Oud en Nieuw 2007

Weet je wat ik het fijnste vind van de dagen na kerst? Geen Mariah Carey meer op de radio, met dat jengelige “All I want for X-mas is joe-hoe…” Maar wat ik wél wilde voor Kerstmis, heb ik ook gekregen. Ik had dit jaar een hele batterij leuke cadeautjes onder de boom. Die had ik er zelf neergelegd, want dat werkt uiteindelijk toch het beste. Het leuke-weetjes-boek Kijk niet naar mooie vrouwen als je nog moet nadenken, de geestige biografie van acteur Steve Martin én een fles ylang-ylang massageolie… wat is het toch een genot om iets uit te pakken dat je zelf hebt ingepakt. Ik dacht altijd dat ik de enige was die zoiets deed, maar tijdens mijn signeersessies verklapten veel vrouwen dat ze mijn columnbundel ‘voor zichzelf onder de boom gingen leggen’. Want als ze het cadeautje aan Jan moesten overlaten, dan kregen ze óf niks óf een USB-stick. Inderdaad, zo’n ding kan heel handig zijn. Maar ja, aambeienzalf kan ook heel handig zijn. Dat wil echter nog niet zeggen dat je het cadeau wilt krijgen.

Wat is dat toch met vrouwen en cadeaus? Waarom weten wij altijd precies waar we iedereen een plezier mee kunnen doen, maar andersom heeft niemand enig idee? Soms denk ik dat vrouwen hun wensen niet altijd even duidelijk durven maken (een eh… massagestaaf?). Maar eerlijk gezegd vermoed ik ook dat vrouwen diep in hun hart vinden dat hun dierbaren hun gedachten moeten kunnen lezen. Dat vind ik namelijk ook. Ik begin in oktober al om me heen te kijken in de winkels: dat zou leuk zijn voor mijn broer, daar zou ik Richard wel eens blij mee kunnen maken. Je kent je naasten toch door en door? Dan weet je ook wat ze willen hebben. Mijn familie zou dus eveneens moeten aanvoelen wat ík wil hebben. Maar zo werkt het niet. Zeker niet bij mannen. Wil je ze in totale verwarring brengen? Zeg dan: “Doe maar iets leuks.” Dan weet je zeker dat je niks krijgt. Mannen houden van specifiek en gedetailleerd. Dat was al zo in de tijd van de holbewoners.

Al die rotstekeningen van mammoets en elanden waren eigenlijk de eerste boodschappenlijstjes. De vrouwen moesten het toen al helemaal uittekenen: twee kilo hert, drie kilo sabeltijger. Als ze hadden gezegd: “Doe maar wat lekkers”, dan waren die mannen geheid met het verkeerde thuisgekomen. Bij praktische dingen vind ik het niet moeilijk om een lijstje te maken. Maar zodra het over wensen gaat, durf ik niet zo goed. Het staat zo hebberig: “Geef me dit, koop me dat.” Kinderen hebben daar totaal geen problemen mee, die schrijven hun verlanglijstje voor Sinterklaas het liefst op een wc-rol. Misschien ben ik het als moeder ook een beetje verleerd om alleen voor mezelf ergens van te genieten. Ik ben altijd zo druk bezig om het iedereen naar de zin te maken, zeker in december. Bij het gehol van kerststol naar oliebol vergeet ik soms om óók aan mezelf te denken. Toen ik laatst over de A1 langs Muiderberg reed, zag ik een grote graffiti onder de brug: “Geniet! Ook jij kan ’t.” Dat is het, dacht ik. Een betere nieuwjaarswens kan ik niet bedenken.