Beestachtig

Eén van de treurigste berichten die ik de afgelopen week heb gelezen, was het verhaal van een negenjarig Amerikaans jongetje en zijn vijfjarige autistische broertje. Nadat hun moeder in 2002 aan borstkanker was overleden, kreeg hun vader vorig jaar een relatie met een andere vrouw. Met zo’n nieuwe liefde wil je natuurlijk ook wel eens op vakantie en dus ging de vader met zijn vriendin een week naar Las Vegas. De kinderen lieten ze thuis – zonder oppas. ’s Ochtends moesten ze maar een beetje cornflakes nemen en ’s avonds konden ze een ingevroren maaltijd in de magnetron doen. Geen probleem toch? Wel een probleem waren de twee puppy’s die de vader en zijn vriendin elkaar kort daarvóór cadeau hadden gedaan. Want die schattige kleine hondjes konden ze toch niet zomaar alleen laten? Daar werd dus wél een vakantieadres voor geregeld, maar de kinderen moesten zichzelf maar zien te redden. Toen hun oma na een aantal dagen argwaan kreeg, belde zij de politie en die ontdekte de kinderen moederziel alleen in huis.

“Ik denk dat ze meer van de hondjes houden dan van ons”, zei het negenjarig jongetje verdrietig. Al snel bleek dat dit niet de eerste keer was dat de twee broertjes alleen waren achtergelaten. Het oudste jongetje was zelfs een keer een week van school gehaald zodat hij voor zijn autistische broertje kon zorgen terwijl zijn vader op een zorgeloze strandvakantie was met zijn nieuwe vriendin. Toen de politie de vader in Las Vegas probeerde te bellen, belde hij maar liefst drie dagen niet terug. Zit je net lekker met je cocktail in de zon, word je lastiggevallen met zulke trivialiteiten. Er was toch niks met de puppy’s aan de hand? Nou dan. Toen het gelukkige stel terugkwam uit de gokstad, werd de vader echter meteen gearresteerd wegens verwaarlozing. Ik stel voor dat hij wordt afgevoerd naar een heropvoedingsgesticht, waar hij iedere dag verplicht naar The March of the Penguins moet kijken, een werkelijk prachtige documentaire over alle ontberingen die mama maar vooral papa pinguïn zich op Antarctica moeten getroosten om bij temperaturen van -50 °C een kostbaar ei uit te broeden tot een kwetsbaar kuikentje.

Ik heb zelden zo’n ontroerende familiefilm gezien. Het toeval wil dat de favoriete knuffel van Alec al sinds zijn geboorte een blauwe pinguïn is. Deze Pipi is Alecs alter ego: als hij moe is, hangt ook het snaveltje van het beestje omlaag. De tamelijk mottige knuffel gaat overal mee naartoe, dus zéker naar The March of the Penguins, samen met de vier reserve-Pipi’s die ik in de loop der jaren heb verzameld. En daar zat onze zoon dan, met vijf knuffelpinguïns op schoot in de bioscoop. “Kunnen jullie het allemaal goed zien?” vroeg hij vooraf aan zijn kleine vriendjes. Maar toen mama-pinguïn door een monsterlijke zeehond werd gegrepen, deed hij snel hun hoofdjes omlaag. Even later barstte hij zelf in snikken uit omdat een grote stormvogel likkebaardend achter een klein kuikentje aan zat, maar gelukkig leefde hij weer helemaal op toen papa-pinguïn zijn kindje kwam beschermen. “Zo zijn papa’s”, stelde Alec tevreden vast. Maar niet allemaal. Er zijn beestachtige vaders die je niet in het dierenrijk terug zult vinden maar wel tussen de ‘gewone’ mensen.