Met achterdochtige, kille, grijze ogen staarde mevrouw Harper me achter haar bureau aan. Ik was diep onder de indruk van de school. De hal had een muurschildering van de vloer tot het plafond, een voorstelling van cherubijnen die devoot naar een brandende lamp staarden. De marmeren vloer glom rond de banken, stoelen en tafels. Een meisje van een jaar of vijftien begroette me zodra we binnenkwamen. Ze stelde zich voor als Hiliary Lindsay en vertelde dat ze dienst had als schoolrecep- tioniste. Haar houding, de manier waarop ze sprak en me een hand gaf, waren precies zoals Pamela had beschreven en zoals ze me had geleerd mensen te begroeten. Terwijl Hiliary ons door de gang naar het kantoor van mevrouw Harper bracht, keek Pamela me even van terzijde aan en knikte glimlachend, alsof ze wilde zeggen: 'Zo moet je je gedragen, zie je wel?'

Ik werd nog zenuwachtiger. Het kantoor van de secretaresse was even keurig en smetteloos schoon als de hal. De secretaresse zelf, miss Randall, was een kleine, mollige, roodharige vrouw met hier en daar wat grijze haren op de slapen en boven haar brede voorhoofd, waarop zich dikke plooien vormden toen ze ons zag.

Hiliary stelde ons aan haar voor en keek toen lachend naar mij voor ze ons alleen liet. Een paar ogenblikken later ging de deur van mevrouw Harpers kantoor open en vroeg ze ons om binnen te komen. Ze was lang, met heel smalle heupen en een platte boezem, die nauwelijks zichtbaar was onder haar wijde, donkerblauwe jurk die tot op haar enkels viel. Ze was van onbestemde leeftijd, had donkerbruin haar en lichtbruine ogen, een puntige neus en een kleine mond. Haar wangen waren ingeval len, wat haar gezicht nog smaller deed lijken, maar ze had het soort huid en teint waarvan ik wist dat Pamela ze bewonderde. Ze had geen rimpel en geen plooitje in haar voorhoofd.

Alles op haar bureau was keurig gerangschikt. Het donkere mahoniehout zag er net zo gewreven en schoon uit als al het andere dat ik had gezien. Vóór haar op het bureau lag een dossier met mijn naam erop.

'Agnes Fodor,' begon ze, met haar ogen strak op mij gericht, 'is een prestigieus, uitzonderlijk instituut dat in hoog aanzien staat. Mijn meisjes gedragen zich zonder uitzondering zoals het hoort, perfect. Je zult onmiddellijk grote verschillen vinden tussen Agnes Fodor en de doorsnee openbare school,' zei ze. Niets in haar gezicht bewoog, behalve haar dunne lippen.

'Om te beginnen zijn onze klassen heel klein. We geloven in persoonlijk onderricht aan de leerlingen,' ging ze verder tegen Pamela. 'En onze leerlingen volgen allemaal wat we noemen het honoraire systeem. We verwachten niet van onze docenten dat ze zich bekommeren om gedragsproblemen. Iedereen kent de regels en respecteert die. Als een meisje een regel overtreedt, komt ze daar eerlijk voor uit. Niet dat iemand dat doet,' voegde ze er haastig aan toe. 'Het is niet ongebruikelijk dat een docent zijn of haar klas verlaat tijdens een repetitie of examen. Onze meisjes plegen geen bedrog. U zult zien dat onze kleedkasten geen sloten hebben. Onze meisjes stelen niet. U zult zien dat onze toiletten smetteloos schoon zijn. In de wc's en wasbakken zijn geen walgelijke sigarettenpeuken te vinden. Onze meisjes roken niet op school, en de meesten ook niet buiten de school.'

'Roken is het ergste wat er bestaat voor je huid,' zei Pamela.

Mevrouw Harper keek haar een ogenblik lang bijna even strak aan als ze mij had gedaan en richtte zich toen weer met een hoofdknikje tot mij. Haar hoofd wiebelde als de kop van een marionet.

'Je zult zien dat er geen papiertjes en afval op de grond lig- gen in de klaslokalen of de gangen. Onze meisjes maken geen rommel. Je zult nooit kauwgom onder de stoelen geplakt vinden. Kauwgom is verboden.

'Na de lunch in onze kantine is er heel weinig te doen voor de beheerster. Onze meisjes ruimen zelf alles op, en dat houdt zelfs het schoonmaken van de tafels in als dat nodig is.

'Tijdens het wisselen van de les, als de meisjes naar een ander lokaal gaan, verheft niemand haar stem. Onze meisjes schreeuwen niet naar elkaar. Nooit, nooit in de geschiedenis van Agnes Fodor, is er sprake geweest van enig gewelddadig gedrag. Als twee meisjes onenigheid hebben, worden ze aangemoedigd het aan het gerechtelijk comité voor te leggen, dat bestaat uit meisjes die speciaal voor die positie gekozen worden. We hebben een heel productieve en actieve leerlingenorganisatie, waar we groot vertrouwen in hebben. De meisjes oefenen toezicht uit op zichzelf. Als iemand een van onze regels overtreedt, wordt ze voor een comité van medeleerlingen gebracht en beoordeeld en eventueel gestraft.'

'Maar ik dacht dat niemand de regels overtrad,' zei ik. Ik zei het alleen maar omdat ik me een beetje in de war gebracht voelde, maar de kille ogen van mevrouw Harper werden plotseling vurige kolen. Haar gezicht verbleekte, en de aderen in haar nek zwollen op.

'Ik bedoelde dat ze zelden de regels overtreden, zo zelden dat het gerechtelijk comité verleden jaar maar één keer bijeen is gekomen,' zei ze. 'Gedurende het hele jaar.

'Het is,' ging ze weer verder tegen Pamela, 'heel ongebruikelijk dat Agnes Fodor een leerling toelaat die niet de achtergrond heeft van een goede opvoeding, maar gezien de positie van u en uw echtgenoot in de gemeenschap, vertrouwen we erop dat Brooke zich snel zal aanpassen aan onze hoge normen.' Het klonk aanvankelijk als een compliment en eindigde met klank van een dreigement, dacht ik. Pamela glimlachte.

'O, daar ben ik van overtuigd,' antwoordde ze.

'Heel goed,' zei mevrouw Harper en opende mijn dossier. Ze staarde er even naar en keek toen weer naar mij. 'Je was niet bepaald wat wij een goede leerlinge noemen. Maar meestal zien we dat onze leerlingen onmiddellijk vooruitgaan hier. We verwachten van jou niet minder, ondanks je ongelukkige achtergrond.

'Zoals je moeder heeft verzocht,' ging ze verder, met een knikje naar Pamela, 'zal niets over je verleden dit kantoor verlaten. Dit dossier blijft in mijn archief, en alleen voor mij ter inzage.'

'Dank u,' zei Pamela.

'Maar,' vervolgde mevrouw Harper, alsof Pamela niets had gezegd, 'jij weet dat ik het weet, en je weet wat ik van je verwacht. Nog vragen?'

Ik schudde mijn hoofd.

Ze staarde me aan. Haar ogen gingen over me heen als kleine spotlights, zoekend naar een onvolkomenheid. Ik schoof zenuwachtig op mijn stoel heen en weer onder die intense observatie. Eindelijk sloeg ze mijn dossier dicht en stond op.

'Kom mee,' beval ze.

Ik stond op en volgde haar.

Pamela stond op en raakte even mijn arm aan toen ik bij de deur kwam.

'Veel succes,' zei ze glimlachend. Ik knikte en liep achter mevrouw Harper aan. Bij de ingang van het kantoor bleef mevrouw Harper even staan en draaide zich om naar Pamela.

'We zijn zo terug, mevrouw Thompson,' zei ze, en wenkte mij toen met haar mee te gaan.

Ze liep snel en nam verrassend lange stappen. Ik moest zelfs een paar snelle stappen nemen om haar in te halen.

'Dit is de klas van meneer Rudley, Engels. Hij is ook de docent in de instructiekamer, dus hij kent je rooster,' legde ze uit, terwijl ze de deur opendeed.

Meneer Rudley, een lange man van een jaar of vijftig met haar dat iets donkerder van kleur was dan as, keek op van het leerboek dat hij in zijn handen hield. Hij zat op de rand aan de voorkant van zijn lessenaar en sprong overeind zodra hij mevrouw Harper zag. De zes meisjes in de klas draaiden zich allemaal om en stonden onmiddellijk op. Ze staarden me vol belangstelling aan.

'Dit is de nieuwe leerlinge die vandaag zou komen, zoals ik u verteld had, meneer Rudley,' zei mevrouw Harper. 'Haar naam is Brooke Thompson.'

'Uitstekend, mevrouw Harper. Welkom, Brooke. Je kunt hier gaan zitten,' zei hij, met een knikje naar een lege bank rechts van hem.

Snel liep ik het lokaal door en wachtte voor ik ging zitten. Mevrouw Harper bleef in de deuropening staan.

'Ik zou het als een persoonlijke gunst opvatten als jullie, meisjes, Brooke wilden helpen zich thuis te voelen op onze school. Ze is hierheen overgeplaatst van een openbare school,' voegde ze eraan toe, terwijl ze haar mondhoeken minachtend omlaagtrok.

De meisjes keken me aan. Een van hen, een mager blondje met blauwe ogen en sproeten op haar jukbeenderen, staarde heel intens naar me. Ik wist niet precies of het een welkom of een waarschuwing betekende.

'Wilt u ervoor zorgen dat ze haar lesrooster krijgt, meneer Rudley,' zei mevrouw Harper. Toen liep ze naar buiten en deed de deur dicht.

Even bleef het stil. Meneer Rudley knikte en we gingen zitten. Toen liep hij naar zijn lessenaar en pakte mijn kaart.

Laten we ons aan elkaar voorstellen, meisjes,' zei hij tegen de klas. 'Margaret?'

ben Margaret Wilson. Hoe maak je het?'

Voor ik kon antwoorden, ging het kleinere, donkerharige meisje achter haar verder. 'Ik ben Heather Harper, het nichtje van mevrouw Harper,' voegde ze er nogal zelfingenomen aan toe.

'Ik ben Lisa Donald,' zei een meisje met haar dat de kleur van roest had en de groenste ogen die ik ooit had gezien. Ze zag er ouder uit dan de anderen omdat ze een boezem had die nog voller leek dan mijn valse, en ook een wijzere, meer volwassen glinstering in haar ogen.

'Ik ben Eva Jensen,' zei een Scandinavisch uitziend blond meisje. Haar gezicht had harde, scherpe trekken en ze was broodmager.

'Ik ben Rosemary Gillian,' zei een meisje met bruin haar. Ze had een kuiltje in haar wang en een kloofje in haar kin onder dikke, volle lippen. Ik meende een ondeugende schittering in haar ogen te zien, vooral door de manier waarop ze glimlachend naar de andere meisjes keek nadat ze tegen me had gesproken.

'Helen Baldwin,' zei het meisje dat me het eerst zo belangstellend had aangekeken.

'Oké,' zei meneere Rudley. Hij gaf me een lesboek. 'Ik weet niet wat je op je andere school hebt gedaan, maar wij beginnen net met Romeo en Julia. Iedereen leest een rol. Sommigen lezen er twee of drie omdat we maar met ons zevenen zijn.'

'Acht nu,' merkte Rosemary op.

'Precies,' zei meneer Rudley. 'Misschien kun jij de rol nemen van...'

'Zij kan Romeo zijn,' zei Heather Harper. 'Ik voel me niet op mijn gemak met de rol van een man.'

'Hij is nog maar een jongen,' verbeterde Lisa Donald haar. 'Dat heeft meneer Rudley ons toch verteld?'

'Dat klopt. Romeo en Julia worden geacht niet veel ouder te zijn dan jullie,' zei hij.

'Bovendien heeft meneer Rudley ons verteld dat Julia in Sha- kespeares tijd door een jongen werd gespeeld,' ging Lisa verder. 'Dus doet het er niet toe wie welke rol leest.'

'Ik vind van wel,' hield Heather vol. 'Ik lees liever de rol van Julia. Waarom lees jij Romeo dan niet? Waarom moet jij Julia' Lezen?'

'Meneer Rudley heeft gezegd dat ik die rol moet lezen,' antwoordde Lisa.

'Rustig, meisjes. Brooke?

'Ik vind het niet erg om Romeo te lezen,' zei ik. Ik keek naar de anderen. Heather meesmuilde.

'Goed. Dan gaan we verder met het toneelstuk,' zei meneer Rudley.

Toen de bel ging, kwamen Eva Jensen en Helen Baldwin als eersten naar me toe en boden aan om me rond te leiden. Ik verwachtte half en half dat er meer leerlingen zouden zijn in de volgende les, maar ons groepje van zeven bleef de rest van de dag bij elkaar. Het wisselen van de lessen ging precies zoals mevrouw Harper had gezegd: ordelijk en stemmig. Andere leerlingen werden aan me voorgesteld, maar tot de lunch had ik weinig tijd om een echt gesprek met iemand te hebben. Natuurlijk wilde iedereen weten waar ik op school was geweest en hoe het daar was. Alleen Heather Harper keek geringschattend over mijn antwoorden. 'Heb je nog broers of zussen?' vroeg ze. 'Nee.'

'Zijn je ouders erg rijk?' ging ze verder. De andere meisjes leken zich terug te trekken en het gesprek aan haar over te laten.

'Ja,' zei ik. 'Mijn vader is een heel vooraanstaand advocaat.'

'De mijne ook,' zei Heather. 'Hoe rijk ben je?'

'Dat weet ik niet,' zei ik. 'Ik bedoel, ik weet niet hoeveel geld

we precies hebben.'

'Ik wel,' pochte ze. 'Maar ik vertel het niet.'

Waarom vroeg je haar dan het jou te vertellen?' zei Eva Jensen.

Alleen om te zien of ze het zou doen,' zei Heather. Toen lach- te. 'In ieder geval kan ik er gemakkelijk achter komen als ik zou willen. Mijn tante weet precies hoeveel geld iedereen heeft. Onze ouders moesten een financiële verklaring afgeven voor we op school werden toegelaten.'

'Ze zal het jou heus niet vertellen,' zei Rosemary Gillian. 'En als ze wist dat je zoiets zelfs maar zegt, zou ze je eigenhandig van school sturen.'

Heather leek te verschrompelen op haar stoel. 'Ik maak maar gekheid. Iedereen probeert gewoon je te imponeren, Brooke,' zei ze beschuldigend, met een vurige blik in haar ogen. 'Dat doen ze altijd als er een nieuw meisje komt. En, wat vind je van de school?' Ze verviel weer in haar inquisiteurshouding.

'Mooi,' zei ik. 'Ik bedoel, ik kan bijna niet geloven dat het een school is.'

De anderen lachten.

'Wij ook niet,' zei Heather op droge toon.

'Ik ben blij dat het je hier bevalt,' zei Eva hartelijk. 'We kunnen altijd nieuwe vriendinnen gebruiken.'

'Hoe bedoel je, nieuwe vriendinnen?' zei Heather. 'Je bedoelt vriendinnen zonder meer, hè?'

De anderen lachten. Eva keek of ze in huilen zou uitbarsten.

'Ik heb vriendinnen nodig, ja. Je kunt nooit genoeg vriendinnen hebben,' zei ik, en keek naar Heather. 'Echte vriendinnen, bedoel ik.'

Niemand zei iets, en toen lachte Heather. 'Touché,' zei ze. 'Weet je wat dat betekent?'

Ik wist het niet zeker, maar ik knikte. De bel ging, en we stonden allemaal op. Ik zag dat elk meisje zich ervan overtuigde dat haar plaats aan tafel schoon was. Ik deed hetzelfde en volgde hen naar onze volgende les.

Heather kwam naast me staan. 'Je lijkt helemaal niet uit een rijke familie te komen,' zei ze.

'Waarom niet?'

'Je bent te dankbaar,' antwoordde ze, en glimlachte om haar eigen slimheid.

Iedereen lachte, zelfs Eva. Ze keken naar me, en ik dacht,

waarom zou ik niet in hun maffe schuitje stappen? Ik lachte met de anderen mee, en dat verhoogde ieders, zelfs Heathers, opinie over me. Misschien kon ik het, dacht ik. Misschien kon ik iemand zijn die ik met was.

Lichamelijke opvoeding was de laatste les van de dag. Onze klas werd gecombineerd met vier andere, waaronder de hoogste klassen. Met elkaar hadden we genoeg leerlingen voor twee softbalteams. Onze docent, mevrouw Grossbard, was een voormalige Olympische hardloopster, en had deel uitgemaakt van het team dat de bronzen medaille had gewonnen. Ze keek me vol belangstelling aan toen ik mijn opwachting maakte in ons gymnastiekuniform, een witte blouse met het Agnes Fodor- logo op de linkerborst en een donkerblauwe short. De school verschafte ons ook gymschoenen en sokken.

'Heb je dit op je vorige school gespeeld?' vroeg mevrouw Grossbard me.

'Ja, mevrouw,' zei ik.

'Noem me coach,' zei ze. 'Ik heb de hoge onderscheiding de softbal-, zwem-, estafette- en basketbalcoach van de school te zijn. Ik heb ook de onderscheiding dat ik nog nooit een winnend seizoen heb gehad in een van deze sporten, maar,' zei ze met een zucht, 'ik doe mijn best. Ik doe mijn uiterste best met meisjes die bang zijn dat ze een vingernagel breken.' Ze nam me even onderzoekend op. 'Neem korte stop in het blauwe team en bat als vijfde,' beval ze.

Ik ging met mijn team in het veld staan. Eva speelde first base, waarschijnlijk vanwege haar lengte en reikwijdte. Heat- ner stond in het buitenveld, en ging onmiddellijk in het hoge gras zitten. De andere meisjes speelden in het witte team.

Het was zo goed om buiten te zijn, mijn ledematen te kunnen strekken en mijn spieren te gebruiken. Het was een mooie dag voor softball. De lucht was lichtblauw met verspreide

melkwitte wolken. De lichte bries op mijn gezicht was verfrissend. De zon was ver genoeg achter de bomen gezakt om niet in onze ogen te schijnen, en de reuk van het pas gemaaide gras was overheerlijk.

Helaas had onze pitcher moeite de plaat te bereiken. Haar eerste drie worpen stuiterden vóór de slagvrouw. Mevrouw Grossbard zei tegen de pitcher dat ze dichterbij moest komen, en dat deed ze. Haar volgende worp was zo hoog dat niemand erbij kon, en de worp daarna raakte bijna de batter.

'Wacht even,' zei mevrouw Grossbard. Ze sloeg haar handen voor haar ogen, alsof ze haar klas even niet wilde zien of tegen zichzelf sprak, en pakte toen de bal op en gooide hem naar mij. Ik ving hem gemakkelijk. 'Gooi terug,' beval ze. Ik deed het. 'Wissel van plaats met Louise.'

'Waarom?' jammerde Louise, onze pitcher.

'Ach, ik weet niet. Ik dacht dat we maar eens moesten proberen vandaag meer dan één inning te krijgen,' antwoordde mevrouw Grossbard sarcastisch.

Louise keek kwaad naar mij toen we elkaar passeerden.

'Opwarmen,' beval mevrouw Grossbard, en ik gooide zes pitches, allemaal bijna over de plaat. 'Spelen,' riep ze,

met een glinstering in haar ogen.

De eerste batter keerde terug naar de plaat en sloeg op mijn eerste worp. Het was een misser, en de bal kwam niet verder dan een meter vóór haar terecht. Ik holde naar haar toe en ving de bal tegen mijn middel. Mijn team juichte. Mevrouw Grossbard, die tegen de backstop leunde, stond op.

De volgende batter nam haar plaats in en miste drie worpen. De derde batter sloeg een dribbel, en mijn derde baseman, een meisje uit de hoogste klas, Stacey, was er snel bij en wierp de bal goed genoeg terug om de runner bij het eerste honk uit te gooien.

Wij gingen slaan.

'Ben je al eens eerder pitcher geweest?' vroeg mevrouw Grossbard.

'Ja,' zei ik.

'Waarom heb je me niet verteld dat dat je gebruikelijke positie was?'

'Dat weet ik niet,' antwoordde ik.

'Gewoonlijk aarzelen mijn meisjes niet om me te vertellen waarin ze dénken dat ze goed zijn,' merkte ze op. 'Bescheidenheid is hier even zeldzaam als armoede.'

Ik wist niet goed wat ze bedoelde, maar ik glimlachte en knikte en nam mijn plaats in op de bank.

Onze eerste batter sloeg een zwakke bal, die vlak achter de shortstop, Lisa Donald, terechtkwam. Ze viel terwijl ze naar de bal greep, en we hadden een runner op honk. Onze tweede batter miste, maar onze derde sloeg een harde bal tussen het eerste en tweede honk. We hadden meisjes op het eerste en derde honk toen onze laatste batter, een klein, dik meisje, Cora Munsen, een harde bal sloeg, recht in de handen van de tweede baseman, die de bal liet vallen. We hadden alle honken bezet, en ik ging voor het eerst in mijn nieuwe school batten.

Alle ogen waren op mij gericht; sommigen hoopten dat ik een mal figuur zou slaan, anderen waren alleen nieuwsgierig. Ik zag dat mevrouw Grossbard goedkeurend knikte toen ze zag hoe ik vasthield en ging staan. Mijn hart bonsde. Ik moest even buiten de box gaan staan om op adem te komen en me te beheersen, en ging toen weer terug.

De eerste worp was te laag en de tweede te wijd, maar de derde was langzaam en in het midden, mijn favoriete pitch. Ik timede het precies goed en trof de bal hard. Hij ging steeds hoger, over het midden van het hoofd van de fielder. Het base- ballveld van de school werd achteraan begrensd door een kleine heuvel. De bal raakte de top van de heuvel en rolde omlaag, maar was te ver weg van de middenfielder, zodat ze niet kon teruggooien voor ik alle honken voorbij was.

De allereerste keer had ik een grand-slam homerun geslagen.

En mevrouw Grossbard juichte even hard als ik ooit voor me had horen juichen op mijn openbare school.

Later praatte iedereen erover. Meisjes kwamen in de kleedkamer naar me toe om zich voor te stellen, en toen we het gym- nastiekterrein verlieten om in onze kleine, luxe schoolbussen te stappen, was er nauwelijks een leerling op Agnes Fodor die niet had gehoord over de langste homerun-bal die ooit op dit veld geslagen was. Aan het eind van de dag was het zo overdreven dat het verhaal de ronde deed op school dat mijn homerun over de top van de heuvel was geslagen.

Mevrouw Grossbard kwam naar me toe voordat ik in de bus stapte.

'Morgen,' zei ze, 'schrijf je je in voor het softbalteam, oké?'

'Natuurlijk,' zei ik.

'Verdraaid,' zei ze,' misschien winnen we zelfs wel een wedstrijd.'

Opgewonden holde ik naar de bus, verlangend om tegen mijn nieuwe ouders op te scheppen over mijn eerste dag.