Zoenen

Richard en ik zijn inmiddels alweer dertien jaar samen, maar wanneer wij elkaar zoenen springt er nog altijd een vonk over – letterlijk. Ik weet niet hoe het komt, maar blijkbaar zijn we allebei dusdanig elektrisch geladen dat het tussen ons nog steeds knettert. Gelukkig maar, want de schrijfster Helen Rowland noemde het huwelijk ooit “het mirakel dat een kus weet te transformeren van een pleziertje tot een plicht”. Zou dat waar zijn? Verandert het zoenen na verloop van tijd écht van gepassioneerde overgave in geïrriteerde opgave? Ik hoop het niet. Maar het kussen verdwijnt met het klimmen der jaren wel uit het straatbeeld. Want waar tieners nog onder iedere lantaarnpaal staan te tongen, wensen volwassenen dat liever achter gesloten deuren te doen. Tongzoenen is ook bepaald geen kijksport; het heeft zelfs iets onsmakelijks wanneer mensen elkaar publiekelijk staan af te lebberen. De meeste actrices hebben dan ook een no tongue clausule in hun contract staan. Ze willen met alle liefde de meest wilde seksscènes simuleren, maar een medespeler moet het niet in zijn hoofd halen om zichzelf vacuüm te zuigen op hun mond.

Ik heb zelf in drie films mogen spelen, maar wat zoenen betreft ben ik maar één keer in de prijzen gevallen. In de Amerikaanse televisiefilm Remember had ik weliswaar een bedscène, maar door het brave karakter van de zender NBC werd dat meer bed dan scène, als je begrijpt wat ik bedoel. Daarna deed ik auditie voor twee rollen in de James Bond-film Tomorrow Never Dies: in de eerste had ik een droge vrijscène met een acteur die moest doorgaan voor Pierce Brosnan en in de tweede moest ik opdraven als pr-dame van de slechterik. Blijkbaar waren mijn verleidingskunsten niet erg overtuigend, want het is de pr-dame geworden. Maar in de Nederlandse film All Stars had ik dan toch eindelijk beet: ik mocht heel lang en indringend zoenen met Antonie Kamerling. Dit had natuurlijk het hoogtepunt van mijn cv kunnen worden, ware het niet dat Antonie kort vóór onze tongzoen een broodje tonijn had gegeten. En dat terwijl er maar één universele regel is die je in acht moet nemen bij het verkennen van andermans mond: zorg dat alle relevante holtes schoon zijn.

Tongzoenen is op zichzelf natuurlijk al een ietwat vreemde aangelegenheid; je steekt je tong tenslotte ook niet zo snel in andermans neus. Maar er zitten nog meer haken en ogen aan de juiste uitvoering van een gepassioneerde French kiss. Dé tongtijd bij uitstek was natuurlijk de middelbare school; bij gebrek aan verdergaande alternatieven riskeerde iedereen een nekhernia door het urenlange tongzoenen in dezelfde houding. Ieder vogeltje kust natuurlijk zoals het gebekt is, maar er zijn een paar manieren die absoluut niet gewenst zijn. Ik heb zelf bijvoorbeeld een bloedhekel aan De Staafmixer: een jongen die zijn dunne tong meteen in je mond duwt en daar als een bezetene rondjes gaat draaien. Ik gruwel ook van De Buitenboordmotor: iemand die niet alleen je mond maar ook je neus, bovenlip en kin een flinke sponsbeurt geeft. Dan heb je nog de vreselijke Deurmat, die zijn levenloze lap in je mond legt en hem daar rustig tien minuten laat liggen. En wat te denken van De Tochtstrip, die meent dat hij jou luchtdicht moet afsluiten. Ook het zoenen na de inname van veel bier dient tot een minimum beperkt te worden, want het verandert de tong in een soort zure rolmops die niet echt bijdraagt aan de feestvreugde.

Nee, goed kussen is niet makkelijk. Maar wanneer je de juiste partner hebt gevonden, blijf het dan vooral doen want niets kan zó intiem en hartstochtelijk zijn. Ik ben dan ook blij dat er tussen Richard en mij nog altijd een vonk overspringt, al is het dus vaak een echte. En het grappige is: wanneer ik mijn kinderen een zoentje geef, voel ik het ook geregeld knetteren. Blijkbaar hebben zij dezelfde elektrische lading als hun papa en mama. Niet dat ze dat begrijpen. Laatst gaf ik Emma een afscheidskusje op een partijtje, toen zij ten overstaan van iedereen uitriep: “Jakkie mama, ik voelde je snor prikken!”