18

Toen ik door de achterdeur binnenkwam, liep ik bijna Tori ondersteboven.

‘En, was het leuk, de vuilnis buitenzetten?’ vroeg ze.

Ik wierp een blik achterom door de gordijnen met franjes en zag dat Simon bij het schuurtje stond. Ik had kunnen zeggen dat hij me had geholpen, of nog beter, haar erop kunnen wijzen dat Derek er ook bij was.

Maar daar zag ik het nut niet van in.

Derek gaf mij de schuld omdat hij in de problemen was geraakt. Simon gaf mij de schuld omdat Derek in de problemen was geraakt.

Als Tori me ervan wilde beschuldigen dat ik haar niet-vriendje van haar had afgepakt, dan ging ze haar gang maar. Ik kon de energie niet opbrengen om me er druk over te maken.

==

De hele middag was Rae stilletjes. Tori’s opmerkingen over haar ouders die niet op bezoek kwamen, leken haar diep te hebben geraakt. Tijdens de pauze kregen we toestemming om voor de les even naar boven te gaan om de rest van haar foto’s naar onze kamer te brengen.

‘Bedankt dat je me hierbij helpt,’ zei ze. ‘Ik weet dat ik niet meteen deze kamer uit hoef, maar als ik een foto laat hangen, is de kans groot dat Tori hem weggooit met de smoes dat ze dacht dat ik hem niet meer wilde hebben.’

Ik keek naar de bovenste foto, van een blond meisje van een jaar of drie en een iets ouder jongetje, dat eruitzag alsof hij Indiaans bloed had. ‘Wat een schatjes. Vrienden? Kinderen waar je op past?’

‘Nee, mijn broertje en zusje.’

Ik weet zeker dat mijn gezicht vuurrood werd terwijl ik stamelend mijn excuses aanbood.

Rae lachte. ‘Je hoeft je niet te schamen. Ik ben geadopteerd. Mijn moeder kwam uit Jamaica. Dat is me tenminste verteld. Ze was nog jong toen ze mij kreeg, dus moest ze me afstaan voor adoptie. Dat,’ ze wees naar een foto van een blank stel op het strand, ‘zijn mijn vader en moeder. En dat,’ ze wees naar een Spaans uitziend meisje dat naast Donald Duck gekke bekken trok naar de camera, ‘is mijn zusje Jess. Ze is twaalf. Dat,’ ze wuifde naar een ernstig kijkend jongetje met rood haar, ‘is mijn broertje Mike. Hij is acht. Een zeer multiculturele familie, zoals je ziet.’

‘Vijf kinderen? Wauw.’

‘Jess en ik zijn geadopteerd. De anderen zijn pleegkinderen. Mijn moeder is dol op kinderen.’ Ze zweeg even. ‘Nou ja, in theorie, dan.’

We liepen naar mijn kamer. Ze nam de stapel foto’s van me aan en legde ze op haar nieuwe ladekast.

Terwijl ze haar Nintendo ds opzij schoof, tikte ze met haar vingers op het bekraste plastic. ‘Je kent dat toch wel, dat sommige kinderen helemaal gek worden als ze een nieuw speeltje hebben? Wekenlang, maandenlang is het het vetste, mooiste, interessantste wat ze ooit hebben gehad en kunnen ze het nergens anders over hebben. Ze slepen het overal mee naartoe. Maar op een dag worden ze verliefd op een nieuw speeltje. Met het oude is op zich niets mis. Het is alleen niet meer zo cool en nieuw. Nou, zo is mijn moeder ook.’ Ze draaide zich om en liep naar het bed. ‘Alleen dan niet met speeltjes, maar met kinderen.’

‘O.’

‘Zolang ze klein zijn, vindt ze ze fantastisch. Maar als ze wat ouder worden… nou, nee.’ Rae ging op het bed zitten en schudde haar hoofd. ‘Ach, waarschijnlijk oordeel ik te hard over haar. Je weet wel hoe dat gaat. Als je klein bent, is je moeder fantastisch en kan ze niets verkeerd doen, maar dan word je ouder…’ Ze zweeg en bloosde. ‘O, nee, jij kunt helemaal niet weten hoe dat is, hè? Sorry.’

‘Geeft niks.’

‘Is je vader nooit hertrouwd?’

Ik schudde mijn hoofd.

‘Wie zorgt er dan voor je?’

Terwijl we naar het leslokaal liepen, vertelde ik haar over tante Lauren en de eindeloze reeks huishoudsters. Ik maakte haar aan het lachen met mijn imitaties en vergat al het andere… heel even althans.

==

Die middag, tijdens mijn sessie met dokter Gill, gaf ik een Oscarwaardig stukje toneel weg. Ik gaf toe dat ik tot voor kort, zoals ze al vermoedde, dacht dat ik geesten kon zien. Maar nadat ik de diagnose te horen had gekregen en met de medicijnen was begonnen, besefte ik dat het hallucinaties waren. Ik was schizofreen. Ik had hulp nodig.

Ze trapte er met beide benen in.

Het enige wat ik nu moest doen, was de schijn nog een weekje ophouden, dan zou ik vrij zijn.

==

Toen de les voorbij was, maakten Rae en ik samen ons huiswerk in de vrijetijdsruimte. Een paar keer liep Simon voor de deur langs, en ik dacht dat hij misschien met me wilde praten, maar toen ik mijn hoofd om de hoek stak, was hij alweer naar boven.

Onder het werken dacht ik aan de mistflard in de achtertuin. Als Derek het niet ook had gezien, zou ik hebben gedacht dat het een geest was.

Waarom had hij Simon het zwijgen opgelegd? Was Simon op de een of andere manier verantwoordelijk voor mijn ‘hallucinaties’? Waren het soms special effects?

Natuurlijk, dat zou de geesten verklaren die ik op school had gezien: holografische projecties, gecreëerd door een jongen die ik toen nog niet eens kende. Túúrlijk.

Maar toch was er iets niet in de haak.

Tenminste, dat wilde Derek me laten geloven.

Door zo nadrukkelijk te weigeren uitleg te geven, wilde Derek precies dat bereiken wat ik nu deed: dat ik mezelf gek zou maken door me steeds af te vragen wat hij voor me achterhield. Hij wilde dat ik naar hem toe zou komen, smekend om antwoorden, zodat hij me nog wat langer kon plagen en kwellen.

Het was onmogelijk dat Simon of Derek de geesten op school had gecreëerd, maar die mist was waarschijnlijk een vrij simpel trucje. Misschien had Derek het gedaan. Daarom had Simon geprotesteerd en had Derek hem de mond gesnoerd.

Was Simon bang voor zijn broer? Hij deed alsof hij voor hem opkwam en ze goede maatjes waren, maar hij had toch geen keus? Hij zat met Derek opgescheept tot zijn vader terugkwam.

Waar was zijn vader eigenlijk?

Waarom had hij Simon en Derek onder een valse naam op school ingeschreven?

Waarom was Simon hier überhaupt, als hij niet eens een dossier had?

Te veel vragen. Ik moest op zoek naar antwoorden.

==

Na het eten waren we de tafel aan het afruimen, toen mevrouw Talbot de eetkamer binnenkwam met een man die ze voorstelde als dokter Davidoff, voorzitter van de Raad van Bestuur van Lyle House. Hij had slechts een smal strookje haar langs de onderkant van zijn schedel en een reusachtige, scherpe neus, en hij was zo lang dat het leek of hij constant voorover moest buigen om te kunnen horen wat er werd gezegd. Met dat haar en die neus leek de arme man sprekend op een gier, zeker als hij zijn hoofd tussen zijn schouders trok en met die kraaloogjes door zijn brillenglazen keek.

‘Dan moet dit de kleine Chloe Saunders zijn.’ Hij straalde de gemaakte hartelijkheid uit van een man van middelbare leeftijd die zelf geen kinderen heeft en er geen moment bij stilstaat dat een meisje van vijftien het misschien niet leuk vindt om ‘de kleine’ Chloe Saunders te worden genoemd.

Onhandig gaf hij me een schouderklopje. ‘Ik vind je haar erg mooi, Chloe. Rode strepen. Heel vet.’

Dat ‘vet’ sprak hij uit zoals ik een woord in het Spaans wel eens uitspreek als ik niet zeker weet hoe het hoort te klinken. Achter zijn rug sloeg Rae haar ogen ten hemel, waarna ze voor hem kwam staan.

‘Hallo, dokter D.’

‘Rachelle. O nee, sorry, Rae, toch? Gedraag je je een beetje?’

Rae schonk hem een opgewekte glimlach, zo een die ze speciaal bewaarde voor volwassenen die ze te vriend moest houden. ‘Altijd, dokter D.’

‘Brave meid. Nou, Chloe, volgens dokter Gill heb je vandaag een grote doorbraak bereikt. Ze is erg tevreden over je vorderingen en hoe snel je je hebt aangepast aan de therapeutische omgeving en je diagnose hebt geaccepteerd.’

Ik probeerde niet ineen te krimpen. Hij bedoelde het goed, maar dat ik een voorbeeldige patiënt was, was niet iets waar ik openlijk mee wilde worden gefeliciteerd. Zeker nu Derek was opgehouden met eten en aandachtig toekeek.

Hup, wegwezen nu, netjes je medicijnen innemen en braaf zijn.

Dokter Davidoff ging verder: ‘Normaal gesproken stel ik me pas aan onze jongelui voor wanneer ze hier al minstens een week zijn, maar nu het zo goed met je gaat, Chloe, wil ik je niet afremmen. Je wilt vast graag zo snel mogelijk terug naar school en je vriendinnen.’

‘Ja, meneer.’ Ik kopieerde Rae’s opgewekte glimlach en deed alsof ik Dereks priemende blik niet zag.

‘Nou, kom maar mee, dan gaan we in het kantoor van dokter Gill even een praatje maken.’

Hij legde zijn hand op mijn schouder en wilde me meenemen, de kamer uit.

Vlak voor ons bleef Tori staan. ‘Hallo, dokter Davidoff. Die nieuwe medicijnen die u me hebt gegeven werken prima. Het gaat echt heel goed met me.’

‘Dat is mooi, Victoria.’

Afwezig gaf hij haar een klopje op haar arm, waarna hij me de kamer uit leidde.

==

Het gesprek leek erg op mijn eerste sessie met dokter Gill. Het ging vooral om achtergrondinformatie. Wie was Chloe Saunders? Wat was er met haar gebeurd? Wat vond ze er zelf van?

Ik wist zeker dat hij dat ook allemaal kon nalezen in de aantekeningen van dokter Gill, en ze was vandaag wat langer gebleven om bij het gesprek aanwezig te kunnen zijn, maar het was net zoals in een politiefilm, waarin een nieuwe rechercheur de verdachte ondervraagt en precies dezelfde vragen stelt als de vorige. Het ging niet om de informatie zelf, maar om hoe ik die bracht. Wat was mijn emotionele reactie? Wat voor details voegde ik deze keer toe? Wat liet ik weg?

Hij kon nog zo gemaakt hartelijk doen, dokter Davidoff was de baas van dokter Gill, met andere woorden: hij was hier om te controleren of zij haar werk goed had gedaan.

Dokter Gill zat er stijfjes en gespannen bij, leunde naar voren en keek me met samengeknepen ogen aan om elk woord, elk gebaar op te vangen, als een leerling die bang was dat ze iets over het hoofd zou zien wat van cruciaal belang was voor het examen. Dokter Davidoff nam rustig de tijd, ging koffie voor zichzelf en een pakje vruchtensap voor mij halen, maakte het zich gemakkelijk in dokter Gills stoel en kletste wat over koetjes en kalfjes voordat hij van wal stak.

Toen hij me vroeg of ik sinds mijn aankomst in Lyle House nog hallucinaties had gehad, antwoordde ik dat ik op de tweede dag een lichaamsloze hand had gezien en later diezelfde dag een stem had gehoord. Ik vertelde niets over gisteren, maar zei eerlijk dat vandaag alles goed was gegaan.

Ik sloeg me moeiteloos door de sessie heen. Aan het eind zei hij dat ik het prima deed, ‘echt prima’, waarna hij me een klopje op mijn rug gaf en me het kantoor uit leidde.

==

Toen ik de open deur van de vrijetijdsruimte passeerde, wierp ik een vluchtige blik naar binnen. Derek zat met zijn rug naar me toe achter de computer een soort strategisch oorlogsspelletje te spelen. Simon speelde ook een spelletje, op zijn Nintendo ds. Hij hing dwars in de leunstoel met zijn benen over de armleuning.

Hij zag me staan en kwam overeind, zijn mond al halfopen alsof hij me wilde roepen.

‘Als je iets gaat halen, neem dan een colaatje voor me mee,’ zei Derek, met zijn aandacht strak op het scherm gericht. ‘Je weet waar het staat.’

Simon zweeg en keek van de een naar de ander. Zijn broer verschafte hem het volmaakte excuus om even weg te glippen en met mij te praten, maar hij aarzelde, alsof hij vermoedde dat het een valstrik of een test was. Derek kon onmogelijk weten dat ik daar stond, achter zijn rug. Toch liet Simon zich terug in zijn stoel zakken.

‘Als je een colaatje wilt, ga je het zelf maar halen.’

‘Ik vraag toch niet of je er een voor me wilt halen. Ik zei dat je er een moest meenemen als je toch ging.’

‘Ik ga niet.’

‘Zeg dat dan. Wat héb jij toch vanavond?’

Ik liep verder de gang in.

==

Ik trof Rae aan in de eetkamer, met haar huiswerk om zich heen op de tafel.

‘Jij hebt toch een ds?’ vroeg ik.

‘Ja. Maar er staat alleen Mario Karts op. Wil je hem lenen?’

‘Graag.’

‘Hij ligt op mijn ladekast.’

==

Ik liep de deur van de vrijetijdsruimte weer voorbij. De jongens zaten er nog. Zo te zien waren ze niet van hun plaats gekomen sinds ik voor het laatst was langsgekomen. Weer keek Simon op. Ik zwaaide met de ds van Rae en gebaarde ernaar. Hij grijnsde en stak discreet zijn beide duimen naar me op.

Nu nog een plekje vinden waar ik genoeg bereik had… Ik had thuis ook een ds en wist dat ik verbinding moest kunnen maken met een andere ds , zolang die zich op minder dan vijftien meter bevond. De vrijetijdsruimte lag ingeklemd tussen de hal bij de voordeur en het leslokaal, en daar mocht je niet rondhangen. Maar hij bevond zich ook pal onder de badkamer. Dus liep ik naar boven, startte PictoChat en bad dat ik contact kon maken met Simon.

Dat lukte.

Ik gebruikte het pennetje om mijn boodschap te schrijven: praten?

Hij tekende een vinkje en schreef toen een D gevolgd door een tekeningetje; het duurde even voor ik besefte dat het een oog moest voorstellen. Ja, hij wilde wel praten, maar Derek hield hem in het oog.

Voordat ik kon antwoorden, stuurde hij nog iets. d 8? en een rechthoek met het woord zeep erin, omringd door belletjes. Weer duurde het even, maar uiteindelijk maakte ik ervan dat Derek rond acht uur ging douchen.

Hij wiste het en schreef een 8, gevolgd door tuin. Of ik om acht uur naar buiten kon komen.

Ik stuurde een vinkje terug.

==