10

De ambulancebroeders kwamen Liz halen. Ik zag hoe ze werd afgevoerd, bewusteloos op een brancard, net als ik die dag op school. Luxetransport voor gestoorde jongeren.

Juffrouw Van Dop stond erop dat ik een halve slaappil zou nemen. Ik gaf toe, maar toen ze er een extra dosis van mijn antihallucinatoire medicijnen achteraan wilde geven, verstopte ik die pil onder mijn tong.

Sinds de lunch had ik niets meer gehoord of gezien. Misschien kwam dat doordat de medicijnen begonnen te werken, maar onwillekeurig hoopte ik dat Rae’s wilde theorie klopte, dat mijn ‘breuk met de werkelijkheid’ een tijdelijk iets was, een soort mentale vakantie veroorzaakt door stress en hormonen. Met een beetje geluk had ik de terugreis naar psychische gezondheid alweer aanvaard.

Die theorie moest ik op de proef stellen. Dus bewaarde ik de pil, en als ik iets zag, zou ik hem innemen.

Ik bood aan te helpen met het opruimen en schoonmaken van de kamer, maar mevrouw Talbot nam me mee naar beneden voor een glas warme melk en zei dat ik maar lekker op de bank moest gaan liggen. Ik dommelde weg, werd even wakker toen ze terugkwam om me naar bed te brengen, en sliep alweer voordat ik de dekens over me heen kon trekken.

==

Toen ik wakker werd, rook ik de frisse fruitgeur van Liz’ gel. Ik zweefde, droomde dat ik gevangenzat in een vat vol suikerspin. De mierzoete geur maakte me misselijk terwijl ik vocht tegen de kleverige draden. Eindelijk wist ik me los te rukken. Hijgend sperde ik mijn ogen open.

‘Chloe?’

Ik knipperde met mijn ogen. Dat klonk als Liz’ stem, timide en onvast.

‘Ben je wakker, Chloe?’

Ik draaide me op mijn zij. Liz zat op de rand van haar bed, gekleed in haar Minnie Mouse-nachthemd en grijze sokken met paarse en oranje giraffes erop.

Ze wiebelde met haar tenen. ‘Lachen, hè? Heb ik afgelopen kerst van mijn broertje gekregen.’

Ik duwde me overeind, nog heviger knipperend. De suikerspindraden van de slaappil kleefden nog steeds aan mijn brein, dik en plakkerig, en ik kon me maar moeilijk concentreren. Zonlicht kwam door de luxaflex naar binnen, waardoor de giraffes op Liz’ sokken leken te dansen.

‘Ik heb vannacht een heel rare droom gehad,’ zei ze met haar blik strak op haar voeten gericht.

Dan ben je niet de enige, dacht ik.

‘Ik droomde dat ze me meenamen en dat ik bijkwam in een ziekenhuis. Alleen lag ik niet in een bed, maar op een tafel. Een koude metalen tafel. En er was een vrouw, net een verpleegkundige, met zo’n masker voor haar gezicht. Ze boog zich over me heen. Toen ik mijn ogen opendeed, ging er een schok door haar heen.’

Ze richtte haar blik op mij, en ze slaagde erin flauwtjes te glimlachen. ‘Net als bij jou soms. Alsof ik haar aan het schrikken had gemaakt. Ze roept een man erbij, en ik vraag waar ik ben, maar ze praten gewoon door. Ze zijn boos, want ik hoorde helemaal niet wakker te worden en nu weten ze niet wat ze moeten doen. Ik wil rechtop gaan zitten, maar ik ben vastgebonden.’

Liz omklemde met beide handen de stof van haar nachthemd en kneep erin. ‘Opeens kreeg ik geen adem meer. Ik kon me niet bewegen, ik kon niet eens roepen, en toen…’ Ze rilde en sloeg haar armen om haar lichaam. ‘Toen werd ik hier wakker.’

Ik ging rechtop zitten. ‘Ik zal je helpen, Liz. Oké?’

Ze schoof naar achteren op het bed en trok haar knieën op. Ze opende haar mond, maar ze beefde zo erg dat ze geen geluid over haar lippen kreeg. Ik stond op, liep over de ijskoude houten vloer naar haar toe en ging naast haar zitten.

‘Wil je dat ik probeer met je klopgeest te praten?’

Ze knikte zo heftig dat haar kin tegen haar borst stootte. ‘Zeg dat hij moet ophouden. Zeg dat ik zijn hulp niet nodig heb. Ik kan best voor mezelf zorgen.’

Ik wilde mijn hand op haar arm leggen. Ik zag dat mijn vingers haar huid raakten, maar ze bleven in beweging. Gingen gewoon door. Dwars door haar arm heen.

Vol ontzetting staarde ik ernaar, en op dat moment keek Liz naar beneden. Ze zag mijn hand dwars door haar heen gaan. En ze zette het op een gillen.

==