Plakzak

Ik heb heel wat reacties gekregen op mijn column van vorige week, over wat ik zou doen als ik 24 uur een man was. Veel vrouwen waren het met me eens dat het hebben van seks punt nummer één op de agenda zou zijn. Naast nog wat intrigerende losse vragen (“Ik zou wel eens willen weten waarom mannen eigenlijk tepels hebben”), schreven opvallend veel vrouwen dat ze graag eens zouden ervaren waarom mannen zo vaak ongegeneerd aan hun kruis zitten. Stel je voor dat vrouwen om de zoveel tijd in hun borsten zouden knijpen. Gewoon, in het openbaar, tijdens een gesprek. Of bij de bushalte, in de supermarkt, bij de koffieautomaat. Even een knijpje links, wat wrijven rechts… dat zou toch ondenkbaar zijn? Maar mannen doen het aan de lopende band. Dat begint al heel jong. Kleine jongetjes van een jaar of vier grijpen standaard naar hun piemeltje als ze zenuwachtig zijn. Daar schijnen ze rustig van te worden – al zit je daar als moeder niet echt op te wachten wanneer ze op het schoolpodium staan tijdens de zomermusical.

Volgens de opvoedboeken gaat dit gedrag vanzelf weer over. Hoe komen ze daar nou bij? Het is juist het begin van een levenslange gewoonte. Zelfs voetballers van het Nederlands elftal kunnen het niet laten om vóór een vrije trap (naast het spugen en het legen van de neus) een geruststellend knijpje in hun zaakje te doen. Daar moet toch een reden voor zijn? Is het misschien een bevestigende check-up, zo van: kom op gozer, je hebt nog steeds ballen? Is het ordinaire jeuk? Of moeten de kroonjuwelen geregeld worden gekanteld omdat ze anders doorliggen? Toen ik afgelopen week moest draaien voor mijn nieuwe tv-programma, kwam tijdens de crewlunch ook mijn column ter sprake. “Ik snap niet dat vrouwen mannen zo mysterieus vinden”, zei de productieleider. “Jullie kunnen toch gewoon vragen wat je wilt weten?” Nou, vooruit dan. Waarom grijpen mannen zo vaak in hun kruis? “Dat is heel simpel”, kwam het antwoord. “Zeker met dit warme weer krijg je als man vaak een plakzak. Dan plakt-ie tegen je buik of tegen je been. En dan moet je ’m even lostrekken.”

Een plakzak! Wat een mooi woord. Je kunt het ook gebruiken voor kerels waar je niet vanaf komt. Ik vertelde het later tegen een vriendin van mij en zij knikte instemmend. “Ja, dat ken ik”, zei ze, “als mijn man lang op de fiets heeft gezeten, klaagt hij na het afstappen altijd over een slaapzak. Die schijn je dan ook weer even te moeten aanzwengelen.” Een plakzak en een slaapzak – ik begin te begrijpen waar de knijpzak vandaan komt. Het duurde natuurlijk niet lang of mijn camerateam ging helemaal los. Er kwamen suggesties over de stofzak (“Zo voelt het als je lang geen seks meer hebt gehad”) en de doedelzak (“Als er helemaal geen muziek meer in zit”). Ik vond het best aandoenlijk om te horen hoe mannen over hun geslachtsdeel praten. Alsof het een aparte entiteit is, met een geheel eigen wil. Misschien is dat wel de ware reden waarom ze ‘m zo vaak checken. Even voelen wat-ie nog waard is. Want voor je het weet, ben je platzak.