Ashley keek angstig toen ik de volgende dag naar haar toe ging. Bernie was bang geweest dat ze verhalen over ons zou gaan rondstrooien, maar in plaats daarvan was ze bang dat wij dat over haar zouden doen.

'Ben jij gebleven?' vroeg ze fluisterend, toen we in de gang bij onze kleedkasten stonden. Ze keek om zich heen om zich ervan te overtuigen dat niemand ons kon afluisteren.

'Ja,' zei ik.

'En heb je het gedaan?' liet ze snel daarop volgen.

'Natuurlijk,' zei ik. Ik smeet de deur van mijn kast dicht en liep naar het instructielokaal. Ze kwam achter me aan als een puppy aan een onzichtbare riem.

'Wat is er gebeurd?' vroeg ze hijgend.

Ik bleef staan en draaide me met een ruk naar haar om. 'Als je zoveel wilt weten, waarom ben je dan niet gebleven?'

ik kon niet,' zei ze. Ze keek of ze ieder moment in een hysterisch gesnik kon uitbarsten.

'Heb je het aan iemand verteld? Helga bijvoorbeeld?'

Ze schudde zo heftig haar hoofd dat ik bang was dat haar ogen eruit zouden vallen.

'Goed,' zei ik, en liep door. Ze bleef stap voor stap naast me lopen, tot ze Bernie zag. Toen boog ze haar hoofd en ging op haar plaats zitten.

Bernie keek van haar naar mij, met een vraag in zijn ogen. Ik gaf aan dat het in orde was en hij ontspande zijn schouders. Hij zei niets tegen me tot we naar ons eerste klaslokaal gingen.

Toen hij bij haar in de buurt kwam, ging Ashley weer opzij, kan vandaag niet met je lunchen,' zei hij. 'Ik had Friedman beloofd te helpen met het klaarzetten van zijn apparatuur.'

'Oké,' zei ik.

'Alles in orde?'

'Ja,' antwoordde ik.

'Dus je komt vanavond om dezelfde tijd bij mij thuis?'

Ik zweeg even, en hij zocht ongerust naar een antwoord in mijn ogen.

'We gaan verder zoals het op de kaarten staat,' ging hij verder.

ik zal er zijn,' beloofde ik.

We liepen verder naar onze klassen. In de lunchpauze kwam Ashley haastig naar me toe.

'Vertel je me wat er gebeurd is?' vroeg ze, zodra ze haar blad op de tafel had gezet en in de stoel naast me kwam zitten.

'We hebben maar twee keer gezoend,' zei ik zo koel en nuchter mogelijk.

'Twee keer maar? Waarom maar tweemaal?'

'Het is moeilijk uit te leggen aan iemand die er niet bij was, maar het ging allemaal erg wetenschappelijk in zijn werk. Er is niets verkeerds gebeurd.'

Ze keek zowaar teleurgesteld. 'Vond je het prettig om hem te zoenen?'

'Nee. Ik bedoel ja. Ik bedoel... hoor eens, ik kan er niet op deze manier over praten,' zei ik op scherpe toon. 'Dan klinkt het of het iets smerigs is.'

Ze knikte alsof ze het begreep, ik probeer niet de spot met je te drijven, Crystal. Het is iets anders voor jou en Bernie,' zei ze triest. 'Jullie zijn allebei zo intelligent. Ik had het gevoel dat

daar niet hoorde met jullie samen, en ik was bang. Als je me ooit iets wilt vertellen, beloof ik je dat ik zal luisteren en alles voor me houden.'

Ik zag dat ze, ook al kon ze niet deelnemen aan onze experimenten, toch het gevoel wilde hebben dat ze een bijzondere plaats innam, dat ze erbij hoorde en het recht had om topgeheimen te horen. Ashley is nog een kind, dacht ik. Voor haar is dit allemaal nog een spelletje, zoiets als 'laat mij de jouwe zien, dan laat ik jou de mijne zien'. Maar als ik haar afstootte, zou ze zich tegen ons kunnen keren en verhalen over ons gaan rondstrooien.

'Oké,' beloofde ik. ik zal het je vertellen als er iets te vertellen valt, als er echte, wetenschappelijke conclusies zijn.'

Ze lachte. 'Kun je vrijdagavond bij mij thuis komen en samen met mijn moeder en mij eten?' vroeg ze. 'Mijn vader is op zakenreis,' ging ze verder voor ik het kon vragen. Uit de manier waarop ze over hem sprak leidde ik af dat hij bijna even vaak weg was als thuis. 'Misschien kun je me helpen met mijn wiskunderepetitie voor volgende week.'

ik zal het mijn ouders vragen,' beloofde ik. Ze straalde.

Ik besefte dat Ashley niet erg populair was en zelden voor iets werd uitgenodigd. De andere meisjes behandelden haar of ze maatschappelijk beneden hen stond, een buitenstaander door haar lengte en verlegenheid. Ondanks het gebeurde in Bernies huis begon ik snel haar beste vriendin te worden. Ze keek tegen me op en vond het prettig dat de andere meisjes, ook al waren die niet erg vriendelijk, me ook niet graag rechtstreeks uitdaagden. Jaren leven in een tehuis had me misschien verhard. Ik was in ieder geval niet bang voor meisjes als Helga, stiekemerds die achter je rug over je roddelden, maar hun mond hielden als je hen confronteerde. Ze hadden zoveel verkeerde ideeën over weeskinderen. Als ze wilden geloven dat ik in staat was hun ogen uit te krabben, dan moesten ze dat maar, dacht ik. Lang geleden had ik geleerd dat als ik geen jongen of meisje kon vinden die van me hield om wat ik was, het beter was dat ze bang voor me waren. Dan was ik tenminste veilig.

Toen de schooldag ten einde liep, voelde ik de opwinding in me opkomen als onweerswolken aan de horizon. Nu en dan ging er een kleine elektrische schok door me heen. Mijn buik rommelde en hield niet op. Ik kon aan tafel nauwelijks een hap naar binnen krijgen. Hoever zouden we vorderen op Bernies lijst? Toen ik alleen was in mijn kamer en de kaarten pakte, brandden ze in mijn handen. De hitte kroop omhoog door mijn armen en kolkte rond in mijn hart. Ik bekeek mezelf in de spiegel en zag dat mijn gezicht gloeide en mijn ogen fonkelden. Zou Karl maar één blik op me te hoeven te werpen om het te begrijpen? En Thelma, wier dagelijkse dosis hartstocht via de televisie Venus zou kunnen verstikken?

'Voel je je wel goed vanavond, Crystal?' vroeg Karl aan tafel.

Thelma keek ongerust op.

'Ja,' zei ik. ik maak me alleen een beetje ongerust over mijn eerste wiskunde-examen.'

'O,' zei Thelma lachend, 'je krijgt waarschijnlijk een honderd, hè, Karl?'

'Ze zal het er goed afbrengen,' zei hij. 'Zenuwachtig zijn over je proefwerken is in orde, zolang het je prestaties maar niet nadelig benvledt. Juist de leerlingen die er zich geen zorgen over maken, leveren het slechtste werk. Je bent een gemotiveerde jongedame, Crystal. We zijn daar erg trots op, hè, Thelma?'

'Wat? O, ja, lieverd. De andere ouders zullen erg jaloers op ons zijn,' ging ze opgewekt verder. 'Je cijfers waren een van de eerste dingen die Karl heeft bekeken, hè, Karl?'

'Ja,' gaf hij toe.

Ik keek hen allebei aan en dacht even na. Als ik slechte cijfers had gehad, zouden ze me niet geadopteerd hebben. Het leek op de een of andere manier niet juist om zoveel te laten afhangen van rapportcijfers, zeker niet als het erom ging iemand tot je dochter te maken. Als mijn cijfers lager werden, zouden ze me dan teruggeven?

'Ashley Raymond vroeg of ik aanstaande vrijdag bij haar en

haar moeder kom eten,' zei ik. is dat goed?'

'Eigenlijk,' zei Karl, 'zou dat heel goed uitkomen. Ik denk niet dat we op tijd terug zullen zijn voor het eten. Ik had Thelma iets willen laten maken dat je kon opwarmen.'

'Niet op tijd terug? Waar gaan we naartoe, Karl?' Thelma's stem klonk verward.

'Weet je dat niet meer, Thelma?' vroeg hij zachtjes. 'We hebben een afspraak met de artsen en de directeur van de kliniek over de toestand van je vader. Hij moet worden overgeplaatst naar een andere inrichting, waar hij vierentwintig uur per dag verzorging krijgt.'

ik vind het afschuwelijk om die dingen te moeten doen,' mompelde ze. 'Kunnen we ze niet gewoon bellen?'

'Nee, lieverd. Er moeten papieren getekend worden. Zo lang zal het niet duren. Hij glimlachte naar mij. 'Thelma herinnert zich niet graag droevige dingen. Maar met de tijd die het neemt om heen en weer naar het verpleeghuis te gaan wilde ik niet het risico lopen dat je met het eten op ons zou moeten wachten, Crystal.'

'Misschien kan ze met ons mee, Karl?'

'Je hebt net gehoord dat Ashley haar heeft uitgenodigd om te komen eten, Thelma. Ze moet andere kinderen van haar leeftijd leren kennen. Je wilt toch dat ze vrienden maakt?'

'Ja,' zei ze benepen. Sinds de dood van haar moeder leek ze nog meer teruggetrokken en bevreesd voor het werkelijke leven. Ik dacht dat als ze in de televisie of in een boek kon kruipen, ze dat zou doen.

'Dat is dan afgesproken,' zei Karl.

Thelma begon weer te eten en stopte toen.

'Weet je welk programma vanavond komt, Crystal? Romance Theater, en het is een splinternieuw verhaal,' zei ze.

ik ga mijn wiskunderepetitie leren bij Bernie Felder,' zei ik. Het was niet helemaal een leugen. Ik verwachtte dat Bernie en ik er wel iets aan zouden doen.

'O,' zei ze peinzend, 'zal ik het voor je opnemen, zodat we het in het weekend samen kunnen zien?'

'Dat zou heel prettig zijn,' zei ik, en ze keek tevreden.

Karl staarde me met ongeruste blik aan. Ik vermeed zijn ogen en at verder. Toen ik Thelma had helpen afwassen, pakte ik mijn boeken en stopte de kaarten in mijn schrift. Thelma was al verdiept in haar tv-programma. Karl had zich geinstalleerd in zijn stoel en las de Wall Street Journal.

'Kom niet te laat thuis,' riep hij, toen ik naar de voordeur ging.

'Nee, dat beloof ik.' Ik haalde diep adem en ging naar buiten.

Het was een heldere avond. De sterren leken groter, helderder. De straat was rustig, maar de schaduwen waren dieper en langer, en het bonzen van mijn hart klonk zo luid in mijn oren dat ik de auto's niet voorbij hoorde rijden. Toen ik bij Bernies voordeur kwam, had ik het gevoel of ik erheen gezweefd was. Mijn vinger trilde op de bel. Ik hoorde hem binnen overgaan, en een paar ogenblikken later deed Bernie open.

'Hoi,' zei hij.

'Hoi.' Ik liep naar binnen, half en half verwachtend zijn moeder te zullen zien, maar zoals gewoonlijk was het stil in zijn huis.

'Er is niemand thuis,' zei hij snel. Hij glimlachte samenzweerderig. 'Wees maar niet bang. We zullen niet gestoord worden.'

ik dacht dat we misschien ook onze wiskunderepetitie konden leren,' zei ik.

'Natuurlijk. Maar die is gemakkelijk. Dat zijn meneer Al- berts eerste proefwerken altijd. Hij geeft iedereen graag het idee dat ze het onder de knie zullen krijgen. Valse hoop,' zei hij spottend toen we naar zijn kamer liepen. Zodra we binnen waren, deed hij de deur dicht en draaide zich naar me om. 'Heb je de kaarten bij je?'

'Ja,' zei ik, haalde ze uit mijn schrift en gaf ze aan hem.

Hij keek er even naar, alsof hij vergeten was wat erop geschreven stond.

'Mooi,' zei hij, en keek me aan. 'Klaar?' Ik aarzelde, en hij keek ongerust. 'Je wilt toch doorgaan met het experiment?'

'O, ja.' Ik wilde hem vertellen hoeveel ik aan onze zoenen gedacht had, maar ik was bang dat hij niet verder zou willen gaan als ik niet serieus genoeg was ten aanzien van het experiment.

Ik kon alleen maar hopen dat ook voor Bernie ons experiment meer was dan alleen een wetenschappelijke test.

Bernies kus begon lief, net als de vorige keer, maar algauw werd hij dringender; hij dwong me hem dieper en langer te zoenen. Die manier van zoenen maakte me nerveus, maar niet op de goede, bijzondere manier van de vorige keer. Toen Bernie zijn lippen op de mijne perste en zijn lichaam tegen me aan drukte, kreeg ik onwillekeurig het gevoel dat hij meer wilde dan alleen maar zoenen.

Ik duwde hem weg en deed een stap achteruit.

'Bernie, hou op, we moeten pauzeren om onze bevindingen op te schrijven.' Ik hoopte dat ik kalm klonk; van binnen had ik een gevoel of mijn hart uit elkaar zou spatten, zo hard bonsde het.

'O, kom nou, Crystal, het begon net interessant te worden.' Hij deed een stap naar me toe en wilde zijn handen op mijn schouders leggen.

'Bernie, nee, ik voel me hier niet op mijn gemak bij.' Ik draaide me om en liep naar zijn bureau. Ik pakte mijn kaart en begon mijn bevindingen op te schrijven, maar mijn handen beefden zo erg, dat ik alleen maar wat hanenpoten op het papier kreeg.

'Crystal, ik begrijp het niet. Heb ik iets verkeerds gedaan? Wil je niet doorgaan met het experiment?' Bernies stem klonk gekwetst, en al wist ik dat we hier een eind aan moesten ma- ken, toch wilde ik niet dat hij dacht dat ik hem niet aardig vond.

'Nee, Bernie, dat is het niet. Het is alleen dat dit... dit meer dan een experiment lijkt te worden... en ik geloof niet dat ik daar klaar voor ben.' Ik hoopte dat hij mijn eerlijkheid op prijs zou stellen.

'Nou ja, goed, Crystal. Je bent net als Ashley... te bang om iets volwassens te doen, zelfs in naam van de wetenschap!' Met grote passen liep hij naar de deur van de slaapkamer, ik kan niet geloven dat je je gedraagt alsof dit iets... iets verkeerds of smerigs is of wat dan ook. Je bent kennelijk een stuk jonger dan ik dacht. Je kunt maar beter weggaan, Crystal. En je hoeft niet meer terug te komen.'

Ik holde Bernies huis uit, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Onwillekeurig voelde ik me schuldig omdat ik een eind had gemaakt aan het experiment. Ik wilde terug kunnen komen. Bernie was mijn vriend. Het was niet mijn bedoeling hem het gevoel te geven dat we iets smerigs deden. Ik was juist gaan denken dat er iets bijzonders tussen ons was, dat wat we deden betekenis had. En ik had gehoopt dat Bernie dat ook zou denken. Nu zou ik waarschijnlijk nooit ontdekken hoe hij werkelijk over me dacht. Of zijn gedachten bij mij waren als we elkaar zoenden... of dat hij werkelijk alleen maar aan kaarten en experimenten dacht.

Misschien had Thelma gelijk - het was veel gemakkelijker om betrokken te raken bij andermans leven op de tv dan bij je eigen echte leven.

Toen ik bij mijn huis was, ging ik op een tuinstoel zitten om op adem te komen. Ik wilde niet naar binnen gaan zoals ik er nu uitzag en me voelde... ze zouden zich toch al afvragen waarom ik zo vroeg thuis was. Vóór Bernie, dacht ik, had een jongen zelfs nog nooit geprobeerd me te kussen.

Ik kreeg het koud in de avondlucht. Ik sloeg mijn armen om me heen en schommelde heen en weer. Ik kon mijn nare gedachten niet van me afzetten.

Wat was het moeilijk om iemand van je te laten houden op een manier die je gelukkig maakte, dacht ik. Maar hoe wanhopig verlangden we ernaar. We hadden het zo nodig. Plotseling leek Thelma me niet zo dom en verward als ik geloofd had. Ze wilde alleen maar net zoveel bemind worden als de figuren in haar soaps bemind werden.

Karl en Thelma keken op toen ik binnenkwam.

'Zo gauw alweer thuis?' vroeg Karl.

'Er was niet zoveel te leren.' Ik keek naar het televisietoestel. 'Dus dacht ik dat ik maar beter naar huis kon gaan en met mama naar het programma kijken.'

'Heus?' riep ze uit.

Karl keek me achterdochtig aan en kneep zijn ogen samen.

'Alles in orde?' vroeg hij.

'Ja.'

'Waarom zou er iets niet in orde zijn?' wilde Thelma weten. 'Ze is thuis om samen met mij tv te kijken. Dat is alles.'

Ze straalde en haar ogen fonkelden van blijdschap.

'Ja,' zei ik.

'Je bent net op tijd,' zei ze, en maakte plaats voor me naast haar.