45

We bleven een uur en veertig minuten lang in de loods zitten wachten.

‘Ze zijn gepakt,’ fluisterde ik.

Rae haalde haar schouders op. ‘Misschien niet. Misschien zagen ze hun kans om te ontsnappen en hebben ze die aangegrepen.’

Ik stond op het punt te protesteren, maar hield me in. Ze had gelijk. Als ze de kans hadden te ontsnappen zonder een gemakkelijke manier om ons in te seinen, zou ik willen dat ze ervoor gingen.

Ik tilde mijn verdoofde achterwerk van het ijskoude cement. ‘We blijven nog heel even wachten, maar dan gaan we. Als ze zijn ontsnapt, zoeken ze ons later wel weer op.’

Rae schudde haar hoofd. ‘Daar zou ik niet op rekenen, Chloe. Ik heb het al eens gezegd: zoals zij doen, zoals zij zich gedragen, is het altijd wij tegen de rest, en met “wij” bedoel ik hen tweeën. Verder niemand, behalve misschien die verdwenen vader van ze.’ Ze ging op haar hurken zitten. ‘Hebben ze ooit laten doorschemeren waar ze denken dat hij is? En waarom hij hen niet is komen halen?’

‘Nee, maar…’

‘Ik bedoel er op zich niks mee. Ik wil alleen maar zeggen…’ Ze kroop naar de opening en gluurde naar buiten. ‘Het is net zoiets als toen ik vorig jaar verkering kreeg met die ene jongen. Hij hoorde bij een kliekje op school. De populaire types.’ Ze trok een vies gezicht. ‘En ik vond het natuurlijk best leuk dat ik ineens met hen mocht omgaan. Ik dacht dat ik er wel bij zou gaan horen. Alleen was dat niet zo. Ze deden best aardig tegen me, maar ze waren al sinds groep vijf of zo met elkaar bevriend. Dat ik nu met hen omging, betekende niet automatisch dat ik ooit een van hen zou worden. Jij hebt een superkracht. Dus vinden Simon en Derek jou interessant. Maar…’ Ze draaide zich naar me om. ‘Je kent hen pas een week. Als het erop aankomt…’

‘Zij zijn elkaars eerste prioriteit. Dat weet ik. Ik zeg ook niet dat je ongelijk hebt, maar…’

‘Simon doet heel aardig tegen je en zo, zeker. Dat zie ik ook wel. Maar…’ Ze beet op haar lip en sloeg toen langzaam haar blik naar me op. ‘Toen jij bij het huis op zoek was naar Derek, maakte Simon zich om jou helemaal niet druk. Hij heeft je naam niet één keer genoemd. Hij had het alleen maar over Derek.’

Natuurlijk maakte hij zich zorgen om Derek. Derek was zijn broer, ik was maar een meisje dat hij een week geleden had leren kennen. Maar toch stak het een beetje dat hij helemaal niets over me had gezegd.

Ik stond op het punt Rae te vertellen over het deel van het plan dat ze niet had gehoord, namelijk om van deze loods ons vaste trefpunt te maken en er regelmatig te gaan kijken. Nu zou het klinken alsof ik wilde bewijzen dat de jongens me niet de rug hadden toegekeerd. Dat was toch te zielig voor woorden?

Ik was er nog steeds van overtuigd dat ze zouden terugkomen zodra het stof was neergeslagen. Het had niets te maken met de vraag of Simon me leuk vond of niet. Ze zouden terugkomen omdat het zo hoorde. Omdat ze dat hadden beloofd. Dan ben ik maar een naïef meisje dat te veel films heeft gezien waarin de goeden altijd terugkeren om hun vrienden uit de penarie te halen. Maar dat geloofde ik heilig.

Dat hield echter niet in dat ik van plan was als een vriendinnetje uit een actiefilm met mijn duimen te zitten draaien in afwachting van redding. Ik mocht dan naïef zijn, dom was ik zeker niet. We hadden een trefpunt afgesproken, dus was het niet echt nodig om nog langer te blijven.

Ik kroop uit ons holletje, keek om me heen en luisterde goed. Ik gebaarde naar Rae dat ze tevoorschijn kon komen.

‘Het eerste wat we moeten doen is geld pinnen,’ zei ik. ‘Ik heb het geld bij me dat ik van mijn vader heb gekregen, maar dat is misschien niet genoeg. Er is een daglimiet en meer kan ik waarschijnlijk niet opnemen, dus ik moet snel zijn, voordat ze mijn transacties gaan natrekken of de rekening blokkeren. Derek zei dat de dichtstbijzijnde pinautomaat…’

‘Wat klets je nou?’ vroeg Rae.

‘Hè?’

Ze pakte mijn arm beet en wees naar het bloed. ‘Je hebt geen geld nodig, maar een dokter.’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik kan niet naar het ziekenhuis. Hopelijk is er nog geen opsporingsbericht uitgegeven, maar hoe dan ook ben ik te jong. Dan bellen ze mijn tante Lauren…’

‘Ik bedoelde juist je tante Lauren. Zij is toch arts?’

‘N-nee. Dat kan niet. Ze brengt ons meteen weer terug…’

‘Ook nu ze op ons hebben geschoten? Ik weet dat je op het moment boos op haar bent, maar je hebt me zelf verteld dat ze altijd bezorgd om je is, altijd voor je klaarstaat en het voor je opneemt. Als jij bij haar op de stoep opduikt en zegt dat Davidoff en zijn vriendjes op je hebben geschoten, al is het maar met verdovingspijltjes, denk je dan echt dat ze je terug zal brengen naar Lyle House?’

‘Dat hangt ervan af of ze me gelooft. Een week geleden nog wel. Maar nu?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Toen ze met me praatte over Derek, deed ze alsof ik niet meer dezelfde Chloe was. Ze behandelde me als een schizofreen. Alsof ik paranoïde was en aan waandenkbeelden leed. Ze gelooft me nooit.’

‘Vertel me dan precies hoe het geweer en het pijltje eruitzagen, dan zeg ik dat ik het ook heb gezien. O, wacht! Dat pijltje. Derek heeft er toch een uit zijn T-shirt getrokken? Weet je waar het ligt?’

‘Ik… ik denk van wel.’ Ik dacht terug en zag voor me hoe hij hem in de nis bij het laadplatform had laten vallen. ‘Ja, ik weet precies waar het ligt.’

‘Dan gaan we het halen.’

==

Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Misschien wemelde het op het fabrieksterrein inmiddels van de politieagenten die op zoek waren naar twee weggelopen tieners. Maar toen we naar buiten keken, zagen we alleen een stuk of vijf fabrieksarbeiders die op zondag wat wilden overwerken, lachend en pratend, zwaaiend met hun broodtrommels, met kartonnen afhaalbekers vol dampende koffie in hun hand.

Ik deed mijn met bloed doorweekte sweatshirt uit en trok in plaats daarvan de trui van Liz aan. Toen kropen we naar buiten, van de ene schuilplaats naar de andere. Niets wees erop dat iemand ons zocht. Dat was ook logisch. Hoeveel tieners lopen er dagelijks weg in Buffalo? Zelfs als je uit een opvanghuis voor gestoorde tieners was ontsnapt, zou er geen grootschalige zoekactie op touw worden gezet.

De afgelopen nacht waren waarschijnlijk alleen personeelsleden van Lyle House naar ons op zoek geweest. Misschien leden van het bestuur, die zich net als Tori’s moeder drukker maakten om de reputatie van het opvanghuis dan om onze veiligheid. Als ze onze ontsnapping stil wilden houden, waren ze waarschijnlijk vertrokken voordat de fabrieksarbeiders kwamen opdagen. Inmiddels zaten ze vast te vergaderen in een poging te besluiten wat ze moesten doen en wanneer ze onze ouders moesten inlichten… en de politie.

Ik vond het pijltje gemakkelijk terug en stopte het in mijn rugzak. Toen liepen we in de richting van het winkelcentrum, waarbij we met een grote boog om Lyle House heen gingen en onze oren en ogen goed de kost gaven. Er gebeurde niets. We vonden een telefooncel, ik belde een taxi en gaf de chauffeur het adres van tante Lauren.

==

Tante Lauren woonde in een huis vlak bij de universiteit. Toen we het trapje naar de voordeur op liepen, lag de Buffalo News nog te wachten. Ik raapte hem op en belde aan.

Na een poosje verscheen er een schaduw achter het gordijn. Sloten klikten en de deur ging open. Daar stond tante Lauren, in een korte badjas, met haar haar nog nat van de douche.

‘Chloe? O, mijn god. Waar…’ Ze duwde de deur verder open. ‘Wat doe jij hier? Gaat het wel? Is er iets?’

Ze trok me aan mijn gewonde arm naar binnen en ik deed mijn best om niet ineen te krimpen. Haar blik ging naar Rae.

‘Tante Lauren, dit is Rae. Ik ken haar uit Lyle House. We moeten met je praten.’

==

Terwijl we naar binnen liepen, stelde ik hen fatsoenlijk aan elkaar voor. Toen vertelde ik tante Lauren het hele verhaal. Nou ja, een aangepaste versie. Stérk aangepast, zonder enige verwijzing naar zombies, magie en weerwolven. De jongens waren van plan weg te lopen en hadden ons gevraagd of we mee wilden. We waren er voor de gein in meegegaan, om even naar buiten te kunnen, wat lol te trappen en dan weer terug te gaan. Wetend dat tante Lauren weinig ophad met dokter Gill vertelde ik dat zij me in de achtertuin allerlei wilde beschuldigingen naar het hoofd had geslingerd. Vervolgens vertelde ik haar over het geweer.

Ze staarde naar het pijltje, dat op haar salontafel boven op een stapel exemplaren van The New Yorker lag. Ze pakte het op, heel voorzichtig, alsof het elk moment kon ontploffen, en bekeek het van alle kanten.

‘Het is een verdovingspijltje,’ zei ze met een stem die nauwelijks boven een fluistering uitkwam.

‘Dat dachten we al.’

‘Maar… Hebben ze je hiermee beschoten? Jou?’

‘Ons.’

Ze liet zich achteroverzakken in haar stoel. Het leer kraakte ervan.

‘Ik was erbij, dokter Fellows,’ zei Rae. ‘Chloe vertelt de waarheid.’

‘Nee, ik…’ Ze keek me aan. ‘Ik geloof je wel, liefje. Ik kan alleen niet geloven… Dit is zo volslagen…’ Ze schudde haar hoofd.

‘Waar heb je Lyle House gevonden?’ vroeg ik.

Ze knipperde met haar ogen. ‘Gevonden?’

‘Ja, hoe heb je het gevonden? In de Gouden Gids? Op iemands aanbeveling?’

‘Ik had er goede verhalen over gehoord, Chloe. Heel goede verhalen. Iemand in het ziekenhuis vertelde me erover en ik heb alles goed nagetrokken. Hun genezingspercentage is erg hoog en zowel voormalige patiënten als ouders waren er erg enthousiast over. Ik kan gewoon niet geloven dat dit is gebeurd.’

Dus ik was niet per ongeluk in Lyle House terechtgekomen. Iemand had het aanbevolen. Betekende dat iets? Ik prutste aan de trui van Liz en dacht aan ons allemaal. Een gewoon opvanghuis zou nooit met een verdovingsgeweer op weggelopen tieners jagen. De geest had gelijk. Er was een reden dat we allemaal in Lyle House terecht waren gekomen, en zolang ik tante Lauren niet de hele waarheid vertelde, verkeerde ze misschien wel in gevaar.

‘Over die geesten…’ begon ik.

‘Bedoel je dat geklets van dat mens van Gill?’ Met een klap legde tante Lauren het pijltje terug, zo hard dat de stapel omviel en de tijdschriften over het glazen blad schoven. ‘Dat mens heeft duidelijk zelf psychische hulp nodig. Denkt ze nou echt dat jij met geesten kunt communiceren? Ik hoef maar dít tegen het tuchtcollege te zeggen en haar vergunning wordt ingetrokken. Ze mag van geluk spreken als ze niet zelf wordt opgenomen. Iedereen die goed bij zijn verstand is, weet dat mensen niet met de doden kunnen praten.’

Oké, de waarheid opbiechten was duidelijk geen optie.

Tante Lauren stond op. ‘Om te beginnen ga ik je vader bellen, en daarna mijn advocaat, dan neemt die maar contact op met Lyle House.

‘Dokter Fellows?’

Tante Lauren draaide zich om naar Rae.

‘Misschien kunt u beter eerst even naar Chloe’s arm kijken.’

==