Ik had een gevoel of ik boven het feest zweefde en niet echt deel ervan was. Nog nooit in mijn leven hadden zoveel mensen me zo hoog aangeslagen. Op mijn openbare school zaten veel meisjes die goed waren in sport, en werd ik altijd beschouwd als een van die meiden uit het weeshuis, en dat was iets dat afbreuk deed aan mijn prestaties.

Ik kon er niets aan doen, maar hier voelde ik me iets bijzonders. Ik woonde in een huis dat net zo groot of groter was dan dat van de meeste andere meisjes. Ik had kleren die net zo duur waren als die van hen, of nog duurder. Niemand kon op me neerkijken en mijn prestaties minachten met de paar simpele woorden: 'Een van die meiden.'

Ik wist dat ik het te veel naar mijn hoofd liet stijgen. Lisa's broer en zijn vrienden waren bijna voortdurend om me heen. Ik liep nog steeds rond met mijn toneel-make-up. Waarschijnlijk dachten ze allemaal dat ik mijn gezicht speciaal voor het feest had opgeschilderd. Ik vond het te pijnlijk om mijn vriendinnen te vertellen over de missverkiezing, dus zei ik niets.

Maar ik zag de jaloerse blikken van sommige klasgenootjes toen de jongens zich om me heen verdrongen, probeerden bij me in de gunst te komen, iets te drinken voor me te halen en indruk op me te maken met hun verhalen en grappen.

Spoedig na mijn aankomst trokken Lisa en Eva me opzij, en we gingen naar de andere meisjes in huis om te giechelen en over de jongens te praten. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me belangrijk in de ogen van mijn klasgenoten. Ik zou zelfs 

al Pamela's eisen kunnen verdragen, om dit moment en deze kans te behouden.

Later ter kort voordat het feest ten einde liep, kwam Heather naar me toe en fluisterde: 'Ik moet met je praten. Ik heb je iets erg belangrijks te vertellen dat niet kan wachten.'

'Nu?'

Ze knikte en liep weg. Heather had me het grootste deel van de avond genegeerd, dus verwonderde het me dat ze plotseling zo'n haast had. Ik volgde haar tot we ver genoeg van iedereen af stonden om ongestoord te kunnen praten.

'Wat is er?' vroeg ik, achterom starend naar het feest. Ik wilde dat het eeuwig zo door kon gaan, de muziek, het licht, het verrukkelijke voedsel en de opwinding.

ik hoorde net mijn tante over je praten,' zei ze.

Het was alsof het een film was en de camera plotseling stopte en het beeld begon te smelten op het scherm. Het feest leek te vertroebelen toen mijn ogen zich vulden met angst.

'Wat bedoel je?' vroeg ik met ijle stem.

ik weet dat je een wees bent en je ouders niet echt je ouders zijn,' zei ze. 'Je hebt je echte moeder nooit gezien, en je hebt geen echte vader. Weet je hoe ze iemand zonder vader noemen?'

Ik schudde mijn hoofd, ik wil het niet horen,' zei ik.

Ze glimlachte kil. ik vond alleen dat je moest weten dat ik het weet,' zei ze zelfvoldaan. Haar glimlach verdween en werd vervangen door boosheid. 'Geen wonder dat je kunt sporten als een jongen.'

Wat heeft dat er nou mee te maken?'

Ze meesmuilde alsof ik dat hoorde te weten. 'Gedraag je alleen niet als zo'n heldin als ik erbij ben,' waarschuwde ze, en liep weg.

Mijn hart bonsde. De 'ik' die boven de overwinningsparty zweefde kwam langzaam neer op de aarde. Met bevende benen ging ik terug naar het feest, maar ik luisterde niet echt naar iemand en ik hoorde de muziek niet meer. Nu en dan zag ik dat Heather met een glimlach van pure voldoening naar me staarde.

Ik was blij dat Peter kwam om me naar huis te brengen. Hij werd voorgesteld aan mensen die hem gelukwensten met mijn prestaties.

'Het spijt me zo dat ik de wedstrijd heb gemist,' zei hij toen we naar de auto liepen. 'Wat ik van de anderen gehoord heb, is dat je iets uitzonderlijks hebt gepresteerd. Heb je het niet aan Pamela verteld? Ze zei er geen woord over toen ik thuiskwam.'

'Ik heb het geprobeerd, maar ze had het te druk met mijn foto's. Ik had het feest bijna gemist,' klaagde ik.

'Ze beseft gewoon niet... ik zal het haar wel uitleggen,' beloofde hij. 'Hé, slagman,' ging hij verder. Hij voelde dat er iets niet in de haak was. 'Wat is er mis?'

'Ik ben moe, denk ik,' antwoordde ik. Ik wilde deze dag en avond niet laten bederven.

'Geen wonder. Je schoolwerk inhalen, te weinig slaap, leren hoe je moet pianospelen, het softbalteam van de meisjes naar de overwinning leiden... over grote prestaties gesproken!

Ik ben trots op je, Brooke. Echt waar.'

Het maakte dat ik me weer wat beter voelde. Pamela lag al in bed toen we thuiskwamen. Hij ging haastig naar boven om haar alles over de wedstrijd te vertellen en haar wat begrip ervoor bij te brengen. Ik ging naar bed, en zodra ik mijn hoofd op het kussen legde, viel ik in een diepe slaap en werd pas wakker toen de zon de volgende ochtend in mijn gezicht scheen.

Peter kreeg vroeg in de ochtend een telefoontje dat zijn zondag bedierf. Nog voordat ik beneden kwam om te ontbijten, was hij al naar zijn kantoor. Pamela was kwaad, en zat te mokken. Ik bracht de tijd door met studeren voor mijn tentamens. Ik kreeg half zoveel telefoontjes niet als ik verwacht had. Peter kwam pas tegen etenstijd thuis, en ik zag dat er nog veel spanning was tussen hem en Pamela. Het was een van de stilste maaltijden sinds mijn komst hier.

het werd me allemaal teveel die avond, en ik viel in slaap met mijn boeken op schoot. Maandagochtend werd ik later dan gewoonlijk wakker, dus moest ik mijn pianostudie overslaan en besteedde ik maar de helft van de tijd aan mijn make-up. Gelukkig sliep Pamela lang uit en kreeg ze niet de kans me te inspecteren, zoals ze vaak deed voor ik naar school ging. Maar ze zei nog wel tegen Peter dat hij me eraan moest herinneren dat ik morgen na school een afspraak had met de dokter. Ik zei hem dat ik het mal vond. Ik mankeerde niets.

'Het kan geen kwaad om je een keer te laten onderzoeken,' zei hij. 'Bekijk het zo maar.'

Als ergens een compromis te bereiken was, zou Peter dat weten te bedenken, dacht ik. In ieder geval was het duidelijk dat hij op het ogenblik verdere ruzies met Pamela wilde vermijden.

Ik voelde een verandering in de sfeer kort nadat ik uit het instructielokaal kwam. Iedereen moet afstand nemen na een hevige opwinding, dacht ik, en dit was wat er nu gebeurde. We keerden terug naar de gewone gang van zaken. De overwinning begon al tot het verleden te horen, en er doemden eindexamens op en nieuw werk.

Ik was laat voor de lunch, omdat ik na de les was gebleven om overeen wiskundeprobleem te praten. Toen ik in de kantine kwam, scheen er een plotselinge stilte te vallen. De gesprekken stopten. En toen ik naar de meisjes keek, zag ik dat sommigen van hen schuldbewust de ogen neersloegen. Waarom? vroeg ik me af. Ik ging mijn eten halen en bij mijn nieuwe vriendinnen aan tafel zitten.

'Ik dacht dat Brazil me de hele lunchpauze bezig zou houden,' zei ik lachend. 'Je weet hoe langzaam hij praat.' Eva glimlachte, maar geen van de anderen deed dat. Ik begon te eten en merkte dat iedereen nogal zwijgzaam was. 'Is er iets?' vroeg ik.

Niemand gaf antwoord. Het leek of ik lucht was. De bel voor de les ging al voordat ik helemaal klaar was met eten. Iedereen begon al weg te gaan.

Ik pakte Lisa bij haar pols. 'Wat mankeert iedereen vandaag? Ze gedragen zich of er iemand dood is,' zei ik.

Ze keek naar de meisjes die naar de deur liepen. 'Iemand is dat,' zei ze dubbelzinnig.

'Wat bedoel je? Wie is er dood?'

'Veel meisjes denken dat je een bedriegster bent,' antwoordde ze kil.

'Een bedriegster? Waarom?'

'Omdat je nooit iemand verteld hebt dat je geadopteerd bent,' zei ze.

'O,' zei ik, en keek naar Heathers achterhoofd. Ze lachte luid. 'Waarom had ik dat moeten aankondigen?'

'Je had het niet hoeven aankondigen, maar je had je niet anders hoeven voor te doen dan je bent,' antwoordde ze.

'Ja, dat moest ik wel,' snauwde ik terug. 'Vooral hier, waar iedereen een ander beoordeelt naar het inkomen van haar vader of hoe groot het huis van haar ouders is.'

'Dat is niet waar.'

'Dat is wél waar,' hield ik vol.

Lisa keek me kwaad aan. 'Waarschijnlijk kon je ook wel tennissen,' zei ze. 'Je hebt me een modderfiguur laten slaan.'

'Wat?'

Ze liep weg.

'Ik kon het echt niet. Hoe zou ik dat gekund hebben? Denk je soms dat we een tennisbaan hadden in het weeshuis?' schreeuwde ik haar achterna. Een paar andere meisjes keken achterom, maar niemand bleef staan om samen met mij naar de klas te gaan.

Nog geen achtenveertig uur geleden, dacht ik, was ik de heldin van de school. Vandaag ben ik een paria. Eén keer, toen ik me beklaagde dat een paar kinderen van mijn openbare school me een gevoel van minderwaardigheid gaven, had een van de

adviseurs van het weeshuis me verteld dat je soms meer respect toekomt door het karakter van degenen die een hekel aan je hebben. Ze had gelijk. Ik was voornamelijk kwaad op mezelf, omdat ik zo mijn best had gedaan om op die meisjes te lijken. Hoe- veel geld Pamela en Peter ook hadden, hoeveel geld ze ook aan mijn kleren besteedden, aan hoeveel missverkiezingen ik ook

mee zou doen, hoe groot onze auto en ons huis ook waren, ik zou nooit zo worden als deze meisjes. Ik had het gevoel of ik in een vreemd land was geboren en had geleefd. Ik sprak praktisch een andere taal.

Met gebogen hoofd liep ik door. De rest van de dag werkte ik ingespannen in de lessen. Ik negeerde iedereen. De meeste andere meisjes waren beleefd, zij het niet bijzonder vriendschappelijk, maar zelfs mijn docenten leken zich anders tegen me te gedragen. Misschien was het verbeelding. Misschien had ik medelijden met mezelf. Plotseling had ik zo weinig meer om naar uit te kijken.

Mijn sombere stemming verdween toen ik naar de gymklas ging. Coach Grossbard riep me bij zich in haar kantoor voor ik me verkleedde voor gym. Ze zat achter haar bureau met een brede grijns op haar gezicht.

'Ik kreeg een halfuur geleden een heel plezierig telefoontje; ik heb gewacht tot je in de les zou komen,' zei ze.

Wat zou dat kunnen zijn? vroeg ik me af. Had ze net ontdekt dat ik een weeskind was en maakte haar dat om de een of andere reden blij?

'Wat heeft dat met mij te maken?' vroeg ik.

'Alles,' zei ze. 'Je bent door de League gekozen voor het allstar team voor de all-star county-wedstrijd. Waarschijnlijk zul je zelfs de eerste pitcher zijn.'

'Heus? De all-stars?' Ze knikte. 'Ik heb nog nooit een leerling gehad die het allstar team heeft gehaald. Gefeliciteerd, Brooke,' zei ze, en stond op. In plaats van me een hand te geven, omhelsde ze me. 

Ik kon het niet helpen, ik moest huilen.

'Hé, dit hoort een vreugdevol moment te zijn,' zei ze lachend, maar de emoties werden me de baas. Ik begon nog harder te huilen. 'Wat is er, lieverd?' vroeg ze, en liet me zitten.

Ik vertelde het haar zo snel ik kon. Ze leunde achterover en luisterde. Haar gezicht werd rood van kwaadheid. 'Ze horen deze school de Agnes Fodor School voor Snobs te noemen,' zei ze. 'Laat je niet door ze in de put helpen. Ze zijn gewoon jaloers, dat is alles.'

'Nee, dat zijn ze niet,' zei ik. 'Er is niets om jaloers op te zijn. Zij hebben echte ouders en familie.'

'Je bent twee keer zoveel waard als zij allemaal, lieverd. Echte ouders of niet. De mensen zullen je beoordelen naar jezelf en niet naar de naam van je ouders. Je zult het zien,' beloofde ze. 'Als je geen zin hebt je vandaag voor de les te kleden, kun je hem overslaan. Rust maar uit.'

'Nee,' zei ik, en veegde de tranen van mijn wangen en haalde diep adem. 'Het gaat alweer.'

Ze glimlachte. 'All-star. Wauw!'

Het monterde me op, en ik voelde me een stuk sterker toen ik het gebouw verliet dan toen ik was binnengekomen. Het nieuws was nog niet bekend, maar ik dacht niet dat mijn nieuwe zogenaamde vriendinnen er even blij mee zouden zijn als ze een paar dagen geleden zouden zijn geweest. Ik probeerde er niet aan te denken.

Pamela was er niet toen ik thuiskwam. Ik ging naar mijn kamer en begon aan mijn huiswerk, maar ik was zo opgewonden dat ik me niet kon concentreren. Eindelijk hoorde ik voetstappen op de trap en liep de gang in. Ik zag Joline bovenkomen, haar armen vol pakjes. Pamela kwam achter haar aan.

'Ik moest een paar nieuwe kleren hebben voor de missverkiezing,' vertelde ze me toen ze in de gang bleef staan. 'Het is belangrijk dat ik de mode blijf volgen. Ze nemen foto's van moeder en dochter.'

'Ik moet je wat vertellen,' zei ik. Ik wist hoe belangrijk ze het had gevonden dat niemand de waarheid over me zou weten. 'De meisjes zijn het te weten gekomen van me. Ze weten dat ik een pleegkind ben dat op het punt staat geadopteerd te worden.' 'Wat? Hoe is dat mogelijk?' 'Heather Harper heeft haar tante met iemand horen praten en heeft het aan iedereen verteld,' zei ik. 'Het is een stel snobs. Ik haat ze. Ik haat die school, behalve coach Grossbard. Zelfs de docenten bekijken me met andere ogen,' jammerde ik.

Ze staarde woedend voor zich uit. 'Wacht maar tot ik het Peter vertel. We zullen haar een proces aandoen omdat ze roddelt.' verklaarde ze.

'Wat schiet ik daarmee op?' vroeg ik, maar ze gaf geen antwoord. Ze draaide zich om en liep weer de trap af.

Ruim een uur later kwam Peter thuis. Ik hoorde dat ze beneden met stemverheffing tegen elkaar praatten en ging naar beneden, waar ik hen in de studeerkamer vond. Peter zag er overspannen uit; zijn gezicht was rood aangelopen en zijn haar zat in de war.

'Er is geen enkele basis om een proces tegen iemand te beginnen,' zei hij, zodra ik binnenkwam.

'Ik wil niet dat je dat doet, Peter. Het zou toch niets uithalen.' zei ik.

'Ze heeft gelijk, Pamela. Laten we het vergeten.' Ik wil het niet vergeten. Ik zal die vrouw eens goed de waarheid vertellen. Ik zal met de trustees spreken. Ze hoort hiervoor ontslagen te worden.'

Het is gebeurd, en daarmee uit,' zei Peter. 'Ik wil daar volgend jaar niet meer naartoe,' zei ik. Pamela keek scherp op. 'Wat bedoel je? Waar zou je dan naartoe willen? Naar een openbare school?' vroeg ze met vertrokken mond.

'Kan me niet schelen. Ik haat die meisjes. En binnenkort zullen ze nog jaloerser op me zijn,' ging ik verder. 

Peter trok zijn wenkbrauwen op. 'Waarom?'

'Ik ben geselecteerd voor het all-star county-team. Ik word eerste pitcher in de wedstrijd,' vertelde ik hem.

Hij keek me met een stralende grijns aan. 'Brooke, dat is fantastisch! Ik ben zo trots op je!' Hij stond op en omhelsde me.

'Wat is dat voor wonderbaarlijke prestatie?' mompelde Pamela.

'Het is het grootste, belangrijkste dat me ooit is overkomen zei ik.

Ze schudde meesmuilend haar hoofd, ik kan al die spanning niet verdragen. Die is slecht voor mijn huid,' klaagde ze. Ze stond op. ik moet vóór het eten eerst even in mijn elektrische massagestoel gaan zitten.'

ik vind het geweldig voor je, schat. Wanneer is de wedstrijd?' vroeg Peter.

Ik vertelde het hem, en Pamela bleef met een ruk bij de deur staan. 'Wat zei je? Wanneer is die belachelijke gebeurtenis?'

Ik herhaalde de datum.

'Je kunt er niet naartoe,' zei ze. 'Besef je niet welke datum dat is? Heb ik weken en weken tegen mezelf staan praten? Dat is de datum van je auditie voor de missverkiezing. Het is allemaal geregeld.'

'Nee,' zei ik en schudde mijn hoofd. Ik keek naar Peter, maar hij keek bezorgd. Hij zou vast wel met een van zijn ingenieuze compromissen voor de dag komen, dacht ik. 'Ik ben gekozen uit alle meisjes in alle scholen. Het is een grote eer.'

'Dat is geen eer,' verklaarde Pamela. 'Hoe kun je het gooien van een bal nu vergelijken met het winnen van een missverkiezing?'

'Dat kan me niet schelen. Ik speel. Ik ben gekozen. Ik ga niet naar die verkiezing.'

'Dat doe je wél,' zei ze. ik ga nu meteen naar de telefoon om dat schoolhoofd met haar grote mond te bellen. Ik zal haar vertellen dat ik je deelname aan die wedstrijd absoluut verbied,

en dat als ze niet gehoorzaamt, ik de trustees op de hoogte zal brengen van haar geroddel.' 'Pamela,' zei Peter zacht.

'Wat? Je wilt haar toch zeker niet toestaan naar die wedstrijd te gaan in plaats van naar die missverkiezing? Kijk eens wat ik allemaal gedaan heb, wat we hebben uitgegeven, de pianolessen, het werk, de foto's!'

'Misschien kunnen we een andere auditie voor haar regelen,' zei hij nog steeds met zachte stem.

'Je weet dat dat niet kan. Je weet hoe moeilijk het was om dit te regelen.' Ze draaide zich naar me om. 'Jij gaat naar die missverkiezing. Je bent een meisje. Je bent een mooie jonge vrouw. Je bent niet een of andere... amazone. Ik verbied het!' schreeuwde ze. 'Ik ben Pamela Thompson. Mijn dochter zal een schoonheidskoningin worden.'

'Nee, dat word ik niet. Dat word ik niet,' gilde ik terug, en holde de kamer uit.

'Ik ga meteen mevrouw Harper bellen,' scheeuwde ze tegen me toen ik de trap op liep. 'Ik bel haar nu! Je kunt die wedstrijd uit je hoofd zetten, Brooke. Hoor je me?'

Ik smeet mijn deur dicht en deed hem op slot. Toen liet ik me op bed vallen en begroef mijn gezicht in het kussen tot ik geen adem meer kreeg. Waarom moest mij dit overkomen? Ik ging rechtop zitten en staarde naar mijn beeld in de spiegel van de toilettafel. Waarom was ik geboren als ik gedoemd was om zo te lijden? Waarom namen mensen kinderen als zij ze niet wilden?

Toen Pamela naar het weeshuis kwam en me zag, zag ze mij niet. Ze zag zichzelf. Ze zag wat ze wilde dat ik zou worden, toen bracht ze me hierheen en probeerde me te maken tot het meisjes dat ze had gezien. Ik ben dat meisje niet. Ik zal dat meisje nooit zijn, zei ik tegen mijn spiegelbeeld. Mijn make-up was uitgelopen door mijn tranen. Ik veegde 

de lippenstift af en liep toen woedend naar de badkamer en waste mijn gezicht tot mijn huid begon te schrijnen. Later kwam ik weer naar buiten en bekeek mezelf. Ik trok mijn blouse bijna van mijn lijf en rukte de opgevulde beha weg. Ik zocht in mijn laden tot ik het verschoten roze lint vond dat mijn moeder bij me had achtergelaten, en bond het in mijn haar. Toen trok ik mijn blouse weer aan en ging woedend zitten.

Ik hoorde voetstappen voor mijn deur.

'Waarom is die deur op slot?' riep Pamela.

'Ik wil niemand spreken,' zei ik.

'Ik had net mevrouw Harper aan de telefoon. Je kunt die wedstrijd vergeten. Alles is geregeld. En nu houd je onmiddellijk op met die nonsens. Ik wil met je praten over je auditie. Ik heb nog meer dingen uit te leggen.'

De tranen stroomden weer over mijn wangen. Mijn schouders voelden loodzwaar.

Iedereen op school keek op me neer, en nu raakte ik het enige belangrijke dat ik had bereikt ook nog kwijt. Coach Grossbard zou ook zo teleurgesteld zijn.

'Brooke! Hoor je me?'

Ik voelde iets in me verbrijzelen. Het was of mijn lichaam van glas was gemaakt en het glas was gebarsten. Straks zou ik vergruizelen op de grond, en als ze binnenkwam zou ze alleen maar een stapel scherven vinden.

'Brooke!'

Hoe harder ze gilde, hoe meer ik het gevoel had dat ik uiteenviel. Ik pakte de schaar die voor me lag, pakte handenvol haar beet en begon in mijn lokken te hakken, liet bossen ervan op de tafel vallen. Ik sneed en knipte in het wildeweg boven het oude, verschoten lint, tot op sommige plaatsen zelfs mijn schedel te zien was.

Pamela bonsde op de deur, schreeuwend, dreigend, scheldend. Ik kon Peter achter haar horen, haar smekend te kalmeren.

Toen ik klaar was, legde ik de schaar op tafel, stond op en zweefde als een schaduw door de kamer naar de deur. Ik deed open.

Toen ze me zag rolden haar ogen bijna uit haar hoofd. Haar mond ging open en dicht, aanvankelijk zonder enig geluid. Toen legde ze haar handen tegen haar slapen en schreeuwde luider dan ik me kon voorstellen dat ik zelf ooit zou kunnen schreeuwen. Van inspanning werd haar gezicht vuurrood, en haar hele lichaam schokte. Ze wilde ontkennen wat ze zag, weigerde het te geloven.

Peter liep om haar heen om naar me te kijken en raakte zelf in een shock.

Pamela's ogen draaiden weg. Ze hief haar handen naar het plafond en viel flauw in zijn armen. Ik deed de deur zachtjes dicht.