'Karls spermatelling is te laag,' zei ze met een glimlach, alsof ze het heerlijk vond erover te praten.

'Ik weet niet of we daarover moeten praten. Thelma.' De achterkant van Karls nek werd rood van verlegenheid.

'O, natuurlijk kunnen we dat wel. Ze is oud genoeg en weet waarschijnlijk alles al wat er te weten valt. Kinderen zijn tegenwoordig erg vroegrijp. Hoe kan het ook anders, met alles wat ze op de televisie zien en horen? Kijk je vaak televisie, Crystal?'

'Nee,' antwoordde ik. %

'O,' zei ze, en voor het eerst sinds we elkaar hadden ontmoet verdween de enthousiaste uitdrukking van haar gezicht. Haar ogen leken op kleine zaklantaarns met bijna lege batterijen. Toen bedacht ze iets en glimlachte weer. 'Nou, waarschijnlijk komt dat omdat je daar niet veel gelegenheid voor hebt gehad in een tehuis met zoveel andere kinderen. In ieder geval hebben we wél geprobeerd om kinderen te krijgen. Zodra Karl het financieel verantwoord vond, zijn we het gaan proberen, hè, Karl?'

'Thelma, je maakt me beschaamd,' zei hij.

'O, onzin. We zijn een gezin. Dan kun je je toch niet schamen,' zei ze nadrukkelijk.

De eenvoud en eerlijkheid waarmee ze over de intiemste details van haar leven sprak, fascineerden me.

'In ieder geval,' ging ze verder, zich weer naar mij omdraaiend. 'Karl had erover gelezen en leerde dat hij zijn scrotum koel moest houden. Hij vermeed het om strakke kleren te dragen, nam geen warme baden, en probeerde zichzelf koel te houden, vooral voordat we een baby gingen maken. We wachten zelfs daartussen, omdat periodes van seksuele onthouding meestal de omvang en potentie van het sperma vergroten, hè, Karl?'

'Je hoeft niet zo in alle details te treden, Thelma.'

>0. maar dat moet ik wél. Ik wil dat Crystal het begrijpt. Ik las laatst een tijdschrift, Modern Parent of zoiets, en in dat artikel stond dat speciaal moeder en dochter over alles eerlijk en openhartig moeten zijn, zodat ze vertrouwen kunnen kweken.

'Waar was ik gebleven?' vroeg ze. 'O, ja, volume en potentie van het sperma. Toen dat niet hielp, gingen we naar een dokter. Weet je dat de doorsneeman in één enkele ejaculatie ergens tussen de 120 miljoen tot 600 miljoen spermacellen produceert?'

'Je hebt moeite met zoveel andere feiten en statistieken, Thelma. Hoe komt het dat je dit niet vergeet?' vroeg Karl zachtmoedig.

'Ik weet het. Het is niet gemakkelijk te vergeten, denk ik,' zei ze schouderophalend. 'In ieder geval ontdekten we dat Karl daar ver onder zat, en dat niets zou helpen, wat hij ook deed. We bleven het natuurlijk proberen, maar ten slotte besloten we een kind te adopteren. Eigenlijk kreeg ik het idee uit Throbs of the Heart van Torch Summers, en toen besprak ik het met Karl en hij vond het een goed idee.

'Maar zorgen voor een baby is niet gemakkelijk. Je moet 's nachts wakker worden, en dan ben je de volgende dag te moe om iets te doen, zelfs om televisie te kijken. Dus daarom zijn we op zoek gegaan naar een ouder kind, en zo hebben we jou gevonden,' eindigde ze.

'Ons probleem met het krijgen van kinderen is niet zo ongewoon,' viel Karl haar tijdens het eerste rustige moment in de rede. 'Onvruchtbaarheid werd voornamelijk als een vrouwenprobleem beschouwd, maar in vijfendertig procent van de gevallen ligt het probleem bij de man.'

'Het spijt Karl, maar ik neem het hem niet kwalijk,' zei Thelma met een stem die iets boven gefluister uitkwam. 'Dat gebeurt in Love's Second Chance van Amanda Fairchild. Heb je dat wel eens gelezen? Ik weet dat je veel leest.'

'Nee,' zei ik. 'Ik heb er nooit van gehoord.'

'O. Ik geloof dat het vorig jaar vier maanden nummer één stond op de romantische-bestsellerslijst. In ieder geval heeft Aprils minnaar hetzelfde probleem als Karl, alleen weet hij het pas nadat April zwanger is geworden, kennelijk dus van het kind van een ander. Het is zo triest als April aan het eind sterft bij de geboorte van haar kind.'

Er stonden zowaar tranen in Thelma's ogen. Toen sprong ze overeind en lachte.

'Laten we vandaag niet aan droevige dingen denken. Vandaag is het voor ons allemaal een belangrijke en feestelijke dag. We gaan vanavond in een restaurant eten, hè, Karl?'

'Ja. Ik dacht aan de Sea Shell. Hou je van schaaldieren, Crystal?' vroeg hij.

'Ik heb ze niet zo vaak gegeten, maar ja, ik hou er wél van,' zei ik.

'We gaan niet vaak uit eten. Het is niet praktisch,' zei Thelma. 'Maar Karl gelooft dat de Sea Shell de beste waarde geeft voor je dollar.'

'Kreeft en garnalen zijn vooral in restaurants erg duur, maar hier krijg je een goede combinatie en volop sla en brood. Ik hou van hun gecombineerde diners. Goeie waar voor je geld. Je zult ook van hun desserts houden. Ik durf te wedden dat je van chocoladetaart houdt.'

'Mijn lievelingsdessert,' zei ik. Al dat praten over eten bracht mijn maag aan het knorren.

'We moeten nog zoveel over elkaar te weten komen,' zei Thelma. 'Ik wil al je favoriete dingen weten, zoals je lievelingskleuren, je favoriete filmsterren, je favoriete alles. Ik hoop dat we een hoop dezelfde lievelingsdingen hebben, maar ook al hebben we die niet, dan is dat niet belangrijk,' verzekerde ze me. Ze knikte zo heftig dat het leek of ze zichzelf er ook van wilde overtuigen.

Iets meer dan een uur later reden we een woonwijk in en stopten op de oprit van een klein huis met lichtgrijze aluminium

gevelbeplating, zwarte aluminum luiken, een pad tussen twee grasperken, heggen langs het pad en voor het huis, en links een rode esdoorn. Op een grote aluminium brievenbus bij de ingang van de oprit stond de naam MORRIS, met een adres eronder gedrukt.

'Home sweet home,' zei Thelma, toen de garagedeur omhoogging.

We reden de garage in, een garage die er netter uitzag dan sommige kamers in het weeshuis. Tegen de achtermuur waren planken en alles erop was geëtiketteerd en keurig gerangschikt. Er lag zelfs een kleed op de grond van de garage.

Karl hielp me met mijn bagage en mijn doos boeken. Ik volgde hem door een deur die naar de keuken leidde.

'Karl heeft ons huis ontworpen,' legde Thelma uit. 'Het leek hem praktisch om rechtstreeks uit de garage in de keuken te komen, zodat we onze boodschappen gemakkelijk uit de auto konden halen en opbergen.'

Het was een kleine, maar heel keurige en schone keuken. Rechts was een ontbijthoek met een erker, die uitkeek op een omheinde achtertuin. Achter het huis was niet veel meer gras dan ervoor. Boven de tafel was een kurken bord met notities erop geprikt en een kalender met omcirkelde data. Op de deur van de ijskast was een magnetische plaat met een lijst van voed- selsoorten die moesten worden vervangen.

'Hierheen,' zei Karl.

We liepen de keuken uit en een kleine gang in, die naar de zitkamer en naar de voordeur leidde. Er was een kleine hal met een garderobekast. Rechts in de hal was een studeerkamer met boekenkasten langs de wanden, en banken en stoelen tegenover het grote televisietoestel. Vlak daarachter lag de eetkamer. De meubels waren in koloniale stijl.

Mijn kamer was niet veel groter dan mijn kamer in het weeshuis, maar had vrolijk, gebloemd behang, ragdunne witkatoe- nen gordijnen, een bureau met een grote kast erboven, en een

tweepersoonsbed met roze en witte kussens en sprei. Links stond een klerenkast en rechts een kleine kast.

'Die kleine kast kun je gebruiken om andere dingen in op te bergen dan kleren,' legde Karl uit.

Ik bleef bij het bureau staan en maakte een kast open, waarin ik een computer zag staan, gereed voor gebruik.

'Verrassing!' riep Thelma uit, in haar handen klappend. 'We hebben die net twee dagen geleden voor je gekocht. Karl heeft de prijzen vergeleken en de beste koop gevonden.'

'Hij is heel up-to-date,' zei Karl. 'Ik heb je ook aangesloten op Internet, zodat je je research hier in je kamer kunt doen als je over een paar weken naar school gaat.'

'Dank u,' zei ik overweldigd. Niemand had ooit iets duurs voor me gekocht. Even benam het me de adem, en gleed ik met mijn vingers op de toetsen om te controleren of het echt was.

'Maar je moet niet worden zoals sommige andere kinderen,' waarschuwde Thelma, 'en al je tijd voor de computer doorbrengen. We willen een gezin zijn en samen tijd doorbrengen met eten en televisie kijken.'

'Dat wil ik ook,' zei ik knikkend. Ik was veel te opgewonden om te luisteren naar iets wat ze zei. 'Dank u.'

'Graag gedaan,' zei Karl.

'Ik zal je helpen met het uitpakken van je kleren, dan zien we meteen wat voor nieuwe dingen je nodig hebt. Ik zal een lijst maken, en Karl zal ons vertellen waar we het best naartoe kunnen, hè, Karl?'

'Vanzelfsprekend,' zei hij.

'O, nee! O, hemeltje, nee!' zei Thelma, en legde plotseling haar hand op haar hart.

Mijn eigen hart leek even stil te staan. Had ik nu al iets verkeerd gedaan?'

'Kijk eens naaar de klok,' zei ze, knikkend naar een klein klokje op mijn computerbureau. 'Het is al over drieën. Ik mis Hearts and Flowers, en vandaag hoort Ariel of Todd de vader is van haar kind. Ken je die serie?' vroeg ze mij. Ik keek hulpzoekend naar Karl. Ik had geen idee waar ze het over had.

'Ze bedoelt een soap. Hoe kan ze die nu volgen, Thelma? Waarschijnlijk komt ze dan net uit school, of zit ze zelfs nog op school als die wordt uitgezonden.'

'O, dat vergat ik. Nou, weet je wat ik doe als ik een aflevering moet missen? Dan neem ik die op de video op. Alleen heb ik in alle opwinding vergeten de video aan te zetten. Vind je het erg om even te wachten, lieverd? Ik help je uitpakken zodra het is afgelopen.'

'Natuurlijk niet,' zei ik, terwijl ik mijn eerste koffer op het bed legde en openmaakte. 'Zoveel werk is het niet.'

'Nee, nee, nee, Crystal, schat.' Ze pakte mijn hand. 'Kom mee, dan kijken we samen, en daarna richten we je kamer in.'

Ik keek even naar Karl, in de hoop dat hij me zou redden, toen Thelma me meetrok naar de deur.

'Thelma, denk eraan dat we precies om vijf uur klaar moeten zijn om naar het restaurant te gaan,' zei hij.

'Oké, Karl,' zei ze. Ze trok me letterlijk mee en ik vloog bijna de kamer uit.

'Welkom in ons gelukkige gezinnetje,' riep Karl me na.