We verloren onze volgende wedstrijd, maar niet omdat ik missers sloeg of het andere team zoveel hits door mij wist te slaan. Ons team maakte te veel fouten, en de grootste was wel dat Cora Mun- sen een hoge bal liet vallen met twee op honk. De manier waarop ze me later aankeek gaf me het gevoel dat ze het met opzet had gedaan, zodat ik geen al te goede indruk zou maken. Coach Grossbard dacht misschien hetzelfde. Later in de kleedkamer vroeg ze Cora steeds weer waarom ze de bal had laten vallen.

'De zon scheen niet in je ogen. Je stond op de goede plaats. Wat is er gebeurd, Cora?'

'Ik weet het niet,' antwoordde Cora met neergeslagen ogen.

'Ik begrijp het niet. Iedereen had die bal kunnen vangen,' hield de coach vol.

Ze zweeg.

'Misschien was ze te gespannen,' zei ik. 'Dat overkomt mij ook wel eens. Ik denk aan de worp van de bal voordat ik hem vang.'

Het was mij niet echt gebeurd, maar ik had het vaak genoeg bij andere meisjes gezien. Cora keek snel op.

Ja,' zei ze, dankbaar voor de suggestie. 'Dat moet het geweest zijn.'

De coach bleef achterdochtig. 'Zorg ervoor dat het aanstaande zaterdag tegen Westgate niet gebeurt. We hebben nog nooit zelfs maar bij benadering van ze kunnen winnen, en de laatste drie keer hebben we niet één keer kunnen scoren,' zei coach Grossbard.

'Ik zal ervoor zorgen,' beloofde Cora.

De coach hing in de week daarop posters aan de muren van onze kleedkamer met de woorden Get Westgate. Ik besefte algauw dat er een echte rivaliteit bestond tussen de twee scholen en de spanning steeg toen de zaterdag naderde. Ik kon met moeite mijn gedachten bij mijn piano- en mannequinlessen houden, buiten mijn huiswerk en de training.

Tijdens de pianoles op woensdag kreeg professor Wertzman een woedeaanval.

'Je schijnt alles vergeten te zijn. Dergelijke fouten worden niet gemaakt door iemand die behoorlijk oefent!' zei hij beschuldigend.

Hij sprong overeind en liep naar de piano, terwijl hij zijn hoofd schudde en me woedend aankeek.

'Het spijt me,' zei ik. ik doe mijn best.'

'Nee, je doet niet je best. Ik weet wanneer een leerling haar best doet. Ik heb je moeder iets beloofd, en jij maakt het me onmogelijk die belofte te houden,' verklaarde hij.

De tranen sprongen in mijn ogen. Ik boog mijn hoofd en wachtte tot zijn woede gezakt zou zijn.

ik maak me belachelijk,' mompelde hij. ik heb een reputatie op te houden. Mijn reputatie is mijn bestaan.'

ik doe mijn best,' kermde ik. ik zal nog beter mijn best doen. Ik beloof het.'

Hij staarde me aan met een blik die me het gevoel gaf dat ik het niet waard was in zijn aanwezigheid te zijn. Mijn lippen begonnen te trillen. Op dat moment kwam Pamela binnen. Vlak na het eten was haar kapster gekomen om iets met haar haar te doen, waardoor het voller en glanzender zou worden, zoals ze zei. Ik zag geen enkel verschil.

'Wat is hier aan de hand?' vroeg ze met haar handen op haar heupen.

De professor keek naar mij en schudde zijn hoofd, ik moet de volledige medewerking en aandacht van mijn leerling hebben, wil ik succes hebben,' zei hij, naar mij kijkend. 'Brooke, doe je je best niet?'

'Ja' zei ik. 'Dat doe ik wel. Ik ben niet zo goed als iedereen

denkt'. dat is alles.'

Wie denkt dat?' mompelde de professor. 'Je kunt nooit goed worden als je niet oefent en oplet. Je studeert niet genoeg,' beweerde hij.

'Ik studeer wel.

'Wilt u zeggen dat ze meer moet oefenen?' vroeg Pamela. 'Zoals het nu gaat, is meer studie absoluut noodzakelijk. Ik zou haar nog minstens vier uur per week langer laten studeren,' zei hij.

Het trof me als een zweepslag. 'Vier uur langer! Wanneer zou ik dat moeten doen?'

Pamela staarde me kil aan. 'Ik denk,' begon ze langzaam, 'dat je, gezien de opofferingen en uitgaven die Peter en ik ons voor je getroosten, op zijn minst de tijd kunt vinden. Ze zal van nu af aan elke zaterdag vier uur extra studeren,' verklaarde ze ferm.

De professor keek tevreden.

'Ik kan niet nog langer studeren op zaterdag, zeker niet aanstaande zaterdag. Dan is de grootste wedstrijd van het jaar!' 'Wedstrijd?' vroeg de professor, met een blik op Pamela. 'Luister maar niet naar wat ze zegt, professor Wertzman. Geeft u haar op wat u wilt dat ze studeert en wat u verwacht dat ze aanstaande zaterdag moet presteren.'

Ze draaide zich naar me om. Haar ogen leken koude stenen. 'Ik vul de aanvraag voor de eerste auditie van de verkiezing vanavond in, Brooke. Je moet voor elke gebeurtenis klaar zijn. Nee,' voorkwam ze me, toen ik iets wilde zeggen, 'ik wil er geen woord meer over horen.'

Maar zaterdag is erg belangrijk. Iedereen vertrouwt op mij,' flapte ik eruit, ondanks haar verbod.

Ze staarde me aan en hief toen haar ogen op naar het plafond, 

alsof ze grote emotionele pijn leed. Zonder me aan te kijken ging ze verder: 'Als er enig verder probleem is of als de professor zich weer over je beklaagt, zal ik mevrouw Harper bellen en haar zeggen dat het je verboden is lid te zijn van enig team - baseball, dammen, wat dan ook,' dreigde ze, haar ogen nog steeds op het plafond gericht. Toen draaide ze zich op haar hoge hakken om en liep klikkend door de gang.

De professor draaide zich naar me om. 'Sla de bladzij om,' beval hij, 'en begin opnieuw.'

De tranen in mijn ogen maakten de noten moeilijk te lezen. Ik hield mijn adem in en probeerde het brok in mijn keel weg te slikken, maar het bleef er plakken als een dot kauwgum. Ik kon nauwelijks ademhalen. Maar ik deed wat de professor vroeg. Het was een marteling, zijn adem op mijn gezicht, zijn gekreun en getik op de piano, maar ik verdroeg alles, doodsbang dat hij zich weer tegen Pamela zou beklagen.

Zodra de les was afgelopen, stond ik op en holde de kamer uit. Ik rende de trap op, zo hard bonkend op de treden, dat de mooie trap trilde. Toen ik in mijn kamer was, sloeg ik de deur achter me dicht en ging woedend aan mijn bureau zitten. Ik was te kwaad om mijn huiswerk te kunnen maken.

Minuten later werd er geklopt.

'Binnen,' riep ik, en Peter maakte de deur open.

'Ik zag je voorbij mijn kamer stormen en voelde het huis op mijn hoofd neerkomen. Wat is de crisis van vandaag?'

'De professor vindt dat ik vreselijk speel, en wil dat ik nog minstens vier uur langer moet studeren. Pamela zei dat ik het zaterdag moet doen, en dan heb ik de grootste wedstrijd van het jaar. Ze zei dat als ik nog meer moeilijkheden maakte, ze mevrouw Harper zou zeggen dat ik aan geen enkel team meer mocht meedoen. Het is niet eerlijk!' riep ik uit.

'Dat klinkt inderdaad erg streng,' gaf hij toe. Hij keek me aan en zijn gezicht klaarde op. 'Als je eens wat vroeger opstond en piano studeerde voor je naar school gaat?'

'Studeren helpt niet. Ik kan niet pianospelen,' jammerde ik. 'Als je het doet, zal ik ervoor zorgen dat Pamela niet me- vrouw Harper belt,' zei hij.

Weer een onderhandeling, dacht ik, weer een compromis, geregeld door mijn pleegvader, de advocaat. Ik stond nu al eerder op om me op te maken, omdat Pamela wilde dat ik er mooi uitzag. Ik kon niet goed helemaal niet meer naar bed gaan, dacht ik. Maar wat voor keus had ik? Een pleegkind dat binnenkort officieel geadopteerd zou worden, was als iemand zonder rechten of zelfs gevoelens. Ik wilde ouders en een thuis en een naam. Ik moest gehoorzaam zijn. Pamela praatte over mijn auditie voor de missverkiezing, maar in feite deed ik auditie om haar dochter te zijn.

'Oké,' zei ik. 'Ik zal 's morgens vóór het ontbijt ook studeren.'

'Mooi. Weer een crisis bezworen.' zei hij knippend met zijn vingers, en ging naar beneden om Pamela te vertellen hoe het zou gaan.

Ondanks mijn enthousiasme en mijn vastberadenheid, begon mijn nieuwe werkrooster zijn tol te eisen. Het moeilijkste was het tijdens de lessen in de ochtend. Ik had het gevoel of ik me door de gangen moest slepen en plofte als een oude vaatdoek op de bank in mijn lokaal neer. Twee keer viel ik onder Engels zelfs een paar minuten in slaap, en moest meneer Rudley naar me toekomen en me aan mijn schouder heen en weer schudden nadat hij me iets gevraagd had. Mijn ogen waren open, maar ik had hem niet gehoord. Ik verontschuldigde me natuurlijk.

Op de een of andere manier kwam ik tijdens de softbaltrai- ning weer tot leven. Misschien was het omdat ik weer in de frisse lucht was. Het was nu de derde week in mei. Het lover was vol, welig en prachtig groen. Maar twee nachten van regen brachten de eendagsvliegen te voorschijn, en de meeste meisjes klaagden. De grond was zacht, en hier en daar zelfs vochtig. Aan het eind van de training waren we allemaal vuil, onze uniformen waren bespat met modder, en onze gezichten en handen en haar waren bezweet, en we hadden insectenbeten op onze armen en hals.

Het kon me allemaal niets schelen. Ik voelde me thuis, maar mijn teamgenoten wilden dat coach Grossbard het terrein liet besproeien en drogen. Overal waar die rijke, verwende meisjes ook maar kwamen in het leven, verwachtten ze dat iemand de dingen kosmetisch zou veranderen om hun een plezier te doen of het leven gemakkelijker voor ze te maken.

Maar toen ik die middag thuiskwam en Pamela zag de klei ne rode vlekjes achterin mijn hals, kreeg ze een aanval van hysterie. Eerst dacht ze dat het kwam door iets dat ik had gegeten. Ze beschuldigde me ervan dat ik stiekem chocoladerepen at op school. Toen dacht ze dat ik een allergische reactie had op iets en begon ze haar dermatoloog te bellen. Toen ik haar vertelde dat het maar een paar eendagsvliegen waren, zweeg ze en staarde me aan of ik gek was geworden.

'Eendagsvliegen? Eendagsvliegen. Insectenbeten! Walgelijk. Ga onmiddellijk naar boven en in bad. Besef je niet dat ze je huid kunnen verwoesten, en dat je missverkiezing al over een paar weken is?'

'Zo lang duren die beten niet. Volgende keer zal ik wel een middel tegen insecten opdoen,' zei ik kalm. Dat maakte haar nog kwader.

'Je sproeit niet zomaar chemicaliën op je huid. Zie je mij zo iets doen? Ik dacht dat ik je gezegd had dat je mij moest observeren, je net zo gedragen als ik. Naar boven,' beval ze, en volgde me. Ik was verbaasd toen ze me naar haar badkamer bracht in plaats van naar de mijne. Daar moest ik me uitkleden en haar sauna binnengaan. Ze draaide een schakelaar om en de stoom begon naar binnen te stromen tot ik de deur niet meer kon zien. Ik had het gevoel dat ik gekookt werd en gilde dat het genoeg was, maar de stoom bleef komen. Ik vond de deurknop en ontdekte dat ik die niet open kon krijgen.

'Pamela!' riep ik. 'Het is te heet!'

De stoom bleef komen. Ik ging op de grond liggen, want dat was de koelste plaats, en wachtte. Bijna tien minuten later hoorde stoom stoppen, en de deur ging open.

'Eruit!' schreeuwde ze.

Ik was duizelig en dacht dat ik misselijk zou worden, maar ik bleef staan, terwijl ze mijn lichaam inspecteerde.

'Goed,' zei ze.

'Het was te heet daarbinnen.'

'Zo moet het om het gif eruit te krijgen. Nu moet je in bad.'

Joline was geroepen om het klaar te maken. Toen ik in het bad stapte, begon Pamela mijn huid te boenen met een harde borstel, zodat hij op bepaalde plaatsen nog roder zag dan de insectenbeten. Ze goot allerlei soorten olie in het water en waste mijn haar zo stevig, dat ik dacht dat mijn schedel zou gaan bloeden.

Uitgeput stapte ik uit het water, toen ze dat zei. Ik had nauwelijks de kracht om me af te drogen. Ik deed er te lang over, en ze gilde dat ik op moest schieten.

'Föhn je haar droog,' beval ze. Voordat ze de handdoek om me heen sloeg, staarde ze plotseling met meer belangstelling dan ooit naar mijn lichaam.

'Wat is er?' vroeg ik.

Ze schudde haar hoofd. 'Het gebeurt nog steeds. Het wordt zelfs erger. Je zie er te... mannelijk uit. Je hebt geen zachte plekjes. Zelfs je borsten zijn net kleine spierbundeltjes.' Ze trok een lelijk gezicht, vertrok haar mond, en er verscheen een bezorgde blik in haar ogen. 'Ik wil dat je naar mijn arts gaat.'

Naar je dokter? Waarom?'

'Ik geloof niet dat je je goed ontwikkelt,' verklaarde ze. 'Ik zal een afspraak voor je maken.'

'Ik voel me uitstekend,' zei ik. 'Je ziet er in mijn ogen niet goed uit. Misschien moet je wat

vrouwelijke hormonen hebben. Ik weet het niet. Laat de dokter maar beslissen,' zei ze, en liet me alleen.

Ik was bijna te zwak om de haardroger vast te houden. Toen ik me had aangekleed, ging ik naar beneden voor het diner. De enige manier waarop ik me nog slapper zou kunnen voelen was als ik zou slapen. Peter was weer op reis, en het was zelfs mogelijk dat hij niet op tijd terug zou zijn voor de grote wedstrijd op zaterdag. Pamela zat aan tafel en onderrichtte me hoe belangrijk het was om mijn huid te beschermen.

'Je kunt niet alles met make-up bereiken,' verklaarde ze, 'en sommige juryleden komen bij de missverkiezingen zo dicht bij je, dat ze de kleinste onvolkomenheden kunnen zien. Denk maar niet dat dat geen rol speelt in hun beslissing. Dat doet het wél. Als ze een lelijke plek zien in je hals, laten ze je een plaats zakken, hoe goed je ook gescoord hebt in andere categorieën - en dat geldt vooral voor de mannelijke juryleden.' Ze zweeg even om adem te halen en zette toen haar kritiek voort. 'Waarom eet je niet?'

'Ik heb geen honger meer omdat ik te lang in de sauna was,' antwoordde ik.

Dat lokte een nieuwe tirade uit. 'Dat komt niet door de sauna. Het verwijderen van gifstoffen hoort je lichaam efficiënter te maken. Het komt door dat stomme softbal - in die hete, verwoestende zon staan, je door insecten laten opvreten, je poriën vullen met vuil. En je gebruikt die handcrème niet genoeg,' voegde ze eraan toe.

Ze staarde me aan, terwijl ze met haar vingers op tafel trommelde en Joline zo stil en snel als ze kon om ons heen liep, borden weghaalde, bestek rechtlegde, het waterglas vulde. Ik staarde terug. Geen haartje was van zijn plaats. Haar make-up was perfect. Ze leek gereed voor een beroepsfotograaf. Het kwam bij me op dat zij meer energie stak in het mooi zijn dan de meeste mensen in hun werk.

Mijn pianoles later was een marteling. Professor Wertzman leek mijn uitputting te voelen zodra ik begon. In plaats van het wat rustiger aan te doen, liet hij me al mijn oefeningen steeds weer herhalen, en had zoals gewoonlijk op alles aanmerkingen. Op een gegeven moment ergerde hij zich zó, dat hij me zelfs klap gaf op mijn linkerhand. Hij deed me geen pijn, maar het was zo onverwacht en fel, dat ik iets als een elektrische schok voelde en even buiten adem was. 'Nee, nee, nee,' zei hij. 'Nee, nee, nee. Nog eens. Nog eens!'

Zoals gewoonlijk was ik bijna in tranen toen de les was afgelopen. Toen ik naar boven ging naar mijn kamer, bleef ik daar versuft zitten en staarde naar de rest van mijn huiswerk. Ik had geen energie om het boek te openen, en nog veel minder om met het schrijfwerk te beginnen. Ik viel in slaap achter mijn bureau en werd met een schok wakker toen ik mijn deur open hoorde gaan.

'Wat doe je?' vroeg Pamela. Ik wreef in mijn ogen en keek naar mijn leerboek. 'Ik ben bezig met wiskunde,' zei ik. 'Ik wil je huid controleren,' zei ze, en inspecteerde mijn hals. 'Ik zal morgenochtend mevrouw Harper bellen en een officiële klacht hierover indienen. Ze horen de meisjes geen toestemming te geven om naar buiten te gaan voordat die insecten verdwenen zijn.'

'Doe dat alsjeblieft niet, Pamela. Ik zal mijn hals bedekt houden, ik beloof het je. Ik zal geen enkele beet hebben morgen. Alsjeblieft,' smeekte ik.

Belachelijk,' zei ze. 'Alles. Mooie meisjes die zich aan zoveel schade blootstellen. Sport is voor jongens. Die hebben een dikkere huid dan wij. En hun spieren zijn meer ontwikkeld.'

Lisa Donald en ik hebben haar neef Harrison en zijn vriend laatst met tennis verslagen,' merkte ik op. Ze staarde me weer aan met die vreemde blik in haar ogen, een mengeling van bezorgdheid en verwarring. 'Ik heb gehoord dat sommige meisjes door hormonengebrek feitelijk denken als

jongens. Ik begin me af te vragen of jij die medische conditie soms hebt. In plaats van er trots op te zijn dat je ze met tennis verslagen hebt, hoor je trots te zijn op de manier waarop ze naar je kijken, en hoe je hun aandacht trekt en vasthoudt,' preekte ze. 'Je afspraak met de dokter is aanstaande dinsdag na school dus zorg ervoor dat je meteen naar huis komt.'

'Ik heb geen dokter nodig,' klaagde ik.

'Ik ben nu je moeder, en ik wil dat je door een arts wordt onderzocht.' Ze glimlachte vals. 'Ik weet dat je niet gewend bent dat iemand zo voor je zorgt, Brooke, maar dat doen de meeste ouders. Je moet dankbaar zijn en niet opstandig. Ik zou zo nu en dan wel eens een dankjewel willen horen in plaats van die constante stroom klachten. Het komt allemaal door dat stomme softbalteam.'

'Ik bén dankbaar. Ik begrijp alleen niet waarom ik naar een dokter moet. Ik ben niet ziek of zo.'

'Soms gaan we naar een dokter om ziekte te voorkomen. Begrijp je dat niet? Nou?'

'Ja,' zei ik. Ik haalde diep adem en staarde naar mijn lesboek.

'Nou dan?'

'Dank je, Pamela.'

'Dat is beter,' zei ze. 'O,' ging ze verder bij de deur. 'Peter heeft gebeld. Hij is niet op tijd thuis om het muggenfestijn aanstaande zaterdag bij te wonen. Je zult zelf voor vervoer moeten zorgen. Ik ga naar mijn dermatoloog voor een extra afspraak op zaterdag. Hij heeft een splinternieuwe verjongingskuur voor de huid, een doorbraak, en hij wil me die laten zien. Goedenacht,' eindigde ze, en ging weg.

Ik voelde me nu meer verbijsterd dan moe. Mijn gedachten tolden door mijn hoofd, al haar mededelingen, verklaringen en ideeën vlogen als losse tennisballen in het rond. Ik wist dat ik mijn huiswerk slecht gemaakt had, en toen ik het een dag later terugkreeg, had ik een onvoldoende.

'Als je bij het volgende tentamen je gemiddelde cijfer niet

weet op te halen,' zei meneer Sternberg, ten overstaan van de hele klas, 'zul je volgend jaar misschien niet kunnen meedoen aan buitenschoolse activiteiten.' lk wist dat dat alle sporten betekende.

Ik voelde me net als een leeggelopen ballon. Ik keek naar de meisjes. Iedereen, behalve Heather, keek bezorgd voor me. Zij glimlachte, haar groene jaloerse ogen verhelderden als twee kaarsvlammetjes. Zelfs Cora Munsen had medelijden met me. Na de les, toen we het lokaal uitliepen, kwam ze in de gang naast me lopen en fluisterde: 'Als je aanstaande maandag antwoorden nodig hebt, kun je bij mij afkijken.'

Ze liep haastig weg toen Rosemary Gillian achter me fluisterde: 'Als je je huiswerk moet hebben voor maatschappijleer, kun je dat van mij overschrijven tijdens de lunch.'

Ik moest even bij mezelf lachen toen ik dacht aan de intro- ductiespeech van mevrouw Harper.

Meisjes van Agnes Fodor bedriegen niet. Zij waren bijzondere meisjes, de crème de la crème, de geperfectioneerde, geprivilegieerde, beschaafde meisjes uit de beste families.

Sorry, mevrouw Harper, dacht ik. Het enige echt bijzondere aan de Agnes Fodor School voor Meisjes waren de leugens die verwoven waren in het schoolembleem.