01

Vroeger kregen ze geen plaats op het kerkhof. De doodgraver ging dan met zijn schop naar een holle weg, een viersprong of een heuvel en deed daar zijn werk.

Wie de hand aan zichzelf sloeg, mocht niet in gewijde aarde, geen katholieke wormen door je vlees. En het zullen waarachtig niet de slechtsten geweest zijn die het deden in die barre tijden! En als er dan een raaf ging zitten uitrusten op zo’n simpel scheefgezakt kruis, en een vrouw op het veld zag het, dan was het zijn geest die rusteloos rondfladderde, ook al was het een vrouwtjes-raaf. Hoe minder je weet, hoe simpeler de feiten te verklaren vallen.

Maar hoeveel librium, broom, valeriaan, hoeveel barbituraten heb je nodig om het te aksepteren als je de verklaring gevonden hebt? Wanneer er tegenwoordig zo’n hoge galerijflat gebouwd wordt, zijn er al mensen van de bovenste verdieping gesprongen, voordat de modelflat is ingericht door de plaatselijke meubelhandelaar. En die laat zich door geen raaf afschrikken. The show must go on.

Als je zoiets zou zien gebeuren, moest je waarschijnlijk ook aan de tabletten, maar nu je het alleen maar in de krant leest, is het een stukje van de statistische legpuzzel. Maar bij al die mensen die het doen, horen mensen die het ontdekken. In Japan is het mode in de hogere kringen en wij zijn er kapot van, als het gebeurt met iemand die je goed hebt gekend. Wat is nu dekadent: er een feest van maken of er een syndroom van overhouden? Het eerste vervolmaak je met alkohol, het tweede vergeet je ermee. Dus moeten we weer allemaal terug aan de fles, al was het maar voor ons gevoel van eigenwaarde, de zucht naar behoud die ons voortdurend in de vernieling jaagt.

Niets is zo absurd als het leven en toch treuren we als er voor iemand een eind aan komt.