Vrouwen hebben lange tenen

In De Telegraaf stond laatst een artikel over het Belgische reclamebureau Fé dat is opgericht door vrouwen om de strijd aan te gaan met vrouwonvriendelijke reclame-uitingen waarin vrouwen worden neergezet als ‘lekkere wijven’ of ‘suffe huisvrouwen’. Toen ik dat las, dacht: oh zucht, daar gaan we weer. Er zijn inderdaad commercials die te dom voor woorden zijn, zoals die van dat meisje dat met haar korte rokje op een kopieerapparaat terechtkomt. Maar ik herinner me niet eens om welk product het hier ging, dus los van het feit dat het seksistisch was, is het gewoon een mislukt spotje. Hebben wij vrouwen nu écht van die lange tenen? “Vrouwen raken eerder geïrriteerd”, meent Katja van Putten van Fé, “terwijl mannen al snel om een reclame-uiting moeten lachen. Het clichébeeld dat vrouwen weinig humor hebben, wordt inderdaad bevestigd.” O ja? Vorig jaar ontstond er in Australië oproer over een colacampagne. Het colamerk had een grotere fles in de aanbieding en illustreerde dat met een advertentie van twee mannen in hun zwembroek: een gespierde bodybuilder met de kleine fles en geen noemenswaardige bobbel in zijn zwembroek en een klein, iel mannetje met de grote fles en een gigantische bult in zijn broek. De tekst: ‘Size does matter’.

Geestig? De Australische vrouwen vonden van wel, maar de mannen waren in hun kruis getast. Zij vonden de campagne stereotyperend, manonwaardig en beledigend. De advertentie werd dan ook verboden. Lange tenen zijn volgens mij niet voorbehouden aan mannen of vrouwen, maar aan ménsen. Tegenwoordig voelt iedereen zich wel ergens door beledigd. Ik heb vorig jaar bijvoorbeeld in een column geschreven dat in veel mannentoiletten een ‘richtvlieg’ is aangebracht tegen het zwabberen en dat kwam me twee weken geleden nog op een boze brief te staan dat ik ‘anti-man’ ben! Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat vrouwen toch beduidend gevoeliger zijn dan mannen. Zo kreeg ik laatst een kettingmailtje binnen, met de veelbelovende titel: ‘Voor alle geweldige vrouwen!’ Het was bedoeld ‘om vrouwen te laten glimlachen’, maar hoewel ik erg vóór het lachen-om-jezelf ben, vond ik dit een tamelijk zure bedoening. ‘Als etalagepoppen echte vrouwen waren, dan waren hun heupen te smal om kinderen te krijgen!’ stond er bijvoorbeeld.
Maar Kate Moss hééft het figuur van een etalagepop en die is net moeder geworden. ‘Op de hele wereld zijn er drie miljard vrouwen die níét op supermodels lijken en maar acht die er wél op lijken!’ ging het mailtje verder. Tja. Er zijn ook drie miljard mannen en maar één David Beckham. ‘Uit enquêtes blijkt dat zeventig procent van de vrouwen zich schuldig voelt na drie minuten in een vrouwenblad gebladerd te hebben!’ Waarover? Over de dunne modellen? Uit enquêtes blijkt toch óók dat zeventig procent van de mannen helemaal niks geeft om dunne vrouwen? ‘Als Barbie een echte vrouw was, zou ze niet kunnen lopen want met haar proporties kun je niet rechtop staan.’ Ja, zo ken ik er nog een paar: ‘Als Janneke van Jip en Janneke een echt meisje was, dan had ze een waterhoofd.’ ‘Wees er trots op om een vrouw te zijn!’ besloot het opbeurend bedoelde mailtje. Dat ben ik ook. Daarom heb ik dit soort verkapte slachtofferhulp niet nodig.