Drie eurootjes

Wat helpt om het teleurstellende gelijkspel tegen Roda JC te verwerken, is dat Jan Boskamp een vakantie van ruim een week naar Zuid-Frankrijk in het vooruitzicht heeft. De dag na de wedstrijd vertrekt hij direct, maar wel pas nadat hij de avond ervoor nog is komen opdraven in de studio van VTM voor een terugblik op het voorbije voetbalweekend.

In dat weekend heeft hij zoals gebruikelijk weer een stuk of twaalf voetbalwedstrijden van begin tot eind gezien. Het begon al op zaterdagmiddag, toen hij languit op de bank, gehuld in niet meer dan een wit T-shirt en een zwarte korte broek, eerst een paar Engelse wedstrijden keek en daarna op de automatische piloot verder zapte langs de kanalen waarop de wedstrijden uit Nederland en België werden uitgezonden. Lange tijd had hij de gewoonte om op zulke dagen pas diep in de nacht de televisie uit te zetten, bijvoorbeeld omdat hij dan Liaoning Whowin tegen Shanghai Shenhua of een andere topper uit de Chinese competitie nog had kunnen meepikken, maar deze avond gingen al rond halfelf ’s avonds de luiken dicht.

De volgende dag liet Jan Boskamp tijdens zijn bezoek aan Kerkrade thuis de videorecorder alweer snorren om de wedstrijden die tegelijkertijd in België werden gespeeld op te nemen. Na terugkeer uit Limburg ging hij die wedstrijden thuis direct terugkijken, ongeacht of hij de uitslag daarvan al had gehoord of niet.

Na al dat harde werken is het nu dus tijd voor vakantie. ‘Ik ben twee maanden lang vier keer per week op televisie geweest,’ zegt hij kort voor vertrek. ‘Het is wel even genoeg geweest.’ Hij klinkt alsof hij het meent. Hoewel Jan Boskamp op televisie nooit de indruk wekt dat hij er een hekel aan heeft om voor een draaiende camera over voetbal te praten, is het buiten de uitzendingen om een geliefde bezigheid van hem om te klagen over het aantal uren dat hij maakt. Dan vertelt hij dat hij erover denkt om af te zeggen voor het eerstvolgende programma dat hij in zijn agenda heeft staan, of dat hij het de komende tijd toch echt eens rustig aan wil gaan doen.

In de praktijk komt het daar zelden van, wat vooral te maken heeft met een diepgewortelde loyaliteit aan de mensen met wie hij beroepshalve samenwerkt. Om die reden kostte het hem bijvoorbeeld ruim een jaar om onder zijn contract met de VRT uit te komen. Hoewel hij al maandenlang riep dat hij binnenkort toch echt zou stoppen bij Extra Time, het Studio Voetbal van België, was een telefoontje van presentator en goede vriend Frank Raes meestal genoeg aanleiding om het weer voor een paar weken aan te kijken.

Dat Jan Boskamp niet verder wilde bij Extra Time, had twee redenen. Op de eerste plaats had de VRT besloten om het programma niet meer volledig rechtstreeks uit te zenden, maar met een kleine vertraging. Op die manier kon de zender tijdig ingrijpen als Boskamp iets zou zeggen waaraan de Vlaamse kijkers mogelijk aanstoot zouden nemen, een maatregel die je zou kunnen beschouwen als een motie van wantrouwen.

Bijkomend probleem was dat de kijkcijfers van Extra Time in de jaren dat Boskamp daar aanschoof weliswaar een enorme vlucht hadden genomen, maar dat dit niet gold voor de vergoeding die hij kreeg voor zijn optredens. Boskamp: ‘Ik zei tegen de baas, als je ergens anders drie eurootjes kunt verdienen en hier maar één, dan is de keuze snel gemaakt.’ (Eerder al waren er bij de VRT klachten binnengekomen van kijkers over de rol van Boskamp in Extra Time. De reactie van de omroep is nog altijd terug te vinden op hun website. Daar staat: ‘We zijn ons bewust van de problemen met de verstaanbaarheid en articulatie van Johan Boskamp. We proberen hem hierin op verschillende manieren te coachen. We zijn van oordeel dat Johan Boskamp inhoudelijk wel een goede bijdrage aan het programma levert. Door zijn analyse van het spel (vanuit zijn ervaring als trainer) en omdat hij door zijn humor regelmatig andere gasten kan ontdooien. Heel wat kijkersmails wijzen erop dat een deel van ons publiek die mening deelt. Tegelijk beseffen we dat we nooit voor iedereen goed kunnen doen. Maar het is de taak van de VRT om een aanbod te brengen voor een zo groot mogelijk publiek. We rekenen hiervoor op uw begrip.’)

Zijn vertrek bij de VRT betekende voor Jan Boskamp dat hij zijn handen vrij had om voor een andere zender te gaan werken, eentje die wel ‘drie eurootjes’ wilde betalen. Hij hoefde daarvoor geen sollicitatiebrieven rond te sturen, want al voor de zomer hing Sport 1 (dat later zou opgaan in Ziggo Sport) aan de lijn en voerde hij in Amsterdam een eerste gesprek om analist te worden bij onder meer de Champions League. Ook FOX Sports was geïnteresseerd.

Jan Boskamp had er alleen niet bij stilgestaan dat hij ooit zijn handtekening had gezet onder een exclusiviteitscontract bij RTL, waardoor hij helemaal niet in voetbalprogramma’s op andere Nederlandse zenders mocht verschijnen. Marco Louwerens, zenderdirecteur van RTL 7, plande daarom nog voor zijn eerste optreden bij Voetbal Inside een overleg in om hem daar fijntjes aan te herinneren.

Jan Boskamp was daar op zijn beurt weer niet zo van onder de indruk. Dat bleek wel toen hij achteraf het gesprek van een klein halfuur in één zin wist samen te vatten: ‘Marco begon te zeiken over mijn contract, maar ik zei: “Dan verscheur je dat toch lekker?”’

Wie dacht dat hij zich iets aantrok van een begrip als exclusiviteit, kon zijn kloten kussen. Een paar weken later verscheen Jan Boskamp voor het eerst achter de desk van Sport 1.