Grafologie

Wie schrijft er nog weleens met de hand? Een boodschappenlijstje, ja, dat is onvermijdelijk, vooral als men er iemand anders op uit stuurt. Vanuit de bakker belt huisgenoot P. dan op, en draagt geërgerd voor wat er op mijn briefje staat: ‘ “1 heel gesneden schijnvoetje en vier opstalminaretten”, klopt dat? En bij de slager “anderhalf ons konterfeitsel en een kilo doorgelegen zonderling”? Trouwens, wat bedoel je eigenlijk precies met “Vergeet niet bij de stamelaar je lauwe braak op te halen, het bolletje ligt op de schootverhangsel”?’ En dan heb ik nota bene nog zó netjes geschreven dat ik er kramp van in mijn pols heb.

Op de lagere school leerde ik indertijd dat een goed handschrift van groot belang was als je later een sollicitatiebrief moest schrijven. Zo’n brief werd immers door de toekomstige werkgever doorgespeeld naar de bedrijfsgrafoloog, een soort halfgod die toekomstige moordlust, luiheid of diefstal van kantoorbehoeften aan de hand van slordige lussen haarfijn in de smiezen had. Ruim de helft van de meisjes op school ging er, desondanks of juist daarom, al gauw toe over geen puntjes op de i te zetten, maar wolkige rondjes of zelfs hartjes. Ook brachten ze het merendeel van de schooluren door met het priegelig verzamelen van de minuscule glazen bolletjes uit hun roze of turquoise vulpenpatronen, en werden daarop voor straf naar de mavo gestuurd, een zekere toekomst als bleke ViVo-caissière in Schalkwijk tegemoet. In elke klas zat één linkshandige jongen (meisjes waren voor zo iets tegendraads te braaf), die óf geniaal óf achterlijk was; daar kon je nooit helemaal de vinger op leggen, omdat hij alles wat hij opschreef met die vegende linkerhand meteen tot een onleesbare inktvlek versmoezelde. Onderwijzers waren weliswaar kortelings gestopt met het toedienen van liniaalslagen op ‘verkeerde’ handjes, maar hoe dan ook werd zo’n linkshandige beschouwd als iemand die het nog héél moeilijk ging krijgen in het leven.

Dat blijkt nog reuze mee te vallen. Tegenwoordig zie je ministers en geslaagde zakenlui en plein public met hun verkeerde handje miljoenencontracten ondertekenen. Grafologen bestaan denk ik niet meer, want wie tegenwoordig nog een handgeschreven sollicitatiebrief durft te sturen wordt beschouwd als een kansloze melaatse. Zelfs de wervende teksten van Poolse klusjesmannen en Bulgaarse massageslavinnen die bij mij in de bus vallen, komen uit een kleurenprinter en zijn dan ook, om de boter eruit te braden, tussen de spelfouten door rijk voorzien van hyperrealistische regenbogen en dansende beertjes in vergezochte pasteltinten.

Toch leren mijn kinderen op school nog steeds met de hand schrijven. Hoe lang nog? Bij thuiskomst rent mijn achtjarige dochter meteen naar de pc om mailtjes te sturen aan al die vriendinnen waar ze net zes onafgebroken uren mee heeft doorgebracht. Ze kan vlot typen, hoor ik aan het geratel, maar meekijken mag ik natuurlijk niet. De schat leert bovendien haar vijfjarig broertje lezen. Met serene gezichtjes zitten ze voor het scherm en tikken saamhorig ‘boom, roos, vis, poep, lul’, een eclectisch vocabulaire dat mijn zoontje blijkbaar goed van pas komt: gisteren kwam het buurjongetje boos verhaal halen, omdat hij een a4’tje had ontvangen met daarop in enorme geprinte hoofdletters de boodschap: ‘klotzaak!’

Maar ook als het om liefde gaat kan de jeugd het niet meer met de pen af. Bij het uitmesten van mijn dochters schooltas trof ik tussen beschimmeld brood en schrompelige appeltjes een geprint formulier aan, zo keurig dat ik in eerste instantie dacht dat het achterstallig melkgeld of ouderbijdragen betrof. Tot ik las wat er stond:

‘Lieve x,

Ik ben op jou.

Ben jij ook op mij?

Ja/nee

Doorhalen wat niet van toepassing is en langs stippellijn afknippen. Liefs, q.’