Er was nog nooit zoveel publiek geweest bij de wedstrijd die zaterdag. Een betere dag voor een softbal wedstrijd was niet denkbaar. De lucht was ijsblauw met een enkel wolkje dat eruitzag als een rookflard. Er stond een briesje dat net koel genoeg was om het iedereen op de tribune behaaglijk te maken.

Omdat ik geen vervoer had, had Rosemary haar broer David naar me toe gestuurd om me op te halen. David ging niet naar een particuliere school. Ik vond dat nogal vreemd, tot hij me uitlegde dat hij vriendschap had gesloten met kinderen van de openbare school en die niet in de steek wilde laten.

'Ik heb ook een paar vrienden in Westgate,' vertelde hij me toen ik in de auto was gestapt. 'Ze zeiden dat er meer enthousiasme bestond voor deze wedstrijd dan voor sommige wedstrijden van de jongens. Voor het eerst in jaren krijgen we misschien eens een echte wedstrijd te zien.'

Zoals bleek, was dat een understatement. De meisjes van Westgate waren sterker en vastberadener dan alle anderen tegen wie we hadden gespeeld. Het was een erezaak voor ze geworden om de reeks overwinningen op Agnes Fodor in stand te houden. Hoe kon iemand nou verliezen van een school vol verwende, rijke, krengerige meiden?

Maar ons team was ook vastberaden. Coach Grossbard gaf een geweldige peptalk.

'Iedereen daarbuiten denkt dat jullie een stelletje slappelingen zijn. Ze verwachten dat jullie bezwijken onder druk en instorten, net als in het verleden. Maar er heerst nu een nieuwe

geest in ons team, en jullie zijn allemaal enorm vooruitgegaan,' zei ze, met een blik op mij. ik ben trots op jullie, meiden. Ga het veld op en toon wat jullie werkelijk waard zijn.' We juichten en gingen het veld op. Ik deed mijn best als pitcher en beperkte ze tot een single hit in de eerste vijf innings. Het probleem was hun pitcher, een lang, donker, bruinharig meisje, met een lichaam dat zo gespierd was, dat het Pamela een flauwte zou hebben bezorgd. Ze wierp kogels over de plaat. Ik sloeg twee missers. Niemand kon een hit maken. Cora wist een hoge bal te slaan, maar die zweefde recht op hun midden- fielder af.

Een fout van onze kant plaatste een meisje op honk voor hen bij het begin van de laatste inning. Het volgende meisje sloeg mis, maar de volgende hit was een korte hoge bal, die tussen het tweede honk en onze middenfielder viel. Haar worp wist hun runner op drie te houden. Een van hun betere hitters kwam aan de beurt. Ik haalde diep adem en keek naar de menigte. Er heerste een verwachtingsvolle stilte. Sommige mensen keken of ze hun adem inhielden. Ik zag meneer Rudley op de tribune. Hij glimlachte naar me en stak zijn duim op. Het zou zo fijn zijn geweest als Peter me ook had kunnen aanmoedigen, dacht ik.

Mijn eerste worp ging wijd, maar mijn tweede was in het lage deel van de slagzone, en de batter ging er achteraan en miste. Op mijn volgende worp sloeg ze een foutslag. Toen sloeg ze een harde strakke bal recht op me af. Ik hield stand en ving hem, al leek hij dwars en pijnlijk door mijn handschoen heen te gaan. Onmiddellijk draaide ik me om en wierp de bal naar het eerste honk. Hun runner was al te ver weg en kon niet op tijd terugkomen. Het was een double play.

Onze fans brulden. Ouders, broers, zussen, vrienden en vriendinnen stonden op en juichten toen we van het veld kwamen. Het was nog steeds een onbesliste wedstrijd. Toen sloeg onze eerste batter uit op drie worpen, en ons zelfvertrouwen begon ons in de steek te laten. Niemand zei het, maar ik kon de mensen bijna horen denken dat wij als eersten uit zouden zijn.

Ik was vierde, maar iemand zou op honk moeten komen. Heather was de volgende. Ze sloeg met gesloten ogen en ging zover achteruit van de plaat dat er gelach en sarcastische opmerkingen kwamen van de andere kant.

'Wat is er, schat, bang dat je je make-up bederft?'

'Bang voor je mooie neusje?'

'Kijk uit. Die bal draagt jouw naam. Lafbekkie.'

Er klonk gelach op de tribune. Ondanks ons goede spel nu en dan, zagen ze ons nog steeds als een lachertje. Ik zag hoe mijn teamgenoten het zich aantrokken. Als we nu niet iets deden, zouden we beslist verliezen, dacht ik.

Eva Jensen was de volgende batter. Ik hield haar op weg naar de plaat tegen.

'Ze werpt iets naar binnen. Doe een stap achteruit en probeer rechts het veld in te slaan,' zei ik. Ze knikte en nam haar positie in. De eerste worp was te laag, maar de tweede was precies waar ik die verwachtte. Eva deed een stap achteruit en sloeg. Het was een goede hit, en de bal kwam vlak voor de eerste baseman terecht. Ze beoordeelde de bal verkeerd en hij ging over haar hoofd het rechterveld in. We hadden een runner op het eerste honk.

Ik keek naar coach Grossbard, die had gehoord dat ik Eva het advies gaf.

'Ze is goed,' zei ze, doelend op de pitcher. 'Maar ze zal je geen goeie bal geven.'

Ik knikte en liep naar de plaat. Weer viel er een stilte bij onze fans. De pitcher probeerde me achter twee lage worpen aan te laten gaan, maar ik hield me in. De volgende pitch kwam perfect over de outside corner. Het was het soort worp waar kracht voor nodig was om erop te slaan. Ik leunde naar rechts, draaide bij, en ving de bal net voldoende op de punt van het bat om hem goed te kunnen raken.

De bal vloog omhoog.

Hij vloog omhoog, over het hoofd van de linkse fielder, en bleef doorgaan, over de afscheiding. Ik had een homerun geslagen.

Ik had wedstrijden bijgewoond op de openbare school, voorwindende basketbalwedstrijden, waarbij de menigte zo luid en lang juichte, dat mijn oren suisden. Zo ging dat nu ook. Toen ik de honken passeerde, juichte mijn kant zo luid dat het in deed aan mijn oren. Meneer Rudley grijnsde breed, en coach Grossbard... de tranen van vreugde stroomden over haar wangen toen ik langs haar rende tussen het derde honk en de thuisplaat. Cora omhelsde me zo stevig dat mijn ribben bijna kraakten. Het hele team stond om me heen, Heather aan de rand met een plastic glimlach op haar gezicht. Ik kon me niet herinneren wanneer ik in mijn leven opgewondener was geweest en trotser op mezelf. De menigte apprecieerde me, maar helaas was noch mijn nieuwe moeder, noch mijn nieuwe vader erbij om mijn triomf mee te maken. Ik was net zo eenzaam als ik altijd geweest was, zelfs nu, zelfs nu ik zo intens naar ouders verlangde, dat mijn hart pijn deed.

Lisa Donald kondigde een overwinningsfeest aan bij haar thuis. Iedereen van het team werd natuurlijk uitgenodigd, ook coach Grossbard. Het zou een barbecue worden. Toen ik thuiskwam, holde ik naar binnen, in de hoop dat Lisa's uitnodiging Pamela zou bewijzen hoe belangrijk dit allemaal was en haar misschien eindelijk trots zou maken op mijn prestaties. In plaats daarvan trof ik haar in een paniekstemming aan. Peter was niet zo vroeg thuisgekomen als ze verwacht had, en voordat ik de kans kreeg haar iets te vertellen, riep ze: 'Alles

gaat mis!'

Wat is er?' vroeg ik, staande in de deuropening, met mijn handschoen en de winnende bal in de hand. Alle leden van het team hadden hun handtekening erop gezet, die van coach Grossbard was het grootst van allemaal. De datum van de wedstrijd stond er ook op. 

'Je auditie voor de missverkiezing is bevestigd, maar hoe had ik dat kunnen vergeten - het belangrijkste van alles! Ik weet het niet. Waarschijnlijk door al dat geharrewar van je pianolessen' eindigde ze, mijn opwinding en enthousiasme wegvagend.

'Wat voor belangrijks?' vroeg ik.

'Je foto's! O, waar blijft hij? Waar blijft hij?' riep ze in de richting van de deur.

'Wie? Peter?'

'Nee, niet Peter. De fotograaf. Ik heb hem gezegd dat hij hier moest zijn en alles moest klaarzetten voordat je terugkwam. Ik wil dat de foto's genomen worden in het atrium buiten de patiodeuren van de zitkamer. Die bloemen zullen een kleurige achtergrond vormen. Het zal er... vorstelijker uitzien en je meer op een prinses doen lijken. Nou, waarom blijf je daar staan?' schreeuwde ze. 'Ga naar boven en haal het vuil uit je huid. Neem een bad, was je haar en begin je op te maken. Over een uur moeten we klaar zijn.'

'Wil je niet weten wat er in de wedstrijd is gebeurd?' vroeg ik.

'Wedstrijd? Wat voor wedstrijd? O, dat, hoe noem je het ook weer, softbal?'

'Ja. We hebben gewonnen. Ik heb een homerun geslagen in de laatste inning en de wedstrijd gewonnen. Het was net de World Series of zoiets. Er waren een hele hoop mensen, meer dan ooit. Ook docenten. Ik heb geweldig gepitcht. Er is een feest om het te vieren bij Lisa Donald thuis. Iedereen van het team komt. Onze docenten en ouders zijn ook uitgenodigd.'

'Wie heeft daar nou tijd voor? Ben je helemaal gek geworden? Die fotosessie duurt uren, we kunnen niet zomaar een paar willekeurige foto's voorleggen aan de juryleden. Het moeten professionele foto's zijn, zoals een model zich laat fotograferen. Wil je alsjeblieft geen tijd meer verspillen en naar boven gaan en je klaar maken? Ik kom straks om uit te zoeken wat je aan moet trekken. Natuurlijk moet je meer dan één outfit drage. En het badpak dat ik verleden week voor je gekocht heb. Ga, ga, ga, ' gilde ze, zwaaiend naar de trap.

Ik staarde naar de softbal. Wat had het voor zin haar die te laten zien? Ze zou hem misschien in de wasmachine gooien. Ik liep de trap op.

'Kunnen we tenminste naar het feest als we klaar zijn?'

'We zien wel,' zei ze. Daar kan ik nu niet aan denken. Joline! Joline!'riep ze.

'Ja, mevrouw.'

'Ga naar boven en maak haar bad klaar. Gauw.'

'Ja, mevrouw,' zei Joline, en liep haastig naar de trap. Ze liep langs me heen en was in de badkamer bezig olie in het badwater te mengen nog voordat ik mijn uniform had uitgetrokken.

Ik bleef versuft zitten. Ik was beslist niet in de stemming om te poseren voor foto's als model voor missverkiezingen. Ik liep op wolken toen ik thuiskwam en voelde me nu alsof ik bij mijn haren werd meegesleept om ergens op een toneel te worden gepropt, omringd door vreemden, die me aanstaarden met cijfers in hun ogen.

Natuurlijk was ik niet snel genoeg naar Pamela's zin. Toen ze mijn kamer binnengestormd kwam, zat ik net aan de toilettafel mijn haar te drogen.

'Ben je nou nog niet klaar?' schreeuwde ze. 'In een wedstrijd kun je als een haas om die stomme honken rennen, maar als je je klaar moet maken voor iets echt belangrijks, ben je net een schildpad,' zei ze, terwijl ze door de kamer naar mijn kast liep.

Mijn wedstrijd ís belangrijk,' hield ik trots vol. Ze negeerde me en rommelde in de kleren die in mijn kast hingen.

Ik wil iets met kleur, en toch wil ik een eenvoudige uitbeelding van je schoonheid.'

Ik ben niet mooi,' mompelde ik bij mezelf.

Maar ze hoorde me en draaide zich met een ruk om. 'Hou je mond! Ik wil dat niet meer horen. Ik heb je gezegd, als je jezelf voordurend voorhoudt dat je niet mooi bent, dan zul je dat ook

iet zijn. Je houding straalt het uit. Waarom zou ik zo hard met je gewerkt hebben, je hebben geleerd hoe je moet zitten, lopen praten, je hoofd houden, zelfs je ogen richten, als ik niet geloofde dat je mooi was? En foto's liegen niet, dus ik zou die houding maar gauw veranderen voordat je naar beneden gaat. Ik wil dat bruisende zien, leven, jeugd, je ogen zien stralen van zelfvertrouwen. Staar niet zo naar me!'gilde ze. 'Borstel je haar en maak je op.'

'Oké,' zei ik.

'Zeg niet oké. Zeg ja. Weet je niet meer wat ik je verteld heb? Oké is te... inferieur,' verklaarde ze, bij gebrek aan een beter woord.

Ze haalde uit de kast wat ze wilde dat ik aantrok en zocht toen mijn nieuwe badpak.

'De fotograaf is er. Hij is een heel bekende beroepsfotograaf. Hij is nu bezig zijn apparatuur in het atrium klaar te zetten. Ik zal met hem gaan bespreken wat je het eerst moet dragen en dan terugkomen. En dan verwacht ik dat je klaar bent om je jurk aan te trekken. Begrepen?' vroeg ze.

'Ja, maar als we op tijd klaar zijn, mag ik dan naar het feest? Alsjeblieft?'

'We zullen zien,' zei ze, en stormde de kamer uit. Ik keek op de klok. De leden van het team en hun ouders zouden nu bij Lisa aankomen, en ik zat thuis gevangen. Mijn enige hoop was om mee te werken en het zo snel mogelijk achter de rug te hebben.

Ik was klaar toen Pamela terugkwam. Ze zei dat ik de lichtblauwe jurk met de V-hals moest aantrekken. Ze overtuigde zich ervan dat mijn opgevulde beha mijn platte boezem verfraaide, en kwam toen met een smalle parelketting van haarzelf, die ik om moest doen. Toen ik aangekleed was, liet ze me voor de spiegel staan en kapte mijn haar.

'Je ziet rood. Ik wist dat dit zou gebeuren. Ik wist dat je te veel zon zou krijgen op dat balveld en je teint bederven,' zei ze- Ze liet me zitten en werkte mijn make-up bij tot ze tevreden was. Het duurde bijna een halfuur. 'Wanneer komt Peter thuis?' vroeg ik op weg naar beneden. 'Dat weet ik niet meer,' zei ze. 'Later,' mompelde ze. Ik hoopte dat hij vóór het eind van de fotosessie zou komen en me naar het feest zou willen brengen.

De fotograaf was een aardige jongeman met donker krulhaar. Hij heette William Daniels. Zoals Pamela hem had opgehemeld, had ik iemand verwacht die veel ouder en ervarener was. Maar toen William begon, zag ik dat hij wel degelijk wist wat hij deed. Elke keer als Pamela een suggestie deed, legde hij kalm uit waarom dat niet zou werken, waarom de belichting verkeerd zou zijn, waarom mijn profiel niet goed zou uitkomen of waarom de achtergrond aan waarde zou verliezen.

William besefte onmiddellijk hoe gespannen en ongelukkig ik was, en deed zijn uiterste best om me te laten ontspannen.

'Verzet je niet ertegen,' fluisterde hij terwijl hij mijn houding veranderde. 'We zullen veel eerder klaar zijn als je je ontspant en het gewoon laat gebeuren.'

Hij had natuurlijk gelijk, en ik hield op met verlangen en hopen dat het voorbij zou zijn.

'Goed zo, dat is het,' bleef hij maar zeggen. Ook Pamela begon zich meer te ontspannen.

Ik ging haastig naar boven om een andere jurk aan te trekken, maar toen ik terugkwam vond Pamela dat mijn haar niet goed zat en liet William wachten, terwijl ze het weer borstelde tot ze eindelijk tevreden was.

We waren al bijna anderhalf uur lang bezig. Ik wist dat het feest bij Lisa nu in volle gang zou zijn, en dacht dat ze zich allemaal wel zouden afvragen wanneeer ik zou komen. Waarschijnlijk zou Heather ze vertellen dat ik een opvallende entree wilde maken en met opzet te laat kwam. Dat zou wel iets voor haar zijn.

Pamela had nog meer moeite met de foto's in badpak. Zodra ik het had aangetrokken, begon ze te jammeren.

'Kun je niet ophouden met die beenspieren zo te laten zwellen?'

'Ik doe niets,' zei ik.

'Kunt u iets doen?' vroeg ze aan William.

Hij bekeek me even, paste mijn houding aan, en schudde hoofd. 'Ze heeft een prachtig lichaam, mevrouw Thompson. begrijp niet waarom u dat wilt verbergen.'

'Ze zullen denken dat ze een van die vrouwelijke bodybuilders is of zo. Wie wil nou een amazone voor Miss America?' snauwde ze. 'Ontspan je armen,' ging ze verder tegen mij.

Ik probeerde zo ontspannen mogelijk te gaan staan, maar niets stelde haar tevreden.

'Ze zullen dit een vreselijke foto vinden,' mompelde ze.

'Laten we even afwachten,' zei William. 'Misschien kan ik die foto's hier en daar wat retoucheren.'

'Dat geldt voor de foto's, maar niet als ze in levenden lijve over het toneel loopt,' kermde ze.

Hij staarde haar afwachtend aan.

'Goed, goed, doe wat je kunt,' zei ze met een gebaar van haar hand, en hij begon.

Eindelijk waren de foto's klaar. Ik holde naar boven om me te verkleden in een broek en blouse. Ik was terug nog voordat William zijn apparatuur had opgeborgen.

'Gaan we nu naar het feest, Pamela? vroeg ik. Ik kon mijn opwinding nauwelijks bedwingen.

ik heb een verschrikkelijke hoofdpijn gekregen van al die spanning en dat werk,' zei ze hoofdschuddend, ik zou uren nodig hebben voordat ik me in het openbaar kan vertonen.'

'Maar... iedereen verwacht me. Ik heb beloofd dat ik zou komen. Alsjeblieft,' smeekte ik.

ik kan haar wel afzetten,' bood William aan.

Ik keek naar Pamela.

'Goed,' zei ze bits.

'Dank je, Pamela. Dank je,' riep ik, en hielp William met het inpakken van zijn apparatuur, zodat we sneller weg konden. Ter ere waarvan is dat feest?' vroeg hij toen we wegreden. Ik vertelde het hem, en hij lachte. Hij was onder de indruk. Waarom konden mijn ouders niet zo zijn? dacht ik. Hij vertelde ver zichzelf, dat hij getrouwd was en twee dochtertjes had, een tweeling van vier jaar.

'Het zijn schatten van kinderen, zei hij. Ik neem voortdurend foto's van ze, zoals je je wel kunt voorstellen, maar ik zou nooit willen dat ze aan zo'n schoonheidswedstrijd deelnamen. Ze hebben nu zelfs verkiezingen voor kinderen van vijf; ze worden opgetut en opgemaakt om ze ouder te doen lijken. Het is volstrekt uit de hand gelopen.'

'Ik wil er ook niet aan meedoen,' mompelde ik. 'Dat was te merken,' zei hij. 'Maar, hé, zonder mensen als je moeder zou ik mijn brood niet kunnen verdienen,' ging hij lachend verder.

Praten met hem maakte dat ik me ontspande. Toen hij het huis van de Donalds zag, floot hij zachtjes. 'Ga jij even met dure mensen om!' zei hij plagend. 'Zoals ze zeggen, het is beter om rijk geboren te worden dan geboren.'

Hij moest de waarheid eens weten, dacht ik, en lachte even bij mezelf. Ik bedankte hem voor het wegbrengen en stapte uit.

Het feit dat ik laat was bezorgde me inderdaad een grandioos welkom. Zodra ze me zagen werd het stil, en toen schreeuwden ze allemaal mijn naam en juichten. Iedereen holde naar me toe om me te feliciteren. Veel van mijn docenten waren er. Zelfs mevrouw Harper was er en keek naar me met een blik van bedwongen goedkeuring. Lisa's neef Harrison, die vol respect tegen me sprak, probeerde me ertoe te bewegen aardiger tegen hem te zijn. Mijn hart was te vol van vreugde om aan iemand een hekel te hebben. Voor mij was dit de grootste dag van mijn leven, en was dit het mooiste feest dat ik ooit zou bijwonen, beter misschien nog dan mijn huwelijk. Deze dag kon niet meer stuk, dacht ik. vergiste me.