vergissen in die massale gestalte, al was het buiten nog zo donker.

De andere man was aanzienlijk kleiner. Even dacht ik dat ze ruzie hadden. Gordon hief zijn armen op en liet ze toen snel weer zakken en sloeg ze om de schouders van de ander. Ze verdwenen om de hoek van het huis en kwamen even later weer te voorschijn naast Gordons stationcar. Ik wist dat er een portier werd geopend, want het interieur van de auto werd verlicht, maar er stapte niemand in. Toen vertrok de kleinere man en Gordon deed het portier dicht en keek de ander na, die in zijn auto stapte en wegreed.

Gordon bleef nog even staan, draaide zich toen om en keek omhoog, alsof hij voelde dat ik voor het raam stond. Mijn hart zonk in mijn schoenen. Ik ging achteruit en wachtte. Toen ik weer naar buiten keek, was hij verdwenen en de duisternis leek ondoordringbaarder dan tevoren.