Ondanks mijn gebrek aan enthousiasme en mijn afkeer van professor Wertzman, kon ik vijf weken nadat ik met mijn lessen was begonnen een primitieve versie spelen van 'When the Saints Come Marching In'. Pamela vond het voldoende bewijs dat ik talentvol genoeg was om op de eerste verkiezing op te treden. Toen de realiteit van mijn deelname aan dat evenement steeds groter werd, besloot ze te beginnen me te leren hoe ik over het plankier moest lopen.

'Het enige verschil is dat je in plaats van de nieuwe mode van een ontwerper te tonen, je feitelijk jezelf toont,' legde ze uit.

We gebruikten de lange gang beneden in huis, en ze had onmiddellijk kritiek op mijn grote passen.

'Je beent vooruit als een robot, je loopt niet. Je moet glijden over dat toneel, zweven. Denk aan jezelf alsof je van lucht gemaakt bent. Zacht, zacht, vrouwelijk, zacht,' zong ze, terwijl ik de wandeling herhaalde van de voordeur naar de eetkamer.

Glijden. Beweeg je armen niet zoveel, ontspan je. Open je handen. Je kunt niet lopen met gebalde vuisten! Je glimlacht niet, Brooke. Glimlach. Stop!'

Ze dacht even na. 'Je mag er niet verveeld of onbehaaglijk uitzien, Brooke. Schoonheid moet ontbranden door enthousiasme. Dat is het motto dat mij is geleerd, en jij moet het ook leren en ernaar leven.'

'Ik voel me een idioot,' mopperde ik.

Daar moet je overheen. Het is niet idioot wat je doet. Het is professioneel. De juryleden moeten voelen dat je zelfvertrouwen hebt.'

'Maar ik hoor niet thuis in een missverkiezing. Ik ben niet mooi,' hield ik vol.

Ze sloeg haar ogen ten hemel en keek of ze tot tien telde 'Goed,' zei ze op zachtere toon. 'Kom met me mee.'

Ze liep met kwieke passen naar de trap en wachtte tot ik bi haar was. Toen pakte ze mijn hand in de hare en bracht me naai haar slaapkamer.

'Ga zitten,' zei ze, wijzend naar haar toilettafel. 'Bekijk jezelf in de spiegel. Wat vind je je slechtste gelaatstrekken?'

'Allemaal,' kermde ik.

'Fout. Je hebt een ongepolijste schoonheid. Doe nu wat ik zeg,' beval ze, en haalde haar lippenpotloden te voorschijn. 'Felle lippen zijn weer in de mode. Niet elke jonge vrouw kan een felle oogschaduw hebben, maar de meesten kunnen gemakkelijk een felle kleur voor de lippen verdragen.

'Als je iets wist over make-up en gezichten, zou je weten dat je voor jouw lippen geen donkere, matte tinten moet gebruiken. Je hebt intensere kleuren nodig. Donkere kleuren doen je lippen kleiner lijken. Doe je mond open.' Ze deed het voor. 'Ik wil volle lippen tekenen.'

Ik deed wat ze zei, en ze begon.

'Goed,' zei ze. Ze deed een stap achteruit en nam me aandachtig op. 'Ik pas mijn lippenstiften graag aan. 's Morgens begin ik met een matte lippenstift. Later, in plaats van er meer op te doen, wat een korsterige indruk zou kunnen maken, doe ik een heldere gloss of lippenbalsem op. Soms probeer ik een pure mois- turizing lippenstift of gekleurde gloss,' zei ze, terwijl ze doorwerkte.

Ze had mijn gezicht naar haar toegedraaid, zodat ik niet precies kon zien wat ze deed, maar ze werkte als een artiest, en zei toen: 'Zo.'

Ik draaide me om en keek met verbazing naar mijn gezicht. 

Mijn lippen vielen nu op.

'Mijn mond ziet er heel anders uit,' zei ik. Ze lachte.

'Audrey Hepburn, die smalle lippen had, tekende ze ook zo,

iets over de contouren van de lippen. Iedereen heeft zijn eigen trucjes.' 

Ze bestudeerde mijn spiegelbeeld even. 'Je kunt een donkere eyeliner gebruiken, denk ik,' zei ze. Ze ging verder met het maken van mijn gezicht, poederde het, bewerkte mijn ogen, tot het was wat ze wilde en zei toen dat ik mezelf weer moest bekijken. 'En?' vroeg ze. 'Ik zie er...' 'Mooi uit?'

Ik durfde dat woord niet te gebruiken. Zou ik dat durven denken? 'Anders. Ben ik knap?'

'Dat heb ik je al verteld sinds ik je voor het eerst heb gezien. Nu je opgemaakt bent en beseft hoe je eruit kunt zien, moet je je meer op je gemak voelen en meer zelfvertrouwen hebben. Ik wil dat je elke dag wat doet aan je make-up, zodat je eraan gewend raakt, Brooke.' 'Bedoel je dat ik me moet opmaken als ik naar school ga?' 'Natuurlijk. Daarom heb ik dit allemaal voor je gekocht en lag het voor je klaar voordat je hier kwam. Van nu af aan wil ik dat je elke dag je gezicht opmaakt alsof je meedoet aan een verkiezing. Zo is het leven trouwens voor ons, een voortdurende

schoonheidswedstrijd.'

Maar geen van de andere meisjes maakt zich op. Ze zullen enken dat ik probeer er ouder uit te zien en bij de oudere meisjes wil horen,' klaagde ik.

Laat ze denken wat ze willen. Ze zijn niet half zo mooi als ik... ik bedoel als jij. Laten we gaan. Terug naar beneden om het lopen te oefenen.'

Ze liet me nog bijna een uur op en neer in de gang paraderen, met muziek, en liet me zien hoe ik me moest omdraaien,

stil blijven staan, naar het publiek kijken, me verleidelijk of onschuldig voordoen.

'Elke deelneemster, elk model, is in feite een actrice, Brooke Je moet jezelf een imago aanmeten. Zie jezelf als een bijzonder iemand, en wees die een tijdje. Soms verbeeldde ik me dat ik Marilyn Monroe was, en soms was ik subtieler, een Ingrid Bergman of een Deborah Kerr. Tegenwoordig proberen alle meisjes van jouw leeftijd op een van die vreselijke Spice Girls te lijken, maar jij zult uniek zijn. Jij zult... mij zijn,' verklaarde ze, en lachte. 'Blijf me maar observeren, dan komt het vanzelf'

Pamela's woorden joegen me angst aan - ze wilde mij echt in haar veranderen, en mijn talenten en verlangens deden er gewoon niet toe. Ik begreep het niet - waarom kon Pamela me niet aardig vinden om mezelf? En, als ze me zelfs niet aardig kon vinden, hoe zou ze dan ooit van me kunnen houden?

De volgende dag voelde ik me weer wat beter toen ik besefte dat in ieder geval de kinderen op school me aardig vonden om mezelf. In de bus die ochtend wilde iedereen naast me zitten en over de wedstrijd praten. In het instructielokaal zei meneer Rudley, die toegaf dat hij nog nooit een sportieve gebeurtenis van de school had bijgewoond, dat hij had gehoord dat hij bij de volgende softbal wedstrijd aanwezig moest zijn. De school had een ster. Ik voelde dat ik bloosde. Toen ik naar de anderen keek, zag ik dat Heather naar me zat te staren. Ze keek zo woedend, dat mijn hart begon te bonzen.

Tijdens de lunch kreeg ik allerlei uitnodigingen. Ik werd bij de meisjes thuis gevraagd, kreeg te horen over komende party's en evenementen, en werd uitgenodigd om lid te worden van clubs. Lisa Donald, een van de beste tennisspeelsters van de school, bood aan me onderricht te geven op de tennisbaan van haar ouders.

'Kom het volgende weekend,' zei ze. 'Er komen een paar vrienden, ook een paar jongens van Brandon Pierce.' Ik wist

het een jongensschool in de buurt was. 'Wie ken je van Brandon Pierce?' vroeg Heather uitdagend. 'Mijn neef Harrison, die een vriend meebrengt. We kunnen

een dubbel spelen,' zei ze tegen mij. Alle meisjes keken jaloers. Ik moest toegeven dat ik nog nooit in mijn leven getennist had.

'Nooit? Hoe komt dat?' vroeg Heather. 'Hebben je ouders geen tennisbaan?' ze deed het voorkomen of een tennisbaan even normaal was als een badkamer.

'Ja,' zei ik.

'Nou dan?'

'Ik heb gewoon nooit gespeeld.'

'Waarom speelde je niet als jullie een tennisbaan hebben?' vroeg ze weer. Ze kwam naar voren en bracht haar gezicht vlak bij het mijne.

'Wat maakt het uit? Ze kan het nu leren van een goede instructeur, mij.'

De meisjes lachten, maar Heather keek naar me met kleine kraalogen. Helen Baldwin ging voor haar staan om me iets te vragen over ons huiswerk voor maatschappijleer, en toen begon Helen te praten over Lisa's neef Harrison.

'Hij is een seksmaniak,' verklaarde ze. Iedereen keek haar aandachtig aan toen ze dat eruit geflapt had. 'Ja toch, Lisa?'

Hij denkt er meer aan dan andere jongens, geloof ik. Toen we allebei zeven en acht waren, wilde hij alleen maar doktertje spelen als hij op bezoek kwam.'

En speelde je dat?' vroeg Eva.

Nee, maar één keer heeft hij me door de hele tuin achterna gezeten om me mijn slipje te laten uittrekken.'

'Ik zou het niet erg vinden als hij het mijn uittrok,' zei Rose-

mary. De meisjes giechelden.

'Dat zou je wél,'zei Heather beschuldigend. 'Stel je niet zo aan.'

'Hij is erg knap. Dat heb je zelf gezegd, Heather. Je zei dat je wilde dat hij naar je zou kijken,' zei Lisa.

'Dat heb ik niet gezegd. Leugenaarster.'

'Wat heb je dan wél gezegd?' vroeg Lisa.

Heather keek naar de rest van ons. 'Ik heb gezegd dat hij zijn tijd verspilde met die Paula Dworkins, dat is alles,' hield Heather vol.

'Ik wed dat hij Brooke aardig vindt,' zei Rosemary. De meisjes draaiden zich naar mij om.

'Waarom zou hij mij aardig vinden?' vroeg ik.

'Hij vindt iedere nieuwelinge een dag of zo aardig,' antwoordde ze. 'Maar als hij je met je bat ziet zwaaien, zal hij halsoverkop verliefd op je worden,' voegde ze eraan toe.

'Ja, en met al die make-up van je ben je een gemakkelijk doelwit,' zei Heather sarcastisch.

De meisjes grinnikten, Heather het luidst.

'Ze maakt gekheid,' zei Lisa. 'Maar hij houdt van sportieve meisjes. Ik weet het. Hij heeft het me zelf verteld.' Kalm ging ze verder. 'Daarom moet je gauw leren tennissen,' zei ze. 'Ik denk niet dat het je veel tijd zal kosten.'

'Ik vind het maar gek dat je vader het je nooit geleerd heeft,' hield Heather vol. 'Kun je niet met hem opschieten?'

'Bemoei je me je eigen zaken,' zei Helen.

'Natuurlijk kunnen we het goed met elkaar vinden,' zei ik. 'Hij heeft het alleen erg druk.' Ik was blij dat ik het gesprek kon afleiden van die afschuwelijke make-up die ik van Pamela die ochtend op had moeten doen.

Heather meesmuilde. 'Dat is precies wat mijn vader altijd zegt als ik hem vraag iets met me te doen.'

'Het enige verschil is dat Brookes vader niet liegt,' zei Eva, en de meisjes begonnen weer hard te lachen. Ik moest glimlachen. Heather staarde me aan. Als ogen pijlen konden gooien zou ik vol gaten zitten.

De rest van de week ging rustig voorbij. Iedereen was opge

wondener dan ooit tijdens de softbaltraining. Ik bracht het er bij twee tentamens goed af, en mijn leraressen gaven me com- plimentjes over mijn inspanning. Mevrouw Harper hield me zelfs in de gang staande om me te vertellen dat ik zeker wel zou

overgaan.

'Blijf je best doen,' zei ze. Haar ogen waren zo fel, dat het als een waarschuwing klonk. Ik bedankte haar en liep snel door.

Thuis volgde ik berustend mijn pianolessen. Ik was tot de conclusie gekomen dat het iets was dat ik moest doen, zoiets als naar de wc gaan. Professor Wertzman was nog steeds niet tevreden over mijn spel, maar hij had minder kritiek en klachten dan gewoonlijk.

Peter was het grootste gedeelte van de week in New York City, waar hij bezig was met een grote zaak. De gesprekken over school en andere interessante dingen die in de wereld gebeurden waren verdwenen als we aan tafel zaten. Pamela bleef de maaltijd als leertijd gebruiken, en zette mijn opleiding in goede tafelmanieren voort. Ze was geimponeerd door het feit dat ik bij Lisa Donald thuis was uitgenodigd voor de lunch en om te komen tennissen. Ze was er achter gekomen dat Lisa's vader een van de Donalds was die eigenaar waren van het plaatselijke warenhuis.

'Ik wist wel dat je vriendschap zou sluiten met mensen van kwaliteit,'zei ze.

Wat betekende dat, mensen van kwaliteit? Waarom had de een meer kwaliteit dan de ander? Was het alleen maar geld? Ik vond de meisjes van Agnes Fodor niet aardiger dan de meisjes die ik kende van mijn openbare school. Ze hadden dezelfde frustraties, problemen, zorgen en klachten. Ondanks mevrouw Harpers gesnoef, ontdekte ik dat haar meisjes, haar perfecte meisjes, toch niet zo perfect bleken te zijn. Ze deden alleen wat subtieler, stiekemer. Als de docent het lokaal verliet, spiekten ze. Ze gaven briefjes door en en in de meisjestoiletten, maar bij het raam, zodat ze de rook naar buiten konden blazen. Later spoelden ze de peuken door de wc. Wat graffiti betrof, schreef iemand 'Brooke draagt een suspensoir' op mijn kleedkast in de gymzaal, en coach Grossbard moest de conciërge erbij halen om het met een sterk schoonmaakmiddel eraf te krijgen. Niemand vertelde het aan mevrouw Harper. Het was of ze beschermd moest worden tegen elk nieuws over verkeerd gedrag, zodat ze kon blijven geloven in de perfectie van haar meisjes.

Peter kwam op vrijdagavond terug uit New York, en Pamela liet me demonstreren hoe ik over het plankier liep. Ze liet hem in de hal in de antieke, hooggerugde stoel zitten en toekijken als een jurylid bij een missverkiezing. Ik verwachtte half en half dat hij in lachen zou uitbarsten, maar de uitdrukking op zijn gezicht was anders - ik had hem nog nooit zo aandachtig naar me zien kijken.

'Nou?' vroeg Pamela, zodra ik mijn laatste draai had gemaakt.

'Verbluffend. Je hebt verbluffende resultaten bereikt, Pamela. Ze ziet er... ouder uit.'

'Natuurlijk. Ze is volwassener, erudiet en zelfverzekerd. Ze is morgen bij de Donalds uitgenodigd voor de lunch,' zei ze.

Ik vond het niets bijzonders, maar ze liet me de uitnodiging beschrijven, Lisa's aanbod om me te leren tennissen, en de rijke jongens die ons gezelschap zouden houden bij de lunch en het tennissen. Peter keek naar me met een ernstig gezicht, maar met een geamuseerde glinstering in zijn ogen.

'Heb je zaterdag geen wedstrijd?' vroeg hij.

'Dat zou er niets toe doen. Ze zou toch naar de Donalds gaan,' viel Pamela hem in de rede.

Natuurlijk zou ik dat niet, maar ik liet haar geloven wat ze wilde.

'Nee. Onze volgende wedstrijd is een thuiswedstrijd volgende week zaterdag,' zei ik tegen hem. 'Kom je?'

ik zal het proberen,' zei hij, een belofte ontwijkend. 'Zoals die zaak Jacobi zich ontwikkelt, weet ik niet wanneer ik deze week vrij kan nemen. We dachten dat ze een compromis zouden sluiten, maar ze hebben schijnbaar besloten het op een proces te laten aankomen.'

Pamela vroeg hem niet het verder uit te leggen. Ik realiseerme dat ze al die tijd dat ik bij hen had gewoond, niet één keer aar zijn werk had geinfomeeerd of enige belangstelling had

toond voor zijn zaken, tenzij er een cliënt was die haar interesseerde, en dan was ze nieuwsgieriger naar de cliënt dan naar de zaak.

'Wat is er aan de hand met Jacobi?' vroeg ik.

'Het is niet wat er met hem aan de hand is,' legde hij uit. 'Het gaat om zijn zaak.'

'O,' zei ik. Ik voelde me dom.

Om me wat op te monteren begon hij over de zaak te praten, maar Pamela viel hem in de rede met de vraag of hij de sponsor voor me had gevonden.

'Wat bedoel je? Waarom heb ik een sponsor nodig?' vroeg ik.

'Voor de missverkiezing moet elk meisje worden gesponsord, en niet door haar eigen familie,' zei Pamela. 'Het bedrijf betaalt al je onkosten. Niet dat wij dat nodig hebben, maar dat is nu eenmaal de gewoonte.'

'Wie zou mij nou sponsoren?' vroeg ik me hardop af.

'Een aantal bedrijven,' verklaarde ze gerged. 'Peter?'

Ik zal morgen met Gerry Lawson praten. Hij heeft het al voorlopig toegezegd. Maak je geen zorgen,' zei hij nadrukkelijk, en ze ontspande zich.

Zou het werkelijk gaan gebeuren? Zou ik echt meedoen aan een missverkiezing? Ik? Ik had een gevoel in mijn borst of mijn hart met een veer gekieteld werd, maar ik durfde geen woord protest te uiten, want dat zou Pamela in een verschrikkelijk humeur brengen.

Zaterdag reed Peter me naar Lisa's huis. Pamela stond naast me bij mijn toilettafel, om te zien of ik mijn make-up goed aanbracht.

'Je weet nooit wie je tegenkomt,' zei ze.

Pamela ging mee met Peter en mij, om het huis van de Donalds te kunnen zien. Het bleek nog groter te zijn dan dat van ons, wat me bijna onmogelijk leek. Ze hadden een grotere tuin een groter zwembad, een gastenhuis en twee gravel-tennisbanen. Pamela zei dat het huis Grieks Revival was, en ze was jaloers op de in een nis gebouwde voordeur.

'Zo'n deur had ik ook willen hebben,' klaagde ze. 'We zullen onze gevel moeten vernieuwen.'

'Er mankeert niets aan onze deur, Pamela,' zei Peter. Ze mokte, maar toen ik uitstapte, klaarde ze op en waarschuwde me dat ik me goed moest gedragen en me alle manieren moest herinneren die ze me geleerd had.

'Vooral als je eet,' riep ze. Ik zwaaide en liep haastig naar de voordeur.

Lisa deed zelf open. Ze had haar tenniskleren al aan.

'Mooi. Je bent aan de vroege kant. Kom mee,' zei ze, voordat ik hallo kon zeggen. Ze nam me bij de hand en trok me mee door het grote huis. Ik kon maar een glimp opvangen van de grote kamers, de kostbaar uitziende meubels en schilderijen. Ik besefte dat het interieur anders was dan het onze, met meer antiek ingericht.

We liepen door een zijdeur naar buiten, naar de tennisbaan. Aan één kant stond een machine opgesteld.

'Wat is dat?'

'Die heeft papa voor ons gekocht om ons te oefenen in het terugslaan van de services. Je zult het wel zien.'

Ze gaf me een racket en zei dat het een van de beste was. Toen deed ze me voor hoe ik het vast moest houden en maakte een paar slaande bewegingen. Ze was enthousiast om het me te leren.

'Ik heb nog nooit iemand gekend die zelfs nog nooit een ten-

isracket in handen heeft gehad,' zei ze, maar ze ondervroeg me niet zoals Heather zou hebben gedaan. Ondank het feit dat ze praktisch met een tennisracket in haar hand was opgegroeid, speelde Lisa niet erg goed. Ik had de ba- bewegingen al gauw te pakken, en na een stuk of zes oefenslagen en kreeg ik een redelijke service. Ik dacht niet dat ik zo hard serveerde, maar het kostte haar moeite om mijn service terug te slaan. Ik ontdekte algauw dat het enige wat ik hoefde te doen was de bal naar één kant slaan en dan wat harder naar de andere kant terugslaan om van haar te winnen. Ik hield me in, want ik zag dat ze zich begon te ergeren.

'Je bent zo'n verdomd goeie atlete,' klaagde ze. Toen stopte ze en keek me achterdochtig aan. 'Heb je gelogen? Heb je al eerder getennist?'

'Nee,' zei ik, mijn hoofd schuddend. 'Echt niet.' ik vind het maar vreemd, vooral nu ik zie hoe je speelt.' Ik besefte dat ze me niet zou geloven, ik heb echt nooit gespeeld,' zei ik. 'Eerlijk niet.'

Ze accepteerde het, en bovendien hadden we geen tijd meer om erover te praten. Harrison en zijn vriend riepen ons van de voorkant van het huis en liepen toen over het grasveld naar de tennisbanen.

De meisjes op school hadden gelijk gehad: Harrison was een heel knappe jongen met donker haar. Hij was lang, met lange, •slanke benen die onder een spierwitte tennisshort uitstaken. Hij droeg een wit polohemd, waarvan de kraag en mouwen met zwart waren afgezet. Toen ze dichterbij kwamen, zag ik dat Harrison dikke, donkere wenkbrauwen had. Zijn ogen waren bijna zwart, in een smal gezicht met uitstekende jukbeenderen en een krachtige mond. Er lag een ondeugende glimlach om zijn stevige lippen en hij had de arrogante houding van een knappe, rijke jongen.

Zijn vriend was kleiner, gezetter en had licht haar, met een rond gezicht en blauwe ogen. Zijn onderlip leek dikker dan de bovenlip, en zijn wangen en kin hadden iets zachts, wat hem meer kinderlijk dan knap maakte.

'Is dit je Mickey Mantle?' vroeg Harrison lachend. Zijn vriend keek alsof zijn gezicht van stopverf was gemaakt en iemand er een glimlach op had gestempeld.

'Brooke, mijn neef Harrison,' zei Lisa.

'Hoi,' zei hij. 'Dit is Brody Taylor. Je kent mijn nichtje Lisa.'

'Ja,' zei Brody.

'Kun je net zo goed tennissen als softballen?' vroeg Harrison me.

'Nee. Ik heb net mijn eerste les gehad.'

'Van Lisa?' Hij lachte. 'Dat is of de blinde de blinde leert.'

'O, ja?' Lisa keek lachend naar mij. 'Zullen we beginnen met de jongens tegen de meisjes?'

'Dat wordt niet eens een wedstrijd,' schepte Harrison op.

'We wagen het erop.'

'Wat is de inzet?'

'Wat wil je?'

'Maagdelijkheid?' vroeg hij plagend.

Lisa werd vuurrood, en Brody lachte, een soort snuffende lach, waarbij de lucht uit zijn neus geperst werd en zijn lichaam trilde.

'Ben je dan nog maagd?' vroeg ik op mijn beurt. Het was of we tennisten met woorden.

Deze keer kreeg Harrison een rode kleur. 'Oké, we wedden om twintig dollar,' zei hij.

'Goed,' antwoordde Lisa.

'Twintig dollar! Ik heb geen geld bij me,' riep ik uit.

'Maak je geen zorgen,' zei Lisa. 'Je kunt me altijd op school terugbetalen als we zouden verliezen.'

'Wat bedoel je, als jullie zouden verliezen? Je bedoelt wannéér jullie verliezen,' zei Harrison. Brody lachte weer.

'Ik ken de regels niet eens,' fluisterde ik tegen Lisa.

'Je moet de bal binnen de lijnen houden,' zei ze. Ze richtte

zich tot Harrison. 'Gaan jullie maar vast inspelen.' ´Wij hoeven niet in te spelen, hè, Brody?' Hij haalde zijn schouders op. Harrison haalde zijn racket uit de hoes en Brody volgde zijn voorbeeld. Ze namen hun posities aan de andere kant van het net in. ´Ik serveer eerst,' zei Lisa tegen me.

Mijn hart bonsde. Twintig dollar! Ze praatten erover alsof het wat kleingeld was.

We begonnen te spelen. Harrison was goed, maar Brody was langzaam. Ik zag hoe hij zich opstelde en ontdekte algauw dat hij meestal niet helemaal in evenwicht was. Er waren dingen die alle sporten gemeen hadden: houding, evenwicht, conditionering en timing. Ik hoefde alleen maar de bal snel terug te slaan naar Brody, en meestal sloeg hij hem dan uit of in het net. Toen we de ene set na de andere wonnen, begon Harrison driftig te worden. Hij richtte zijn woede op Brody, wat hem nog slechter deed spelen. Toen Lisa en ik gewonnen hadden, gooide Harrison zijn racket op het gras. 'Je hebt gelogen,' zei hij, wijzend naar Lisa. 'Wat?'

'Je hebt haar niet net geleerd hoe ze moet spelen. Niemand die het net geleerd heeft, kan een bal zo slaan.'

'Ik heb niet gelogen!' scheeuwde Lisa, met haar handen op haar heupen. 'Dat heeft ze me verteld. Ja toch, Brooke?'

Het is waar,' zei ik, maar hij keek nog steeds ongelovig. Laten we dat geld vergeten,' ging ik verder.

'Wat doet dat geld er nou toe?' mompelde hij. 'Brody, geef ze twintig dollar,' beval hij.

´De hele twintig? Waarom moet ik ze alles geven?' jammerde hij.

'Omdat je ons voor aap hebt laten zetten door een paar meisjes van Agnes Fodor, daarom.'

Brody tastte in zijn zak en haalde er een stapel bankbiljetten uit. Hij haalde er twee biljetten van tien dollar af en gaf ze aan 

Lisa, die het geld met een brede glimlach aannam. Ze gaf mij een biljet van tien.

'Ik wil het niet,' zei ik.

'Omdat je gelogen hebt, hè?' viel Harrison tegen me uit.

'Nee, omdat ik het geld niet nodig heb en omdat ik voor mijn plezier wilde spelen.'

'Juist. Laten we iets gaan eten,' zei hij tegen Lisa.

Ze kon niet ophouden met lachen. Harrison raapte zijn racket op, en we gingen allemaal naar het huis, waar een lunch voor ons was klaargezet. Het leek me overdadig genoeg voor een huwelijksreceptie, maar voor hen was het gewoon een maaltijd. Er was zoveel keus - vleessoorten, brood, salades en verschillende aardappelgerechten.

'Waar zijn je ouders?' vroeg Harrison aan Lisa. We zaten aan een patiotafel met een tafellaken erover. Bedienden bewogen zich onopvallend om ons heen, ruimden borden af, serveerden voedsel op de tafel.

'Golfclub,' zei ze tussen twee happen door.

Het eten was verrukkelijk. Ik probeerde me mijn tafelmanieren te herinneren, maar ik had te veel honger en begon te snel te eten.

'Verhonger je of zo?' vroeg Harrison me.

'Ik ben vergeten te ontbijten,' zei ik, al was dat niet waar. Het was iets dat Lisa of een van de andere meisjes zou zeggen. Hij accepteerde het.

'Hoe komt het dat je er zo lang over hebt gedaan om hier te komen?' informeerde hij.

'Pardon?' Ik keek naar Lisa.

'Hij bedoelt op Agnes Fodor.'

'O, ik weet niet. Ik... mijn ouders besloten dat ik daar thuishoorde,' zei ik.

Hij staarde me glimlachend aan. 'Zijn die echt?' vroeg hij-

'Wat?' vroeg ik.

'Die tieten, zijn die echt?'

'Harrison!' krijste Lisa.

'Ik vraag het maar. Vragen kan geen kwaad, niet, Brody?' Brody, die zijn gezicht verstopt had in de kreeftsalade, keek op en schudde zijn hoofd. Zijn wangen puilden uit van het voedsel.

'Nou?' drong Harrison aan. 'Dat gaat je niks aan,' zei ik. Hij lachte. 'Dat betekent meestal nee, hè, Brody?' Brody knikte nadrukkelijk. 'Wat is hij, je marionet?' vroeg ik.

Harrison lachte. 'Ze kan er mee door, Lisa. Beter dan die andere snotneuzen die je je vriendinnen noemt,' zei ze. Hij boog zich over de tafel heen naar mij. 'Misschien nodig ik je bij mij thuis uit voor een single.' 'Wat?'

'Tennis.' Hij leunde glimlachend achterover. 'Of doe je liever wat anders?'

'Ik wil helemaal niets met jou doen,' zei ik. 'Wat is er? Bezorgd over je maagdelijkheid?' vroeg hij spottend. Brody begon te lachen. 'Nee,' zei ik. 'Mijn reputatie.'

Brody zweeg even en begon toen nog harder te lachen. 'Hou je mond,' snauwde Harrison tegen hem. Toen keek hij me nijdig aan. 'Ik nodig niet elk meisje bij me thuis uit,' zei hij.

'Dat verbaast me,' antwoordde ik.

Brody moest op zijn lip bijten om weer een lach te bedwingen. Harrison zag het uit zijn ooghoek.

'Willen jullie wat muziek horen?' vroeg Lisa, die nerveus begon te worden. 'Harrison?'

Hij keek haar geïrriteerd aan. 'Waarom?' vroeg hij. 'Ik voel er niets voor om nog meer tijd te verspillen.' Hij stond op. 'Misschien kom ik kijken als je je volgende softbal wedstrijd speelt,' zei hij tegen mij.

'Uitstekend,' zei ik.

'Sla geen missers,' zei hij, 'want dan laat ik mijn marionet hier lachen.'

'Ik kan geen betere reden bedenken,' zei ik, en keek naar Brody, die zijn mond afveegde, Lisa bedankte voor de lunch en snel wegliep om Harrison in te halen.

We keken hen zwijgend na en toen draaide Lisa zich naar mij om.

'Wauw,' zei ze. 'Niemand heeft Harrison ooit zo van repliek gediend. De meeste vriendinnen van me zwijmelen voor hem.' Ze hield haar hoofd schuin en keek me nieuwsgierig aan.

'Wat is er?' vroeg ik.

'Jij bent anders,' zei ze.

'Hoe bedoel je?' vroeg ik. Mijn hart tikte als een kleine hamer in mijn borst.

'Ik weet het niet. Je zit vol verrassingen, zoals toen je die homerun sloeg. Maar,' ging ze verder, en sprong overeind, 'dat vind ik juist het prettige van je. Kom mee. We gaan naar muziek luisteren en praten.'

Ik volgde haar naar binnen. Ik voelde me een bedriegster, alsof ik hier niet echt hoorde, maar ik maakte me minder van streek omdat ik mijn nieuwe vrienden bedroog dan omdat ik mezelf bedroog.

De waarheid was dat de enige keer dat ik me eerlijk voelde, was als ik softbal speelde of een andere sport. De echte 'ik' kon niet verborgen blijven.

Harrison zou teleurgesteld zijn. Ik zou zelfs niet in de buurt komen van een gemiste slag.